Άρης Δημοκίδης
Από το (πάντα ενδιαφέρον) Facebook του Καθηγητή Ηλία Μόσιαλου.
Έπινα τον καφέ μου σε εστιατόριο κοντά στο πανεπιστήμιο [στο Λονδίνο] και άνοιξα συζήτηση με τον υπεύθυνο του μπαρ. Έλληνας πρέπει να είστε του είπα. Έλληνας είναι που σπούδασε φαρμακευτική στο Αριστοτέλειο και έκανε μεταπτυχιακά στη φαρμακευτική χημεία στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
– Προσωρινή δουλειά θα έχετε εδώ; τον ρώτησα.
– Όχι, είναι η δουλειά μου πλέον, είμαι υπεύθυνος του μπαρ και μου αρέσει παρά πολύ, μου απάντησε.
-Και η φαρμακευτική;
-Δεν ήθελα να σπουδάσω φαρμακευτική. Είχα πιεστεί πολύ από τους γονείς (φαρμακοποιοί και οι δυο) και τον κοινωνικό περίγυρο και έτσι σπούδασα αυτό που ήθελαν οι γονείς μου.
Τώρα κάνω κάτι που μου αρέσει πολύ, σε λίγα χρόνια θα ανοίξω δικό μου εστιατόριο και μετά βλέπουμε.
Αρκετές ώρες μετά, μου ‘κόλλησε’ στο μυαλό αυτό που είπε: ‘Σπούδασα αυτό που ήθελαν οι γονείς’.
Σε πόσους έχει συμβεί αυτό; Εγώ σπούδασα ιατρική γιατί έτσι ήθελαν οι γονείς και ο κοινωνικός περίγυρος. Μπόρεσα βέβαια αργότερα να συνδυάσω τις σπουδές της ιατρικής με σπουδές στην πολιτική και τα οικονομικά των συστημάτων υγείας. Αλλά δεν έχουν όλοι τις δυνατότητες να το κάνουν αυτο.
Μεγάλο θέμα ο επαγγελματικός προσανατολισμός που δεν το συζητάμε συχνά στην Ελλάδα, όπου μεγαλύτερη σημασία έχει να ονομάσουμε μερικά ΤΕΙ ΑΕΙ και να προσφέρουμε καλύτερους εκπαιδευτικους τίτλους διευρύνοντας ταυτόχρονα την πελατειακή βάση.
Την επόμενη εβδομάδα θα ξαναπιώ καφέ στο ίδιο εστιατόριο. Πολύ μου άρεσε ο φαρμακοποιός!
