Άρης Δημοκίδης
Ζήτησα απ’ την Κωνσταντίνα να μας μιλήσει για την εμπειρία των γυρισμάτων της κωμωδίας «Κανόνες Φιλοξενίας». (Σύνοψη: Η ταινία μάς γνωρίζει τον Στέλιο και τον Garry, δυο φίλους και παλιούς συμφοιτητές που ζουν σε διαφορετικές χώρες, διαφορετικές ηπείρους και έχουν κάνει εντελώς διαφορετικές επιλογές καριέρας. Ο Garry είναι ένας επιτυχημένος ηθοποιός που ζει και δουλεύει στο Hollywood, ενώ ο Στέλιος αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα, παραμένοντας πιστός στα καλλιτεχνικά του ιδεώδη. Ο Στέλιος εδώ και χρόνια λέει ψέματα στον Garry και παρουσιάζει τον εαυτό του στον φίλο του σαν ένα επιτυχημένο ηθοποιό – εξάλλου βοηθά και η μεταξύ τους απόσταση. Τι θα συμβεί όμως, όταν ο Garry βρεθεί στην Ελλάδα για ένα ταξίδι αστραπή; Τα κωμικά ευτράπελα διαδέχονται το ένα το άλλο και ο κίνδυνος να φανερωθεί το ψέμα του Στέλιου γίνεται η αφορμή για ακόμα περισσότερα ψέματα.)
Γεια και χαρά!
Είμαι η Κωνσταντίνα – κινηματογραφίστρια, ηθοποιός, τραγουδίστρια, δασκάλας φωνής, καθηγήτρια και α/α διευθύντρια δραματικής σχολής, σύζυγος αλλά όχι μητέρα. Ευτυχώς. Το παιδί μου θα νόμιζε πως η δόλια του μάνα είναι διχασμένη προσωπικότητα σαν τον ήρωα του Split. Σας γράφω με την πλέον αγαπημένη μου ιδιότητα, αυτήν της κινηματογραφίστριας. Πιθανόν και την πιο ζόρικη. Όμως ας αφήσουμε τις εισαγωγές κι ας ξετυλίξουμε το αφηγηματικό μας κουβάρι (είμαι και σεναριογράφος των ταινιών μου, σας το είπα;)
Πριν από τέσσερα χρόνια είχα τη φαεινή ιδέα να γράψω το σενάριο της τρίτης μου ταινίας: Rules of Hospitality. Τι αφορά η ταινία, θα σας το κάνω σούμα στο τέλος για να μην σας μπερδεύω, δόλιοι μου αναγνώστες. Τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν πριν από μια εβδομάδα, Μεγάλη Πέμπτη, μεγάλη η χάρη της. Τον ζήσαμε κι εμείς τον Γολγοθά μας και με το παραπάνω. Όμως τα καταφέραμε. Δεν τα καταφέρνουν όλοι, έχει ρίσκο η δουλειά. Ειδικά αν είσαι κινηματογραφίστρια, συνεργάζεσαι με τον σύντροφο σου που είναι κινηματογραφιστής από τη Ρωσία με ειδικότητα την εικονοληψία, το μοντάζ (γενικά την εικόνα), συν – σκηνοθετείτε για πρώτη φορά και είστε τόσο νευρικοί, μετά από είκοσι πέντε χρόνια γάμου που φοβάστε το διαζύγιο (ξυστά το προσπεράσαμε προς το παρόν). Δεν κάνει λίγο Γούντι Άλλεν; Α, μπα! Κάνει πολύ Γούντι Άλλεν.
O κινηματογράφος είναι ομαδικό σπορ. Θέλει ανθρώπους που να μπορούν να σκέφτονται και να κουβαλάνε καλώδια, καμιά φορά ταυτόχρονα. Που να ξέρουν να σιωπούν όταν «τρέχει» ο ήχος στο σετ. Ένα νεαρό παιδί, μου είπε πρόσφατα πως το μόνο που χρειάζεται για να κάνεις κινηματογράφο είναι υπομονή και λεφτά. Δεν του γέλασα κατάμουτρα, ούτε τον διόρθωσα. Σκέφτηκα πως μεγαλώνοντας θα μάθει πως το πιο σημαντικό είναι να έχεις φίλους. Να μην ντρέπεσαι. Να θέλεις να πεις ιστορίες. Να αγαπάς το σετ και τους ηθοποιούς σου. Να ερεθίζεσαι που τρέχεις συνεχώς κι ολούθε σαν το Βέγγο. Να έχεις φίλους. Στοπ. Αυτό το ξανάπα! Ναι – αλλά είναι το πιο σημαντικό:
Δεν ξέρω αν έχω πολλούς φίλους, αλλά σίγουρα έχω τρελούς φίλους. Τους αγαπώ όλους, αυτούς που βοήθησαν να πραγματοποιηθεί η ταινία μας λίγο παραπάνω. Τον διευθυντή φωτογραφίας, τον Κωστή, που ήρθε με το φορτηγάκι του στο Ηράκλειο φορτωμένος παιχνίδια, γκάτζετ και όμορφες ιδέες. Τον ηχολήπτη μας που δίδασκε sound design σε κάποιο αμερικάνικο πανεπιστήμιο, και τα παράτησε όλα, ακόμα και το σπίτι του στο L.A. για να έρθει να ζήσει στις Αρχάνες, κοντά στον Ρος Ντέιλι (ο Jerry, είναι ένα τρελό αγόρι κάμποσων Μαΐων, που δεν μιλάει γρι ελληνικά, αλλά έχει τόση γοητεία όση κι ο Τζώρτζ Κλούνει.) Αγαπώ τη φίλη μου και πρώην μαθήτρια που την έχρισα με το ζόρι βοηθό σκηνοθέτη. Αγαπώ σε, Ελένη! Την πρωταγωνίστρια μου την Αλεξάνδρα που δεν έβγαλε κιχ σε όλα τα γυρίσματα κι είναι και έγκυος (κι αυτή μαθήτρια στη Δραματική Σχολή Νότος) Όλοι οι υπόλοιποι δεν χωράνε στο χαρτί, χώρεσαν όμως στην καρδιά μου κι εγώ στις ζωές τους.
Τώρα που τα γυρίσματα της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους του ζεύγους Κωνσταντίνας Πάλλη – Νικ Ντορόζκιν ολοκληρώθηκαν (νομίζω επιτυχώς) αναρωτιέμαι η πτωχή καλλιτέχνης, αν θα το ξανάκανα: Φυσικά, απαντώ, κι αύριο κιόλας, αρκεί να βρω λεφτά… Και συνεχίζω παραφράζοντας τον Μπουλγκάκοφ, ο κινηματογραφιστής χωρίς λεφτά, δεν υπάρχει. Αν του τα στερήσεις, του στερείς το οξυγόνο, του κόβεις τα χέρια, έστω κι αν έχει φίλους βουνά όπως εγώ.
Ο αδελφικός μου φίλος, μουσικός και διευθυντής του Lab Music Education/ Heraklion, συνηθίζει να με ρωτάει στα διαλείμματα αν και πότε θα κάνουμε την επόμενη ταινία μας. Γράφει μουσικάρες και του αρέσει κι αυτούνού να παίζει με τα παιχνίδια και τους φίλους του. Οπότε θα απαντήσω σ’ αυτόν:
Το Ηράκλειο είναι μια μικρή πόλη με τεράστιες δυνατότητες και ικανούς ανθρώπους. Έχει αρκετούς κινηματογραφιστές και εραστές της τέχνης. Έχει και ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας με μεράκι και όραμα, έστω κι αν δεν ξέρουν τον κινηματογράφο από μέσα. Τουλάχιστον εμένα δεν μου έκλεισαν ποτέ την πόρτα, μου χαμογέλασαν και με κέρασαν και καφέ. Ιερός ο καφές για τον κινηματογραφιστή, ρωτήστε και τον Τζάρμους. (Βάσω και Κωστή, ευχαριστώ που με αφήσατε να σας μουρλάνω με αφηγηματικά παραληρήματα.) Όμως έχω την αίσθηση πως ακόμα δεν ξέρουμε πως να τους απευθυνθούμε κι αυτοί πως να μας ακούσουν. Με λίγη θέληση, ελπίζω να βρούμε την άκρη…
Πριν πέντε χρόνια, στην πόλη έτρεξαν πέντε – έξι ανεξάρτητες παραγωγές. Φέτος, πολύ φοβάμαι πως απομείναμε μόνοι. Εγώ κι η ρώσικη αρκούδα. Κι αυτό δεν είναι καλό, ούτε για την πόλη, ούτε για τον κινηματογράφο, ούτε για όλους εμάς που προσπαθήσαμε να ανθίσουμε λουλούδια πάνω στον πάγο. Όμως είμαι αθεράπευτα ρομαντική, σαν την ηρωίδα στο «Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου» και πιστεύω πως στο τέλος το σινεμά θα νικήσει. Με ή χωρίς εμάς. Ελπίζω με.
Αυτό το κείμενο αρχικά σχεδιάστηκε σαν κείμενο καταγγελίας για την ανισότητα, την πείνα, την εξαθλίωση του καλλιτέχνη και το πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα, φεμινίστρια, σκηνοθέτης σ’ αυτόν τον χυδαίο πατριαρχικό κόσμο. Όμως δεν μου βγήκε. Ίσως κάποτε τα γράψω όλα αυτά τα κακώς κείμενα στην Λένα.. (Κατακαημένη Λένα, εσύ είσαι στην Αμερική κι εδώ κάθε άσχετος σου κατσικώνεται στο site σου!)
Να σημειωθεί πως ό,τι γράφω αφορά το Ηράκλειο. Έχω την ελπίδα και την αίσθηση πως στα Χανιά τα πράγματα είναι καλύτερα.
Παίζουν οι: Αλεξανδρα Σιμου, Χρήστος Συρμακεζης, Garry Borland, Μαρια Λιαδακη, Αλεξανδρα Τζουανακη, Χαρουλα Μαυρακη
Σκηνοθεσια: Κωνσταντινα Παλλη -Νικ Ντοροζκιν
Σεναριο: Κωνσταντινα Παλλη
Διευθυνση Παραγωγης:Studio Rosso
Οργανωση Παραγωγης: Spring Swimmers handmovies
Εκτελεση Παραγωγης: Sonus and Pictures Productions
Διευθυνση Φωτογραφιας: Κωστης Νικολοπουλος
Camera operation: Νικ Ντοροζκιν
Ηχοληψια : Jerry Summers
Original film score:Γιάννης Βαρδας
Βοηθος σκηνοθετη: Ελενη Στρατακη
Post Production: Spring Swimmers Handmovies- Studio RossEditing and coloring:Νικ Ντοροζκιν
Stills phtographers: Μανωλης Βαρδας (@mvardas) – Παντελης Σακκαδακης
