Γιώτα Κωνσταντινίδου
Η Ιωάννα Παππά έχει ολοκληρώσει τον κύκλο των παραστάσεων του έργου Ένα Φεγγάρι Για Τους Καταραμένους (1943) του Ευγένιου Ο’ Νηλ στο θέατρο Πορεία και επισκέπτεται την Θεσσαλονίκη με το «Φράνκι και Τζόνι» του Τerrence Mc Nally. Χαμηλών τόνων και ευγενική σχολιάζει την είδηση των ημερών που την αφορά και θέτει με τον πιο έντεχνο τρόπο τα όρια της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Μας μιλάει για το έργο που παρά τη παγκόσμια φήμη του επανασυστήνεται θεατρικά υπό τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα. Δύο άνθρωποι θέτουν ανυπέρβλητες δυσκολίες ο ένας στον άλλο προκειμένου να ταιριάξουν τη διαφορετικότητά τους. Εγκρατής με ένα μέτρο να τη διέπει στις επιλογές της παρασύρεται μόνο από μια υπερβολή, αυτή του ταλέντου της.
-Τo τελευταίο διάστημα αν γκουγκλάρετε τον εαυτό σας υπάρχει ένα προσωπικό θέμα που βγήκε στην επικαιρότητα. Τι συναισθήματα σας προκαλεί γιατί ξέρω ότι είστε ένας ένας άνθρωπος που δεν μπαίνει στη διαδικασία να δημοσιοποιεί προσωπικά θέματα.
Ήθελα να πω ότι η δημοσίευση έγινε ερήμην μου. Δεν ήμουν σύμφωνη με το να μαθευτεί τόσο νωρίς. Για αυτό το λόγο κιόλας δεν έχω επεκταθεί και δεν έχω δώσει συνεντεύξεις, γιατί θεωρώ ότι είναι κάπως νωρίς να μπω σε αυτή τη διαδικασία γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι μία εγκυμοσύνη τον πρώτο καιρό μπορεί να έχει κάποιες επιπλοκές. Οπότε αν δεν είμαι σίγουρη για το οτιδήποτε δεν μπορώ να το σχολιάσω παραπάνω.
-Και προφανώς μπορεί να σας έφερε σε δύσκολη θέση όλο αυτό;
Δεν έχω κάποια τάση να κρύβομαι ή να μην το παραδέχομαι δεν έχω τέτοια θέματα και ανησυχίες, ούτε φοβάμαι κάτι. Απλώς στη συγκεκριμένη περίπτωση θεώρησα σωστό να μαθευτεί από μένα την ίδια όποτε θελήσω εγώ.
-Είστε απόφοιτη από το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν, επειδή γίνεται πολύς ντόρος για τις σπουδές των ηθοποιών θέλω να μου πείτε την προσωπική σας άποψη. Τι εξασφαλίζει μια σχολή στον ηθοποιό; Τι είναι αυτό που του δίνει όταν βγαίνει τελικά έξω στην αγορά εργασίας;
Θεωρώ ότι μία σχολή είναι καλό να είναι αναγνωρισμένη από το κράτος με τα βασικά κριτήρια που αφορούν στο επάγγελμα. Από κει και πέρα, επειδή πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα σίγουρα το έμψυχο υλικό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Δηλαδή το ποιοι διδάσκουν σε κάθε σχολή, το τι ιστορία έχει αυτή η σχολή, το πώς έχει υπάρξει μέσα στο χρόνο. Νομίζω ότι αυτά παίζουν πάρα πολύ μεγάλο ρόλο για το τι εκπαίδευση θα λάβει ο μελλοντικός ηθοποιός. Εγώ επέλεξα πολύ συνειδητά τότε να φοιτήσω στο Θέατρο Τέχνης. Οι επιλογές μου εκείνη την εποχή ήταν το «Εμπρός» που δυστυχώς δεν κατάφερε να λειτουργήσει παραπάνω από 2 τετραετίες και το Θέατρο Τέχνης. Το Εθνικό εκείνη την περίοδο δεν το σκεφτόμουν ιδιαίτερα γιατί η αλήθεια είναι αυτή τη στιγμή η σχολή του Εθνικού είναι σαφώς ανώτερη από τα χρόνια που εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός. Κάθε φορά που με ρωτάει κάποιο νέο παιδί, μου στέλνει μήνυμα ή με ρωτάει, εγώ του προτείνω σίγουρα να προσπαθήσει στις πρώτες, τις κρατικές και μετά να κοιτάξει από ποιους καθηγητές αποτελείται κάθε σχολή. Οπότε αν είναι της αρεσκείας του να την επιλέξει. Καθένας, ξέρετε, σε αυτό το επάγγελμα έχει και την προσωπική του επιθυμία για το πώς θέλει να κινηθεί μέσα σε αυτό. Μπορεί να μην έχουμε όλοι τις ίδιες προσδοκίες ή τον ίδιο στόχο σε σχέση με την πορεία μας. Καλό είναι κάποιος να επιλέξει κάτι που θεωρεί ότι είναι συμβατό με αυτό που ο ίδιος επιθυμεί, γιατί τόσο πιο καταρτισμένος θα βγει μετά στον επαγγελματικό πια χώρο.
-Είναι ένα επάγγελμα που συνδέεται με την προσωπική εξέλιξη.
Ούτως ή άλλως στη σχολή μαθαίνεις τα βασικά και τη σχέση σου με τον εαυτό σου, περισσότερο το αντικείμενο και κάπως αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι πολύ αμυδρά το πως είναι πραγματικά να βρίσκεσαι στη σκηνή. Μετά, η αλήθεια είναι πώς μαθαίνεις να εξελίσσεσαι και σε τεχνικό επίπεδο. Εκπαιδεύεσαι με την κάθε δουλειά. Όσο περισσότερες δουλειές προκύψουν τόσο το καλύτερο είναι για κάποιο ηθοποιό και σίγουρα παίζει ρόλο ποιους θα συναντήσεις στο δρόμο σου. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.
-Εσείς τουλάχιστον στο ξεκίνημά σας σταθήκατε λίγο τυχερή στις επιλογές σας και στο πώς σας επέλεγαν οι σκηνοθέτες. Κάνατε πολύ σημαντικά πρώτα βήματα.
Ναι, ήταν ένας συνδυασμός τύχης μαζί με τη δική μου προτίμηση σε κάποια θέατρα και σε κάποιους συνεργάτες γιατί στο ξεκίνημα η αλήθεια είναι ότι είχα την τύχη να γίνω γνωστή πολύ νωρίς. Αυτό προσφέρει κάποιες επιλογές. Από κει και πέρα βέβαια ο δρόμος που επιλέγει ο καθένας είναι πολύ προσωπική του υπόθεση και εκείνη την περίοδο οι επιλογές ήταν πολύ περισσότερες απ’ ό,τι είναι τώρα θεατρικά, κινηματογραφικά και τηλεοπτικά. Δηλαδή μέσα σε μία χρονιά μπορεί να είχαμε πρόταση για 10-15 δουλειές. Δεν ήταν το ίδιο σε καμία περίπτωση. Οπότε εμείς οι ίδιοι διαμορφώναμε την πορεία μας και όχι τόσο οι άλλοι σε σχέση με μας.
-Πολύ συχνά συμμετέχετε ταυτόχρονα σε δύο θεατρικές παραστάσεις.
Ναι, αυτό συμβαίνει επειδή οι παραστάσεις πλέον δεν καλύπτουν σεζόν και γιατί μου τυχαίνουν προτάσεις στις οποίες δεν μπορώ να πω όχι. Συνεργασίες που θέλω να συμβούν.
-Αυτό σίγουρα θα είναι εξοντωτικό για εσάς, αλλά πόσο βοηθάει και στην καλλιτεχνική αρτιότητα;
Είναι αυτό που έλεγα και πριν ότι είναι σαν συνεχώς να περνάς από μία διαδικασία εκπαίδευσης με κάθε δουλειά. Όσο πιο απαιτητικό είναι το έργο, ο σκηνοθέτης, ο ρόλος που υποδύεσαι, η σκηνοθετική συνθήκη. Όλα αυτά αποτελούν εκπαίδευση για τον ηθοποιό, οπότε τον πάνε και συνεχώς παρακάτω.
-Πώς ήταν η εμπειρία σας την παράσταση στο «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» του Ευγένιου Ο’Νηλ;
Είναι ένα έργο που δεν γνώριζα, αλλά τελικά θεωρώ ότι είναι ένα σπουδαίο έργο. Πολύ σημαντικό γιατί είναι σημαντικός ο ίδιος ο συγγραφέας. Κατέληξε να είναι από τα αγαπημένα μου έργα. Ο χαρακτήρας που υποδυόμουν είναι πολυδιάστατος, όπως και οι υπόλοιποι δυο τρεις βασικοί χαρακτήρες που είναι ανεξάντλητοι. Είναι έργο ρεπερτορίου και μας δόθηκε η ευκαιρία να μπορέσουμε σε έναν πιστεύω, ικανοποιητικό βαθμό να εξερευνήσουμε τον κόσμο του Ο’Νηλ. Είμαι ικανοποιημένη από την παράσταση και το αποτέλεσμά της.
-Στις χημείες πιστεύετε; Ή περισσότερο ότι ο ηθοποιός πρέπει να είναι έτσι που πρέπει να προσαρμοστεί κάθε φορά στην εκάστοτε θεατρική συνθήκη;
Σίγουρα όταν βρίσκεσαι σε μία καινούργια συνεργασία πρέπει να έχεις τον τρόπο να μπορείς να προσαρμοστείς γιατί είναι μία ομαδική δουλειά. Προκύπτει άλλο αποτέλεσμα όταν υπάρχει μία επικοινωνία ούτως ή άλλως με τον σκηνοθέτη ή με τον ηθοποιό που καλείσαι να παίξεις μαζί του. Συμβαίνει κάτι που δεν εξηγείται. Μπορεί να λέγεται χημεία, έτσι το λένε νομίζω αλλά ναι, είναι μία άλλου είδους επικοινωνία.
-Σε σας συμβαίνει συχνά και σκηνοθετικά αλλά και σε επίπεδο συνεργατών, δηλαδή ηθοποιών.
Γενικά είμαι ένας ανοιχτός άνθρωπος στο επαγγελματικό πεδίο. Είμαι διαθέσιμη σκηνικά δεν θέτω δηλαδή περιορισμούς στον εαυτό μου και στους άλλους την περίοδο των προβών. Εκτιμώ τους συναδέλφους μου και πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε μια δουλειά. Μπορεί να έχουμε κάποιες ατυχίες πού και πού αλλά δεν μου έχει τύχει πάρα πολλές φορές, ευτυχώς. Αν, λοιπόν, υπάρχει ο σεβασμός εξ αρχής, δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις.
-Στο «Φράνκι και Τζόνι» του Τerrence Mc Nally έχουμε δύο τελείως διαφορετικούς ανθρώπους, όπως όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί, αλλά έχουν και πολλά κοινά σημεία. Που κουμπώνουν αυτοί οι δύο άνθρωποι;
Νομίζω στο ότι βρίσκονται σε μία στιγμή της ζωής τους που ενώνουν τις μοναξιές τους. Ενώνονται στα σημεία που έχουν πλέον αποκτήσει αναπηρία σε κάποια θέματα που αφορούν στη ζωή. Από πρακτικά ζητήματα μέχρι ψυχικής φύσεως. Αυτές οι ελλείψεις είναι τελικά που έρχονται να γίνουν τα σημεία ένωσης και για τους δύο.
-Αυτές οι ελλείψεις που λέτε πολύ σωστά ή η «αναπηρία» σε κάποια θέματα είναι ίσως και μία πολύ καλή απεικόνιση του σύγχρονου ανθρώπου που είναι εμφανώς ανάπηρος να ζήσει τη ζωή του, να βιώσει τις καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις γιατί δεν έμαθε, δεν ασκήθηκε.
Νομίζω ότι οι άνθρωποι πάντοτε είχαν προβλήματα στην ουσιαστική επικοινωνία. Δεν νομίζω ότι είναι μόνο θέμα εποχής. Σίγουρα η ιστορία μας, επειδή ο συγγραφέας θέτει τα δύο πρόσωπα σε ένα σκηνικό στο Μανχάταν σε ένα διαμέρισμα και σε μια πόλη στην πιο πολυπολιτισμική περιοχή του κόσμου με άλλους ρυθμούς τη δεκαετία του ‘80 γύρω στο ‘86-‘87, σχολιάζει και το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται αυτοί οι δύο χαρακτήρες και πόσο τους έχει επηρεάσει και μπορούμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό με τον σύγχρονο άνθρωπο της δικής μας εποχής. Αλλά αυτή η έλλειψη της ικανότητας του ανθρώπου να απογυμνωθεί απέναντι σε έναν άλλον άνθρωπο και να παραδεχτεί τις αδυναμίες του ή τις βαθύτερες επιθυμίες του, θεωρώ ότι ήταν πάντοτε ένα θέμα, ένα πρόβλημα και για αυτό έχουν γραφτεί και τόσα έργα ρεπερτορίου πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Είναι στη φύση του ανθρώπου να μη μπορεί να βγει εύκολα από τον εαυτό του και να χρησιμοποιεί μηχανισμούς άμυνας ώστε να αποφύγει να έρθει αντιμέτωπος με το τι είναι πραγματικά.
-Είναι ίσως αυτό που λένε συνήθως στις κριτικές ότι όλοι ψάχνουμε μια Φράνκι ή έναν Τζόνι, δηλαδή ουσιαστικά αναζητούμε κομμάτια μας στους άλλους ή μας τρομάζει το γεγονός ότι βλέπουμε κομμάτια μας στους άλλους;
Ναι, ας πούμε ο Τζόνι λέει ότι υπάρχουν, αλλά εμείς είμαστε οι μοναδικοί του είδους μας. Είμαστε η Φράνκι και ο Τζόνι. Εκείνη όμως επιμένει ότι υπάρχουν χιλιάδες Φράνκι και Τζόνι, είναι γεμάτος ο κόσμος από Φράνκι και Τζόνι. Παρόλα αυτά και πάλι είμαστε δύο διαφορετικοί άνθρωποι, ενώ είμαστε πάλι μία Φράνκι και ένας Τζόνι, αυτό δεν αλλάζει. Το θέμα είναι να αποδεχτούμε ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί και να δούμε τι θα κάνουμε με αυτό.
-Είναι εμφανής η διαχρονικότητα του έργου ακόμα και στα σημεία που συγκινεί, που έχει χιούμορ. Πόσο χαρισματικά σύμφωνα με σας ήρθε η μετάφραση και η σκηνοθεσία του Σκεύα, η πρώτη ανάγνωση;
Με βρήκε από την αρχή σύμφωνη η προσέγγιση του Γιώργου Σκεύα. Μου αρέσει ο κόσμος που δημιούργησε. Δεν ξέρω αν εξυπηρετεί απόλυτα μία ρομαντική κομεντί αυτό. Η δική μας προσέγγιση ίσως κινείται περισσότερο στα πλαίσια μιας κοινωνικής ιστορίας με δραματικά και κωμικά στοιχεία, θα έλεγα περισσότερο. Δεν σχετίζεται δηλαδή πολύ άμεσα με την ταινία όχι τόσο για τους δύο κεντρικούς ήρωες όσο για το πώς έχει στηθεί το περιβάλλον τους που έδινε μία έφεση χιούμορ γύρω από την ιστορία τους. Εμείς διαβάσαμε το έργο το θεατρικό και επειδή ο κάθε σκηνοθέτης φέρει το δικό του κόσμο και τη δική του πρόταση πάνω σε ένα έργο, ακολουθήσαμε την πρόταση του Γιώργου Σκεύα Έτσι προέκυψε η συγκεκριμένη παράσταση που προσωπικά βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα, αρκετά ενήλικη και με αφορά γιατί βρίσκομαι και ακριβώς στην ίδια ηλικία με την Φράνκι. Είναι όλα τα ζητήματα που από τα 35 μέχρι τα 55 είναι τα βασικά ζητήματα που αφορούν όλους, άνδρες-γυναίκες. Υπαρξιακά θέματα που προκύπτουν σε αυτές τις ηλικίες.
-Δεν σας έχουμε δει σε κωμικούς ρόλους. Σωστά;
Αμιγώς κωμικούς όχι. Δύο φορές έχω συμμετάσχει σε κωμωδίες. Μία στο Αμόρε στις «Ιδιωτικές ζωές» σε σκηνοθεσία Χουβαρδά και άλλη μία στο θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, το «Με τα δόντια». Από κει και πέρα όμως οι περισσότερες παραστάσεις στις οποίες έχω συμμετάσχει έχουν πάντοτε κωμικά στοιχεία. Και στους χαρακτήρες που υποδύομαι είναι οι προσεγγίσεις των σκηνοθετών τέτοιες που δεν επιλέγω μόνο το ένα ή το άλλο. Συνθέτουν την ιστορία όπως πρέπει να γίνεται γιατί πρόκειται για ανθρώπινους χαρακτήρες που περνάνε και από το κωμικό και από το δραματικό ανά πάσα στιγμή μέσα από την εξέλιξη μιας ιστορίας.
-Οι περισσότερες προτάσεις αφορούν σε δραματικούς ρόλους.
Τυχαία, οι περισσότερες προτάσεις που μου γίνονται είναι για πιο δραματικά έργα ή έργα ρεπερτορίου που τα έργα ρεπερτορίου δεν είναι συνήθως αμιγώς κωμωδίες. Είναι ή κοινωνικά ή δραματικά. Οπότε επειδή τα προτιμώ κι εγώ προκύπτει αυτό.
-Θα θέλατε να κάνετε και έναν αμιγώς κωμικό ρόλο ή μία περσόνα που να έχει αυτά τα στοιχεία;
Δεν το έχω αποφύγει ούτε είναι κάτι που θα έλεγα ποτέ όχι και στο μέλλον. Εννοείται, αρκεί να προκύψει.
-Έχω διαβάσει κάπου ότι είστε περισσότερο κοντά στο φλεγματικό χιούμορ, το περισσότερο βρετανικό;
Ναι, θα έλεγα ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η κωμωδία στη χώρα μας τις περισσότερες περιπτώσεις δεν με αντιπροσωπεύει. Όχι σε όλες, αλλά η αισθητική προσέγγιση της κωμωδίας στην Ελλάδα απέχει από αυτό που θεωρώ εγώ κωμωδία. Τη συναντώ περισσότερο σε Άγγλους ηθοποιούς.
-Ίσως θα θέλατε να είναι περισσότερο πιο υπόκωφη, πιο υπαινικτική, όχι τόσο έκδηλη;
Υπάρχει αυτό που λέμε εμείς στο θέατρο ή «μπαλαφάρα», είναι το υπερβολικό παίξιμο και υπάρχει και το κωμικό στοιχείο που πάντοτε θέλει μέτρο. Το θέατρο θέλει μέτρο. Και στους δραματικούς ρόλους, που κι εκεί πιστεύω ότι η υπερβολή δεν κάνει καλό, εκτός κι αν είναι ένας χαρακτήρας που είναι εκτός ορίων. Γενικώς το μέτρο είναι ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία στη δουλειά μας. Είναι το ζητούμενο για ένα καλό αποτέλεσμα σε οποιοδήποτε ρόλο ή έργο.
-Σας βλέπουμε συχνά και στις επιλογές του Πάνου Κοκκινοπούλου. Κάθε φορά που έρχεται το σενάριο στα χέρια σας και προκύπτει από κάποια πολύ γνωστή υπόθεση, τι είναι αυτό που σας βοηθάει στην προσέγγιση του ρόλου;
Η περίπτωση του Κοκκινοπούλου είναι μία ιστορία που εκεί το κλίμα, η συνεργασία, η ατμόσφαιρα όλη σε αυτή τη δουλειά είναι πάντα πολύ φιλική, σχεδόν οικογενειακή. Ήθελα να το αναφέρω αυτό γιατί δεν το συναντάς εύκολα, ειδικά στην τηλεόραση. Από κει και πέρα οι χαρακτήρες, όταν προκύπτουν από μία πραγματική ιστορία είναι συνήθως πολύ γνωστές ιστορίες που δεν χρειάζεται να ψάξουμε για να μελετήσουμε για το τι έχει συμβεί, γνωρίζουμε τι έχει γίνει γιατί έχουν μαθευτεί. Σίγουρα νιώθεις λίγο περίεργα όταν μία ιστορία σε έχει συγκινήσει, σε έχει τρομάξει στο παρελθόν όταν ως θεατής παρακολουθούσες τι συνέβη. Οπότε υπάρχει μία περίεργη αίσθηση την ώρα που ερμηνεύεις το χαρακτήρα που είτε είναι θύτης είτε θύμα σε αυτή την πραγματική ιστορία με κάποιες μικρές παραλλαγές για να μη θίγει φυσικά τα πραγματικά πρόσωπα.
-Και ίσως τρομάζεις ότι τελικά η πραγματικότητα πάντα μας ξεπερνά;
Αυτό σίγουρα. Αυτό το ένιωσα πάρα πολύ έντονα όταν κάναμε μία παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου με τον Γιώργο Γάλλο και τον Όμηρο Πουλάκη. Ένα μήνα πριν ανέβει η παράσταση μας είχε προτείνει επειδή το θέμα ήταν η παραβατικότητα των ανηλίκων να πάμε να παρουσιάσουμε στο σημείο που ήταν η πρόβα την παράστασή μας στον Αυλώνα, στις φυλακές. Ήταν μία εμπειρία ανατριχιαστική, από τις δυνατότερες στιγμές.
-Από την ενέργεια του χώρου και των ανθρώπων εκεί;
Φυσικά. Από τις συνθήκες που είδαμε από κοντά να επικρατούν μέσα στις φυλακές που δεν είναι καθόλου ευχάριστες σε καμία περίπτωση. Κι εκεί, ενώ βρισκόμασταν εμείς πάνω στη σκηνή και κάναμε τους εγκληματίες, από κάτω είχαμε πραγματικούς εγκληματίες. Από μικρούς κακοποιούς μέχρι εγκληματίες. Αυτό ακριβώς σκέφτηκα εκείνη την ώρα, θα μας κοιτάνε και θα γελάνε μαζί μας. Η πραγματικότητα εκείνη την ώρα μας ξεπερνούσε. Δεν ξέραμε κατά πόσο στα μάτια τους ήμασταν πειστικοί.
-Το καλοκαίρι θα σας δούμε στην Επίδαυρο;
Δυστυχώς όχι, λόγω της κατάστασης που έχει προκύψει. Θα ήμουν στο Δον ζουάν του Θέμη Μουμουλίδη. Δεν μπορώ δυστυχώς να περιοδεύσω το καλοκαίρι, οπότε ξεκινάω στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, τον Οκτώβριο θα είμαι στην παράσταση του Άρη Μπινιάρη «Ο Χορός της φωτιάς» μαζί με τον Χρήστο Λούλη.
ΦΡΑΝΚΙ ΚΑΙ ΤΖΟΝΙ
”Εμείς οι δύο ήμασταν ζευγάρι πριν καν γνωριστούμε”
του Τerrence Mc Nally
Η ρομαντική κομεντί που έχουν λατρέψει εκατομμύρια θεατές ανά τον κόσμο, συνεχίζεται στο θέατρο Αθήναιον της Θεσσαλονίκης. Εκείνος είναι πρώην κατάδικος για μικρό απατεωνιές… Εκείνη ήρθε στη Νέα Υόρκη για να βρει τον δρόμο της. Εκείνος ψάχνει για ένα καινούριο ξεκίνημα παλεύοντας με τη μοναξιά του. Εκείνη κλείστηκε στον εαυτό της και ζει χωρίς φίλους, μακριά και από τα όνειρα της.
Οι Ιωάννα Παππά και Τάσος Ιορδανίδης συναντιούνται για δεύτερη φορά επί σκηνής, μετά τη συνάντησή τους στον σαιξπηρικό Άμλετ, όπου σαν Όφηλία και Άμλετ αντίστοιχα αποτέλεσαν ένα από τα καλύτερα θεατρικά ζευγάρια των τελευταίων ετών.
Ο Γιώργος Σκεύας (Κουκλόσπιτο, Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν) υπογράφει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία.
Νέες παραστάσεις στο Αθήναιον της Θεσσαλονίκης: Δευτέρα 18 & Τρίτη 19 στις 9.00 μμ
