Άρης Δημοκίδης
Δεν ξέρω γιατί υποκρινόμαστε ότι έχουμε μια σταθερή άποψη για το θέμα των διασήμων που κάνουν παρεμβάσεις για κοινωνικά ζητήματα.
Στην πραγματικότητα μάλλον κρίνουμε όσους αρθρώνουν δημόσιο λόγο ανάλογα με την ιδεολογία ή τις απόψεις μας. Δεν αποκλείεται να υπάρχουν οι εξαιρέσεις, όμως δεν θα υποκριθώ πως τάχα ανήκω σ’ αυτές.
Βγαίνει ο Φίνιξ που κέρδισε το Όσκαρ για τον Joker, λέει το άλφα. Όσοι συμφωνούν λένε «Πες τα χρυσόστομε, επιτέλους κάποιος χρησιμοποιεί τη φήμη του για το καλό», όσοι διαφωνούν λένε «Γιατί μιλάει αυτός, ένας ηθοποιός είναι, γκώσαμε» Υπάρχουν κι αυτοί που σε γενικές γραμμές συμφωνούν αλλά πικραίνονται επειδή δεν είπε για τον καπιταλισμό και την πατριαρχία, ή επειδή είπε για τους βίγκαν, ή ό,τι άλλο.
Κι εκεί είναι το κλειδί. Θεωρούμε ότι οι διάσημοι επιτρέπεται να μιλάνε μόνο αν λένε κάτι με το οποίο συμφωνούμε. Βλέπω το αριστερό τουίτερ αυτές τις μέρες. Ο Σαββόπουλος; «Πώς τολμάει να μιλάει για πολιτική, ποιος νοιάζεται για τη γνώμη ενός τραγουδιστή;» Ο Φοίβος Δεληβοριάς; «Καλά τους τα ‘πε! Πρέπει όλοι οι τραγουδιστές να πάρουν θέση». Και βλέπω και το δεξιό τουίτερ: «Ο Φοίβος Δεληβοριάς; Πάντα υπερεκτιμημένος ήταν!» αποφαίνονται κάποιοι καθώς δίνουν τα εύσημα σε όποιον τους εκφράζει…
[Προσωπικό αγαπημένο, συνέβη προ διετίας: Το ίδιο άτομο που στηρίζε την Μποφίλιου για το αντάρτικο στο βουνό και έλεγε πως οι καλλιτέχνες κι οι πνευματικοί μας άνθρωποι πρέπει να μιλούν, αντέδρασε έντονα όταν της απάντησε ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος, ο οποίος «καλύτερα να μη μιλάει και να αφοσιωθεί στα βιβλία του».]
Ακόμα και με τον Ρίκι Τζερβέ το βλέπουμε κι ας θεωρείται ήρωας. Ξεκίνησε πρώτος μαζικά το κράξιμο των ηθοποιών που μιλούν για κοινωνικά θέματα κατηγορώντας τους (όχι απαραίτητα άδικα) για υποκρισία. Στην ουσία τους είπε «κανείς δε νοιάζεται για τις απόψεις σας, απλά πάρτε το βραβείο και εξαφανιστείτε».
Πόσο ειρωνικό όμως που κι ο ίδιος έκανε αυτό για το οποίο κατηγορεί τους άλλους, κουνώντας μάλιστα το δάχτυλο. Πολύ άνετα θα του έλεγε κάποιος, «κανείς δε νοιάζεται για φιλοσοφίες και τις επικρίσεις σου, απλά παρουσίασε τα βραβεία και εξαφανίσου». Στο δε τουίτερ του ο Τζερβέ μια χαρά προωθεί τις απόψεις του για κοινωνικά ζητήματα στα εκατομμύρια followers, κατά τα άλλα τον πειράζουν οι άλλοι.
Οπότε; Ας μην κοροϊδεύομαστε για να νιώσουμε ηθικά ανώτεροι. Μας αρέσει οι καλλιτέχνες να στηρίζουν την άποψή μας, μας εξοργίζει (και προσπαθούμε να τους μειώσουμε) όταν στηρίζουν την αντίθετη. Λίγοι, δυστυχώς, είναι αυτοί που διακρίνουν την πολιτικά ευαίσθητη ματιά από το πνεύμα της κατήχησης (όπως εξαιρετικά έγραψε ο Νικόλας Σεβαστάκης), αν το πνεύμα της κατήχησης τους συμφέρει.
Ας το πάρουμε απόφαση. Μέχρι να γίνουμε εμείς πανδιάσημοι κι όλοι να κρέμονται απ’ τα χείλη μας, ώστε να πούμε ακριβώς αυτά που θέλουμε να λένε οι σταρς ή να μην πούμε τίποτα, θα πρέπει να υποστούμε τις γνώμες όλων (αρκεί να είναι δημοκρατικές).
