Μικροπράγματα
Από την ΜΚ
Η αρχή στο γυμναστήριο ήταν εύκολη. Ναι, ναι. Εύκολη. Ήμουν 41 και δεν είχα καμία διάθεση ν’ ανταγωνιστώ τα εικοσάχρονα ή να θέλω ντε και καλά να τελειώσω και τα τρία σετ των 20 squat στα δύο δευτερόλεπτα (τουλάχιστον τόσα μου φαίνονταν) που ζητούσε η Δ. η γυμνάστρια. Εκτελούσα τις ασκήσεις σωστά και σταματούσα όταν το σώμα μου μού έδινε την εντολή ότι είχα δώσει τουλάχιστον το 90% (άντε, μεταξύ μας το 80%). Σιγά, σιγά, το κορμί έδενε, οι μυς αναπτύσσονταν, η αντοχή αυξανόταν. Όχι ότι τα παραπάνω ήταν φανερά στον έξω κόσμο. Μόνο εγώ έβλεπα τις micro-αλλαγές και χαιρόμουν. «Κοίτα, κοίτα, πως έσφιξε το μπράτσο μου», έλεγα σ’ όποιον ή όποια είχε τη φαεινή ιδέα να με ρωτήσει «πώς πάω». Απ’ τον ψιλικατζή μου, την κοπέλα που μου’ κανε τον καφέ στο διπλανό ζαχαροπλαστείο, μέχρι τον συνάδελφο που με πετύχαινε σε κάποιο διάλειμμα στη σχολή, έβγαζα το μπράτσο με περηφάνεια, για να δείξω τον καλοσχηματισμένο δικέφαλο – που φυσικά υπήρχε μόνο στο μυαλό μου… Ευτυχώς, μέχρι σήμερα, όλες οι φατσούλες που προσπαθούσαν να διακρίνουν τα δυνατά «ποντίκια» μου, μ’ αντιμετώπισαν μ’ ευγένεια και κατανόηση, τουλάχιστον στα μούτρα μου…
Ενώ, λοιπόν, το κορμί μου είχε πάρει τον δρόμο του «καλού» σαν μεταμοντέρνος Ηρακλής, η κοιλίτσα μου αποφάσισε να σηκώσει μπαϊράκι και να σχεδιάσει το δικό της μονοπάτι. Έτσι, ανεξάρτητα και χωρίς να πάρει άδεια από κανέναν. Λες και θύμωνε με κάθε γραμμάριο λίπους που έδιωχνα. Λες κι εξοργιζόταν κάθε φορά που έβγαζα το πρόγραμμα των κοιλιακών. Τό ‘βαλε, λοιπόν, σκοπό, να μ’ εκδικηθεί. Δεν εξηγείται αλλιώς. Τη μέρα που γιόρταζα τον ένα χρόνο στο γυμναστήριο, έκανα και πάλι μια κουβέντα με τη γυμνάστρια. Ναι, ήμουν βαρύτερη σε κιλά, αλλά με μικρότερο ποσοστό λίπους. Ναι, είχα «φουσκώσει» λίγο, αλλά είχα πια μυϊκή μάζα. Ναι, κάποια ρούχα δε θα μου ξανάμπαιναν, αλλά τι μετράει αυτό μπροστά στην ενέργεια και τη δύναμη που απέκτησα; Κοινώς, το πρόσημο της χρονιάς ήταν θετικό. Ήμουν κι εγώ σε φάση πλεονασματική, κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ… Ή μήπως δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα; (και πάλι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ;)
Πράγματι, το κορίτσι που με γύμναζε κι εξακολουθούσε να έχει το ίδιο θεσπέσιο κορμί δεν έλεγε ψέματα. Τα θετικά αποτελέσματα της γυμναστικής ήταν εκεί. «Η κοιλίτσα, όμως;» ψέλλισα, προσθέτοντας «Δεν με βλέπω ν’ αποκτώ το σκουλαρίκι στον αφαλό, any time soon». Η Δ. με κοίταξε και το χαμόγελο έσβησε απ’ το πρόσωπό της… «Ναι, κοίτα», ξεκίνησε, «η κοιλίτσα θέλει άλλη αντιμετώπιση. Είναι κι η διατροφή στη μέση». «Ποια διατροφή, μαντάμ;» ούρλιαξα από μέσα μου. «Έχω πήξει στο κοτόπουλο και το ρύζι, τη σαλάτα και το γιαούρτι, το φρούτο και τον λιναρόσπορο!»
Μην τα πολυλογώ, ανακαλύψαμε σύντομα ότι φταίχτης ήταν η ζάχαρη στον καφέ, τα μακαρόνια και τα 2-3 mini cookies (γνωστής μάρκας σε καφέ σακουλάκι, 30 θερμίδες έκαστο)… Μ’ αυτά και μ’ εκείνα πείστηκα. Το καλοκαίρι του 2015, έκοψα τα μακαρόνια μαχαίρι (το δράμα αυτό δεν το εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου) και τη ζάχαρη απ’τον ελληνικό καφέ.
Όλες οι έρευνες του κόσμου μαζί με τη Δ. ήταν σίγουρες. Αυτές οι αλλαγές θα επέφεραν την πολυπόθητη επαναφορά του κοιλιακού λίπους στην π.σ. (προ-σαράντα) περίοδο, εννοείται μαζί με τη συστηματική άσκηση. Δεν θα γινόταν το θαύμα άμεσα. Έπρεπε να περιμένω 12 μήνες. Ως πειθαρχημένη ακαδημαϊκός, τήρησα ευλαβικά τους κανόνες. Το καλοκαίρι του 2016 ήρθε και μαζί του κι η θερινή περίοδος. Δε θα σας κρατήσω άλλο σ’ αγωνία φιλενάδες. Η κοιλίτσα δεν είχε πτοηθεί καθόλου. Το σωσιβιάκι ήταν εκεί και μάλιστα διακρίνονταν κι αυξητικές τάσεις… Μία αναπαίσθητη, αλλά ορατή σε μένα (όπως κι ο δικέφαλος στο μπράτσο), μικρή σαμπρελίτσα είχε αρχίσει να σχηματίζεται από πάνω και να πιάνει και λίγο χώρο προς τα πλευρά…
Ναι, θύμωσα. Ναι, έβαλα τις φωνές μόνη μου κοιτάζοντας τον καθρέπτη, φορώντας το περσινό μαγιό που έσκουζε από την πίεση κι ήταν έτοιμο να ανοίξει στη ραφή. Ναι, έστριψα τσιγάρο και μπήκα στο ίντερνετ, αναζητώντας απάντηση. «Ίντερνετ, ίντερνετ, γιατί μεγαλώνει η κοιλίτσα παρά τη διατροφή και τη γυμναστική;»
«Γιατί…. γιατί…. γιατί ΕΙΣΑΙ ΓΡΙΑ!!!», απάντησε το διαδίκτυο, ύστερα από τουλάχιστον δυο ώρες αναζήτησης. Ή μάλλον, αυτό ήταν το ηθικό δίδαγμα. Ορμόνες, εμμηνόπαυση, προ-εμμηνόπαυση, οιστρογόνα, λίπος, εξάψεις, έλλειψη κολλαγόνου, οστεοπόρωση ήταν κάποιες απ’ τις λέξεις-κλειδιά, σε κάθε άρθρο που προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί οι γυναίκες «κάποιας» ηλικίας βλέπουν την κοιλίτσα τους να μεγαλώνει… ανεξαρτήτως προσπάθειας. Τ
ελικά, κορίτσια, δεν βλέπω να «με» φτάνει ένα δεύτερο ποστ για να ολοκληρώσω την ιστορία της κοιλίτσας με τρόπο που της αρμόζει. Θα χρειαστώ και τρίτο, ίσως και τέταρτο (;) ή μήπως ένα ολόκληρο σίριαλ; Οψόμεθα!
ΜΚ (49 μέρες πριν από τα 47α γενέθλιά μου!)
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ το προηγούμενο:
Ιστορίες της προ-εμμηνόπαυσης: Ωδή στην κοιλίτσα που ολοένα μεγαλώνει
