Άρης Δημοκίδης
Η καμπάνια #Μένουμε σπίτι προσπαθεί να μας κρατήσει ασφαλείς εμάς, τις οικογένειες μας και τους συνανθρώπους μας. Τι γίνεται όμως όταν πολλοί από αυτούς δεν έχουν σπίτι; Όταν είναι αναγκασμένοι να μένουν στον δρόμο;
Κάποιοι απ’ αυτούς μπορούν μετά το απόγευμα να πάνε στην Ακαδημία Πλάτωνος στην οδό Αλικαρνασσού, όπου βρίσκεται το τετραώροφο κτήριο που στεγάζεται το υπνωτήριο των Γιατρών του Κόσμου όπου μπορούν να ξεκουραστούν για λίγες ώρες με ασφάλεια.
«Σε αυτό το υπνωτήριο βρέθηκα εχθές το βράδυ» λέει η Τατιάνα Μπόλαρη στο κείμενο που συνοδεύει το φωτορεπορτάζ της. «Ήταν πολλοί αυτοί που περίμεναν έξω από την πόρτα,με τα λιγοστά τους υπάρχοντα σε σακούλες. Στις 7 η πόρτα άνοιξε και οι εργαζόμενοι, νέα κορίτσια και αγόρια, τους υποδέχονταν με τα μικρά τους ονόματα γιατί τους γνωρίζουν και νοιάζονται σαν να είναι δικοί τους άνθρωποι. Η Γιώτα η νοσοκόμα του υπνωτηρίου τους θερμομέτρησε και έγινε ο καθιερωμένος έλεγχος στα πράγματα τους, μετά τους έδωσαν το κλειδί για το ντουλάπι τους για να τα αφήσουν. “Πως ήταν η μέρα σας ;” “Είμαστε καλά; ” “Πονάτε κάπου; συνέβη κάτι ;” “Είσαστε όπως πάντα στο 10,στο 23,στο 37” … είναι οι αριθμοί των κρεβατιών που θα κοιμηθούν μέχρι τις 7 το επόμενο πρωί και κατά τις 9 θα πάρουν πάλι τους δρόμους.»
«Με το ασανσέρ ανεβαίνουμε στον 2ο όροφο. Είναι τα μπάνια,τα ντουλάπια τους και η τραπεζαρία. Εκεί θα κάνουν πλυθούν, θα αλλάξουν ρούχα, θα βάλουν τα πράγματα τους στα ντουλάπια και στην συνέχεια θα πάρουν το φαγητό που έχει την συγκεκριμένη ημέρα και θα καθίσουν να φάνε. Μια τηλεόραση είναι ανοιχτή στο βάθος της αίθουσας. Προσπαθώ να μιλήσω μαζί τους,να τραβήξω φωτογραφίες και να είμαι διακριτική. Ντρέπομαι για την μάσκα και τα γάντια, αλλά οι κανόνες του κορονοϊού το επιβάλλουν σε όλους μας. Φωτογραφίζω και ακούω ιστορίες. Χωρίς πρόσωπα,αλλά δεν χρειάζεται. Γιατί οι εικόνες από τις ιστορίες είναι τόσο δυνατές που η φωνή τους γίνεται εικόνα από μόνη της…»
«Μου μιλά η 30χρονη Νίκη και μου διηγείται πως βρέθηκε στην Αθήνα από την Πάτρα και την δική της περιπέτεια, τα δικά της σχέδια και όνειρα. Δεν ξέρω αν η ιστορία της είναι αληθινή,δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το χαμόγελό της-ναι το χαμόγελο της- καθώς μου μιλά και νιώθω πως ακόμα κι αν δεν είναι αλήθεια τα όσα μου λέει, την βοηθούν να αντέξει. Μου μιλά η κα Δέσποινα, που στα 63 της χρόνια βρέθηκε στον δρόμο με την 26χρονη κόρη της την Μαρία και τον 33χρονο γιό της Σωτήρη. Ο πατέρας που είχε προβλήματα υγείας πέθανε τον Δεκέμβρη που μας πέρασε και έχασαν το επίδομα αναπηρίας που με αυτό ζούσαν. Τα ένσημα λίγα και τα δικά της και του συγχωρεμένου και η σύνταξη δεν βγήκε. Οι συγγενείς δεν νοιάστηκαν και έτσι με τις σακούλες όπου βρούν μένουν.Η Μαρία μοιράζει φυλλάδια για 15 ευρώ την ημέρα και ο Σωτήρης ψάχνει για δουλειά.Τώρα με αυτές τις συνθήκες είναι σχεδόν αδύνατον να βρει. Περιμένουν να τελειώσει η περιπέτεια της πανδημίας για να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες ένταξης τους στο πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων “εργασία και στέγαση”. “Να έχουμε τουλάχιστον ένα δωμάτιο να μπούμε μέσα,είναι μεγάλη η κούραση τόσες ώρες στον δρόμο” μου λέει.»
«Κάθομαι σε ένα από τα τραπέζια και προσπαθώ να καθησυχάσω έναν από τους ανθρώπους που τρώνε,που φοβάται τόσο ώστε δεν θέλει να φωτογραφίσω ούτε την πλάτη του. Καπνίζει -ναι το κάπνισμα επιτρέπεται είναι μια πολυτέλεια που δεν μπορείς να τους την στερήσεις μου λένε τα παιδιά, και του ζητώ να φωτογραφίσω μόνο τα χέρια του. Μιλάμε για την δική του ιστορία και τα λάθη που τον οδήγησαν στον δρόμο. Κόμπος στον λαιμό,ο φόβος του να μην μάθει η κόρη του και ο γιος του την κατάσταση του. “Επικοινωνία έχω και με εκείνους και με τα εγγόνια μου,τι συγνώμη να ζητήσω όταν δεν την πήγα την κόρη μου νύφη στην εκκλησία; Που δεν είδα τον γιο μου στην αποφοίτηση του στο Πανεπιστήμιο και έφυγα από το σπίτι γιατί έπινα. Αυτό ήταν η καταστροφή μου. Αν μάθουν ότι είμαι σε αυτήν την κατάσταση και δω την λύπηση στα μάτια τους,θα πεθάνω.”
Η Γιώτα μπαίνει στην τραπεζαρία και τους παροτρύνει να ανέβουν στα κρεβάτια τους,βλέπεις οι κανόνες του κορονοϊού, δεν επιτρέπουν τον συνωστισμό και κάτω περιμένουν κι άλλοι. Η τραπεζαρία θα είναι ανοιχτή μέχρι τις 11 το βράδυ, οπότε όποιος δεν θέλει να κοιμηθεί νωρίς ή να δει τηλεόραση θα ξανακατέβει. Λίγοι θα το κάνουν μου λένε τα παιδιά, γιατί η κούραση είναι μεγάλη…»
«Ανεβαίνω στον 3ο και στον 4ο που βρίσκονται τα κρεβάτια. Έγινε προσπάθεια να μεγαλώσει η απόσταση μεταξύ τους για λόγους ασφαλείας,όμως πώς να κρατήσεις απόσταση ενός μέτρου όταν έχεις τόσους ανθρώπους που έχουν ανάγκη τον ύπνο σε έναν ζεστό και ασφαλή χώρο. Όσοι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες και ξέρουν οι εργαζόμενοι πως είναι ευάλωτοι, κοιμούνται ξεχωριστά σε ένα μεγάλο κλειστό δωμάτιο. Οι γυναίκες επίσης. Προσπάθησα να είμαι διακριτική και γρήγορη. Να μην ταράξω αυτές τις πολύτιμες ώρες ηρεμίας και γαλήνης.»
«Τελειώνοντας, κατέβηκα να μιλήσω με τους εργαζόμενους. Δεν βρίσκω τι λόγια να πω για εκείνους. Μόνο σεβασμό γι αυτό που κάνουν, με τον τρόπο που το κάνουν. Μου μιλούσαν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άστεγοι της πόλης, σαν να είναι δικά τους. Πως οι διαδικασίες εξετάσεων σταμάτησαν γιατί οι ανάγκες είναι άλλες τώρα με την πανδημία, οπότε δεν μπορούν να εντάξουν άλλους. Όμως ακόμα και να μπορούσαν δεν υπάρχει αρκετός χώρος. Οι γιατροί του Κόσμου, επισκέπτονται με ειδικά συνεργεία και κιτ προστασίας για ενημέρωση όσους είναι ακόμη έξω.
Φεύγοντας είχα στο στήθος μου πέτρες ασήκωτες και στο μυαλό μου στρυφογυρνούσε συνεχώς μια σκέψη. Πόσο εύκολο είναι να βρεθεί κανείς στην θέση τους στα χρόνια που ζούμε και σε όσα έχουμε μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε. Σκεφτόμουν το #μένουμε σπίτι, καθώς πήγαινα στο δικό μου, γιατί εγώ έχω και μπορώ να γυρίσω όποια ώρα θελήσω για να ξεκουραστώ προστατευμένη από το κρύο, γιατί έχω να φάω, γιατί έχω να ντυθώ, γιατί έχω μπάνιο δικό μου. Γιατί μπορώ να κοιμηθώ χωρίς φόβο. Είναι μεγάλος και σκληρός αυτός ο Κόσμος Γιατρέ μου και εσύ τον ξέρεις καλύτερα από όλους… Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020»
