Tελικά, έχουμε χούντα ή όχι;

Ήταν θέμα χρόνου να διχαστούμε και πάλι. Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν έγινε με εμφυλιακούς όρους, αλλά με λίιιγο πιο πρόσφατους.

Αν πιστέψεις τους μεν (μια μειοψηφία που όμως κάνει εκκωφαντικό αγωνιστικό θόρυβο), έχουμε πλέον χούντα: Δεν μπορούμε να δούμε ταινίες, δεν μπορούμε να πάμε σε κλαμπ, δεν μπορούμε να ακούμε μουσική, δεν μπορούμε να καπνίσουμε, δεν μπορούν οι φοιτητές να κάνουν μάθημα, δεν μπορούμε να βρίσουμε το Χριστό μας.

Αν πιστέψεις τους δε (επίσης μειοψηφία, αλλά σαφώς πιο αμόρφωτη), τα πράγματα πάνε καλύτερα στον τομέα της ασφάλειας, αλλά χρειάζονται πολύ περισσότερα: Άμεση απέλαση όλων των μεταναστών, κι οι αστυνομικοί να τσακίζουν στο ξύλο όποιον αντιδρά, αντί να βγαίνουν τελικά αυτοί τραυματισμένοι, όπως έγινε στην ΑΣΟΕΕ.

Το μόνο κοινό που έχουν οι μεν με τους δε είναι πως, επειδή ενημερώνονται μόνο από συγκεκριμένα μέσα και όλοι οι γνωστοί τους στα social media συμφωνούν πως είτε έχουμε χούντα (οι μεν) ή πως πρέπει επειγόντως να αποκτήσουμε χούντα (οι δε) νομίζουν ότι οι απόψεις τους είναι πλειοψηφικές.

Και στη μέση, μακριά απ’ τον ορυμαγδό των επαναστατικών, οργισμένων τουίτς και στάτους, υπάρχει μια σιωπηλή πλειοψηφία που σπάνια εκφράζεται δημοσίως – το κάνει μόνο σε εκλογές και ίσως και σε δημοσκοπήσεις. Κι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η συντριπτική πλειοψηφία δεν θέλει ούτε λιγότερα αλλά ούτε και περισσότερα στο θέμα της ασφάλειας. Μετά από μια ταραγμένη δεκαετία στην οποία επειδή ασχολούμασταν μόνο με την κρίση είχαμε αφήσει στην άκρη όλα τα άλλα θέματα, οι πολλοί θέλουν αυτήν την «κανονικότητα». Μια αίσθηση πως ο έλεγχος δεν έχει χαθεί εντελώς.

Δεν θέλουν αυταρχική αστυνομία, αλλά κυρίως δεν θέλουν αυταρχικούς παρανόμους. Αν υπάρχουν ορμητήρια στα πανεπιστήμια, θέλουν να απομακρυνθούν. Αν η αστυνομία μπορεί να επέμβει σε club που έγινε καταγγελία για ναρκωτικά, θέλουν να το κάνει. Αν ψηφίστηκε ένας νόμος για το κάπνισμα που προστατεύει τους πολλούς (μεταξύ των οποίων και ευπαθείς ομάδες), θέλουν να τηρηθεί. Αν ένα πανεπιστήμιο κλείνει για να αυτοπροστατευτεί, θέλουν να συλλαμβάνονται όσοι με αλυσοπρίονα σπάνε την πόρτα για να κάνουν κατάληψη.

Το πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε την αίσθηση -και μάλλον δικαιολογημένα δεν θα την αποκτήσουμε ποτέ- ότι η αστυνομία είναι το ίδιο αυστηρή με όλους. Τους ισχυρούς πάντα θα τους φέρονται με το γάντι: οι πλούσιοι πάντα θα τη γλιτώνουν, σε αντίθεση με τον μεροκαματιάρη που έκανε το έγκλημα να ανάψει ένα τσιγάρο.

Παρόλα αυτά, η αίσθηση πως η ανομία κυριαρχεί -και όντως κυριαρχούσε σε πολλούς τομείς όχι μόνο με την ανοχή αλλά και την ενθάρρυνση κάποιων κυβερνήσεων- έγινε ξαφνικά ανέλπιστα πολύ ενοχλητική, τα τελευταία χρόνια που δεν παλεύουμε πια τόσο για την προσωπική επιβίωσή μας.

Για ορισμένους, οι κινήσεις του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη θεωρούνται σωστές. Κι εκεί υπάρχει ένας κίνδυνος: Να εκλάβει ο υπουργός αλλά και η κυβέρνηση αυτήν την αποδοχή των δημοσκοπήσεων ως πράσινο φως για την επιβολή του νόμου με κάθε κόστος, ανεξαρτήτως συνεπειών. Και τότε ίσως οι τωρινές υπερβολές περί χούντας να μη μοιάζουν τόσο υπερβολικές.   Μπορούν να επιβάλλουν το νόμο αποτελεσματικά χωρίς να ξαναγίνουν από ήρωες, στα μάτια των πολλών, «γουρούνια»; Ο χρόνος θα δείξει.