Άρης Δημοκίδης
Για «μια μέρα (νύχτα για την ακρίβεια) στον Ευαγγελισμό» έγραψε στα Μικροπράγματα ο Γιάννης, και δημοσιεύουμε την περιπέτειά του:
Το απόγευμα της Δευτέρας λαμβάνω τηλεφώνημα από συγγενικό μου πρόσωπο πως η (επίσης συγγενής μου) μητέρα της εισήχθη στον Ευαγγελισμό με εγκεφαλικό.
Μετά από λίγη ώρα με άπειρα συναισθήματα και σκέψεις που γεννά μια τέτοια πληροφορία βρίσκομαι στη γενική εφημερία/ απελπισία του νοσοκομείου Ευαγγελισμός .
Στοιβαγμένοι ασθενείς και συγγενείς σε όλους τους διαδρόμους του νοσοκομείου εννοείται σε όρθια θέση, πλην των φορείων που κατέφθαναν. Ήμασταν στα επείγοντα του παθολογικού… Ασθενείς σε φορεία χωρισμένοι με παραβάν που μπορεί να ήταν από τροχαίο, εγκεφαλικό, ενόχληση στις αμυγδαλές: όλα εκεί…
Μετά από κάποια ώρα μετά την ενός δίωρου κι αφού έχει δοθεί και η πρώτη διάγνωση του εγκεφαλικού, δίδονται παραπεμπτικά για εξετάσεις με κυριότερο της αξονικής τομογραφίας το οποίο όμως θα γίνει μετά από κάποιες ώρες γιατί… κάτι… Θα ειδοποιηθούμε!
Παίρνουμε τα παραπεμπτικά, εννοείται πως θα σύρουμε εμείς το φορείο με την ασθενή σε μια σημαντική απόσταση για να κάνουμε λοιπές εξετάσεις, ακτινογραφίες, triplex.. και αφότου φθάνουμε, συνειδητοποιούμε πως θα πάρουμε αριθμό προτεραιότητας..
Σημειώνω ξανά πως η πάθηση ήταν εγκεφαλικό… Περιμέναμε κάποια ώρα για την ακτινογραφία, κάποια ακόμα για το triplex.. να σημειώσω επίσης πως για αυτήν την εξέταση η προτεραιότητα οριζόταν με την ανακοίνωση των ονομάτων από την νοσηλεύτρια…
Μετά από 4 περίπου ώρες εισαγωγής, έγινε κ η αξονική, για να οδηγηθούμε με εισαγωγή στο θάλαμο…
Αα, κάποια στιγμή νιώσαμε την ανάγκη να βγούμε λίγο έξω στον αυλειο χώρο του νοσοκομείου.. κάτι σε παγκάκι.. καρέκλες.. τίποτα.. και πάλι όρθιοι λοιπόν.
Έμεινα σοκαρισμένος από τις παραπάνω συνθήκες και ένιωσα την ανάγκη να τις καταγράψω, καταθέτοντας και δυο συναισθήματα-σκέψεις μου.
Επιτρέπονται τέτοιες συνθήκες στη γενική εφημερία ενός κεντρικού νοσοκομείου;!
Αξίζει όλο αυτό στον ασθενή, το συνοδό του, και σαφώς στο ίδιο το προσωπικό του νοσοκομείου;
Κάτω από ποιες συνθήκες διασφαλίζεται η υγεία και η περίθαλψη του ασθενή, αλλά και η δουλειά που μπορεί να κάνει το ίδιο το προσωπικό;
Δε θα θίξω κάτι για τον ψυχολογικό παράγοντα και το συναισθηματικό πλαίσιο όλων όσων βρίσκονται σε αυτές τις συνθήκες κείνες τις κρίσιμες ώρες.
Ξέρετε τι λειτουργούσε σίγουρα; Η διανομή καρτών για αποκλειστικές νοσοκόμες… Μαζέψαμε αρκετές! Υπερπροσφορά….
Έφυγα νιώθοντας μια κατάντια και μια θλίψη για όλο αυτό που συνέβαινε εκεί, για όλους τους ανθρώπους που βιώνουν τον πόνο τους (οργανικό και ψυχικό), την αγωνιά τους για το τι μέλλει γενέσθαι και καλούνται να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις συνθήκες..
Νομίζω και καλά να πας εκεί, φεύγεις άρρωστος.
Ένας πολίτης
Κομνηνόγλου Ιωάννης
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
