Άρης Δημοκίδης
«Με την υποκριτική αυτή τη στιγμή σε τι φάση βρίσκεστε;» την ρωτάω, κι η Μαριάννα Τουμασάτου απαντά απ’ την άλλη άκρη της γραμμής: «Σε αυτήν που είμαι πάντα. Είμαι υποχείριο της.»
Όμως αυτές τις μέρες δεν παίζει σε κάποιο σίριαλ ούτε φυσικά στο θέατρο, και της λείπει. Έτσι κι αλλιώς, εξηγεί, λόγω κορωνοϊού πολλά πράγματα που ήταν να γίνουν δεν έγιναν. Ελπίζει πως το καλοκαίρι τα πράγματα θα είναι καλύτερα και θα μπορεί να ανακοινώσει κάτι περισσότερο.
Κάνει όμως την εκπομπή Η Φωτογραφία της Ζωής μου που όπως λέει είναι ένα πολύ τρυφερό πρότζεκτ: «Είναι ένα πολύ ανθρώπινο και πολύ γλυκό πράγμα το οποίο δεν έχει καμία εκβιαστική διάθεση συναισθήματος ή οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι δηλαδή ριάλιτι, είναι ένα τρυφερό ντοκιμαντέρ. Αυτός νομίζω είναι ο χαρακτηρισμός που του ταιριάζει πιο καλά απ’ όλα.» Με τη βοήθεια του φωτογράφου Αλέξανδρου Μαραγκού και της ομάδας παραγωγής, η εκπομπή ανακατασκευάζει το χθες. Τα πρόσωπα στήνονται και πάλι μπροστά στον φακό, στο ίδιο μέρος, με τα ίδια ρούχα και τα ίδια αντικείμενα. Περικυκλωμένοι από εικόνες του παρελθόντος, οι πρωταγωνιστές, πολλά χρόνια μετά, μπορούν να κρατήσουν και πάλι την ίδια φωτογραφία στα χέρια τους.
Η εκπομπή (που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη στις 9, στον Αντ1) έρχεται σε μια περίεργη στιγμή για τη ζωή των ηθοποιών. Από τη μία τα θέατρα είναι κλειστά και ο βιοπορισμός τους εξαρτάται πλέον αποκλειστικά απ’ την τηλεόραση, κι από την άλλη υπάρχουν οι καταιγιστικές εξελίξεις με τις καταγγελίες ηθοποιών εναντίον σκηνοθετών ή και άλλων ηθοποιών.
View this post on Instagram
Στην ερώτησή μου πώς νιώθει με την κάθαρση που γίνεται αυτή τη στιγμή, μοιάζει επιφυλακτική (για το αν γίνεται ήδη): «Όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία και εάν δεν διακοπεί από κανέναν τότε θα είμαι ευχαριστημένη. Για την ώρα παρακολουθώ και προσπαθώ να συμμετέχω όπου και όσο με χρειάζονται προς εξυπηρέτηση του απώτερου σκοπού που είναι η κάθαρση. Αν κάποιος θεωρεί ότι μπορώ να βοηθήσω θα το κάνω με χαρά μου. Όσο μπορώ να το κάνω το κάνω, απλά δεν θα χαρώ αν δεν ολοκληρωθούν οι συνθήκες και δεν αποκαλυφθούν τα κυκλώματα και οι ιστορίες.»
Την ρωτώ αν πιστεύει ότι υπάρχουν όντως κυκλώματα… «Δεν το πιστεύω, είμαι σίγουρη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν πιστεύει ότι υπάρχουν κυκλώματα trafficking. Προφανώς απ’ ό, τι φαίνεται ισχύει. Δεν νομίζω ότι ξαφνικά ξυπνήσανε 20-30 άνθρωποι και παρασύρανε άλλους χίλιους να πάνε να κατηγορήσουν έναν άνθρωπο, έτσι στα καλά καθούμενα. Δηλαδή, δεν είχε κανείς τέτοια καΐλα να πάει να κάψει έναν χριστιανό.
Λίγο πριν μιλήσουμε κάποιοι τα είχαν βάλει -ξανά- με τους ηθοποιούς λέγοντας ότι «άμα τα ξέρατε εδώ και 20 χρόνια γιατί δεν τα λέγατε…». «Αυτός που τα έβαλε σε τι επάγγελμα ανήκει; Επειδή δεν έτυχε να τ’ ακούσω…» με ρωτά κι απαντώ: «Τώρα που το λέτε, δημοσιογράφοι ήταν…»
«Λοιπόν, εγώ θέλω να μου έρθει αυτός ο κύριος και να μου πει, αφού είναι τόσο καλός δημοσιογράφος και έχει τόσο πολλές πληροφορίες, τα δικά σας γιατί δεν τα βγάζει ή δεν τα ξέρει; Πόσο δηλαδή χαμηλού επιπέδου ρεπόρτερ είναι κάποιος δημοσιογράφος που δεν ξέρει τι γίνεται αυτή τη στιγμή. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να βγάζει λαβράκια. Αφού λοιπόν έχει αυτή την απορία θέλω πριν του λύσω εγώ την απορία να μου λύσει εκείνος τη δική μου. Τα δικά σας τα χαΐρια γιατί τα σιωπά; Γιατί αποκλείεται να μην τα ξέρει, γιατί αν δεν τα ξέρει είναι κακός δημοσιογράφος. Όταν εμείς που δεν είμαστε δημοσιογράφοι, που δεν είναι η δουλειά μας να ψάχνουμε, ξέρουμε τα του κλάδου μας φαντάσου ο δημοσιογράφος που δουλειά του είναι να ψάχνει να μην το ξέρει. Άρα κάνει λάθος επάγγελμα και τζάμπα είναι στην ΕΣΗΕΑ. Ή θα φύγει από την ΕΣΗΕΑ ή να μας πει πρώτα τα ονόματα που ξέρει εκείνος και μετά θα του απαντήσουμε κι εμείς στις ερωτήσεις. Όποια ερώτηση και να έρθει να μου κάνει θα του την απαντήσω.»
Για το αν υπάρχουν και άλλα πράγματα που θα έπρεπε να αποκαλυφθούν ή που ελπίζει ότι ίσως θα βγουν στην πορεία είναι κάθετη: «Ό,τι κακό υπάρχει στην κοινωνία καλό είναι να βγει απ’ όποιο χώρο κι αν είναι. Καλό είναι κάποια στιγμή να απολυμανθεί ο χώρος. Όχι μόνο ο χώρος ο θεατρικός ή ο τηλεοπτικός ή ο κινηματογραφικός. Το γεγονός είναι ότι εμείς βρήκαμε το θάρρος και πρώτη μετά την Μπεκατώρου βγήκε η Ζέτα, και η Ζέτα παρέσυρε τόσο κόσμο σαν ένα ποτάμι και κυλάει με φουρτούνες και με δύναμη… Αλλά πάει πού αυτό το ποτάμι; Στη θάλασσα για να διαλυθεί; Λοιπόν, εμείς είχαμε το σθένος και προφανώς είχαμε και τη δύναμη και το κουράγιο και το ξεκινήσαμε. Τώρα θέλω να δω πόσοι άλλοι είναι τόσο θαρραλέοι. Γιατί άμα είναι το σκυλί πίσω από τα κάγκελα και γαβγίζει πραγματικά έχει πολύ μεγάλο θάρρος. Θέλω όταν βγει το σκυλί έξω, να δω τι θα γίνει. Γιατί έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια ξέρουμε, μες στο χορό είναι που μπερδεύουμε τα βήματα.
Περιμένοντας (και ελπίζοντας) να συνεχιστεί η διαδικασία της κάθαρσης σε κάθε τομέα της ζωής, η κουβέντα στρέφεται στην Φωτογραφία της Ζωής μου. Η Τουμασάτου την περιγράφει: «Κάθε εκπομπή θα έχει τρεις καλεσμένους που θα μας λένε την ιστορία τους και παράλληλα εμείς στην γκαλερί θα έχουμε διάφορες φωτογραφίες δικές τους που δεν θα περίμεναν πως θα τις έβλεπαν. Αυτό είναι το καλωσόρισμα μας. Μετά προσπαθούμε μια εξ αυτών των φωτογραφιών, μια που θα ξεχωρίσουμε, να την αναπαράγουμε μετά από πόσα χρόνια, ανάλογα την ιστορία του καθενός, στις ίδιες συνθήκες. Δηλαδή, θα ραφτούν τα ίδια ρούχα, θα πάμε στο ίδιο σημείο και θα είναι οι ίδιοι άνθρωποι στη φωτογραφία, εκτός αν κάποιος δεν είναι πια στη ζωή. Αλλά ως επί τω πλείστον είναι όλοι και είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα πώς ακόμα κι αν διανύσουμε κάποια στιγμή μια σκοτεινή περίοδο στη ζωή μας, είναι απλά ένα κομμάτι της διαδρομής γιατί στο τέλος περιμένει πάντα ένα κομμάτι φωτός.»
Της λέω πως αυτό που θυμίζει μια ταινία απ’ την Ιαπωνία που είχα δει στη δεκαετία του ’90. Λεγόταν After Life (του Hirokazu Kore-eda) όπου ένας φωτογράφος αναπαριστούσε, σύμφωνα με τις οδηγίες του καθενός, την πιο αγαπημένη του στιγμή σαν σε φωτογραφία ώστε να ζήσει στην αιωνιότητα μέσα στο σύμπαν της αγαπημένης τους ανάμνησης. Ποιο είναι όμως το πιο ωραίο πράγμα που έχει βιώσει η κ. Τουμασάτου μέχρι στιγμής στα γυρίσματα;
«Είναι πολλές οι ιστορίες που με έχουνε ταξιδέψει. Αλλά είναι και μερικές που εμένα μου έχουν μιλήσει προσωπικά, πολύ δυνατά, πολύ ηχηρά και τις έχω ξεχωρίσει. Ταξιδεύεις με την ιστορία τους γιατί με έναν μαγικό τρόπο κάθονται σε αυτόν τον καναπέ και χωρίς επί της ουσίας κανείς να τους ζητάει πάρα πολλά πράγματα, ξεκινάνε και ξετυλίγουν τα κουβάρια, οι περισσότεροι εξ αυτών, με έναν μαγικό τρόπο σαν να το περίμεναν χρόνια.» Στο πρώτο επεισόδιο συμμετέχουν ο, ιδρυτής της Επιτροπής Διερεύνησης Ατυχημάτων και Ασφάλειας Πτήσεων, Ακριβός Τσολάκης, ο ηθοποιός Γιώργος Γεροντιδάκης, και η Φωτεινή Ανέστη, παιδί CODA, δηλαδή παιδί που γεννήθηκε από κωφούς γονείς, και έγινε διερμηνέας της ελληνικής νοηματικής γλώσσας.
Ποια είναι άραγε η σχέση της Τουμασάτου με τη φωτογραφία; «Αγαπώ τη φωτογραφία», λέει. «Στο παρελθόν, όταν ήμουν πολύ πιτσιρίκα είχα εμφανίσει και κάποιες. Μου άρεσε να τραβάω. Αλλά γενικώς εμένα δεν είναι και ό,τι πιο αγαπημένο μου το να με φωτογραφίζουν.» Κι όταν χρειάζεται να φωτογραφηθεί για τη δουλειά, επίσης δεν είναι το καλύτερό της. «Βέβαια συνεργάζομαι και με κάποιους φωτογράφους που μετά από τόσα χρόνια έχουμε εξοικειωθεί, και τις βγάζουμε μια χαρά. Εκείνες οι φωτογραφίες βγαίνουν πολύ γρήγορα αλλά νομίζω πιο πολύ όχι επειδή έχω ταλέντο στο να στηθώ αλλά από το άγχος μου να τελειώσει. Με κάποιους φωτογράφους είναι και απόλαυση γιατί είναι φίλοι, αλλά γενικώς είμαι λίγο αμήχανη στις φωτογραφίες.
Την ρωτάω τι όνειρα έχει για τη ζωή της από εδώ και πέρα. «Αυτό που ονειρευόμουν πάντα, να είναι οι άνθρωποι υγιείς και να μην τους εκμεταλλεύεται κανείς ως προς τίποτα. Δηλαδή, να μην είναι η ανάγκη του ανθρώπου για υγεία στα χέρια κανενός, η ανάγκη κανενός για όνειρα στα χέρια κανενός και ο έρωτας που έχει ανάγκη ο καθένας μας στα χέρια κανενός. Να μπορούν οι άνθρωποι να ζουν αυτά που ονειρεύονται, ελπίζουν και την υγεία τους χωρίς κανείς να τους εκμεταλλεύεται και να τους στερεί το δικαίωμα στο καλό.»
Αν μπορούσε, τέλος, να δώσει μια συμβουλή στον νεότερο εαυτό της, τι θα του έλεγε; «Να φροντίσεις να κάνεις περισσότερα καλά απ’ όσα σου τύχανε να κάνεις. Να ψάχνεις να βρεις να κάνεις καλό, και μην περιμένεις να σου ‘ρθει στα πόδια σου για να το κάνεις.»
