Άρης Δημοκίδης
Ο Χρήστος Λούλης δεν μασάει τα λόγια του. Κι έτσι, μέσω των social του είχε επικρίνει με σφοδρότητα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τον Τσίπρα και, φυσικά, τον Βαρουφάκη. Μάλιστα έγιναν τώρα viral κάποιες αναδημοσιεύσεις που είχε κάνει εναντίον της αριστεράς:
Όταν άκουσα πως θα έπαιζε τον Βαρουφάκη στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του μου φάνηκε ενδιαφέρον – και περίεργο.
Πώς είναι να έχεις εξοργιστεί με κάποιον, και να τον έχεις επικρίνει αλλά τώρα να πρέπει να τον παρουσιάσεις στο εγχώριο αλλά και διεθνές κοινό ως σπουδαίο ήρωα;
Πώς είναι να θεωρείς ναρκισσιστή κάποιον και να συμβάλλεις στη διαιώνιση αν όχι διόγκωση του τεράστιου Εγώ του; Και τέλος πώς είναι να έχεις διαφωνήσει τόσο με κάποιον και να πρέπει να συνεργαστείς μαζί του – μέχρι και να περπατήσεις μαζί του στο κόκκινο χαλί;
Λέγεται αξιοπρεπής επαγγελματισμός
Είχα σκεφτεί πως υπήρχαν δύο πιθανότητες απ’ τη στιγμή που αποφάσισε να παίξει. Ή ως επαγγελματίας θα έκανε το καθήκον του προσπαθώντας να κρύψει κάτω απ’ το χαλί τη γνώμη του για το Βαρουφάκη ή να έλεγε πως η γνώμη του άλλαξε εντελώς και πως τον θεωρεί πια κάτι σαν… εθνικό θησαυρό.
Ο Λούλης, όπως διάβασα στη συνέντευξη που έδωσε μαζί με τον Μπουρδούμη στον Αλέξανδρο Διακοσάββα για το νέο τεύχος της LIFO -το πρώτο της νέας σεζόν- διάλεξε έναν τρίτο τρόπο.
Ούτε υποκρίθηκε πως τώρα λατρεύει τον Βαρουφάκη, ούτε απέφυγε να πει -πάντα με κομψότητα και ευγένεια- τη γνώμη του. Ούτε όμως προσπάθησε να τον μειώσει:
«Βλέπω έναν άνθρωπο που και αλαζόνας είναι, και νάρκισσος, και όλα αυτά μπορεί και ο ίδιος να τα αναγνωρίσει» είπε προσθέτοντας για τα σχέδιά του: «Δεν τον άφησαν ούτε οι έξω ούτε οι μέσα. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν τον άφηναν. Είναι ακέραιος με όλα του τα ελαττώματα. Μπορώ να πω ότι τον σέβομαι και τον εκτιμώ.»
Περιγράφοντας τις αναμνήσεις του απ’ την περίοδο του Δημοψηφίσματος είπε: «Η κόρη μου γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου του ’15. Φαντάσου τώρα, με έγκυο γυναίκα, με ένα παιδί ήδη, με δάνεια στο σπίτι, να έρχεται καινούργιο παιδί και η χώρα να καταστρέφεται…
Εγώ την ένιωθα απέναντί μου την κυβέρνηση και το έχω πει και στον Γαβρά και στον Βαρουφάκη, γιατί έπαιζε εντελώς chicken game, καθώς φανταζόταν ότι οι άλλοι δεν θα υποχωρήσουν.»
Επιπλέον εξήγησε πως δε μετάνιωσε που υποστήριξε δημόσια το αντίθετο απ’ τον κ. Βαρουφάκη:
«Ήταν έντονη φάση το ’15, ανεξαρτήτως του πού βρισκόσουν πολιτικά. Εγώ εκδηλώθηκα δημόσια υπέρ του “Ναι”, όχι, όπως εξηγούσα, επειδή ήμουν υπέρ της λιτότητας, όχι δικαιολογώντας τους και απαξιώνοντας τους Έλληνες, αλλά ρεαλιστικά σκεπτόμενος, έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα κι έχοντας και τα παιδιά μου κατά νου. Φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι, η οικογένειά μου μού έλεγαν “τι θες και μιλάς;”. Σκεφτόμουν ότι δεν θα ήμουν καλά με τον εαυτό μου αλλιώς.
Δεν το μετάνιωσα τελικά, αλλά εκείνη την εποχή έφαγα πολύ “ξύλο”, και από αγνώστους αλλά και από φίλους του σιναφιού, αφού το σινάφι το δικό μας είναι γνωστός αριστερός χώρος και όποιος τάχθηκε με το “Ναι” ήταν αυτόματα αντιδραστικός και αντι-αριστεριστής.
Θα ήθελα να πω ότι αισθάνθηκα δικαιωμένος μετά την κωλοτούμπα του Τσίπρα, όμως το τίμημα ήταν πολύ μεγάλο. […]»
Πέρα απ’ το ότι αποκαλύπτει πως είπε ξεκάθαρα στο ζεύγος Γαβρά πως ποτέ δεν ψήφισε τον Βαρουφάκη ακόμα κι αν είχε δίκιο («δεν μπόρεσα να τον ψηφίσω όταν συνεργάστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη») ανεβαίνει σκαλιά στην εκτίμησή μου για το γεγονός πως δεν προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο επιχειρώντας να μας πείσει για την αντικειμενικότητα της ταινίας.
Αντίθετα, εξηγεί πως η ταινία δεν θα μπορούσε να δείχνει όλη την αλήθεια. «Είναι μια ταινία βασισμένη στο βιβλίο του Βαρουφάκη» λέει. «Ο Γαβράς είναι αριστερός σκηνοθέτης, μάχιμος, γιος κομμουνιστών, όλες του οι ταινίες είναι πολιτικές. Δεν περιμένεις από τον Γαβρά να μην είναι αριστερός στα 86 του, ούτε από ένα σενάριο βασισμένο στο βιβλίο του Βαρουφάκη να δείχνει και την άλλη πλευρά. Δεν περιμένεις αντικειμενικότητα.
Η αλήθεια είναι ένα μεγάλο βουνό που κανείς δεν το βλέπει ολόκληρο. Το ξέρει και ο Γαβράς αυτό. “Θα πούμε την ιστορία εκείνης της περιόδου σύμφωνα με το πώς τη βλέπω εγώ και ο Γιάνης” μου είχε πει».
Νομίζω πως η ειλικρίνεια, το μέτρο και η ανοιχτομυαλιά του Χρήστου Λούλη (που θα μπορούσε να είχε αποφύγει να αναφερθεί και τόσο στο θέμα των προσωπικών του απόψεων ή να ζητήσει απ’ τον δημοσιογράφο να στρέψει αλλού την κουβέντα) όχι μόνο δεν κάνει «κακό» στην ταινία και την προώθησή της, αλλά κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την θέαση στο πανί της μεταμόρφωσής του ηθοποιού σε Βαρουφάκη.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Χρήστος Λούλης – Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Ξαναζώντας το θρίλερ της διαπραγμάτευσης
Υπάρχουν κάποιες χρονικές στιγμές και περίοδοι που όλοι θυμόμαστε επακριβώς πού βρισκόμασταν και τι κάναμε. Το καλοκαίρι του 2015 έχει αποτυπωθεί στη μνήμη των Ελλήνων με συγκεκριμένο τρόπο.
Η ταινία είναι καλή; Αυτή είναι η ουσία. Γιατί αυτά που λες μου θυμίζουν έναν ξάδερφό μου που πήγε κάποτε να δει ταινία του Αγγελόπουλου, ρωτάει έναν που έβγαινε από την προηγούμενη προβολή “Φίλε, καλή η ταινία;”, αυτός του απαντάει “Φίλε, μιλάμε, είχε μια φωτογραφία, άλλο πράγμα”, μπαίνει ο ξάδερφος μέσα στην αίθουσα, τον παίρνει ο ύπνος, τελειώνει η ταινία, βγαίνοντας τον ρωτάει ένας άλλος που έμπαινε, “Φίλε, καλή η ταινία;” και το απαντάει ο ξάδερφος “Φίλε, μιλάμε, είχε μια φωτογραφία, άλλο πράγμα”.