Στην, κλασικά αυταρχική, ανάρτηση του Παύλου Πολάκη με την οποία απαιτεί να μη μιλούν (οι άλλοι) για την ΕΡΤ για να μην έχει εσωστρέφεια το Κόμμα του, οι περισσότεροι μείναμε, εκ πρώτης όψεως στις αιχμές που άφησε εναντίον του Τσακαλώτου, και στο υστερόγραφο υποστήριξης για τους πρώην δημοσιογράφους-παρουσιαστές της ΕΡΤ Κατερίνα Ακριβοπούλου και Σωτήρη Καψώχα. Οι μερακλήδες μπορεί να πρόσεξαν και την κατακλείδα του («Η επόμενη φορά θα είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ….») και να ανατρίχιασαν στην σκέψη πως θα υπάρξει και επόμενη φορά με Πολάκη, Ακριβοπούλου και Καψώχα στο μέλλον.
Όμως ανάμεσα σε όλα, μας διέφυγαν τα εμφυλιοπολεμικά κλισέ του, ίσως επειδή τα έχουμε συνηθίσει:
Μάλιστα.
Ο εχθρός ειναι απέναντι και καραδοκεί και ο λαός περιμένει και απαιτεί να αναμετρηθούμε με αυτόν!!!
Σε μια περίοδο που, μετά από σχεδόν μια δεκαετία εμφυλιοπολεμικού κλίματος, ο κόσμος βλέπει τα ζητήματα πιο πρακτικά (το ότι υπήρξε σχεδόν απόλυτη ομοφωνία και απ’ τους Νεοδημοκράτες εναντίον της μετονομασίας του Ευαγγελισμού σε ‘Παύλος Μπακογιάννης’ δείχνει πως ο κόσμος πια δεν ακολουθεί στα τυφλά το κόμμα του αλλά βάζει το μυαλό του να δουλέψει), ο Πολάκης κάνει σινιάλο για νέους εμφυλίους, εχθρούς που καραδοκούν και αναμετρήσεις που πρέπει να γίνουν για χάρη του λαού.
Αυστηρή κριτική στην κάθε κυβέρνηση ναι – εξάλλου αυτός είναι ο σκοπός της κάθε αντιπολίτευσης. Όμως ο, έτσι κι αλλιώς απωθητικός, διχαστικός λόγος του μοιάζει τώρα διπλά παράταιρος. Το χειρότερο όμως είναι πως νομίζει ότι μιλά εξ ονόματος του «λαού», και υποστηρίζει πως ξέρει τι θέλει.
Τι θέλει όμως στ’ αλήθεια ο λαός;
Τους τελευταίους μήνες είχαμε τέσσερις ξεχωριστές εκλογικές αναμετρήσεις, Δημοτικές, Περιφερειακές, Ευρωπαϊκές, και φυσικά Εθνικές.
Όταν έχουμε τόσο πρόσφατη την λαϊκή ετυμηγορία, όχι μία αλλά πολλές φορές, είναι αστείο οποιοσδήποτε ηττημένος κατά κράτος (και στις τέσσερις εκλογές) να ισχυρίζεται πως ο λαός ζητά απ’ τον ίδιο να αναμετρηθεί με τον «εχθρό» που βγήκε πρώτος με διαφορά.
Αντιγράφω τον ορισμό του «λαού»: Ένας λαός είναι ένα πλήθος προσώπων που θεωρούνται ως ένα σύνολο, όπως γίνεται με μια περίπτωση οποιασδήποτε εθνικής ομάδας ή έθνους. Διάφορα κράτη κυβερνούν ή ισχυρίζονται ότι κυβερνούν στο όνομα του λαού. Τόσο η Ρωμαϊκή Δημοκρατία όσο και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία χρησιμοποιούσαν το λατινικό όρο Senatus Populusque Romanus (η Σύγκλητος και ο Λαός της Ρώμης).
Μια λαϊκή δημοκρατία είναι συνήθως μαρξιστικό ή σοσιαλιστικό μονοκομματικό κράτος που ισχυρίζεται ότι κυβερνά εξ ονόματος του λαού, ακόμη και αν στην πράξη συχνά αποδεικνύεται ότι είναι δικτατορικό κράτος. Ο λαϊκισμός είναι άλλος ένας γενικός όρος για διάφορες πολιτικές τάσεις που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τον λαό, συνήθως με μία υπόνοια ότι εξυπηρετούν τον κοινό λαό αντί της ελίτ.
Αν δεν το κατάλαβε, ο κύριος Πολάκης «λαϊκή δημοκρατία» δεν έχουμε ευτυχώς, και ο λαός είχε την ευκαιρία να πει τη γνώμη του έμπρακτα. Η πλειοψηφία, καλώς ή κακώς, έδωσε με μεγάλη διαφορά το χρίσμα στον «εχθρό». (O οποίος, κατά τη γνώμη μου, πάλι δε δικαιούται να μιλά εξ ονόματι κανενός πέρα απ’ αυτούς που τον ψήφισαν.) Κι απ’ ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν όσοι ψήφισαν ΝΔ είναι ικανοποιημένοι με την επιλογή τους, ενώ ικανοποιημένοι με την κυβέρνηση είναι ακόμα και πολλοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως ο κ. Πολάκης έχει στο μυαλό του κάποιον άλλο λαό, πάντως δεν μπορεί πια να μιλά εξ ονόματος του ελληνικού.
*Σχολιάζοντας τη δήλωση Πολάκη, ο @nprepalas έγραψε στο τουίτερ:
-Εχθροί
-Αναμετρήσεις
-Εμφυλιακό κλίμα
-Διχαστικός λόγος
-Μιλάμε εξ ονόματος λαού παρά τη πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία
Αυτόν […] ο Τσίπρας τον υπερασπίστηκε με κάθε τρόπο.
«Μα ο αριστερός πάντα μιλάει εξ ονόματος του λαού ακόμα και όταν είναι στο 3% ή ακόμα κι αν είναι εξωκοινοβουλευτικός!» σχολίασε με πικρό σαρκασμό κάποιος…