Γιώτα Κωνσταντινίδου
*O μπουφές της κυρά-Κατίνας
Η κυρά-Κατίνα ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του σπιτιού της κάθε πρωί. Το διώροφο οίκημα με την μικρή αυλή ξεχωρίζει στην πυκνοκατοικημένη γειτονιά με τις άχαρες πολυκατοικίες. Κυκλοφορεί με «πι» μετά το ατύχημά της. Η Ελένη από το κοντινό φαρμακείο τρέχει μια φορά το μήνα και της πηγαίνει τα φάρμακά της. Της γράφει τις οδηγίες με μεγάλα καθαρά γράμματα και τα τοποθετεί ένα-ένα στο ντουλάπι με τα φλιτζανάκια του καφέ. Συχνά δοκιμάζει γλυκό κουταλιού συκαλάκι και πίνει μονορούφι τον βαρύ ελληνικό που της ετοιμάζουν τα τρεμάμενα χέρια της κυρά-Κατίνας. Λίγο πριν φύγει κοιτάζει πάντα εκστατικά το καλογυαλισμένο μπουφέ στο καθιστικό. «Πόσα χρόνια τον έχεις κυρά-Κατίνα;», «Όσο και ο γάμος μου, 60 χρόνια!».
*Η κ. Χαρούλα
Η κ. Χαρούλα είναι νηπιαγωγός. Φοράει πολύχρωμα φορέματα και τετράγωνα τακούνια. Δεν σταματάει να στέλνει e-mails με ιδέες στο Υπουργείο Παιδείας και ας μην της απαντούν ποτέ. Συζητάει με τις ώρες με τους γονείς των παιδιών και θυμάται τις πιο μύχιες λεπτομέρειες από κάθε παιδί. «Ο Βαγγέλης στενοχωριέται και αγχώνεται ακόμα κι αν λείψετε 5 λεπτά». «Η Ελένη δεν θέλει να τσαλακώνει το φόρεμά της». «Ο Γιώργος μισεί τις φακές», γιατί άλλωστε «κάθε παιδί είναι ξεχωριστό». Το απόγευμα θα τη συναντήσεις στο Πανεπιστήμιο όπου κάνει Μεταπτυχιακό ή στη βιβλιοθήκη. Το πρωί φτάνει πρώτη με κουλουράκια κανέλας και μια τεράστια τσάντα. Μέσα έχει τα ρούχα της για να αλλάξει μετά το σχολείο. Φοράει μαύρα αφού φύγουν όλο τα παιδιά γιατί έχασε τον άνθρωπο που της είχε πει πριν 30 χρόνια «Σε λένε Χαρούλα, όπως η χαρά της ζωής».
No Title
No Description
*Η πίσω αυλή
Η πίσω αυλή βλέπει στον ουρανό και περιτριγυρίζεται από γκρίζες αστικές πολυκατοικίες. Στο ρεπό της η Ειρήνη, την παρατηρεί με τις ώρες, έχει βάλει στόχο να τη μεταμορφώσει σε μια όμορφη αστική γωνιά. Είναι αρχιτέκτονας, παντρεμένη με τον Κωσταντίνο που την κοροϊδεύει για την επιμονή της και δεν έχουν αποκτήσει παιδιά. Μια Κυριακή κουβαλούσε γλάστρες, έβαψε τον ένα τοίχο μπλε και στον άλλο παιδευόταν μόνη να κολλήσει μια ταπετσαρία. Το επόμενο πρωί, σηκώθηκε στις 6, έβαλε την καφετιέρα και κοίταξε ασυναίσθητα από το παράθυρο της κουζίνας στην πίσω αυλή. Οι γλάστρες είχαν στοιβαχτεί σε μια γωνιά, σαν κάποιος να τις κλώτσησε άγαρμπα και η ταπετσαρία ξεκολλήθηκε απότομα αφήνοντας σημάδια στον τοίχο. Στο κέντρο της αυλής τοποθετήθηκαν κούτες με παιχνίδια και μια κυρία έστηνε μια παιδική τσουλήθρα, όταν σήκωσε το κεφάλι της και αντίκρυσε το βλέμμα της Ειρήνης ψιθύρισε «Δεν έχεις παιδιά, δεν μπορείς να καταλάβεις». Η Ειρήνη δεν ξαναέριξε ούτε ματιά στην πίσω αυλή.
* Δοκιμαστήρια και ψυχανάλυση
Είχε πάει σε 3 επαγγελματικά ραντεβού από νωρίς το απογευματάκι μέχρι το βραδάκι. Τους άφηνε να μιλήσουν πρώτοι, γερόλυκοι του χώρου, χωρίς διάθεση για οπισθοχώρηση και αλλαγές στη σκέψη και μετά έπαιρνε το λόγο αυτή. Μιλούσε απλά, κατανοητά, κάποιες φορές στην ανάσα της πάνω προσπαθούσε να ακούσει τη φωνή της, «μιλάω πάλι γρήγορα, θα τους μπερδέψω με τους όρους» σκεφτόταν ενώ τους εξηγούσε το project της με ένα μόνιμο χαμόγελο. Τους έδινε χώρο και κάποιες φορές συμπλήρωνε το λόγο τους. Αυτό της είχε μείνει από το σχολείο που συμπλήρωνε τους καθηγητές της. Άλλες φορές, αν έπρεπε να κάνει μια παρουσίαση σε ένα συμβούλιο, σκεφτόταν εκείνον. Να καθόταν σε μια γωνιά και να την έβλεπε και ας της έκανε μετά τη σκληρότερη κριτική. Στο τέλος των ραντεβού, θερμή χειραψία και e-mail, πάντα e-mail. Άραγε τα διάβαζαν ποτέ; Περπατούσε στη Τσιμισκή και κόλλησε σε μια ιταλική βιτρίνα. Από μέσα της έκανε νόημα ένα γνώριμο χαμόγελο. «Έλα να δοκιμάσεις». «Αυτό μου έλειπε τώρα, έχω να πληρώσω το κινητό, ΕΝΦΙΑ, νερό και τα λάθη μου, αυτά κυρίως». Την έσπρωξε στο δοκιμαστήριο και της έδωσε αυτό που κοιτούσε στη βιτρίνα. Στο διπλανό δοκιμαστήριο μια Ρωσίδα είχε κατεβάσει όλο το μαγαζί. «Να, η υπερδύναμη, ρέει το χρήμα, δες σεφτέ». «Ο χορηγός να είναι καλά». Στο ταμείο, ένας μεσήλικας έβγαλε την κάρτα και ικανοποίησε τις αγοραστικές επιθυμίες της ομολογουμένως πανύψηλης φίλης του. Τα κορίτσια έβαλαν τα γέλια «Εμείς τουλάχιστον τα πληρώνουμε μόνες μας». «Εμείς κατά ένα περίεργο λόγο τα πληρώνουμε όλα μόνες μας».
Photography GIF – Find & Share on GIPHY
Discover & share this Photography GIF with everyone you know. GIPHY is how you search, share, discover, and create GIFs.
*Πάρκο και reports
Ο Μηνάς είχε ήδη ένα διαζύγιο στα 38 του και μια 4χρονη κορούλα. Δύο Δευτέρες το μήνα δεν έκανε επαγγελματικά ταξίδια και την έβγαζε στο πάρκο με τη μικρή. Της διάβαζε παραμύθια, έπαιζαν κρυφτό, έντυναν την κούκλα-μωρό, την έβαζαν για ύπνο, φλέρταρε με καμιά σέξυ μαμά χωρισμένη ή όχι και όταν αποκοιμιόταν η μικρή με το «Ελεφαντάκι» του Φοίβου μετά από καμιά 200αριά φορές σε επανάληψη, διόρθωνε reports και έστελνε e-mails. Τις μισούσε τις Δευτέρες γιατί έπρεπε κάθε φορά να εξηγεί στη μικρή ότι ακόμα κι όταν δεν είναι εκεί είναι σαν να είναι εκεί.
*Οκτώβρης, ο μήνας που δεν επιτρέπει τα ορθογραφικά και όχι μόνο λάθη
Κοιτούσε το ρολόι του ακριβώς στις 23:10 κάθε φορά γιατί θυμόταν άλλοτε με θυμό και άλλοτε με γέλιο το inside joke που έκανε για εκείνον στην παρέα. «Ε, καλά δεν τον ξέρουμε, αυτός κλείνει βλέφαρο στις 23:10 ακριβώς, δεν είναι για πολλά». Ολόκληρο σπίτι και δεν είχε μια βιβλιοθήκη. Αυτό δεν του το είχε επισημάνει ποτέ κανείς. «Μα πώς είναι δυνατόν να μην έχεις βιβλιοθήκη;», τον ρωτούσε ανακριτικά. Λάτρης των e-books, είχε μόλις 2 βιβλία στο σπίτι του και εκείνα με επιμονή δική της. Αγέρωχος, σοβαρός, συννεφιασμένος, αποστασιοποιημένος από όλα και όλους, ψυχρός, διοικούσε τη ζωή του, όπως συμπεριφερόταν στη δουλειά του. Μπήκε Οκτώβρης, άλλωστε, ο μήνας που δεν επιτρέπει τα ορθογραφικά και όχι μόνο λάθη.
