Άρης Δημοκίδης
Δεν θα πω ψέματα: Λατρεύω να είμαι αόρατος μάρτυρας σε καβγάδες ζευγαριών. Όμως εκείνο το μεσημέρι καλοκαιριού που έφαγα με μια φίλη κάπου εδώ στη γειτονιά, στο διπλανό τραπέζι έγινε ένας μονομερής καβγάς που καθόλου απολαυστικός δεν ήταν.
Είχαμε τελειώσει το φαγητό και περιμέναμε να πληρώσουμε – κάθε Δευτέρα είχαν προσφορά όλα τα tapas ένα ευρώ, οπότε δυο άτομα σκάσαμε στο φαΐ με σύνολο 13 ευρώ. Το ίδιο και το ζευγάρι στο διπλανό τραπέζι – έχει σημασία το πόσο φτηνό ήταν το φαγητό.
Τότε εμφανίστηκε ένας μεσήλικας προς ηλικιωμένος επαίτης, που φορούσε παλτό παρά τον μίνι καύσωνα, και ζητούσε απ’ τα τραπέζια “κανά 20λεπτο”. Προς τιμή της, η γυναίκα του ζευγαριού έβγαλε και του έδωσε κάτι.
Δε δώσαμε σημασία μετά. Μέχρι που οι φωνές του άντρα, που τη μάλωνε, ακούστηκαν δυνατές. “Τι του δίνεις; Ναι, δώσε του και το φαΐ μας… Δουλεύω τόσα χρόνια, για να πάμε να δίνουμε τα λεφτά μας στους ζητιάνους!”
Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. “Νομίζεις ότι πεινάνε αυτοί; Ψέματα το κάνουν!” συνέχισε αυτός, αλλά η γυναίκα, χωρίς να ακούγεται καθόλου, έβαλε περισσεύματα του φαγητού σε δυο χαρτοπετσέτες κι έκανε νόημα στον άστεγο με το παλτό.
“Σταμάτα! Με ντροπιάζεις! Δουλεύουμε τόσα χρόνια και θα τα δώσουμε τώρα στους μπεκρήδες και τα πρεζόνια;! Νομίζεις ότι πεινάνε;” της φώναξε ο σύζυγός/σύντροφός της, χωρίς φυσικά να καταλαβαίνει ότι μόνος του αυτοντροπιαζόταν, και ότι όλοι τον καρφώναμε με βλέμματα μίσους.
Η γυναίκα ατάραχη φώναξε τον επαίτη και του έδωσε τις δυο χαρτοπετσέτες, με το φαγητό που είχε περισσέψει. Γεμάτος ευγνωμοσύνη αυτός τις πήρε και έτρεξε σε ένα πεζουλάκι -στο οπτικό μας πεδίο- και άρχισε να καταβροχθίζει τα υπολείμματα.
Κι όμως, ούτε τότε δε σταμάτησε να κατσαδιάζει ο άντρας τη γυναίκα. Χαμηλόφωνα, αλλά με εξάρσεις. Έκπληκτοι τον ακούσαμε να λέει: “Μας κοροϊδεύουν όλοι για να μας τα φάνε!Έτσι για να τον λυπηθούμε τα κάνει. Νομίζεις ότι πεινούσε;” [Την ίδια στιγμή, όπως είπα στο οπτικό πεδίο όλων, ο επαίτης, τρομερά πεινασμένος!, καταβρόχθιζε τα αποφάγια που του έδωσε η γυναίκα.]
Το τελευταίο πράγμα που άκουσα, πριν φύγουν άρον άρον απ’ το μαγαζί, ήταν τα λόγια του άντρα. “Όταν είσαι μόνη σου κάνε ό,τι θέλεις. Όταν όμως είμαι εγώ στο τραπέζι, τέτοιο πράγμα, τέτοιο ρεζιλίκι δεν θα ξανακάνεις.”
Υπάρχουν όντως κυκλώματα που εκμεταλλεύονται επαίτες, και όντως κάποιοι μπορεί να μας κοροϊδεύουν (παρ’ ό,τι στην περίπτωση του κυρίου με το παλτό αυτό δεν ίσχυε – πεινούσε πραγματικά, και αυτό φαινόταν).
Είναι όμως καλύτερο το να νοιάζεσαι και να βοηθάς τους άλλους, παρά να είσαι ένα αλάνθαστο άκαρδο, καταπιεστικό ον σαν αυτόν.
Καλύτερα να είσαι άνθρωπος, κι ας σε πιάσουν και κορόιδο και καμιά φορά…
‘Ημουν παρούσα σε περισταστικό οπου ζευγάρι τσακωνόταν γιατί η κοπέλα βοήθησε 2 μετανάστες να βγάλουν εισητήριο στον ηλεκτρικό και κατά συνέπεια χάσανε το τρένο-που θα περνούσε άλλο σε 5 λεπτά.
Το κείμενο σας μου θύμισε κάτι που μου έχει συμβεί πριν αρκετά χρόνια αλλά ήταν τόσο δυνατό που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Πρέπει να ήταν περίπου το 2006 ή 2007, ήμουν σε Starbucks της Αθήνας. Είχε αρκετό κόσμο στο μαγαζί αλλά είχα βρει τραπέζι. Είχα πάρει μία τυρόπιτα και πριν αρχίσω να τρώω, ξαφνικά βλέπω να στέκεται ακριβώς από πάνω μου ένα παιδί, ζήτημα αν ήταν 15-16 ετών, αλλοδαπός και φανερά υποσιτισμένος. Έμοιαζε χαμένος, ψέλλισε κάτι σε τόσο σπαστά αγγλικά που δεν κατάλαβα καν τι είπε αλλά κοιτούσε το πιάτο μου. Του έκανα νόημα να πάρει την τυρόπιτα αν… Διαβάστε περισσότερα »
Σαν αρχή δεν δίνω χρήματα, αλλά φαγητό, ρούχα, κτλ όποτε μπορώ, κυρίως όταν εμπλέκονται παιδάκια. Πάντα φοβάμαι ότι τα χρήματα αν δεν τα πάρει κάποιος επιτήδειος, θα γίνουν ποτό ή ναρκωτικά, αλλά ένα μπουκάλι γάλα ή μια τυρόπιτα είναι πάντα χρήσιμα. Σε μια τέτοια περίπτωση, πριν από λίγα χρόνια στον Βόλο, ήταν έξω από ένα σούπερ μάρκετ στον Βόλο, μια “κυρία” με ένα παιδάκι 4-5 χρονών. Βγαίνοντας, τους άφησα, ένα μπουκάλι γάλα, κάνα δυο κρουασάν, κτλ… Το παιδάκι με κοίταξε με ευγνωμοσύνη στα μάτια, αλλά παράλληλα με ανησυχία, ενώ η “κυρία” μου έριξε ένα βρίσιμο, άλλο πράγμα! Μακάρι το μικρό… Διαβάστε περισσότερα »