Άρης Δημοκίδης
Τις είδα στο Instagram του. Ο φωτογράφος και ηθοποιός Σπύρος Χατζηαγγελάκης βγήκε στους δρόμους μια μέρα μετά την έναρξη του #μένουμεσπίτι, τον Μάρτιο του 2020 και τράβηξε εξαιρετικά δυνατές εικόνες. Τις παρουσιάζω με την άδειά του και του ζήτησα να μου μιλήσει γι’ αυτές.
Λέει ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης:
Μου έκανε τεράστια εντύπωση πώς μέσα σε μερικά λεπτά από την ανακοίνωση της μίνι καραντίνας όλος ο κόσμος προέτρεπε μέσα από τα social media τους υπόλοιπους ανθρώπους να μείνουν μέσα στα σπίτια τους με το τρεντ #μενουμεσπιτι.
Την επόμενη ακριβώς μέρα αποφάσισα να πάω να βρω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσα που δεν έχουν σπίτι, που δεν έχουν την δυνατότητα να είναι μέρος αυτού του τρεντ. Όλοι ελπίζω έστω να μπορούμε να φανταστούμε τι βιώνει ένας άστεγος αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα να τους φέρουμε στο νου μας. Αυτό το πράγμα δεν συνέβη με το #μενουμεσπιτι.
Απερίσκεπτα βγήκαμε να διατυμπανίσουμε την ανάγκη να μείνουμε σπίτι χωρίς να περάσει καν από το μυαλό μας πως κάποιοι δεν έχουν σπίτι. Περισσότερο με απασχολεί η απερισκεψία, η αλαζονεία και ο εγωκεντρισμός των πολλών.
Οι άστεγοι είναι άνθρωποι περήφανοι, η πλειονότητα των οποίων δεν ζητάει ελεημοσύνη. Είναι αναγκασμένοι απλά να μένουν έξω και το κάνουν με ότι κόστος μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Δεν έχουν την ανάγκη μας, ζουν καλύτερα χωρίς εμάς. Ένα γεια ίσως είναι αρκετό για αυτούς τους ανθρώπους. Οι πολλοί είναι το πρόβλημα , οι πολλοί που δεν κοιτάνε πέρα από τη μύτη τους. Αναρωτιέμαι πάντα αν είμαι μέρος των πολλών και των τρεντ, δεν έχω απαντήσει ακόμα, συνεχίζω να το ψάχνω. Με αυτή την ερώτηση προς τον εαυτό μου πήγα να συναντήσω τους ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο. Η ευγένεια τους με συγκλόνισε όπως και η ανάγκη τους να μοιραστούν μαζί μου τις ιστορίες τους.
Η κυρία με τα πολλά χαρτιά μπροστά της είναι από την Ουκρανία και έγραφε ασταμάτητα, όπως μου είπε για τον έρωτα. Ο Άνθρωπος που μοιράζει χαμόγελα, πρώην κινηματογραφιστής συζητούσε μαζί μου για το σωστό κάδρο της φωτογραφίας. Ο υπέροχος άνθρωπος με το μούσι φεύγοντας μου φώναζε με χαμόγελο “σου επιτρέπω να χρησιμοποιήσεις τις φωτογραφίες όπως θέλεις”.
Η ευγένεια τους με συγκλόνισε όπως και η ανάγκη τους να μοιραστούν μαζί μου τις ιστορίες τους.
Σήμερα, πάνω από 10 μέρες αφού τραβήχτηκαν αυτές οι φωτογραφίες, διαβάζω πως το Υπουργείο Εσωτερικών και ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός έχουν μεριμνήσει για την φροντίδα και την υγειονομική κάλυψη των αναγκών αυτών των ανθρώπων. Με αγάπη και αλληλεγγύη μόνο θα μπορέσουμε να ξημερώσουμε χαρούμενοι την επόμενη μέρα του ιού.
Με σεβασμό στα προσωπικά δεδομένα και στην προσωπικότητα των ανθρώπων που γνώρισα στο δρόμο, παραχωρώ το δικαίωμα αναδημοσίευσης των φωτογραφιών τους συνοδευόμενες από μερικούς στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Δε μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό,
τα δάκρυά μου δε σας λένε κάτι.
Λοιπόν, διηγηθείτε μου τι έγινε εδώ
να βρω ξανά του νήματος την άκρη.
Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,
συντρόφια, μήπως βρέθηκε και κείνο,
να φτύσω μέσα με οργή που οι νέες εποχές
με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο.
