Άρης Δημοκίδης
Όταν πέθανε η γιαγιά μου η Έλλη, η μητέρα μου (και κόρη της) το πήρε εξαιρετικά βαριά. Φορούσε μαύρα για χρόνια, συχνά πυκνά της μιλούσε και συγκινούνταν με ό,τι της τη θύμιζε.
Λίγο μετά το πρώτο σοκ, μου είπε πως ένα πράγμα τη στεναχωρούσε περισσότερο: Από την κηδεία και μετά, δεν την είχε δει ποτέ στον ύπνο της. Έβλεπε ένα σωρό άσχετα όνειρα, με πρωταγωνιστές τους πάντες, αλλά η μαμά της δεν την επισκεπτόταν ποτέ. Παρότι ήταν άθεη και ορθολογίστρια, θεωρούσα πως προσέδιδε μια μεταφυσική χροιά σ’ αυτήν την απόρριψη, συνδυασμένη μ’ ένα παιδικό παράπονο: «Γιατί δεν έρχεται σε μένα;». Λες και της κρατούσε μούτρα.
Ένα βράδυ την είδα εγώ τη γιαγιά: Ήταν σ’ ένα κωμικά μικρό αυτοκινητάκι, και οδηγούσε, αυτή που ίσως να μην είχε πιάσει ποτέ τιμόνι στη ζωή της. Η μαμά μου καταβρόχθιζε με πάθος κάθε λέξη της αφήγησης το επόμενο πρωί, σαν να μας είχε σταλεί ένα μήνυμα απ’ το υπερπέραν. Η ζήλια στα μάτια της ήταν τεράστια που η γιαγιά Έλλη είχε έρθει στον ύπνο μου κι όχι στο δικό της…
Τα θυμόμουν αυτά όταν, πριν αρκετά χρόνια, η μητέρα μου έφυγε πρόωρα απ’ τη ζωή, κι απ’ το πρώτο βράδυ αναρωτιόμουν: θα τη δω σε όνειρο; Δε χρειάστηκε να περιμένω πολύ για να το διαπιστώσω.
Την βλέπω συνέχεια. Συνέχεια όμως. Είμαστε στο μαγαζί της, στο σπίτι, σε αεροδρόμια, στο χωριό, στο Λονδίνο. Σε κανένα όνειρο δεν ξεχνιέμαι, δε θεωρώ ότι όλα είναι καλά. Σε όλα είναι άρρωστη, αδύναμη, στα τελευταία της. Ακόμα και το υποσυνείδητό μου, όταν υποτίθεται ότι αφήνομαι τελείως, δεν μου την επιστρέφει υγιή, – σαν να μη θέλει να μου δώσει ψεύτικες ελπίδες ούτε καν σε όνειρο. Σε όλα όμως μου κάνει ένα μεγάλο δώρο: έχει αναστηθεί για λίγο κι έχουμε κερδίσει πολύτιμο χρόνο. Όταν ξυπνάω νιώθω ωραία, αν και τον πρώτο καιρό απογοητευόμουν που ήταν απλώς όνειρο.
Πριν λίγο καιρό, την είδα στον καναπέ να βλέπει το I Love Lucy, αδύναμη πολύ, όπως τις τελευταίες μέρες της ασθένειας. Την πήρα αγκαλιά για να τη βοηθήσω να σηκωθεί. «Το Σάββατο να πάμε σινεμά;» της είπα, αλλά δεν απάντησε – ήξερε πως δεν θα ζούσε ως τότε. Εκείνη η αγκαλιά κράτησε για ώρες. Και για πρώτη φορά ένιωσα πως δεν έβλεπα απλώς το όνειρο, αλλά το αισθανόμουν. Αισθάνθηκα ακριβώς πώς ήταν η αγκαλιά της, κι ήταν όπως ακριβώς τη θυμόμουν. Όταν ξύπνησα είδα πως, μέσα στον ύπνο μου, είχα γυρίσει κάθετα το μαξιλάρι και το αγκάλιαζα σφιχτά…
Ένα βράδυ όμως, πρόσφατα, συνέβη κάτι διαφορετικό. Ήταν υγιής, και δεν επρόκειτο να φύγει σύντομα. Ήμασταν στην Τσιμισκή και κοιτούσαμε έκπληκτοι μια βιτρίνα με ρούχα που κόστιζαν 45.000 ευρώ παρότι οι μάρκες ήταν πανάγνωστες. Ξαφνικά ήμουν μέσα στο μαγαζί και μάλιστα σκαρφαλωμένος σ’ ένα ψηλό ράφι.
Η φοβία ότι είμαι κάπου ψηλά και δεν μπορώ να κατέβω είναι επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα όνειρά μου, όμως αυτή τη φορά η μαμά μου με ενθάρρυνε από κάτω να πηδήξω για να με πιάσει. Την εμπιστεύτηκα, και όντως με έπιασε με πρωτόγνωρη επιδεξιότητα. Δεν ήταν αδύναμη και σκελετωμένη πια. Για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά το θάνατό της, την είδα στον ύπνο μου όχι απλά υγιή, αλλά γερή σαν σούπερ ηρωίδα.
Καταλαβαίνω τώρα τη στεναχώρια της που δεν ονειρευόταν τη νεκρή μητέρα της, που δε ζούσε την κοντινότερη, αληθοφανέστερη εμπειρία στο να έχεις ξανά τον άνθρωπό σου. Κατά βάθος δεν το έβλεπε μεταφυσικά, ούτε ένιωθε απόρριψη. Λυπόταν βαθιά και γνήσια, γιατί ήξερε καλά τι έχανε.
Εγώ έτυχε μια δυο φορές να δω τη γιαγία μου, την οποία έχασα πριν περίπου δυο χρόνια, στον ύπνο μου. Χαρακτηριστικά θυμάμαι όταν την είδα εκείνο το βράδυ της παραμονής της ορκομωσίας μου. Ήταν καλοντυμένη λες και θα ερχόταν κι εκείνη στην ορκομωσία. Δεν πιστεύω σε καμία εκδοχή για τη μεταθάνατο ζωή, παρόλα αυτά συγκινήθηκα πολύ οταν είχα ξυπνήσει.
Η παππούς μου έφυγε από τη ζωή 2 χρόνια πριν. Οι φορές που δεν έχει έρθει να με επισκεφθεί στα όνειρά μου είναι ελάχιστες. Μου είχε απίστευτη αδυναμία. Ήταν ο ήρωας μου. Έρχεται και με αγκαλιάζει, περπατάμε μαζί στο χωριό, οπως οταν ήμουν μικρή, και συζητηαμε. Τα όνειρα είναι ο μοναδικός τρόπος να τον κρατήσω ζωντανό για πάντα στην υπόλοιπη ζωή μου.
Οταν εφυγε ο παππους μου στενοχωρηθηκα πολυ. Και που μαςεφυγε αλλα κι επειδη καποιοι συγγενεις μιλουσαν ασχημα γι αυτον λιγες μερες μετα την κηδεια. Ενα βραδυ λοιπον τον ειδα. Περιπου 10 χρονια νεοτερο, χαμογελαστο και με τοσο φωτεινα ματια που ενιωσα οτι δεν ηταν απλο ονειρο. Ενιωσα οτι ηταν οντως αυτος. Και που με κοιταζε ενιωθα οτι μ αγαπαει κι οτι ολα ειναι καλα. Δε μπορω να το εξηγησω. Ηταν σα δθαισθηση κ τηλεπαθεια. Στ ονειρο του ειπα οτι τον αγαπω, και εκεινος συνεχισε να μου χαμογελα και μου απαντησε “πεστο μου αλλη μια φορα πριν φυγω”. Και εγω γελασα… Διαβάστε περισσότερα »
έχασα τον πάτερα μου πριν 2 μήνες και περίπου πριν ένα μήνα και κάτι τον πεθερό μου.Πολλα πρωινά η γυναίκα μου μου λέει πως είδε τον πατερα της στον υπνο σε πολλες φασεις,ποτε καλα ποτε αρρωστο αλλα τον βλεπει.απο την αλλη εγω,τον πατερα μου, δεν τον εχω δει καμια φορα απο τοτε και πραγματικα διαβαζοντας ολα αυτα νιωθω ασχημα λες και δεν με εχει πειραξει ο χαμος του λες και δεν μου λειπει πραγματικα ενω συμβαινει ακριβως το αντιθετο. πολυ θα ηθελα να ειχα και εγω αυτη την εμπειρία
Βλέπω σταθερά όσους έχασα κι αγαπώ στον ύπνο μου, πολύ συχνά – τον παππού μου, δυο αγαπημένους φίλους, τη μαμά του καλού μου, την αγαπημένη μου ξαδέρφη. Μου μιλάνε, μου δίνουν συμβουλές, κάνουμε μαζί βόλτες που δεν προλάβαμε. Πάντα με ανακουφίζει, πάντα ξυπνάω πιο ήρεμη.
Έχασα τον πατέρα μου στα 2 μου χρόνια οπότε η μνήμη μου δεν με βοηθάει και πολύ γενικότερα στο να πω ότι τον θυμάμαι καλά σχεδόν καθόλου μόνο από φωτογραφίες. Η πρώτη φορα που τον είδα ήταν όταν έκανα μια αταξία και απο τότε τον έβλεπα και τον βλέπω στον ύπνο μου όταν έρχεται να με μαλώσει για μια χαζομάρα που έκανα η επειδή έτυχε να στεναχωρήσω τη μαμά μου.
Βλεπω τον πατερα μου ανα ατακτα χρονικα διαστηματα,10 χρονια αφου πεθανε.
Ισως να τον βλεπω κ ακομα συχνοτερα αποτι νομιζω αλλα να μην το θυμαμαι παντα.
Αλλες φορες να με προειδοποιει,αλλες να ειναι βαρια αρρωστος,αλλες να κινδυνεουμε κ οι δυο και να προσπαθω α μας σωσω.οι παραλλαγες ειναι πολλες κ σιγουρα αν τα σημειωνα θα ειχε ενδιαφερον..
Μαλλον δν θα σταματησει ποτε αυτο κ ισως με αυτον τον τροπο το υποσυνειδητο(?) παντα θα αναζητα διοδο για να αντιμετωπισει το κενο της απωλειας.
Απο όταν άρχισαν να φεύγουν αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι, τους βλέπω συχνά στα όνειρά μου. Για μερικούς που ήταν άρρωστοι απο πριν, τους έβλεπα κατά την διάρκεια της αρρώστιας και μιλάγαμε και κάναμε διάφορα πράγματα. Ακόμα και τώρα, σχεδόν ενα μήνα μετά που έφυγε ο πατέρας μου, τον βλέπω και αυτόν και μιλάμε, κάνουμε πολλά πράγματα. Τον είχα δει πολλές φορές όταν ήταν άρρωστος και ξέραμε οτι δεν θα ζήσει, να μου δίνει συμβουλές και να με καθησυχάζει. Ήξερε για το τέλος και ήταν έτοιμος. Πιστεύω πως είμαστε κάτι παραπάνω απο σώματα και μπορούμε να επικοινωνήσουμε με την άλλη πλευρά… Διαβάστε περισσότερα »