Άρης Δημοκίδης
Η αλήθεια είναι πως ο καθένας μας στο μυαλό του έχει μια δική του *ιδεατή* εκδοχή του Νόμπελ Ειρήνης. Όμως για να το πω απλοϊκά, κατά γενική συναίνεση θεωρούμε πως πρέπει να το παίρνουν Γκαντοειδείς προσωπικότητες που σταμάτησαν πολέμους και σώζουν έτσι δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.
Αυτό δεν συμβαίνει φυσικά πάντα. Βραβεύτηκε ας πούμε ο Μπαράκ Ομπάμα καθώς συνέχιζε (αντί να σταματά) πολέμους, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι απίθανο να το πάρει ο οποιοσδήποτε. Όσο όμως κι αν κάποιοι είχαν φουσκώσει τα μυαλά των Τσίπρα-Ζάεφ (και των υποστηρικτών τους) με την υπόσχεση πως θα τους προτείνουν αρκεί να έκλειναν άρον-άρον το Μακεδονικό, ούτε για αστείο δεν θα περίμενε κανείς να το κερδίσουν.
Όχι πως δεν είναι μια διπλωματική επιτυχία (αμφιλεγόμενη, λόγω του σκέτου «Μακεδόνες» και της σκέτης «μακεδονική γλώσσα» που παραχωρήσαμε). Είναι, και μακάρι να μας βγει σε καλό, ενώ ταυτόχρονα είναι και πολύ λογικό να κερδίσει κάποια βραβεία καλής γειτονίας ή κάτι. Αλλά Νόμπελ Ειρήνης;
Στο γενικότερο πλαίσιο της ανθρώπινης ιστορίας, των πολέμων και της παγκόσμιας ειρήνης, η Συμφωνία των Πρεσπών μοιάζει με μια απλή υποσημείωση, με αστερίσκο που ποτέ δεν είχε καν κάποιο τρομερό κόστος σε ανθρώπινες ζωές.
Όταν άλλοι υποψήφιοι για το Νόμπελ Ειρήνης έχουν όντως σταματήσει εχθροπραξίες σώζωντας χιλιάδες ζωές, είναι στην καλύτερη περίπτωση αστεία (και στην χειρότερη προσβλητική) η σκέψη του να τιμούνταν δύο Πρωθυπουργοί που έλυσαν (;) ένα θέμα που, από ανθρωπιστικής πλευράς, δεν ένοιαζε σχεδόν κανέναν.
Ούτε πόλεμος, ούτε νεκροί, ούτε ανάγκη για ειρήνη
Αν δεν υπήρχε αυτή τη στιγμή κανένας πόλεμος πουθενά στον πλανήτη, ίσως μια βράβευση της να είχε κάποιο συμβολικό νόημα, ώστε να έκανε και άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Όμως, πέρα απ’ το ότι πραγματικοί πόλεμοι δυστυχώς υπάρχουν (και προχτές ξεκίνησε ένας νέος), δεν έγινε συμφιλίωση μεταξύ των λαών, αλλά βασικά μεταξύ Τσίπρα και Ζάεφ.
Οι λαοί δεν είχαν κάνένα πολεμοχαρές πρόβλημα μεταξύ τους, και συνεργάζονταν ήδη και σε οικονομικό επίπεδο. Χιλιάδες Έλληνες πηγαίνουν στα Σκόπια για να παίξουν παιχνίδια, να δουν σόου και να κάνουν ψώνια, και χιλιάδες Βορειομακεδόνες (ή λέμε «Μακεδόνες»;) έρχονται στη Θεσσαλονίκη για διασκέδαση και στην Χαλκιδική για διακοπές. Ούτε πόλεμος, ούτε νεκροί, ούτε άμεση ανάγκη για ειρήνη.
Από την άλλη, ο βραβευμένος πλέον με Νόμπελ Ειρήνης πρωθυπουργός της Αιθιοπίας πέτυχε τη συμφιλίωση Αιθιοπίας – Ερυθραίας και έφτιαξε, επιτέλους, τη Συμφωνία Ειρήνης μεταξύ των δύο δίνοντας ελπίδα για την σταθερότητα στην πολύπαθη περιοχή μετά από δεκαετίες, ενώ τέλος βοήθησε στη διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας ειρήνευσης μεταξύ των στρατιωτικών ηγετών του Σουδάν και της αντιπολίτευσης.
«Στις 11 Οκτωβρίου το Νόμπελ, στις 13 Οκτωβρίου εκλογές»
Αυτό κυκλοφορούσε πολύ απ’ ό,τι διαβάζω, και ήταν μια θεωρια που κυριαρχούσε στον ΣΥΡΙΖΑ πριν φυσικά αναγκαστεί να επισπεύσει τις εκλογές ο κ. Τσίπρας.
Πραγματικά πρέπει να τους το είχαν τάξει και να το είχαν χάψει. Πίστευαν στ’ αλήθεια ότι υπήρχε πιθανότητα. Υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ έγραφε τότε:
Γιώργος Χριστοφορίδης on Twitter
Απλά ρωτάω: Αν -λέω “αν”- ανακοινωθεί επίσημα ότι ο Τσίπρας κερδίζει το Νόμπελ Ειρήνης στις αρχές Οκτωβρίου, πιστεύετε ότι υπάρχει καμία περίπτωση να μην κερδίσει και τις εθνικές εκλογές, λίγες μέρες μετά; #galazios_ntamplas
Ο νταμπλάς ήρθε, αλλά ήταν λίγο διαφορετικός.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αυτό που είναι πραγματικά αστείο δεν είναι τόσο ότι πίστευαν ότι θα πάρει ο Τσίπρας το Νόμπελ Ειρήνης (αυτό είναι μάλλον τραγικό), αλλά το ότι θα κερδίσει τις εκλογές αν πάρει το Νόμπελ !