Άρης Δημοκίδης
Ένα νήμα της nihiliensis_ στο Twitter
Πρέσβειρα κακής θέλησης on Twitter
Ανήμερα Χριστούγεννα 2012, 6μμ, μπλουζάκι-τζιν-μπουφάν ξεκουμπωτο. Μπαίνω σε παντελώς ΑΔΕΙΟ – λόγω ημέρας και ώρας- λεωφορείο στην αφετηρία, ο ένας και μοναδικός επιβάτης που μπήκε μετά έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Μου κακοφάνηκε αλλά καθόμουν από μέσα.
Ανήμερα Χριστούγεννα 2012, 6μμ, μπλουζάκι-τζιν-μπουφάν ξεκούμπωτο.
Μπαίνω σε παντελώς ΑΔΕΙΟ – λόγω ημέρας και ώρας- λεωφορείο στην αφετηρία, ο ένας και μοναδικός επιβάτης που μπήκε μετά έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Μου κακοφάνηκε αλλά καθόμουν από μέσα. Μόλις κινήθηκε το όχημα, έβαλε το πρόσωπο στο ντεκολτέ μου και καθώς ήμουν εγκλωβισμένη δεν μπόρεσα να το αποφύγω. Φώναξα και ο οδηγός σταμάτησε και τον κατέβασε. Δεν με ρώτησε ποτέ αν είμαι καλά ή αν θέλω να φωνάξω την αστυνομία. Πάνω στο σοκ δεν μίλησα.
Αύγουστος 2012, Ηράκλειο Κρήτης, διακοπές στης κολλητής μου. Περίπατος σε παιδική χαρά στην παραλιακή, το μεσημέρι. Λόγω ηλίου δεν υπήρχε κανείς στην παραλιακή συν ότι γινόταν έργα και δεν ήταν κατάλληλος για πολλά ο χώρος. Άντρας με βλέμμα τελείως άρρωστο μας παίρνει στο κατόπι. Μόλις συνειδητοποιούμε ότι όντως μας ακολουθεί, αλλάζουμε δρόμο, ανεβαίνουμε τις σκάλες, προσπαθούμε να βγούμε στο δρόμο που έχει κόσμο. Συνεχίζει να μας ακολουθεί και περίμενε να ξαναξεκινήσουμε όταν σταματουσαμε δίπλα σε κόσμο.
Ίδιο καλοκαίρι, τέλος Αυγούστου – αρχές Σεπτεμβρίου. Περιμένω φίλο για καφέ 10πμ στην Αριστοτέλους, μέσα στον κόσμο. Μιλάω σε φίλη στο τηλέφωνο που ακούει την συνομιλία που ακολουθεί: Άντρας στα 40κατι με πλησιάζει και με ρωτάει αν είμαι μοντέλο. Απαντάω ναι (ήμουν όντως τότε) και του λέω ότι πρέπει να φύγω γιατί διαισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Συνεχίζει. Να σου δώσω τον αριθμό μου μπλα μπλα. Φεύγω και με ακολουθεί. Μου πιάνει τον ώμο. Μου λέει ότι ειναι ατζέντης και τον λένε Νικο,τον ρωτάω το πρακτορείο του και το επώνυμο του. Δεν μου απαντά ΚΑΝΕΝΑ από τα δύο. Επιμένει να μου δώσει τον αριθμό του σε ένα χαρτάκι. Ήρθε εκείνη τη στιγμή ο φίλος μου και έφυγε κατευθείαν, εξαφανίστηκε. Είχα πάρει την πινακίδα της μηχανής του. Η φίλη που άκουσε τη συνομιλία με επιβεβαίωσε ότι ακουγόταν εντελώς ανώμαλος. Δύο μέρες μετά βρέθηκε στην άλλη άκρη της πόλης στο προάστιο που ζούσα και μου έκλεισε το δρόμο με τη μηχανή του και με ρωτούσε γιατί δεν επικοινώνησα πολύ επιθετικά. Εμφανίστηκε ο πατέρας μου ευτυχώς και μετά από αυτό δεν τον ξαναείδα.
Pride parade 2015, ντυμένη με αντρικό πόλο μπλουζάκι, με δύο φίλους είμαι μέσα στην παρέλαση. Γέρος που ήταν πίσω μας για ώρα ΟΡΜΑΕΙ από πίσω μου και μου πιάνει το στήθος ΤΡΑΒΩΝΤΑΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΕΛΦΙ.
Ιούνιος 2010, εγώ και δύο φίλες μου, κοπέλες της εκκλησίας με κάτι φούστες μέχρι το πάτωμα και μπλουζάκια μέχρι το λαιμό γυρνάμε σπίτι μετά από βραδινό καφέ. Δύο άντρες κάπου στα 50+ μας παίρνουν στο κατόπι και μας φωνάζουν προστυχιες. Τρέχουμε και αρχίζουν να τρέχουν πίσω μας. Μπήκαμε στο σπίτι μου και χτυπούσαν πίσω μας την πόρτα. Αναγκάστηκαν να φωνάξουν τους γονείς τους να έρθει να τις πάρει (17 χρονών όλες μας τότε).
Ιούλιος 2018, γυρίζω σπίτι από βραδινή βάρδια, Λονδίνο, καλό προάστιο, 4.30 το ξημέρωμα. Μαύρο ντυμένος άντρας με καλυμμένο το κεφάλι με κουκούλα και το πρόσωπο με κασκόλ (στον πιο καυτό Ιούλη που είχε ποτέ το Λονδίνο) με ακολουθεί. Ψυχή στα περίχωρα. Πρόλαβα και μπήκα σπίτι.
Φεβρουάριος 2006, είμαι 13 ετών. Ένας εφαψιας τρίβει το πέος του πάνω μου επανειλημμένα σε γεμάτο λεωφορείο. Είμαι με τη μητέρα μου η οποία έχει πολλά σοβαρά ψυχολογικά και δεν μπορούσα να πω κάτι.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
15 απ’ τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα μισογυνισμού στο ελληνικό ίντερνετ
