Άρης Δημοκίδης
Το διάβασα στις Εξομολογήσεις της Lifoland – μου το έστειλε ένας φίλος επειδή η Εξομολόγηση αναφερόταν λίγο και σε μένα, και σε ένα άρθρο που είχα γράψει για τα τελευταία χρόνια της ζωής της μητέρας μου και το κλείσιμο του μαγαζιού της.
Έχουν περάσει 10 χρόνια απ’ το κλείσιμο εκείνου του μικρού μαγαζιού και έκτοτε το φαινόμενο είναι πολύ πιο συχνό – η οικονομική κρίση οδήγησε στο κλείσιμο ακόμα περισσότερα μαγαζάκια, ενώ η υπερφορολόγηση τσάκισε όχι μόνο τη μεσαία τάξη αλλά και εκατομμύρια όνειρα.
Αναδημοσιεύω εδώ την Εξομολόγηση, για το θέμα που με άγγιξε, για ακόμη μια φορά:
Όταν κλείνει ένα μαγαζάκι
Πριν χρόνια είχα διαβάσει εδώ στη lifo το κείμενο του Άρη Δημοκίδη με τον παραπάνω τίτλο και με ειχε συγκινήσει γιατί μου θύμισε την ημέρα που και οι γονείς μου έκλεισαν λόγω συνταξιοδότησης το δικό τους κατάστημα.
Εχθές όμως ηταν για εμενα μια διαφορετική μέρα.
Πριν δυο χρόνια άνοιξε στη γειτονια μου ένα κατάστημα με παιχνίδια. Το δημιούργησαν δυο νεα παιδια αντρόγυνο. Εφερναν καταπληκτικά πράγματα από καλές εταιρείες. Το άνοιγμα αυτού του μαγαζιού συνέπεσε με τη γεννηση της κορης μου. Της αγορασα ωραίες κούκλες ωραία κουζινικά γενικά είχε πολύ ωραία πράγματα αλλά… στην Ελλάδα της κρίσης οι τιμές ηταν απαγορευτικές για τον πολύ κόσμο.
Εχθές που πήγα να αγοράσω ένα δώρο για την ανηψιά μου η κοπέλα μου είπε ότι στα τέλη του μήνα κλείνουν γιατί δεν μπορουν πλέον να ανταπεξέλθουν. Ποιος να τα βάλει τώρα πια με τα θηρία ή με τα κινέζικα…
Πολύ πικράθηκα. Τόσα όνειρα τόση προσωπική δουλειά τόσα έξοδα. Περιττό να σας πω ότι μας έπιασαν και τις δυο τα κλάματα γιατί πραγματικά θα μου λείψουν. Τους είχα συνδυάσει με την ωραιότερη περίοδο της ζωής μου. Ενιωσα τόσο αδύναμη που δεν μπορώ να τους στηρίξω… Ψωνίζετε ρε παιδια κι από τη γειτονιά σας, κρίμα είναι.
+
Όταν κλείνει άλλο ένα μαγαζάκι.
Πολλά μαγαζιά κλείνουν λόγω της κρίσης. Τ ο ίδιο είχε συμβεί και στην Άρτεμη, τη μαμά μου. Από τότε που γεννήθηκα θυμάμαι να γυρίζει η ζωή μας γύρω απ’ το μαγαζάκι της. Ήταν ωραίο μαγαζί: το είχε ανοίξει στη Θεσσαλονίκη (στην Πρίγκιπος Νικολάου, νυν Αλεξάνδρου Σβώλου), το 1959 ο πατέρας της ο Κωστής Δελιαλής – γι’ αυτό και λεγόταν ” Κωστή”.
