Άρης Δημοκίδης
Η σύλληψη της τωρινής περιοδείας της Μαντόνα (Madame X Tour) είναι τόσο πρωτοποριακή όσο ήταν και της Blonde Ambition Tour. Όπως το 1990 επανακαθόρισε τον τρόπο που γίνονται οι ποπ συναυλίες (από εκεί που ο καλλιτέχνης έβγαινε και έλεγε τα τραγούδια, η Μαντόνα έφτιαξε το πρώτο οπτικοακουστικό, θεατρικοχορευτικό υπερθέαμα σε στάδιο), έτσι και τώρα πρωτοτύπησε: Ποπ συναυλίες για λίγους -με γερό πορτοφόλι- στις οποίες ο καλλιτέχνης πηγαίνει για καιρό σε επιλεγμένα, διαφορετικά θέατρα πόλεων και περιμένει εκεί το κοινό του, σε στυλ οικογενειακό.
Κι επιπλέον, με την καθολική απαγόρευση κινητών, ο θεατής ζει πραγματικά το σόου και μάλιστα από πολύ κοντά. (Οι εικόνες/βίντεο του άρθρου μου είναι μόνο απ’ το δικό της Instagram.)
Σύντομα, και λόγω τραυματισμού που έγινε στα πρώτα σόου στις ΗΠΑ, η Μαντόνα είχε δύο επιλογές: Ή ακύρωνε τα πάντα ή συνέχιζε βλέποντας και κάνοντας – και πονώντας. Η ακύρωση επιλεγμένων συναυλιών, συχνά λίγο πριν την έναρξή τους την βοήθησε να παίρνει μια ανάσα και να σφίγγει τα δόντια συνεχίζοντας, ταυτόχρονα όμως ήταν για τους φανς ένα είδος ρώσικης ρουλέτας.
Όσοι είχαμε κλείσει εισιτήρια, ξενοδοχεία και αεροπλάνα παίζαμε με τις πιθανότητες. Τη μέρα του σόου η Γαλλία απαγόρευσε -λόγω του Κορωνοϊού- τις συναθροίσεις 5.000 ατόμων και άνω. Αν έπαιζε, όπως πάντα σε στάδια ή κλειστές αρένες θα την είχαμε πατήσει, όμως τώρα στο θέατρο Le Grand Rex (σκεφτείτε ένα πολύ πιο μεγαλοπρεπές Παλλάς της Αθήνας ή Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης) ήμασταν πολύ πολύ λιγότεροι απ’ το όριο. Τόσο λιγότεροι που, παρότι sold out και φίσκα, αισθανόσουν πως είχες πάει σινεμά.
Τα θετικά
Πρώτη φορά τόσο κοντά, και κυρίως πρώτη φορά χωρίς άγχος. Έχοντας δει άλλες πέντε προηγούμενες περιοδείες της το ότι είχαμε τις θέσεις μας στην πλατεία (και μπορούσαμε να σηκωθούμε και να πάμε όρθιοι ακόμα και μπροστά στην χαμηλή και προσιτή σκηνή) ήταν πρωτόγνωρο.
Η απαγόρευση των κινητών ήταν φανταστική ιδέα. Στην είσοδο μας τα κλείδωναν σε ένα υφασμάτινο πουγκί που παίρναμε μαζί μας. Δεν μπορούσαμε να τα ανοίξουμε και μας τα ξεκλείδωναν βγαίνοντας.
Δεν ήξερες τι ώρα ήταν, δεν τραβούσες βίντεο, δεν αγχωνόσουν αν βγήκε καλή η φωτογραφία, δεν σε ενοχλούσαν τα δεκάδες υψωμένα χέρια με κινητά. Δεν έβλεπες το σόου για τους followers σου ή τους φίλους σου ή τον μελλοντικό σου εαυτό που κάποτε θα κοιτούσε τα κουνημένα, κακόηχα βιντεάκια, αλλά το βίωνες πραγματικά, μόνο για σένα, στο εδώ και το τώρα.
Η φωνή. Τόσο δυνατή και καθαρή. Όταν δε παρατούσε το autotune και τραγουδούσε μόνη της (πχ. το Frozen, ένα ωραίο fafdo στα πορτογαλικά, το εκπληκτικό Like a Prayer που τόσο στραβά είχε πάει στη Γιουροβίζιον) αναρωτιόσουν γιατί δεν κάνει μια περιοδεία μόνο αυτή σε μια καρέκλα και τη φωνή της.
Σε κάποια στιγμή τραγούδησε εκτός προγράμματος το La Vie En Rose ως δωράκι για τους Γάλλους θεατές:
Τα σκηνικά. Σαν θεατρικής παράστασης πηγαινοέρχονταν, άνοιγαν, προσαρμόζονταν, γίνονταν σπίτια, μεταμορφώνονταν στο εσωτερικό ενός fado club, ανέβαζαν και κατέβαζαν την ίδια και χορευτές, έδειχναν εκπληκτικά βίντεο. Κορυφαία χρήση τους οι ξεχωριστές σκάλες στο Extreme Occident που ήταν μια απ’ τις καλύτερες στιγμές του σόου. Επίσης, το Come Alive είχε απίστευτο χορό και εκπληκτικές προβολές εικόνων όχι μόνο στη σκηνή αλλά και σ’ ολόκληρο το θέατρο.
Το κλείσιμο. Μετά την φοβερή στιγμή του Like A Prayer, τελείωσε με το πρόσφατο I Rise, ένα απ’ τα πιο αδιάφορα τραγούδια του Madame X, που αυτή όμως νομίζει ότι είναι ο σούπερ εμψυχωτικός ύμνος (κάτι σαν το imaginary I Will Survive του 21ου αιώνα) και το προωθεί συνεχώς, παρότι δεν έπιασε. Η επιλογή να τελειώσει έτσι αρχικά απογοητευτική, η εκτέλεση όμως ήταν απροσδόκητα πετυχημένη. Και στο τέλος, κατέβηκε απ’ τη σκηνή κι ενώ επαναλάμβανε μαζί με χορωδία τα λόγια ξανά και ξανά, άρχισε να περπατά ανάμεσά μας. Αργά, με αυτοπεποίθηση, χαμογελώντας. Ήταν το money shot. Προχώρησε στον διάδρομο μέχρι που έφτασε στην έξοδο της αίθουσας, συνέχισε να τραγουδά εκεί για λίγο, ευχαρίστησε και μας αποχαιρέτισε.
Τα αρνητικά
Σέτλιστ: Λόγω του τραυματισμού έπαιξε κουτσουρεμένη την αρχή του σόου (η διάρκειά του ήταν δύο ώρες αντί για δύο και ένα τέταρτο) και αφαίρεσε δύο απ’ τα καλύτερα τραγούδια του Madame X, το God Control και το Dark Ballet. Ξεκίνησε κατευθείαν με το Vogue, δίνοντας την αίσθηση πως η θεατρική αφήγηση μπήκε απότομα κι ότι χάσαμε την έναρξη. Έχοντας αφαιρέσει αυτά, βασίστηκε υπερβολικά στα υπόλοιπα του νέου δίσκου, κάποια όπως το Crazy σαφώς υποδεέστερα. (Τα παλιά ήταν, όπως πάντα λίγα, Vogue, American Life, Frozen, Like a Prayer, λίγο La Isla Bonita και κάποιες ευπρόσδεκτες πινελιές του Rescue Me.)
Αστάθεια: Πάλι λόγω του τραυματισμού ήταν σφιγμένη. Αν δεν γνώριζες πόσο πονούσε μπορεί να μην σκεφτόσουν καν πως κάτι τρέχει, όμως τώρα συνέπασχες όταν χόρευε, έτρεχε ή ανεβοκατέβαινε.
Πολύ μπλα-μπλα: Τζάμπα φαγωμένος χρόνος. Δεν το έχει με το stand up comedy ειδικά όταν το έπαιζε ντίβα ή bitch που γκρίνιαζε παιχνιδιάρικα ότι το κοινό δεν αντιδρούσε δυνατά στα αστεία της, ενώ τα εμψυχωτικά που είπε στο τέλος περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν τελείως αυτονόητα και προβλέψιμα. Όλο η διάδραση με το κοινό ήταν σχετικά αχρείαστη, με πιο άβολη στιγμή τη σέλφι polaroid που έβγαλε και δημοπράτησε σ’ αυτόν που έδωσε τα περισσότερα, με τα έσοδα να πηγαίνουν στο ίδρυμά της για το Μαλάουϊ. Η Ολίβια απ’ τη Γερμανία πλήρωσε 2.500 ευρώ απ’ την τσέπη της στη δισεκατομμυριούχο τραγουδίστρια και μόλις η polaroid εμφανίστηκε η Μαντόνα έσκυψε και της την έδωσε.
Έλλειψη συνοχής: Παρότι η Madame X είναι χίλια διαφορετικά πράγματα και στην αρχή έμοιαζε πως υπήρχε πλοκή, τελικά δεν υπήρχε. Χαμένη ευκαιρία το ότι δεν έγραψαν ένα σενάριο που θα συνέδεε όλες τις πράξεις με ηρωίδα την ίδια.
To highlight
Πιστεύω πως το Frozen δεν ήταν απλά κορυφαία στιγμή αυτού του σόου, αλλά και highlight καριέρας. Και είναι απίστευτο ότι μετά από σχεδόν 40 χρόνια έκανε μια εμφάνιση που συγκρίνεται άνετα με τις σπουδαιότερες -οπτικά, φωνητικά και μουσικά- και εμβληματικότερες εμφανίσεις της.
Κι όμως ήταν τόσο απλό: ένα πανί που πάνω του προβαλλόταν η κόρη της Λούρδη να επανερμηνεύει το χορό του βίντεοκλίπ, κι η αυτή σαν αερικό, φωτισμένη να ίπταται στον αέρα πίσω απ’ το πανί, να αλληλεπιδρά με τις γιγάντιες εικόνες της κόρης της καταλήγοντας σε μια άνευ προηγουμένου αγκαλιά.
Ένα εικαστικό αριστούργημα που απογειώθηκε χάρη στη σκηνοθεσία, την οποία δεν μπορώ να περιγράψω και φοβάμαι πως και ολόκληρο αν βγει σε βίντεο πάλι δεν θα περιγράψει ό,τι βίωσα.
Επίλογος
Στη συναυλία πριν τη δική μας έβαλε τα κλάματα απ’ τον πόνο κι αναγκάστηκε να καθίσει για λίγο σε μια καρέκλα. Αφού σκούπισε τα δάκρυά της, φώναξε επί λέξει: “I will finish this fucking tour, whatever it costs me.” Και μετά σηκώθηκε, και ξανάρχισε να χορεύει – και το σόου συνεχίστηκε κανονικά, μέχρι τέλους.
Κι αν το σκεφτείς, αυτό το συμβάν συνοψίζει ολόκληρη την καριέρα της, εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Το έγραψε και στο Instagram:
Έπεσε δεκάδες φορές (κυριολεκτικά, όπως στα Brits, και μεταφορικά με κάθε «αποτυχία» που θεωρούνταν κάθε φορά το τέλος της καριέρας της), όμως πάντα έσφιγγε τα δόντια, και ξανασηκωνόταν, ακόμα πιο δυνατή και αποφασισμένη.
Έχει πολλά στραβά και ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος. Όμως η στοχοπροσήλωση, το πείσμα και η δύναμη ψυχής δεν είναι απλώς χαρακτηριστικά που την έκαναν τη μεγαλύτερη ποπ σταρ της σύγχρονης ιστορίας, αλλά παράδειγμα προς μίμηση.
Και παρά τις ατέλειες και τις δυσλειτουργίες (και τις προσωπικές της αλλά και του σόου που είδαμε στο Παρίσι), ή μάλλον εξαιτίας αυτών των δυσλειτουργιών, συνεχίζει να εμπνέει και να λάμπει, πλέον πιο ευάλωτη – αλλά και πιο προσιτή από ποτέ.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Η τελείως ξεχωριστή ζωή της Μαντόνα *πριν* γίνει διάσημη, μέσα από 22 εικόνες
