Στη γραμμή 58, η νεαρή κοπέλα με τα ακουστικά έβαλε ξαφνικά τις φωνές…

«Κάθε επιβάτης, κάθε φορά, είναι κι ένα διαφορετικό λεωφορείο». Λεωφορείο, Γιώργος Σκαμπαρδώνης.

To μοναδικό μέσο μεταφοράς της πόλης ως επιβαλλόμενο μονοπώλιο που ορίζει την καθημερινότητα και το πρόγραμμά μας είναι γεμάτο από καθημερινές γλυκόπικρες στιγμές πολύωρης ταλαιπωρίας και κωμικοτραγικές σκηνές που προκαλούν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής μας.

Στη γραμμή 12, το λεωφορείο της γραμμής σταμάτησε απότομα τη λειτουργία του μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Θεράποντα, αφήνοντας τους επιβάτες χωρίς καμία ενημέρωση στο έλεος της κίνησης. Η κ. Νίτσα κατέβηκε με δυσκολία με το μπαστούνι της, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε, είχε ακόμα 5 στάσεις.

Στη γραμμή 2Κ, ένα νέο παιδί με σάκο επιβιβάστηκε με ένα τεράστιο πορτοκαλί φωτιστικό. Στριμώχτηκε σε μια γωνία και σε κάθε απότομη στάση κουνιόντουσαν οι χάντρες από το πορτοκαλί φωτιστικό, δίνοντας το πιο ωραίο χρώμα σε μια γκρίζα μουντή μέρα.

Στη γραμμή 17, ο μικρός ανέβηκε μ’ ένα κόκκινο μπαλόνι που δεν είχε καμία διάθεση να αποχωριστεί. Στη διαδρομή παρατηρούσε το πλήθος, διάβαζε συλλαβιστά τις επιγραφές «απαγορεύεται η κάθοδος», «επιτρέπεται η άνοδος» και ρωτούσε με απορία τη μητέρα του τι σημαίνουν. Εκείνη του εξηγούσε ψιθυριστά με υπομονή αλλά εκείνος επέμενε ότι κάνει λάθος. «Μα, αφού, κατεβαίνουν από εκεί, δε διαβάζουν;».

Στη γραμμή 58, η νεαρή κοπέλα με τα ακουστικά έβαλε ξαφνικά τις φωνές, «Θα’ πρεπε να ντρέπεσαι γι’ αυτό που κάνεις». Ο άντρας που είχε κολλήσει πάνω της, τράβηξε το χέρι του και απομακρύνθηκε. Κανείς δε μίλησε. Την κοίταξαν για μια στιγμή και μετά έστρεψαν το βλέμμα αλλού.

Στη γραμμή 11, το πλήθος στριμωχνόταν για να καταφέρει  να μπει. Δεν χωρούσαν όλοι, αλλά προσπαθούσαν. Έπρεπε να μπουν μετά από τόση αναμονή. Η τελευταία κυρία που έσπρωχνε και αγκομαχούσε ξέχασε να μαζέψει το φουλάρι της και εκείνο πιάστηκε στην πόρτα. Το λεωφορείο ξεκίνησε και ένα μπλε φουλάρι ανέμιζε.