Άρης Δημοκίδης
Είναι δύσκολο να μη συγκλονιστείς με την ιστορία τους, κι όμως, κομμάτια της σκηνοθεσίας του νέου ντοκιμαντέρ που μόλις βγήκε στο Netflix σχεδόν το καταφέρνουν.
Δεν νομίζω πως συμφωνούν πολλοί μαζί μου, αλλά αισθάνθηκα πως μετά από ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα, η ταινία το κούρασε υπερβολικά προσπαθώντας να μη μας δώσει spoilers και να οδηγήσει σε μια κορύφωση που ποτέ δεν ερχόταν. Ξέραμε απ’ την αρχή ότι ο ένας δίδυμος είχε πάθει αμνησία στα 18 του λόγω ενός ατυχήματος, ξέραμε ότι ο αδερφός του του περιέγραψε τη ζωή που δε θυμόταν, υποπτευόμασταν ότι δεν του είχε πει όλη τη δυσάρεστη αλήθεια για την οικογένειά τους.
Το τρέιλερ:
Tell Me Who I Am | Official Trailer | Netflix
After losing his memory at age 18, Alex Lewis relies on his twin brother Marcus to teach him who he is. But the idyllic childhood Alex paints is hiding a traumatic family secret that the twins must finally face together decades later. Tell Me Who I Am launches on Netflix October 18.
Αντί να κυλήσει η ιστορία, και να ανακαλύπτουμε πληροφορίες, επαναλάμβαναν όλο συναίσθημα ξανά τα ίδια και τα ίδια προφανέστατα πράγματα, προετοιμάζοντάς μας συνεχώς για συγκλονιστικές αποκαλύψεις που θα αργούσαν υπερβολικά πολύ. Δεκάδες παρόμοια ντοκιμαντέρ έχουν πετύχει εδώ που απέτυχε αυτό, κυρίως επειδή είχαν υλικό προς ανακάλυψη και το έδιναν αν όχι με καταιγιστικούς ρυθμούς τουλάχιστον με κανονικούς.
Εδώ ο ένας αδερφός ξέρει το μυστικό και μέχρι τότε το μοντάζ προσέχει για να μη μας το προδώσει, δημιουργώντας αδιέξοδες κορυφώσεις και ατέρμονο μπλα-μπλα που θα ταίριαζαν πολύ σε εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου που θα ήθελε καλλιτεχνικό περιτύλιγμα. (Σχεδόν την φανταζόμουν κάθε τόσο να λέει «Το μυστικό ήταν… ήταν… Θα το μάθουμε μετά τις διαφημίσεις».)
Η έλλειψη πλούσιου αρχειακού υλικού δεν πειράζει καθόλου. Ο -εξαιρετικός κατά τα άλλα- σκηνοθέτης Ed Perkins έχει αναπαραστήσει με απίστευτα ρεαλιστικό τρόπο το εσωτερικό του σπιτιού τους (ο τωρινός ιδιοκτήτης δεν επέτρεψε να μπουν κάμερες) αλλά και σκηνές απ’ την παιδική και νεανική ηλικία τους. Οι δε φωτογραφίες τους ζωντανεύουν σαν μισοσβησμένα όνειρα με τρόπο αισθητικά υποδειγματικό και συναισθηματικά απερίγραπτο.
Όμως κάπου παρατραβάει. Η συνεχής αγωνία της επικείμενης αποκάλυψης κι η συνεχής καθυστέρησή της δεν αντισταθμίζονται με ενδιαφέρον υλικό μέχρι να φτάσουμε στο τέλος. Οι επαναλήψεις και ο βεβιασμένα αργός ρυθμός της αφήγησης, ο στυλιζαρισμένος τρόπος με τον οποίο μας λένε τα ίδια και τα ίδια (ωθώντας σε να αναρωτηθείς αν όντως δεν τα είχαν ξανασυζητήσει ποτέ μεταξύ τους) κάνουν το ντοκιμαντέρ να μοιάζει απλώς με «ποιοτικό» ριάλιτι που πάσχει από κρίση ταυτότητας. Θα δούλευε πιο πολύ ως αμερικανιά (με καταιγιστικό ρυθμό αποκαλύψεων) ή ως κάτι το ευρωπαϊκό (με έμφαση στην καθημερινότητά τους και την ιστορία να βγαίνει με έμμεσο τρόπο).
Εδώ είχαμε και τα δύο. Και συνεχή αγωνία -σα να έβλεπα με το μυαλό μου κάθε τόσο τα coming up- και επί μιάμιση ώρα να πρέπει να ακούμε μια απ’ τον έναν μια απ’ τον άλλον τα ίδια και τα ίδια προφανή πράγματα. Ειδικά όταν επιτέλους συναντήθηκαν ξανάρχισαν να λένε ο ένας στον άλλο όσα μας είχαν πει και μόνοι τους, αντί να μιλήσουν γι’ αυτό που ήθελαν. Μετά έπιναν λίγο νερό. Μετά ξαναέλεγαν κάτι άλλο και σταματούσαν. Ήταν ξεκάθαρη επιλογή του μοντέρ και του σκηνοθέτη να μας βγάλουν την πίστη. Ακόμα κι όταν ο δίδυμος με αμνησία είδε τις αποκαλύψεις σε βίντεο, το μοντάζ του βίντεο ήταν γεμάτο παύσεις και «λίγο νερό ακόμα να πιω» και όσο περισσότερη καθυστέρηση γίνεται για να υπάρξει -κι άλλη- κορύφωση.
Με δυο λόγια, κάτι έμοιαζε στημένο παρότι πιθανότατα δεν ήταν.
Φυσικά και αξίζει να το δει κανείς. Απλά έχοντας συγκλονιστεί με παρόμοια ντοκιμαντέρ οικογενειακών αποκαλύψεων που δεν έκαναν κοιλιά ούτε για ένα δευτερόλεπτο, θεωρώ πως τα 85 λεπτά του ήταν υπερβολικά πολλά. Μια σαραντάλεπτη, άντε πενηντάλεπτη ταινία (με σαφώς περισσότερες πληροφορίες για το τι έγινε στ’ αλήθεια, ποια ήταν η οικογένεια κλπ) θα ήταν σαφώς πιο πειστική – και δυνατή.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Το απίθανο cameo του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη στο ολοκαίνουργιο ντοκιμαντέρ του Netflix
