Γιώτα Κωνσταντινίδου
«μύρισε ανθρωπιά»
*Παρκάκι Αγάπης
Στο Παρκάκι της Αγάπης, όπως το αποκαλούν οι μυημένοι, θα δεις ανθρώπους να γυμνάζονται χωρίς πρόβλημα σε χαμηλές θερμοκρασίες, γέρικα ζευγάρια να κηρύσσουν αυτό που με δυσκολία μπορεί πια να πιστέψει κανείς, ότι στην αληθινή αγάπη όλα υποχωρούν και παιδιά μη τυπικής ανάπτυξης με νοητικά και κινητικά προβλήματα να νιώθουν ελεύθερα. Εκεί, μπορούν να απομακρυνθούν από το άγρυπνο γεμάτο αγωνία βλέμμα των γωνιών τους, να συναντηθούν με φίλους, να χαμογελάσουν με την ψυχή τους και να ζήσουν καθημερινές στιγμές. Οι δικοί τους κάθονται στα παγκάκια και τους χαζεύουν, μιλούν με άλλους γονείς, χαμογελούν, ελπίζουν. Ξέρετε, κάθε Κυριακή που πηγαίνω εκεί νιώθω ότι μεταφέρομαι σε κάποιο πάρκο ευρωπαϊκής πόλης. Μετά, βλέπω τα σκουπίδια που επανειλημμένα δεν έχει μεριμνήσει ο Δήμος να μαζέψει, επανέρχομαι στην πραγματικότητα για να ξαναπιστέψω στο όνειρο, όταν κ. Τάσος 83 χρονών φωνάζει στην κ. Μαίρη 74 χρόνων, «καλή μου, φέρε σακούλες και γάντια από το σπίτι» και ξεκινούν να μαζεύουν συσπειρώνοντας γύρω τους κι άλλους. Είναι, άλλωστε, το Παρκάκι της Αγάπης.
*Αγία Βαρβάρα το γλυκό
Παραμονή της Αγίας Βαρβάρας, οι παλιές κυρίες της Τούμπας, επιδίδονται στο γλυκό της Αγίας. Μέρες πριν η κ. Μάγδα, ξεκινάει το ίδιο «τροπάρι» κάθε χρόνο «Σουλίτσα μου, η δική σου Βαρβάρα είναι η καλύτερη, δεν πιστεύω να μην φτιάξεις, θυμάσαι πώς την περίμεναν οι άντρες μας, όταν ζούσαν» και σκουπίζει γρήγορα ένα δάκρυ. «Εμ, βέβαια, εκεί να με πιάσεις στο φιλότιμο, εμ, θα κάνω, δεν θα κάνω, έτσι τα βρήκαμε από τους παλιούς, έτσι τα συνεχίζουμε κι εμείς κ άρρωστη να’ μαι, για χατίρι της Αγίας». Παραμονές, ξεκινούν οι ανταλλαγές. Την αρχή κάνει η κυρά-Δέσποινα από τον 4ο, «έφερα για το καλό, πριν πάω στα εγγόνια μου». «Ά, έβαλες και τριμμένο μπισκότο, εγώ, όχι, έμεινα στα παραδοσιακά». Η κυρά-Κατίνα, στέλνει ως εκπρόσωπο τύπου τον κυρ-Αλέκο, «με έστειλε η σύζυγος, με ξύπνησε από τις 6 να τις κάνω παρέα στο βράσιμο, σου δίνω, μου δίνεις, χέρι με χέρι». Γέλια αντηχούν και μυρωδιές εκείνη τη μέρα σ’ ένα στενό στην Άνω Τούμπα.
*Τα γάντια του κυρ- Αλέξανδρου
Ο κυρ- Αλέξανδρος βρέξει-χιονίσει δεν αλλάζει το βραδινό του περπάτημα. Τι κι αν του φωνάζει η γυναίκα του «θα μου κρυώσεις και γω θα τρέχω πάλι». Λίγο πριν φύγει, τρέχει να τον ελέγξει στην πόρτα, του κουμπώνει μέχρι επάνω το μπουφάν, γυρίζει δυο φορές το κασκόλ και του χώνει τα γάντια στην τσέπη. Εκείνος ξεκινάει ένα γοργό βάδισμα. Λίγο πριν το μεγάλο κεντρικό δρόμο, συναντάει πάντα το μελαχρινό κορίτσι με το μεγάλο χαμόγελο. «Καλησπέρα, κυρ-Αλέξανδρε, πάλι βολτάρετε;», «Τώρα σχόλασες, κορίτσι;», «Ναι, κι έχω παγώσει, ξέχασα τα γάντια μου και δεν αντέχεται το κρύο». Βγάζει από τη τσέπη του ένα ζευγάρι μαύρα γάντια, «Δεν είναι κάτι σπουδαίο, αλλά πάρε μην κρυώνεις, εγώ δεν τα φοράω ποτέ, πάρε επιμένω, για να μην παγώσει ποτέ αυτό το χαμόγελο».
*Το σημείωμα ανθρωπιάς
Η κ. Γίτσα και η κ. Έφη παρακολουθούν μαζί το βραδινό δελτίο ειδήσεων. Στο άκουσμα της είδησης ότι μια ομάδα μεταναστών στα Νέα Βύσσα αναγκάστηκε λόγω των εξαιρετικά χαμηλά θερμοκρασιών να πάρει ξύλα από ένα κλειστό καφενείο, αφήνοντας ένα απολογητικό σημείωμα και 10 ευρώ, λύγισαν. Θυμήθηκαν τις δικές τους δυσκολίες, τα δικά τους βάσανα, τα χρόνια τους στην ξενιτιά, την επιστροφή στην πατρίδα. Κι έκλαψαν, έκλαψαν πολύ, η μία στην αγκαλιά της άλλης γιατί ο άνθρωπος δυο επιλογές έχει όταν παλεύει να επιβιώσει ή να γίνει θηρίο ανήμερο ή να ξεχωρίσει με την ανθρωπιά του. Το μήνυμα των Χριστουγέννων έφτασε πολύ νωρίτερα.
