Μικροπράγματα
Από τον Βαγγέλη Μακρή
Δεν είχα ποτέ δική μου γάτα. Όμως για πάνω από δέκα χρόνια έχουμε πολλές σαν δικές μας στην αυλή του πατρικού μου. Η ιστορία πάει κάπως έτσι. Ταΐζεις μία και μετά έρχεται άλλη μια, ύστερα γεννάνε και με τα χρόνια βρίσκεσαι να ταΐζεις αδέσποτες γάτες, με ξηρή τροφή και κονσέρβες, γιατί άμα παίρνεις μόνο ξηρή τροφή από ένα σημείο και μετά δεν θέλουν και σε κοιτάζουν με αυτό το σνομπ ύφος νιαουρίζοντας και εσύ από μέσα σου λες «Εντάξει θα σας πάρουμε και κονσέρβες. Μπορεί να είστε αδέσποτες αλλά δεν θέλουμε να νομίζετε ότι είμαστε τσίπηδες». Υπάρχει όμως ένα συμβόλαιο, ένα άγραφο συμβόλαιο που κάνεις με τις αδέσποτες γάτες και έχει έναν απαράβατο όρο: Με ταΐζεις αλλά δεν αγγίζεις. Είναι κάτι που πρέπει να το καταλάβεις από την αρχή.
Μια φορά τόλμησα να σπάσω αυτό τον όρο με ύπουλο τρόπο. Καθώς έτρωγαν ένα καλοκαίρι σκέφτηκα να χαϊδέψω μια από αυτές. Ένα γκρι γατί με φουντωτό τρίχωμα και πράσινα μάτια. Μόλις που την είχα ακουμπήσει και γυρίζει και μου ρίχνει μια νυχιά. Και συνέχισε να τρώει απτόητη. «Θα μου το κάνεις αυτό σε εμένα;» είπα από μέσα μου «που σας ταΐζω και ρωτάω στα τηλέφωνα, μαμά τι κάνουν οι γάτες; Και η μάμα μου λέει πάντα καλά είναι γάτες γιατί να μην είναι καλά; Εδώ τρώνε, εδώ γυρνάνε, έχουν βρει το μήνα που θρέφει τους έντεκα.»
Και μετά λέω στην μαμά μου: «Σε παρακαλώ μην μιλάς έτσι για τις γάτες. Οι γάτες είναι ιερά ζώα.»
Εκνευρίστηκα. Άνθρωπος είμαι δεν είμαι γάτα. Έτσι αποφάσισα να τις τιμωρήσω. Για μια θα την πλήρωναν όλες. Μόνο ξηρή τροφή από εδώ και πέρα είπα στον εαυτό μου. Κάθε μέρα το ίδιο. Καμία κονσέρβα. Καμία αλλαγή. Μην σπάσεις.
Στην αρχή δεν πίστευαν αυτό που συνέβη. Περίμεναν ότι κάποια στιγμή θα ακουγόταν το κρακ της κονσέρβας που είναι κάτι σαν καμπανάκι για τις αδέσποτες γάτες. Αλλά αυτό το καμπανάκι δεν ακουγόταν. Πρώτη μέρα, δεύτερη μέρα, τρίτη μέρα και την έκτη μέρα που ο μονότονος ήχος της ξηρής τροφής ακούστηκε, συνέβη κάτι που δεν θα το ξεχάσω. Καθώς έριχνα την ξηρή τροφή γυρίζει μια από αυτές, όχι εκείνη που με γρατσούνισε αυτή αναίσθητη ήδη έτρωγε, και πριν ξεκινήσει το φαί για πέντε δευτερόλεπτα με κοίταξε στα μάτια, χρόνος που στον κόσμο της γάτας είναι μια αιωνιότητα και μια μέρα, με ένα βλέμμα που το θυμάμαι καλά και δύσκολα το ξεχνάς εάν το δεις έστω και μια φορά στη ζωή σου. Ήταν το βλέμμα «Θέλω από την πλήξη να σκοτώσω και τις επτά ζωές μου με αυτό που μας κάνεις» .Μετά ξεκίνησε βαριεστημένα να τρώει. Έσπασα. Την επόμενη μέρα ξεκίνησα τις κονσέρβες.
Αυτό το βλέμμα λοιπόν το συνάντησα ξανά πριν μερικές μέρες σε μια γάτα στην παραλία. Ήταν με τους ανθρώπους της διπλανής πετσέτας. Ένα ζευγάρι γύρω στα τριανταπέντε που είχε έρθει για μπάνιο με την πεθερά. Μάλλον θα πρέπει να ήταν η μάνα του άντρα, τι μάλλον δηλαδή σίγουρα του άντρα ήταν, γιατί κάποια στιγμή του λέει θα καείς και αρπάζει το αντηλιακό και αρχίζει και του βάζει στους ώμους και εκείνος συνέχιζε να κοιτάει στο τάμπλετ χωρίς να σηκώσει το βλέμμα και η γυναίκα του τότε έστρεψε το βλέμμα της στο βάθος του μπλε ορίζοντα γιατί όταν δεν έχεις από πού να πιαστείς μόνο ο ορίζοντας σου μένει.
Απο αυτή την παρέα λοιπόν ήρθε η γάτα. Σαν σκύλος κάθισε δίπλα μας. Έπεσα πάνω της και άρχισα να την χαϊδεύω λες και το σύμπαν μου χρωστούσε τα χάδια που μου είχαν στερήσει οι αδέσποτες γάτες που τάιζα. Κοιτούσα και τους δίπλα με την άκρη του ματιού. Κάτσε λέω μην πουν τίποτα γιατί από παρέες που η μάνα βάζει αντηλιακό στην πλάτη του 35χρονου παιδιού της και εκείνο δεν σηκώνει το βλέμμα από το ταμπλετ, καθώς η γυναίκα του σαν χαμένη κοιτάζει στο βάθος τον ορίζοντα όλα να τα περιμένεις. Αλλά δεν είπαν τίποτα. Δεν κοιτούσαν καν τη γάτα τους. Συνέχιζαν να μιλάνε για κάτι πλακάκια μια συζήτηση που αποδεικνύει ότι καμιά φορά το ακουστήρι δεν είναι μόνο απόλαυση αλλά μπορεί να γίνει εξουθενωτικό.
Φαντάσου ότι με είχαν αναγκάσει να βάλω ακουστικά και τα έβγαλα όταν ήρθε η γάτα τους και το πρόβλημα μετά από μισή ώρα δεν είχε λυθεί: Πουθενά δεν μπορούσαν να βρουν τα πλακάκια με την απόχρωση που ήθελαν.
Καθώς συνέχισα τα χάδια, η ξένη γάτα κάποια στιγμή με κοίταξε με αυτό το βλέμμα που με είχε δει η αδέσποτη γάτα και με ένα τόνο πικρίας παραπάνω. Έμοιαζε να λέει «Έχω σκοτώσει και τις επτά ζωές μου από την πλήξη με δαύτους. Και δεν έχω που να πάω»
Έπειτα έφυγε από εμάς ξαφνικά. Και πήγε στην επόμενη παρέα όπου και εκεί την χάιδεψαν. Και μετά έφυγε από αυτούς και πήγε στην επόμενη. Τότε άρχισα να ανησυχώ για την ξένη γάτα. Σκεφτόμουν ότι θα την χάσουν ή θα την πατήσει κανένα αυτοκίνητο γιατί ο δρόμος ήταν δίπλα. Εκείνοι βέβαια απτόητοι συνέχιζαν την κουβέντα για τα πλακάκια χωρίς να ρίχνουν βλέμμα στην γάτα.
Κάποια στιγμή την έχασα εντελώς από τα μάτια μου.
Μετά από ένα τέταρτο είδα την γάτα να επιστρέφει τρέχοντας δίπλα τους χωρίς να κάνει όπως πριν καμία στάση για χάδια στις διπλανές παρέες. Κάθισε δίπλα στην γυναίκα και ξεκίνησε να την χαϊδεύει σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Ήξεραν, ήξερε. Το συμφέρον της ήταν δίπλα τους. Ο ορίζοντας είναι μεγάλος αλλά ο δρόμος σκληρός. Και την ασφάλεια δεν την πετάς έτσι εύκολα.
Με κοίταξε ξανά από μακριά με το βλέμμα ««Έχω σκοτώσει και τις επτά ζωές μου από την πλήξη με δαύτους. Και δεν έχω που να πάω» αλλά της γύρισα την πλάτη. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις που παίρνει σε τούτη την ζωή. Ακόμα και εάν είσαι γάτα.
