Η Κατερίνα είχε τελειώσει Επικοινωνία και Marketing και δούλευε σε μεγάλη αλυσίδα αρτοποιείων

Καθημερινές απαράμιλλες αστικές ιστορίες #part3

Στήλη αστική, βαθειά ανθρώπινη και αληθοφανής.

«ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος»

“Φορούσε ένα μεταξωτό φόρεμα δετό στη μέση και χρυσά ψηλά πέδιλα. Διέσχιζε την ανηφόρα της Αγίας Μαρίνης, μόνη, Δεκαπενταύγουστο. «κ. Λίτσα», της φώναξε το κορίτσι με το ροζ φόρεμα , «ελάτε να σας κεράσω ένα καφεδάκι πριν φύγω». Εκείνη, γύρω στα 55 της χαμογέλασε βεβιασμένα, της ευχήθηκε και προφασίστηκε ότι περιμένει επισκέπτες στο σπίτι. Η ζωηράδα όμως και το σκέρτσο του κοριτσιού που γιόρταζε κιόλας δεν μπορούσε να αφήσει κανένα αμετάπειστο. Όταν κάθισαν σ’ ένα μικρό καφέ απέναντι από την εκκλησία, εκείνη μιλούσε για τα χρόνια στην Υπηρεσία, τα ταξίδια με τον πρώην σύζυγό της και τις κρυμμένες γωνιές αυτές της πόλης που ακόμα τη συγκινούσαν. Ήταν αξιοπερίεργο αλλά την άκουγε να λέει «ο κ. Δημήτρης» και όχι «αυτός» ή «εκείνος» ή ο «πρώην άντρας μου». Απέπνεε ένα σεβασμό και μια αναπόφευκτη απόσταση. Όταν έφθασε ο φίλος του κοριτσιού, η γυναίκα την ευχαρίστησε για πολλοστή φορά, έπιασε την άκρη του φορέματος και ανέβηκε μόνη το ανηφορικό δρόμο της Αγίας Μαρίνης”.

Sunset GIF – Find & Share on GIPHY

Discover & share this Sunset GIF with everyone you know. GIPHY is how you search, share, discover, and create GIFs.

“Ήταν Κυριακή γύρω στις 07:00, η ζέστη αφόρητη, όμως τις μικρές πρωινές ώρες φυσούσε για λίγο ένα γλυκό αεράκι. Η βάρδιά της θα ξεκινούσε σε μια ώρα. Ήταν η πιο δυναμική από τους συναδέλφους της αλλά τα καλοκαίρια διάλεγε τα χειρότερα ωράρια. Έψησε καφέ στο μπρίκι που είχε αγοράσει κάμποσα χρόνια πριν από ένα ταξίδι στα Γιάννενα. Έψαχνε απεγνωσμένα για φλιτζανάκι και έπεσε πάνω σε μια εξάδα καταχωνιασμένη στο πίσω μέρος του ντουλαπιού. «Μα πού βρέθηκαν αυτά;» Τότε θυμήθηκε την κ. Φένια που επέμενε να την επισκεφθεί στο καινούργιο της σπίτι.  Της είχε φέρει μια εξάδα φλιτζανάκια του καφέ που τα είχε φυλαγμένα από την εποχή που μπήκε νύφη στο σπίτι της πεθεράς της στην Άνω Πόλη. Εκεί έμενε για πολλά χρόνια η κ. Φένια, από το παράθυρό της πιάτο η Σαλονίκη. Μετά ο άντρας της αγόρασε διαμέρισμα στην Άνω Τούμπα. «Να το γεμίσεις με χαρά και γέλια το νέο σου σπιτικό», της είχε πει τότε. Καπάτσα, ετοιμόλογη, Σαλονικιά, όταν είχε κέφια έλεγε και το φλιτζάνι άλλες φορές σταυροκοπιόταν, «πανάθεμά σε, αυτά είναι της Σολομωνικής πράματα”.

“Η Κατερίνα είχε τελειώσει Επικοινωνία και Marketing και δούλευε σε μεγάλη αλυσίδα αρτοποιείων. Σπαστά ωράρια,  μεγάλες διαδρομές, μια ανατολικά, μια δυτικά της πόλης. Κάθε φορά που έμπαινε ένας πελάτης στο μαγαζί του χάριζε απλόχερα το πιο γοητευτικό χαμόγελό της. Διέφερε από τις άλλες κοπέλες, αν κάτι συνέβαινε στο μαγαζί, μια ψιλοπαρεξήγηση με πελάτη, μια δυσαρέσκεια, αυτή παρενέβαινε και κατεύναζε τα πνεύματα «θα το λύσουμε, πείτε μου». Ο Eco σημειώνει ότι η επικοινωνία είναι βαριά βιομηχανία. Η Κατερίνα ξυπνάει από τις 4:00, σκουπίζει, πετάει τα σκουπίδια, ετοιμάζει τους καφέδες και χαμογελάει πολύ. Έχει τελειώσει, άλλωστε Επικοινωνία και Marketing.”

«Πάντα παρατηρούσα τις αεροσυνοδούς. Σε κάθε πτήση έφτιαχνα μια ιστορία γι’ αυτές. Άλλη ότι τα έχει με τον πιλότο, άλλη ότι έχει να μωρό σπίτι να την περιμένει, άλλη ότι σε κάθε πόλη ή χώρα έχει έναν άλλο έρωτα. Ψηλές, ντελικάτες, βαμμένες, ενίοτε πολύ βαμμένες. Επιβεβλημένα χαρούμενες και ευγενικές. Μια τέτοια βλέπω ανά 3 μέρες να περνάει κάτω από το σπίτι μου. Θέλω να τη ρωτήσω «τελικά, είναι όλα αυτά;». Αλλά να, προχθές, είχε πιάσει βροχή κι αυτή έσερνε στην ανηφόρα μια βαλίτσα με τη στολή και καθώς προχωρούσε ξεβαφόταν και μου φάνηκε θλιμμένη».

«Στην ουσία είχε ένα όνομα. Κάτι θρυλικό ή μυθικό. Αλλά όλοι τον φώναζαν αλλιώς. Κι ο ίδιος στη διεύθυνση του e-mail του είχε σε παρένθεση δίπλα στο όνομά του, ένα άλλο πιο σύντομο. Αυτή, βέβαια, σ’ ένα λεπτό μπορούσε να τον αποκαλέσει με εκατοντάδες παρατσούκλια. Άλλες φορές για τον μειώσει και άλλες για να τον κολακεύσει. Την πρώτη φορά που τη γοήτευσε, δεν αποθήκευσε το νούμερό του, απλά το απομνημόνευσε. Το επαναλάμβανε ένα πρωί που πήγαινε στη δουλειά. Μετά, αποφάσισε να το καταχωρήσει με την επωνυμία της δουλειάς του. Στο τέλος, έγραψε το  πλήρες όνομά του. Μεγαλοπρεπές και επιβλητικό μπλέχτηκε ανάμεσα σε τόσες επαφές που δεν δίνεις πια σημασία».