«Οι γονείς μου με έδιωξαν τελικά από το σπίτι, είμαι στο παρκάκι από τότε και δεν έχω που να πάω»

Ο αστυνομικός Μιχάλης Λώλης, αξιωματικός του Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας, μοιράζεται μαζί μας όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες:

-Μιχάλη οι γονείς μου με έδιωξαν τελικά από το σπίτι, είμαι στο παρκάκι από εκείνη την ώρα και δεν έχω που να πάω.

-Νίκο μου έρχομαι αμέσως, δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέσαι γιατί έκανες τα πάντα ώστε να αποδεχτούν ότι είσαι ομοφυλόφιλος.

Όταν έφτασα, βρήκα το Νίκο ολομόναχο σε άθλια κατάσταση. Όταν με είδε ξέσπασε σε λυγμούς και τον έπιασε κρίση πανικού, είχε χάσει κάθε έλεγχο ώσπου τελικά λιποθύμησε, με αποτέλεσμα να περάσουμε τη νύχτα στο Νοσοκομείο. Έτσι αποφάσισα να γράψω την ανάρτηση, αφού περίμενα στην αίθουσα αναμονής για ώρες, για το πως δυστυχώς η ίδια μας η οικογένεια, αλλά και μια ολόκληρη κοινωνία, μας στερεί το απλό και αυτονόητο, την αποδοχή. Με την ελπίδα έστω και ένας να τη διαβάσει και αλλάξει το τρόπο που σκέφτεται για εμάς τους ομοφυλόφιλους.

Ο Νίκος είναι 19 χρόνων και γνωριζόμαστε αρκετό καιρό όταν απευθύνθηκε σε μένα για ένα ομοφοβικό περιστατικό. Αργότερα ζήτησε τη βοήθεια μου ώστε να ξεκινήσει την πιο επίπονη πορεία για κάθε ομοφυλόφιλο, αυτή της αποδοχής.

Έτσι άρχισε το πρώτο στάδιο, να αποδεχτεί τον ομόφυλο Σεξουαλικό του Προσανατολισμό, γιατί όλοι οι ομοφυλόφιλοι πριν από αυτό βρισκόμαστε σε άρνηση και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Ανακαλύπτουμε τον προσανατολισμό μας πολύ αργά, καθώς επειδή γεννηθήκαμε αγόρια μεγαλώνουμε ως ετεροφυλόφιλοι, με αποτέλεσμα η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας να έρχεται πολύ αργότερα και είναι οδυνηρή για τους περισσότερους, αφού ερχόμαστε σε σύγκρουση με τον εαυτό μας. Μαζί κλάψαμε, μαζί προσπαθήσαμε να διώξει τις ενοχές, τη ντροπή και να νιώσει πια περήφανος για τον εαυτό του.

Η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί επιλογή, γεννιέσαι ομοφυλόφιλος και η ετεροκανονικότητα στιγματίζει ανεξίτηλα τον ψυχισμό μας και είναι η φυλακή που χτίζει η κοινωνία για εμάς.

Μετά την άρνηση και την εσωτερική αποδοχή έρχεται το επόμενο στάδιο, όπου ζεις με το φόβο να μη μαθευτεί και μαζί με τις προσπάθειες σου να το κρατάς κρυφό, προκαλεί απίστευτη ψυχολογική πίεση και είναι η φυλακή που χτίζεις τώρα εσύ για σένα. Με το να κρύβονται οι ομοφυλόφιλοι εγκλωβίζονται και θεωρούν ότι είναι ο μόνος τρόπος να ζεις, χωρίς να έχουν την επιλογή να ζουν ανοιχτά όπως οι ετεροφυλόφιλοι, γιατί φοβούνται τις αντιδράσεις, που φαντάζουν απελπιστικές, γεμάτες ντροπή, απαξίωση και απομόνωση. Όμως όταν γεμίζεις μέσα σου με φόβους δεν αφήνεις χώρο για τα όνειρά σου.

Έπειτα από λίγο καιρό, ο Νίκος αποφάσισε να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο της αποκάλυψης στους άλλους, ένα δύσκολο βήμα που λίγοι ομοφυλόφιλοι αποφασίζουν να κάνουν και φυσικά στήριξα την απόφαση του. Έτσι έκανε «coming out» σε φίλους, οικογένεια και κοινωνικό περίγυρο και έκτοτε ζει χωρίς να το κρύβει, απαλλαγμένος από το φόβο να μη μαθευτεί πια, όμως το στάδιο αυτό έχει κόστος, τις ομοφοβικές αντιδράσεις που δεχόμαστε, ειδικά από ανθρώπους που αγαπάμε, αλλά προσπαθούμε να μη μας επηρεάζουν.

Δε θα ξεχάσω όταν με ρώτησε κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ, ζητώντας από τη μια να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου όταν από φόβο έκρυβα το Σεξουαλικό μου Προσανατολισμό, καθώς στην ιδέα και μόνο ότι θα μαθευτεί με κυρίευε απελπισία. Από την άλλη μου ζήτησε να σκεφτώ πως είναι η ζωή μου σήμερα που ζω ανοιχτά, με τίμημα όμως τις ομοφοβικές αντιδράσεις, αφού πια όλοι το γνωρίζουν.

Ποια είναι η καλύτερη επιλογή να ζεις, με τις λιγότερες αρνητικές συνέπειες; Στην αρχή σκέφτηκα πόσο δύσκολο είναι να είσαι ομοφυλόφιλος, είτε το κρύβεις από φόβο, είτε ζεις ανοιχτά με συνέπεια τις ομοφοβικές αντιδράσεις. Όμως μετά του απάντησα με σιγουριά ότι το να ζεις ανοιχτά, είναι κατάκτηση ενός αγώνα που φάνταζε ακατόρθωτος και πάρα τις δυσκολίες που το συνοδεύουν, σε απελευθερώνει. Αποφασίζεις να ζεις ισότιμα με τους ετεροφυλόφιλους, οι οποίοι δεν χρειάζεται να κρύβουν το Σεξουαλικό τους Προσανατολισμό και έτσι δε μπορούν να αντιληφθούν τι θα πει να φοβάσαι και να ντρέπεσαι για αυτόν.

Λίγο καιρό αφού μίλησε στους γονείς του ο Νίκος, τον έβλεπα γεμάτο ενοχές για ότι συνέβη, «Νίκο μου μην νιώθεις τύψεις για ότι έγινε, πρέπει να καταλάβεις ότι φέρουμε ευθύνη μόνο για τις συνέπειες των επιλογών μας και εφόσον η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή, η ευθύνη ανήκει στη κοινωνία και πολύ περισσότερο στους γονείς σου».

Πολύ γρήγορα ο Νίκος κυριεύτηκε από απόγνωση, έφτασε στο σημείο να κατηγορεί πια τον εαυτό του επειδή γεννήθηκε ομοφυλόφιλος. «Μιχάλη αν οι άνθρωποι που με έφεραν στη ζωή και αγαπώ όσο τίποτα στο κόσμο δεν με αποδέχονται, πως να ελπίζω στην αποδοχή των άλλων; Τι κακό έκανα; Γιατί πρέπει να περνάω όλα αυτά; Γιατί γεννήθηκα έτσι; Δεν αντέχω άλλο…»

Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν η μεγαλύτερη αγάπη στο κόσμο, αυτή του γονιού προς το παιδί, να κλονίζεται και να υποχωρεί μπροστά στην αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας, κάτι που καταδεικνύει πόσο σκληρή είναι η ομοφοβία που δεχόμαστε σε όσους δεν το αντιλαμβάνονται.

Μαζί πήγαμε στους γονείς του, αλλά μάταια προσπαθούσα να τους μεταπείσω, να τους εξηγήσω, να τους πω το δικό μου παράδειγμα αποδοχής. Παράλληλα προσπαθούσα να διώξω τις ενοχές από το Νίκο επειδή οι γονείς του το αντιμετωπίζουν ως επιλογή και έτσι του ζητούν να αλλάξει; Έφτασαν να τον εκβιάζουν συναισθηματικά, λέγοντας του ότι με αυτή την επιλογή, τους προκάλεσε απίστευτο πόνο και τους κατάστρεψε τη ζωή και όσα όνειρα είχαν για αυτόν. Το χειρότερο είναι ότι τον κατηγορούν ότι τους ντρόπιασε στο κοινωνικό περίγυρο.

«Νίκο μου ευθύνεσαι μόνο για την απόφαση σου να ζεις ανοιχτά ως ομοφυλόφιλος και όχι για τις συνέπειες που προκαλεί στους γονείς σου».

Πώς οι ομοφυλόφιλοι αντέχουμε όλο αυτό το βάρος, της άρνησης, του φόβου, της ντροπής και των ενόχων που μας φορτώνει μια ολόκληρη κοινωνία; Είναι ο λόγος που οι περισσότεροι επειδή δεν αντέχουν, επιλέγουν να το κρύβουν. Ακόμα είναι ο λόγος που οι ομοφυλόφιλοι δέχονται βία, αποκλεισμό και απαξίωση, δυστυχώς κάποιοι φτάνουν να κάνουν κακό στον ίδιο τους τον εαυτό.

Είναι ο λόγος που ο Νίκος τώρα είναι στο θάλαμο του Νοσοκομείου.

Ο Νίκος θα συγκατοικήσει με 2 συμφοιτητές του και προσπαθεί να συνέλθει, δουλεύει και συνεχίζει τις σπουδές του. Κάναμε μαζί πολλές προσπάθειες αλλά ο πατέρας του ήταν ανένδοτος, η μητέρα του μόνο έδειξε να μετανιώνει αλλά στάθηκε αδύνατο να αντιταχθεί στον σύζυγο της.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη τελευταία φορά που πήγαμε να τους μιλήσουμε και ο πατέρας φώναξε στο Νίκο:

«Να μη σε ξαναδώ ποτέ, καλύτερα νεκρός πάρα πούστης.»

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ένας μαθητής ρώτησε το δάσκαλο του γιατί στο ίντερνετ τον λένε «γκέι» κι αυτός απάντησε