Μικροπράγματα
Από τον Αθανάσιο Κοντάρη
Επιμελητή β γενικό/οικογενειακό ιατρό
ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ
Γιαγιά 93 ετών, μερικώς αυτοεξυπηρετούμενη.
Μένει μόνη της εδώ και χρόνια. Το σπίτι της, κάπου στα δαιδαλώδη στενά της εμβληματικής χώρας.
Ο άντρας της, ταξιδευτής, έφυγε από προστάτη στα 75, όπως μου είπε η ίδια αργότερα «ταξίδευε και δεν πήγε στους γιατρούς».
Η κυρα-γιαγιά είχε να δώσει σημεία ζωής από την Κυριακή. Ο γιος της ζει Αθήνα, καλεί την αστυνομία, η οποία παραβιάζει την πόρτα του σπιτιού της και την βρίσκει στο πάτωμα, απόγευμα Δευτέρας.
Βρισκόταν εκεί χάμω από το πρωί, δίχως φαγητό, δίχως νερό, έχοντας κάνει την ανάγκης της εκεί κατάχαμα, δίχως βοήθεια και δίχως τον τρόπο να ενημερώσει κάποιον.
Η κυρία, αλλοδαπή που την φροντίζει περιστασιακά και την κατεβάζει στο λιμάνι για ψώνια-τράπεζα, παίρνει «7 ευρώ την ώρα για να μου κρατά το χέρι», όπως είπε η κυρα-γιαγιά, ήταν κρυωμένη. Απέφυγε να δει την κυρα-γιαγιά.
Την συνάντησα όταν ήδη βρισκόταν στα επείγοντα του ιατρείου, παγωμένη, με το περιποιημένο κατά τα αλλά νυχτικό της, νοτισμένο από τα δικά της ούρα, να διαμαρτύρεται για τον πόνο της εντόνως, ξαπλωμένη στο φορείο.
«Τι κανείς κουκλάκι μου, την ρωτάω;» κοιτώντας της στα μάτια, ζωντανά μάτια, πλασμένα από τις εμπειρίες της ζωής της. Διακόπτει ξαφνικά τον θρήνο και μου απαντά με το πιο όμορφο χαμόγελο, σαν 16-χρόνη έφηβη «εσύ που είσαι γιατρέ μου;!»
Γιαγιά εκπληκτικής μνήμης και αμνησίας μαζί. Με όλες τις δυσκολίες της στιγμής και ενώ προσπαθώ να την φροντίσω, μου εκμυστηρεύεται την ιστορία της, που είχε σαν συνέπεια την απώλεια της ακοής. -καθώς εγώ βλακωδώς της παίζω δυο-τρεις ρυθμούς στο γιουκαλίλι-
Ξαφνικά η κυρα-γιαγιά, ανάμεσα στα αχ και στα βαχ, με κοιτά με περιπαιχτικό βλέμμα και ειρωνικό -μάλλον- τόνο στη φωνή της, με ρωτά «γιατί φοράς μάσκα; Φοβάσαι τον κολιό;!».
Ανταπέδωσα το χαμόγελο των ματιών, δεν έβλεπε το πρόσωπο μου λόγω της μάσκας και της απάντησα «όχι καλή μου, φορώ τη μάσκα για να προστατέψω εσένα».
Ύστερα από λίγη ώρα και για καλή της τύχη η κυρα γιαγιά έτοιμη για το σπίτι.
Δίχως κατάγματα, ελάχιστους πόνους, φρεσκοπλυμένη, μύριζε πράσινο σαπούνι πια και το απολάμβανε, δίχως φόβους, με καλοδιάθεση και ομορφοντυμένη με τις ιατρικές ποδιές.
Έλα όμως που η κυρα-γιαγιά έχασε την ελάχιστη αυτόεξυπηρέτηση που είχε. Χρειάστηκε κάποιος να την φροντίσει στο σπίτι για λίγα 24-ώρα. Όχι πράγματα πολλά. Λίγη συντροφιά, καμία σούπα, ένα τσάι, τι ανάγκες έχει ένας άνθρωπος στα χρόνια της;
Δυστυχώς, δεν βρέθηκε κανείς να σταθεί. Άλλωστε δεν ήθελε και η ίδια. «Δεν θέλω κανέναν, μπορώ μόνη μου!». Έτσι και ξέμεινε στο ιατρείο. Έτσι και έμεινα παρέα της , δίχως άλλο.
Η νύχτα πέρασε δύσκολα, ζάλη και εμετός, μερικά διαλείμματα ύπνου τα οποία διεκόπησαν αρκετές φορές από ένα αίσθημα τρόμου. Τότε ήταν που η κυρα-γιαγιά επικαλέστηκε πολλές φορές την Κυρα-μάνα. «Παναγία μου, βοηθά με!» με βαθιά και γρήγορη ανάσα, σαν ένα γέρικο αγρίμι να φώναζε από τα στήθη της.
Για πρωινό ζήτησε δειλά «ζεστό γάλα με κορν φλεικς και μέλι». «Τρώω και μια μπανάνα στις 11» είπε σαν απίθωσα το πιάτο με το γάλα-κορν-φλεικς-μέλι μπροστά της -ύστερα από λίγη ώρα.
Πάω για μπανάνες τώρα και ύστερα οδεύω προς τους εγκαταλελειμμένους δικούς μου, τον γιο μου και το συντροφάκι μου.
Πριν εγκαταλείψω περνώ έξω από το δωμάτιο και της κλείνω με νόημα το μάτι. Με θωρεί πονηρά και λέει «Ήρθε αυτός ο κολιός;». «Μπααα» της απαντώ, «πήγε Ιταλία και εύχομαι να σταματήσει εκεί!».
Η κυρα-γιαγιά βρίσκεται ακόμα στο ιατρείο.
Δεν ξέρω τι περιμένουμε…
Κράτος δίχως κοινωνική πρόνοια.
Άνθρωποι-ιστορίες φεύγουν μόνοι.
Πίστεψα στην Ελλάδα του ανθρωπισμού, γι’ αυτό και ήρθα πίσω.
Η ώρα είναι 11:00, ήρθε η ώρα της μπανάνας.
Ευχαριστώ την Χρυσάνθη που έδειξε ενδιαφέρον για την φροντίδα της κυρα-γιαγιάς.
Ευχαριστώ τα παιδιά από την πολιτική προστασία Antonis-eva Chatzigeorgiou Giannis Limbaios τον Άκη, τον Κώστα από την αστυνομία για την βοήθεια και νυχτερινή παρέα, καθώς και τον δήμαρχο για τα σουβλάκια. Ευχαριστώ τον Μάνος Χαρακόπουλος, που με βοήθησε να πλύνουμε την γιαγιά όπως της έπρεπε.
#menoumespiti
* όπου κολιός βάλε κορωνοϊό
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Απορώ πως οι περισσότεροι επιδοκίμασαν την έκθεση μιας γιαγιάς (την οποία οι ντόπιοι σίγουρα αναγνώρισαν από την περιγραφή) σε όλον τον πλανήτη, μέσω ενός μέσου το οποίο πιθανότατα δεν αντιλαμβάνεται πόσο μαζικό είναι (το διαδίκτυο). Περίμενα προστασία της ιδιωτικής ζωής ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου από την LIFO και από έναν γιατρό. Ίσως περιμένω πολλά από τον τύπο, αλλά ο γιατρός έχει δώσει Ο Ρ Κ Ο . Ο όρκος του Ιπποκράτη είναι σαφής. Ἃ δ’ ἂν ἐν θεραπείῃ ἢ ἴδω, ἢ ἀκούσω, ἢ καὶ ἄνευ θεραπηίης κατὰ βίον ἀνθρώπων, ἃ μὴ χρή ποτε ἐκλαλέεσθαι ἔξω, σιγήσομαι, ἄῤῥητα ἡγεύμενος εἶναι τὰ τοιαῦτα.… Διαβάστε περισσότερα »
1. Σας παρακαλώ να ξαναδιαβάσετε το κείμενο με προσοχή, και ύστερα από την ανάγνωση του, πείτε μου εάν το μοναδικό συναίσθημα που σας μένει είναι αυτή η κακοήθεια; 2. Η ασθενής, έπαψε να είναι ασθενής μισή ώρα μετά την επίσκεψη στο ιατρείο. Ολοκληρώθηκε η θεραπεία της και συνάμα το δικό μου χρέος. Από αυτό το σημείο και ύστερα προκύπτει ένα κοινωνικό πρόβλημα και όχι ιατρικό. Στο οποίο σαφώς θα έπρεπε να απαντήσει η ίδια η κοινωνία. 3. Από την ανάγνωση του κειμένου δεν προκύπτει καμία ιατρική πληροφορία και οτιδήποτε θα μπορούσε να εκθέσει την κυρα-γιαγιά είναι επιμελώς προστατευμένο. 4. Στον μικρό μας… Διαβάστε περισσότερα »
Δηλαδή εσύ τώρα κάθησες, διάβασες το άρθρο και ύστερα από όσα διάβασες, σε ΠΕΙΡΑΞΕ η “ασέβεια” στα προσωπικά δεδομένα της ανήμπορης 93χρονης γριάς για την οποία το κράτος δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ και την αφήνει να σαπίζει στην κυριολεξία μέσα σε μια καλύβα μέχρι να αφήσει αυτόν τον κόσμο.
Τι μπορεί να περιμένει κανείς μετά από ανθρώπους με τέτοια μυαλά…