Not Yet
Οι επαναλήψεις είναι μια καλή αφορμή να θυμηθούμε τα παλιά, τις τότε τάσεις αλλά και να αναρωτηθούμε του πόσο έχουν εξελιχθεί τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει η τηλεόραση. Με μια σύντομη μάτια στις παλιές σειρές μπορούμε να προσέξουμε ότι ήταν η καθεμία για την εποχή της καθρέφτης της κοινωνίας.
Ένα αξιόλογο παράδειγμα αποτελεί η Εθνική Ελλάδος. Μια σειρά που σκοπό είχε να γίνει πομπός μηνυμάτων όπως κάθε σειρά άλλωστε του Καπουτζίδη. Στην Εθνική Ελλάδος βλέπουμε να διαπραγματεύεται έντονα το θέμα του ρατσισμού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε. Η σειρά αυτή δημιουργήθηκε μέσα σε μια έντονα πολιτική κατάσταση οπού η δημοτικότητα της Χρυσής Αυγής όπως και τα μέλη της είχαν δυστυχώς αρχίσει να αυξάνονται την τελευταία πενταετία. Η ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα ας μην κοροϊδευόμαστε ήταν αναπόφευκτη.
Τα μηνύματα που έπρεπε να περάσει ο Καπουτζίδης τα πέρασε. Χωρίς φόβο. Αλλά με τέτοια απλότητα που αν τον αμφισβητούσες θα ήταν σαν να αμφισβητείς ότι ο ουρανός είναι μπλε. Γιατί ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι ο άνθρωπος που πάντα επιδίωκε να αφήνει «κρυφά διαμαντάκια΅» στους διαλόγους μεταξύ των πρωταγωνιστών του που ταυτόχρονα σε σόκαραν αλλά και από την άλλη σε έκαναν να αναρωτηθείς «Ε και τι πειράζει;»..
Αυτή η ατάκα μου έχει χαραχτεί στο μυαλό. Και για τους λάτρεις του Παρά Πέντε ξέρουν σε τι αναφέρομαι. Στο επεισόδιο οπού η ”κοντή” γεννάει, τα πράγματα δεν πάνε καλά με αποτέλεσμα να φοβούνται για την ζωή του μωρού αλλά και της Γαρυφαλλιάς. Τα συναισθήματα πολύ δυνατά. Όταν πια έχουν περάσει ώρες και ο γιατρός βγαίνει και ανακοινώνει ότι τα κατάφεραν ένα μεγάλο αλλά από μεριάς του σε προετοιμάζει για τα χειρότερα. Το μωρό μάλλον δεν θα καταφέρει να περπατήσει πότε και θα είναι περιορισμένο διανοητικά. Και εκεί που πας να χαρείς, στεναχωριέσαι. Γιατί έχεις μάθει πως οι άνθρωποί με ειδικές ανάγκες σε μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι αυτόματα καταδικασμένοι. Καταδικασμένοι σε μια ζωή χωρίς μέλλον και ευκαιρίες. Καταδικασμένοι να είναι δυστυχισμένοι.
Και τότε έρχεται μια μικρή ατάκα που σε κάνει να νιώσεις μικρός μπροστά στο μεγαλείο της αγάπης. Η Θεοπούλα με μια φράση αφανίζει κάθε στεναχώρια και κάθε αμφιβολία. «Ε και τι πειράζει;». Και εκεί όλοι μας απαντάμε πως «δεν πειράζει» γιατί εκείνη ακριβώς την στιγμή γινόμαστε λίγο καλύτεροι. Συνειδητοποιούμε ότι αυτοί που βάζουν εμπόδια σε αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι εκείνοι αλλά εμείς. Αυτή είναι λοιπόν η επίδραση της τηλεόρασης. Η θετική.
Sto Para Pente-Xristougenna~Part 4 (MEGA)
Enjoy the videos and music you love, upload original content, and share it all with friends, family, and the world on YouTube.
Από την άλλην όμως υπάρχει και η τηλεόραση που μέχρι και σήμερα μας προωθεί λάθος πρότυπα. Μιλάμε για την τηλεόραση εκείνη που στις σειρές το χαστούκι (βλέπε π.χ. Θα βρεις τον Δάσκαλο σου) πήγαινε σύννεφο γιατί ήταν έντονο το <<πάθος>> και έτσι εκδηλωνόταν, σειρές που η γυναίκα ήταν “υπό”, σειρές οπού η LGTBQ κοινότητα αντιπροσωπευόταν με τον πιο λάθος τρόπο και οπού το μοτίβο της οικογένειας ήταν ίδιο και απαράλλακτο όπως και η Ελληνική κοινωνία. Γιατί εδώ στην Ελλάδα αυτό που έξω θεωρείται φυσιολογικό εδώ το θεωρούμε ξενόφερτο και πολύ προοδευτικό για τα γούστα μας. Γιατί στην Ελλάδα οτιδήποτε μας κάνει να νιώθουμε άβολα και εκτός του comfort zone μας, έχουμε μάθει να ρίχνουμε άκυρο.
Όμως την τελευταία δεκαετία κυρίως κάτι έχει αλλάξει…
Ο τηλεθεατής μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έχει καταφέρει να αποκτήσει τόση δύναμη και επίδραση στο τι η τηλεόραση του σερβίρε. Με αποτέλεσμα να μπορεί να καταφέρει μεγάλες αλλαγές στις εκπομπές της. Πρόσφατο παράδειγμα ο Κρητικός από το Big Brother και τα σχόλια του περί βιασμού. Σχόλια που κανονικά θα κοβόντουσαν στο μοντάζ και ούτε γάτα ούτε ζημία. Όμως ένας χρήστης του twitter αποθανάτισε την στιγμή και την ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό and the rest is history. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε έναυσμα μιας μεγάλης συζήτησης για την ποιότητα των εκπομπών της τηλεόρασης άλλα κυρίως για την έλλειψη παιδείας που δυστυχώς ακόμα υπάρχει στην Ελλάδα για τέτοια θέματα.
Η τηλεόραση λοιπόν εκπέμπει πληροφορία. Πληροφορία που εμείς πρέπει με κριτική σκέψη να επεξεργαζόμαστε και έπειτα να μπορούμε να επιφέρουμε μια τεκμηριωμένη άποψη, η οποία γιατί όχι; να μπορεί να καθοδηγήσει το μοτίβο στο οποίο οι “τάσεις” της τηλεόρασης θα πρέπει να κινούνται αλλά και να αποτελέσει σημείο αναφοράς για να αρχίσουν να γίνονται συζητήσεις για αυτά που πρέπει να αλλάξουν και να εξελιχθούν στην κοινωνία.
Γιατί πολύ απλούστατα, εμείς έχουμε την δύναμη.
