6 θρυλικοί κινηματογράφοι της παλιάς Αθήνας

Χρόνια πίσω πολλά, χωρίς τις κυλιόμενες σκάλες και χωρίς καμία απολύτως ιδέα του τι είναι το σοκολατένιο ποπ – κορν, η online κράτηση και το sugar free αναψυκτικό, υπήρχαν μόνο τα συμβατικά σινεμά.

Ο κινηματογράφος «Τριανόν», ο «Άστορ» και μετά ο «Φοίβος» ο κινηματογράφος «Αλκυονίς», ο «Έσπερος» και ο «Αττικόν». Ναι: Η παλιά Αθήνα ήταν γεμάτη από ιστορικούς κινηματογράφους που ενέπνευσαν χιλιάδες θεατές. Κινηματογράφοι που αν κάνεις ησυχία θα ακούσεις όλη τη χαμένη παιδική σου αθωότητα. Σα στίχος από τα τραγούδια της Νικολακοπούλου: «Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά»

Παρακάτω ξεχωρίσαμε 6 κινηματογραφικές αίθουσες από την παλιά Αθήνα

1. Τριανόν

Ήταν Νοέμβριος του 1960, όταν ο κινηματογράφος «Τριανόν» άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του στο κοινό της Αθήνας. Στην επίσημη πρεμιέρα του κατάφερε να φέρει τη μεγάλη επιτυχία του Ζυλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» και οι επιτυχίες δεν σταμάτησαν εκεί. O «Τριανόν» είναι από τους πρώτους κινηματογράφους στην Ελλάδα «αδιακόπου χειμερινής και θερινής λειτουργίας», όπως έγραφαν τότε οι εφημερίδες της Αθήνας. Ναι! Με τη βοήθεια μιας συρόμενης στέγης, μπορούσε να προβάλλει ταινίες 12 μήνες το χρόνο! Έκτος αυτού, ο κινηματογράφος διέθετε κάτι το οποίο μπορεί σήμερα να ακούγεται κοινό, όμως τότε, η «ιδεώδης κλίση του δαπέδου που επιτρέπει να βλέπουν άνετα όλοι οι θεαταί» τον ξεχώριζε από κάθε άλλο κινηματογράφο της εποχής. Απασχολούσε τουλάχιστον 10 υπαλλήλους και η πόλη τον είχε κατατάξει ως τη δημοφιλέστερη διασκέδαση εκείνης της εποχής.

2. Άστορ

Εμπνευσμένος από τον πολυεκατομμυριούχο Τζον Τζέικοπ Αστόρ και υπό την αιγίδα της βρετανικής πρεσβείας, που στεγαζόταν στους πάνω ορόφους του κτιρίου, ο κινηματογράφος «Σινέ Αστόρ» εγκαινιάστηκε στις 24 Οκτωβρίου του 1947. Η πρώτη ταινία που προβλήθηκε ήταν οι «Μεγάλες προσδοκίες», σε σκηνοθεσία του Ντέιβιντ Λιν, που βασίζεται στο γνωστό έργο του Κάρολου Ντίκενς ενώ για πολλά χρόνια οι Βρετανοί δεν επέτρεπαν να προβληθεί καμιά άλλη ταινία πέραν απ’ όσες παρήγαγε η λονδρέζικη εταιρείας «Eagle Lion»

Ο κινηματογράφος έδειξε τη δυναμική του όταν στα ηνία πέρασε ο κ. Σκούρας. Περισσότερες ταινίες πρώτης προβολής αλλά και ένας πολυτελής χώρος 800 θέσεων έκαναν τον κινηματογράφο το πιο hot θέμα στην πόλη. Μάλιστα, στον «Αστόρ» ήταν η πρώτη αίθουσα που εγκαινίασε τις αριθμημένες θέσεις στους κινηματογράφους. Οικονομικά προβλήματα έκλεισαν τον κινηματογράφο το 1986, μετατρέποντας την αίθουσα του σε θεατρική για τους θιάσους του Ρίζου και του Καρακατσάνη. Το 1990 επιστρέφει, για να κλείσει λίγα χρόνια αργότερα και να ανοίξει πάλι το 2000 ως αίθουσα με τρισδιάστατη εικόνα και για μόνο μία πενταετία.

3. Φοίβος

Περιστέρι, στον αριθμό ένα της οδού Εθνικής Αντιστάσεως. Το ημερολόγιο έγραφε 1948 όταν ο κινηματογράφος «Φοίβος» άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του καθιστώντας τον σήμερα ως έναν από τους παλιότερους κινηματογράφους της Αθήνας. Ο θερινός του χώρος, ξεκίνησε λίγα χρόνια αργότερα, το 1954, λίγο παρακάτω στην οδό Ρούζβελτ.

4. Αλκυoνίς

Μαζί με την έναρξη της κινηματογραφικής περιόδου, μια νέα και πολλά υποσχόμενη αίθουσα επί της οδού Ιουλιανού 42, κοντά στην Πλ. Βικτωρίας κάνει την εμφάνιση της. Χρειάστηκε να περάσουν μόνο λίγοι μήνες για να καταφέρει να γίνει το κέντρο ενδιαφέροντος του κινηματογραφόφιλου κοινού της Αθήνας. Το ημερολόγιο τότε, έγραφε 1969!

Η «Αλκυονίς» από τότε, και με ένα διάλειμμα μεγάλης αποχής, προβάλλει ανεξάρτητες κινηματογραφικές δημιουργίες, υποστηρίζοντας παράλληλα κλασικούς δημιουργούς, πολιτικές ταινίες καθώς και διεθνείς παραγωγές. Προήγαγε την ελευθερία του λόγου και τη δημιουργία ως χώρος αντίστασης καλλιτεχνών στη χούντα αλλά λειτούργησε και ως ανοιχτό σχολείο κινηματογραφικής Τέχνης στη μεταπολίτευση. Οι ευρωπαϊκές ταινίες των μεγάλων δημιουργών κυριάρχησαν στα δύο πρώτα χρόνια λειτουργίας της: Μπέργκμαν, Αντονιόνι, Γκοντάρ, Φελλίνι. Η Αλκυονίς συνεχίζει και αποφασίζει να εισάγει και η ίδια ταινίες, που θα προορίζονταν για αποκλειστική προβολή στην αίθουσα της.

Το 1971 είναι μία χρονιά ορόσημο για τον κινηματογράφο αφού προβάλλεται κατ’ αποκλειστικότητα η ταινία «Αναπαράσταση» του Θ. Αγγελόπουλου, που αγγίζει τα 11.000 εισιτήρια μόνο την πρώτη εβδομάδα προβολής της! Μετά την πτώση της δικτατορίας ο κινηματογράφος ξεκίνησε να προβάλει ελληνικές ταινίες με αντισυμβατική γραφή και περιεχόμενο με αποκορύφωμα την προβολή της ταινίας «Ο Βαρθολομαίος» του Μανούσου Μανουσάκη (η οποία είχε κοπεί δύο φορές από τη λογοκρισία). Για τη συγκεκριμένη ταινία είχε δοθεί άδεια μόνο σε μια αίθουσα με αποτέλεσμα η ουρά των θεατών να φτάνει μέχρι τον δρόμο.

Το 1980 η Αλκυονίς πρωτοτυπεί και πάλι με τη λειτουργία απογευματινής ζώνης κάθε Σάββατο και Κυριακή αλλά και τη λειτουργία μεταμεσονύκτιας με ταινίες αντισυμβατικής φόρμας και περιεχομένου. Όμως στις αρχές του ’90, μια αλλαγή στην πολιτική των γραφείων διανομής δεν αφήνει την Αλκυονίδα να προβάλει τις ταινίες που θέλει με αποτέλεσμα το κλείσιμο του κινηματογράφου.

5. Αττικόν

Το «Αττικόν» ξεκίνησε να λειτουργεί το 1916 ως θέατρο αλλά μόνο για έξι χρόνια. Αργότερα συνέχισε ως κινηματογράφος και μάλιστα από τους πιο δημοφιλής της Αθήνας ο οποίο διαφήμιζε ότι προβάλλει «ταινίας χρωματιστάς εκ του φυσικού!» και διαθέτει αίθουσα «κομψήν και θερμασμένην με καλοριφέρ». Πρεμιέρες, φεστιβάλ και διεθνείς καλλιτεχνικές εκδηλώσεις παρουσιάστηκαν εδώ με μεγάλα αστέρια της παγκόσμιας σκηνής να περπατούν στο κόκκινο χαλί του. Το «Αττικόν» ήταν η πρώτη αίθουσα στην Ελλάδα, στις 22 Οκτωβρίου του 1929, που προέβαλλε την πρώτη ταινία με ήχο, «Fox Movietone Follies» του Ντέηβιντ Μπάτλερ. Υπήρξε μάλιστα ο πρώτος κινηματογράφος ο οποίος παρουσίασε τη μεγάλη οθόνη του σινεμασκόπ και το στερεοφωνικό ήχο. Την περίοδο της κατοχής επιτάχθηκε από τους Γερμανούς για να προβάλλει ταινίες για την ψυχαγωγία των γερμανικών στρατευμάτων.

Στο ίδιο κτίριο ξεκίνησε τη λειτουργία του και ο κινηματογράφος «Απόλλων».

6. Έσπερος

Ήταν 24 Φεβρουαρίου του 1940 όταν ξεκίνησε να λειτουργεί στην τότε Αθήνα ο κινηαματογράφος «Έσπερος». Ο «Έσπερος» που ήταν γνωστός και ως «Σπλέντιτ», υπήρξε το αντίπαλον δέος του «Αττικόν» διαθέτοντας και αυτός μια μεγαλοπρεπή αίθουσα. Η Διέθετε εξώστη με πλευρικά θεωρεία σε όλο το μήκος της αίθουσας, και λευκά βελούδινα καθίσματα στην πλατεία. Η εφημερίδα «Βραδινύ» έγραφε τότε γι’ αυτό «Και είναι ωραίος, σύγχρονος, πλούσιος, εκλεκτικός σε έργα και προ παντός, άνετος από απόψεως χώρου και ποιότητος καθισμάτων, θέας και θερμοκρασίας».