Γιάννης Δημητρέλλος
Υπάρχει στοιχειωμένο σπίτι στην Ανατολική Αττική και πιο συγεκριμένα, στην Παλλήνη; Τι συμβαίνει με την βίλα Λεβίδη και γιιατί θεωρείται σήμερα από πολλούς στοιχειωμένη;
Επιχειρούμε να εξιχνιάσουμε το μυστήριο, όπως αυτό φαίνεται σε αρκετά βίντεο αναζητήσεων από ομάδες Ελλήνων ghost hunters.
Μια φωτογραφία της βίλας από την δεκαετία του `60
Μια σημερινή
(Βίλα Λεβίδη σήμερα -άποψη των εσωτερικών χώρων)
Θα ξεκινήσουμε την αφήγηση της ιστορίας από το 1935, όταν ο Δημήτριος Λεβίδης ο τότε αυλάρχης των ανακτόρων του Βασιλιά και απόστρατος αντισυνταγματάρχης,ο οποίος είχε διατελέσει για μικρό χρονικό διάστημα και πρόεδρος της Βουλής, εγκαταστάθηκε στην έπαυλη του λόφου.
Όταν ξέσπασε ο Β’Παγκόσμιος Πόλεμος, όταν μπήκαν οι Ιταλοί στην Ελλάδα και κατόπιν, ο γερμανικός στρατός, συνέβη το κάτωθι περιστατικό:
Απόσπασμα από την τοπική εφημερίδα Νεολογος
«Αυτός ο λόφος που αντικρίζουμε καθημερινά από τα σπίτια,το δρόμο ή τα αυτοκίνητά μας,έχει μια αιματοβαμμένη ιστορία,άγνωστη στους νεότερους κατοίκους της Παλλήνης.Ας τη δούμε σε συντομία.Ιστορικές πηγές απ’τις οποίες θα αντλήσουμε τις σχετικές πληροφορίες είναι οι μαρτυρίες αυτοπτών κατοίκων της Παλλήνης εκείνης της εποχής,προσωπικές αναμνήσεις,αλλά και δύο γραπτά ντοκουμέντα για όσα διαδραματίστηκαν πάνω στο λόφο».
«Τα αποτρόπαια γεγονότα για τα οποία θα μιλήσουμε,άρχισαν πριν από 63 χρόνια,τέτοιες μέρες, το βράδυ της 16ης προς 17η Ιουλίου 1944.Τις προηγούμενες όμως μέρες είχε γίνει ένα σοβαρό επεισόδιο στην περιοχή.Ένα γερμανικό στρατιωτικό όχημα κινούμενο στη λεωφόρο Μαραθώνος έπεσε σ’ενέδρα ανδρών του ΕΛΑΣ κοντά στο Πικέρμι .Στη σύγκρουση σκοτώθηκαν και οι τρείς επιβαίνοντες στο αυτοκίνητο,που ήταν ο στρατιώτης οδηγός, ο Γερμανός Φρούραρχος της Καρύστου και ο συμπατριώτης του Λιμενάρχης της Ραφήνας.
Όταν η είδηση μαθεύτηκε στην Παλλήνη οι χωρικοί τρομοκρατήθηκαν,θεωρώντας σίγουρο ότι η μανία των Γερμανών θα ξεσπούσε και στο χωριό τους,όπως είχε συμβεί και με το γειτονικό Κορωπί,το Δίστομο,τα Καλάβρυτα και άλλες πόλεις της Ελλάδας,που τις έκαψαν οι κατακτητές σαν αντίποινα σε παρόμοια περίπτωση».
«Η Παλλήνη σώθηκε τελικά και τη σωτηρία της τη χρωστά σ’ενα εξαίρετο άνθρωπο,το Γερμανό Λοχαγό Σμίτ,που ήταν διοικητής του αποσπάσματος επικοινωνιών των εγκαταστάσεων του μεγάλου ασυρμάτου που ήταν στο χώρο όπου σήμερα βρίσκεται ο οικισμός Έντισον. Αυτός ο λαμπρός ανθρωπιστής γερμανός αξιωματικός-υπήρχαν και τέτοιοι μέσα σε ένα λαό 80 εκατομμυρίων -κατόρθωσε με δυσκολία να πείσει τους συμπατριώτες του ότι οι κάτοικοι της Παλλήνης δεν έφεραν καμία ευθύνη για το θάνατο των τριών Γερμανών στρατιωτών».
«Όσα ακολούθησαν περιγράφονται σ’ένα δημοσίευμα της εφημερίδας “ΒΡΑΔΥΝΗ” της 26/11/1952 που το υπογράφει ο δημοσιογράφος Βενιζέλος Ζερβέας.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα οι Γερμανοί έφεραν πάνω στο λόφο για τον βασανισμό και εκτέλεση 200 πατριώτες,από τους οποίους 150 τους είχαν συλλάβει στους δρόμους της Αθήνας και τους υπόλοιπους 50 τους πήραν από το ματρυρικό μπλόκ (κτίριο) 15 του στρατοπέδου Χαϊδαρίου.
Για δυο ολόκληρα μερόνυχτα οι Γερμανοί τυράννησαν φρικτά με απάνθρωπες μεθόδους τους διακόσιους αθώους ομήρους πρίν τους εκτελέσουν. Το δημοσίευμα γράφει,μεταξύ των άλλων, ότι τους “ανεσκολόπησαν”,(παλούκωσαν),ενώ άλλες πληροφορίες μιλούσαν και για άλλα φρικτά μαρτύρια,όπως το δέσιμο του ενός ποδιού σε πεύκο και του άλλου σε τρίκυκλη μοτοσικλέτα που ξεκινούσε αργά-αργά μέχρις ότου οι δύστυχοι όμηροι σχιζόντουσαν στα δυο. Οι κραυγές των μελλοθάνατων που ζητούσαν απεγνωσμένα βοήθεια,ανάμεικτες με τους εκκωφαντικούς θορύβους των μοτοσικλετών και τους πυροβολισμούς,ξεσχίζανε την ησυχία της καλοκαιριάτικης νύχτας ώς το πρωί.
Την τρίτη ημέρα οι δολοφόνοι έθαψαν τα θύματά τους σε ομαδικό τάφο στη Β/Α πλευρά του λόφου τον οποίο είχαν σκάψει οι άτυχοι όμηροι».
«Τρείς μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 1944,οι Γερμανοί κατακτητές έφυγαν ηττημένοι για την πατρίδα τους κι οι κάτοικοι της Παλλήνης άρχισαν να συρρέουν στο λόφο και να προσκυνούν τον τάφο των αδικοχαμένων πατριωτών.Αυτό ενόχλησε τον ιδιοκτήτη του λόφου Λεβίδη και ένα πρωί ο τάφος βρέθηκε άδειος από τα οστά των νεκρών τα οποία μεταφέρθηκαν σε άγνωστο μέχρι σήμερα μέρος.
Αλλα για όσα διαδραματίστηκαν πάνω στο λόφο υπάρχει,εκτός από το άρθρο της “ΒΡΑΔΥΝΗΣ” ,και μια πεντασέλιδη ιδιόχειρη μαρτυρία του Χρύσανθου Καούρη,παλιού γνώριμου των κατοίκων της Παλλήνης,που άνηκε στο προσωπικό της έπαυλης Λεβίδη.
Ο Χρύσανθος,που ήταν υποχρεωμένος να εξυπηρετεί τους βασανιστές,περιγράφει πολλές φρικτές σκηνές που είδε με τα μάτια του όπως…«ηκούσθησαν φωνές και ξυλοδαρμοί και μετά από ολίγα λεπτά ο Έλλην ΓΚΕΣΤΑΠΙΤΗΣ ,ένας μεστωμένος μελαχρινός άνδρας μπήκε μέσα στη κουζίνα και προχώρησε στον εκεί νεροχύτη και ανοίγοντάς τον ξέπλυνε το αιματωμένο του στενόμακρο μαχαίρι,εκφράζοντας τα λόγια τούτα:Έφαγα τρείς σήμερα…κλπ»
Σε άλλο σημείο της μαρτυρίας του γράφει:”Πράγματι μετ’ολίγον ,μετέφερα ένα δίσκο με μερικά ποτήρια νερού και μια κανάτα στους εκεί Γερμανούς ανακριτές σύνολο τρείς. Έξωθεν της εισόδου της σκηνής το θέαμα που αντίκρυσα τάραξε το νεανικό μου κορμί,όταν είδα έναν νέον περίπου 25-30 ετών, εντελώς γυμνό, δεμένο από τα χέρια,να κρέμεται κάτω από το εκεί πεύκο,τα δε πόδια του με άλλο σχοινί περίπου έξι μέτρα δεμένο κι αυτο από άλλο πεύκο εις σχήμα γονατισμένου ανθρώπου και εις ύψος από την επιφάνεια της γης περίπου δυο πόδια.Μόλις τους τοποθέτησα το δίσκο με το νερό και έκαμα μεταβολή να φύγω, ο Έλλην γκεσταπίτης κλωτσούσε τον κρεμασμένο στα γεννητικά του όργανα λέγοντάς του:«…ομολόγησε παλιοκομμουνιστή!»
Ππό κάτω ο Χρυσανθος αναφέρει ότι την επόμενη μέρα που βγήκε από τον λόφο για να πάει στο σπίτι του φίλου του Κεκεμπάνου (πλάϊ στο σημερινό νεκροταφείο Παλλήνης) άκουσε, σε απόσταση 150 μέτρων από τη λεωφόρο,μια βραχνή φωνή να ζητάει βοήθεια.Πλησίασε και είδε ότι ήταν ένας μεσόκοπος άνθρωπος,με μουσκεμένα τα ρούχα του από το αίμα,που του ζητούσε με αγωνία νερό».
«Ο Χρύσανθος έτρεξε και έφερε στον τραυματία γιδίσιο γάλα από το σπίτι του Κεκεμπάνου. πληγωμένος τους είπε ότι το προηγούμενο βράδυ κατα τα μεσάνυχτα τους έφεραν οι Γερμανοί στην είσοδο του εκεί λόφου και τους εκτέλεσαν και αυτός σύρθηκε ως εκεί.
Το περιστατικό έγινε αντιληπτό από το σκοπό του λόφου που με τη βοήθεια ενός ακόμη γερμανού έκαναν μια αρρστημένη και σαδιστική πράξη.Όπως γράφει ο Χρύσανθος «επέδεσαν τα τρία διαμπερή τραύματα που είχε στην αριστερή του πλευράν,τον σήκωσαν και τον πήραν και τον τοποθέτησαν μέσα απ’την είσοδο του λόφου στο αριστερό μέρος,περίπου δέκα μέτρα από τον ιδιωτικό εκεί δρόμο,όπου εκεί σκεπασμένα με κλαριά πεύκων ευρίσκοντο τα πτώματα των αποβραδίς εκτελεσμένων. Μετ’ολίγην ώρα που επέστρεψα από τον λόφο,είδα τρείς Έλληνες, ομήρους ασφαλώς,να σκάβουν ένα λάκκο που καθώς διαπιστώσαμε ύστερα τους έθαψαν όλους εκεί. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας περίπου 15-20 μέτρα από την κεντρική είσοδο που την προηγούμενη βραδυά έγιναν οι εκτελέσεις και πλησίον του γκαράζ ήταν ένας μεγάλος σκίνος και δίπλα του ένας τραυματίας στου αλωναριού τον καύσωνα φώναζε:”με φάγατε πρόστυχοι”!Εγώ ο Γιώργος και η Φρόσω κλεισμένοι μέσα στο σπίτι από το φόβο μας,δεν τολμούσαμε να αγναντέψουμε από το παράθυρο!!»
Το χειρόγραφο του Χρύσανθου συνεχίζεται για λίγο ακόμη και ο συντάκτης του αναφέρεται στην τοποθέτηση ξύλινου σταυρού στον ομαδικό τάφο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα,παραθέτοντας μάλιστα και ένα ποίημα που έγραψε για τους εκτελεσμένους πατριώτες με τίτλο «Αδέλφια».
Του Γιάννη Οικονόμου
Υποστράτηγου ε.α.
τ.Προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Παλλήνης»
Τι έχει συμβεί μέχρι και σήμερα
Ο Θ.Κάργας με δική του επιλογή διεύρυνε τον κύκλο των αρμοδιοτήτων του με τη φροντίδα των κήπων αλλά και όλων των εξωτερικών εργασιών αναδεικνυόμενος πολύ γρήγορα ώς ο έμπιστος του Αυλάρχη Λεβίδη. Ο Κάργας με την οικογένειά του ζούσανε σε παρακείμενο της επαύλης κτίσμα στο οποίο συνεχίζει να ζεί μέχρι σήμερα η κόρη του Τούλα Κάργα συνταξιούχος δημοσίου μαζί με τη μητέρα της!
Ο Δημήτρης Λεβίδης πέθανε το 1963, με τα οικονομικά προβλήματα να «πνίγουν» τη βίλα και τη σύζυγό του. Εκείνη την εποχή ο χώρος ξεκίνησε να μισθώνεται σε εταιρίες παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών ως στούντιο γυρισμάτων, προκειμένου να καλυφθούν τα βασικά έξοδα της οικογενείας.
Σύντομα και αυτή η χρήση της βίλας Λεβίδα έπαψε να έχει αξία Το 1990, όταν η σύζυγος Λεβίδη πέθανε, ο γιος της, Γιώργος Λεβίδης κληρονόμησε το ακίνητο, το οποίο και πούλησε άμεσα σε Έλληνες επιχειρηματίες. Σήμερα, οι φήμες λένε πως ζει μακριά από την Αθήνα, μάλλον στις Σπέτσες Μέρος της έκτασης έμεινε στην οικογένεια Κάργα, ενώ κάποια στρέμματα πήρε στην κατοχή του το μετοχικό ταμείο Πολεμικής Αεροπορίας.
Η βίλα Λεβίδη μοιάζει σαν ένα φάντασμα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Οι εικασίες περί φαντασμάτων όπως αυτών που βλέπουμε στις ταινίες τρόμου, δεν είναι εύκολο να γίνουν, όμως οι ιστορικές μνήμες και τα βιώματα όσων πέρασαν από εκεί, έχουν «γράψει» επάνω της, έχουν αφήσει τα δικά τους φαντάσματα. Αληθινά ή μη.
