Μικροπράγματα
Από τον Γιάννη Δράκο
Για την Κλαίρη, τον Δούκα, τον Bowie και όλα τα πλάσματα που κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη
Στην αυλή μας, έχουμε ένα μικρό αρσενικό γατί που από όλα τα γατιά της αυλής μας αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου. Όχι απαραίτητα γιατί είναι το πιο όμορφο ή το πιο τσαχπίνικο από τα υπόλοιπα, είναι και όλα αυτά, μα γιατί είναι το πιο ευγενικό. Αλήθεια. Τον παρατηρώ συχνά-πυκνά όταν τρώει και έχει μια λεπτότητα στους τρόπους του που δεν συναντάς εύκολα. Εντάξει, δεν είναι πάντοτε έτσι, ειδικά όταν με υποδέχεται σκαρφαλωμένος στη σίτα αν τυχόν και ξυπνήσω πιο αργά απ’ ό,τι συνήθως για να του βάλω φαΐ. Όμως ακόμα και τότε, έστω κι αν πεινάει πολύ και τα υπόλοιπα γατιά ορμήσουν με μεγαλύτερη επιμονή για να φάνε πρώτα, αυτός παραχωρεί τη θέση του! Χωρίς να μαλώνει ή να παραπονιέται, περιμένει στωικά σχεδόν να φάνε ακόμα και μικρότερα από αυτόν γατιά και μετά παίρνει σειρά.
Ίσως να έχει παίξει ρόλο σε αυτή του την συμπεριφορά το γεγονός ότι όταν γεννήθηκε, παρολίγον να καταλήξει πνιγμένος. Ένας μεγαλύτερος από αυτόν γάτος, ο bully της αυλής και πιθανότατα πατέρας του, τον είχε βάλει στο μάτι και ήθελε ξεκάθαρα να τον βγάλει και από τη μέση. Με είχε ξυπνήσει μια φορά στις 4 το πρωί, με τις μικρές απεγνωσμένες του κραυγές καθώς ο μεγαλύτερος γάτος είχε αποφασίσει να τον τελειώσει δαγκώνοντας τον με δύναμη στο σβέρκο.
Όμως παρά το άγριο ζόρι που του επεφύλασσε η πραγματικότητα του δρόμου τόσο νωρίς, κατάφερε να επιβιώσει και να εξελιχθεί σε ένα υπέροχα δραστήριο γατί με ασπρόμαυρο τρίχωμα και μάτια γεμάτα καλοσύνη, ανθρώπινα σχεδόν. Ίσως περισσότερο κι από ανθρώπου.
Τον βλέπω πάλι τώρα ενώ περιμένει τη σειρά του για να φάει και σκέφτομαι ότι και στη ζωή, οι πιο ευγενικοί και υπομονετικοί άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν πιθανόν φάει και τα μεγαλύτερα ζόρια.
Σφαλιάρες, ανατροπές και bullying, που όμως δεν τους μετάλλαξαν στο πρόσωπο του τέρατος με το οποίο πάλεψαν. Δεν εξελίχθηκαν στους βροντόφωνους μαλάκες του ‘Ρε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ και πόσα έχω περάσει;’, ούτε και βγάζουν να μετρήσουν με χάρακα το ζόρι τους, για να καταλήξουν πανηγυρικά ότι την έχουν μεγαλύτερη (τη δυστυχία), συνεπώς δικαιούνται και να φωνάζουν εναντίον όλων με υπεροχή.
Αντίθετα, μέσα από κάθε χτύπημα, η ψυχή τους έκανε χώρο για περισσότερη ευγένεια, περισσότερη αγάπη και γνήσια καλοσύνη.
Περίπου σαν το μικρό γατί της αυλής μας, που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του στο φαγητό, χωρίς να μαλώνει. Θα φάει συχνά τελευταίος, αλλά θα είναι πάντοτε κύριος.
Σπουδαίο πράγμα.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
