Μικροπράγματα
Τα “χτυπήματα” καθημερινά. Στο σχολείο κανένας δεν μου μιλάει. Έκανα το λάθος να μην “προσκυνήσω” τα cool κορίτσια της τάξης. Έκανα το λάθος να έχω άποψη. Έκανα το λάθος να έχω την δική μου προσωπικότητα. Και τώρα, κανένας από την τάξη δεν μου μιλάει. Ούτε τα αγόρια που τρέχουν από πίσω τους, κουνώντας την ουρά τους σαν υπάκουα σκυλάκια, ούτε τα κορίτσια που “τρέμουν” μήπως βρεθούν στη θέση μου.
Μια μέρα δεν πήγαινε άλλο. Ήρθε η μητέρα μου στο σχολείο. Η απάντηση της δασκάλας: «Είναι στην προεφηβεία(!). Τα κορίτσια είναι και λίγο τσαούσες. Ας κάνει μια προσπάθεια κι αυτή». Και κάπως έτσι το μπαλάκι ήταν πλέον στο δικό μου γήπεδο. Και κάπως έτσι έφταιγα εγώ, οι ορμόνες της ηλικιάς(!), το φύλο μου (μας), ίσως και ο Ερμής που ήταν ανάδρομος, δεν ξέρω. Πάντως σίγουρα δεν έφταιγαν αυτές. Η κακία που έβγαζαν πάνω μου, μιλώντας άσχημα για εμένα, μειώνοντας με κάθε φορά που άνοιγα το στόμα μου στην τάξη, ήταν όλα δικό μου φταίξιμο. Και το πίστεψα. Ίσως και να το πιστεύω ακόμα. Τουλάχιστον αυτό είπε η ψυχολόγος.
Άλλαξα σχολείο πιστεύοντας ότι θα αλλάξει κάτι. Αλλά δυστυχώς δεν άλλαξε τίποτα. Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό πάνω μου που ενοχλούσε πάντα τα cool κορίτσια. Και δυστυχώς σε μια μικρή κοινωνία, όπως η πόλη που ζω, σχεδόν όλοι γνωρίζονται με όλους. Έτσι και στο καινούριο σχολείο ήμουν πάλι αυτή που δεχόταν όλη την λεκτική βία της τάξης. “Μην πας κοντά της, έχει ψείρες, μου το είπε η τάδε από το παλιό σχολείο” – κι ας μην είχα – “Μην κάθεσαι μαζί της, στο προηγούμενο σχολείο έκλεβε τα πράγματα της διπλανής της” – κι ας μην το έκανα – και ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί ένα δεκάχρονο κορίτσι για να πληγώσει κάποιον και να τον περιθωριοποιήσει. Αυτή τη φορά έκανα υπομονή, με την βοήθεια της δασκάλας, της υπέροχης δασκάλας μου, που τουλάχιστον στο μάθημα της δεν άφηνε κανέναν να μου μιλάει άσχημα (και σε κανέναν άλλον), που όταν με έβλεπε μόνη μου στο διάλειμμα ερχόταν κοντά μου να μου κάνει παρέα και πάντα προσπαθούσε να μου βρει κάποια παρέα για να παίξω και που χάρη σε αυτήν βρήκα την κολλητή μου, το φιλαράκι μου που ακόμα και σήμερα είναι δίπλα μου. Ίσως στο Γυμνάσιο να είναι καλύτερα…
Το δημοτικό τελείωσε και πίστευα ότι το γυμνάσιο θα ήταν μια καινούρια αρχή. Το φιλαράκι μου σε άλλο τμήμα, αλλά δεν πειράζει βρισκόμαστε στα διαλείμματα. Στο τμήμα μου, παιδιά καινούρια και κάποια από το πρώτο σχολείο – αυτά που φοβόντουσαν να μιλήσουν. Προσπάθησα να πλησιάσω την μια, καθίσαμε μαζί. Προσπάθησα να ξεχάσω τα παλιά και να μην σκέφτομαι πως μου φέρονταν. Πίστεψα ότι χωρίς αυτές στο σχολείο θα ήταν πιο ελεύθερη να μου μιλήσει, να μου ανοιχτεί, να κάνει παρέα μαζί μου. Δυστυχώς όμως, ενώ οι δικοί μου “τύραννοι” ήταν σε άλλο σχολείο, κάνοντας πιθανότατα τη ζωή κάποιου άλλου παιδιού δύσκολη, οι “τύραννοι” κάποιου άλλου παιδιού ήταν στο δικό μου τμήμα. Και είχαν βρει ήδη το καινούριο τους θύμα. Εμένα. Και κάπως έτσι, κανένας δεν μου μίλαγε πλέον. Η απορία ίδια: “τι ακριβώς ήταν αυτό πάνω μου που ενοχλούσε πάντα τα cool κορίτσια;”.
“Θυματοποίηση” ήταν ο επιστημονικός όρος που χρησιμοποίησε η ψυχολόγος. Είχα δεχτεί bullying από πολύ μικρή ηλικία και για μεγάλο χρονικό διάστημα που πλέον είχα “θυματοποιηθεί”. Πλέον και εγώ η ίδια πίστευα ότι μου αξίζει να μου φέρονται με αυτόν τον τρόπο, οπότε ήταν σαν να τους “προκαλούσα”. Και από ότι φαίνεται “προκάλεσα” και άλλα. Πλέον δεν ήταν δημοτικό. Τα αγόρια δεν ήταν πλέον “σκυλάκια που κουνούσαν την ουρά τους”. Ήταν “άντρες” και έπρεπε να το δείξουν. Μιλώντας χυδαία για εμένα και σε εμένα. Κάνοντας χειρονομίες, “ακουμπώντας” με όταν δεν κοίταγα, για να γελάσουν αυτοί αλλά κυρίως “αυτές”. Ήρθε και πάλι η μητέρα μου στο σχολείο. Ο διευθυντής αδιάφορος. “Μήπως να της αλλάξουμε τμήμα;”. Η άρνηση της μητέρας μου ακούστηκε σαν έκρηξη μέσα στο γραφείο. Πρώτη φορά την είδα έτσι. “Στο παιδί μου δεν θα μάθω να κρύβεται λες και είναι αυτή υπεύθυνη για αυτό που συμβαίνει. Το έκανα μια φορά. Δεν το ξανακάνω!”. Όταν μαθεύτηκε, όλο το τμήμα στράφηκε εναντίον μου. “Δεν έπρεπε να το αναφέρω στο διευθυντή. Δεν ήταν τόσο σοβαρό πια!”. Λόγια ειπωμένα από κορίτσια! Και κάπως έτσι όλοι οι γυναικείοι αγώνες για σεβασμό και ισότητα πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων.
Ο διευθυντής δεν έκανε τίποτα. Ίσως και να τα έκανε χειρότερα. Δεν ξέρω. Ίσως στο Λύκειο να είναι καλύτερα…
Υ.Γ. Με μια ανάρτηση στο facebook δεν σημαίνει ότι λύσαμε το πρόβλημα. Ίσως μας κάνει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, αλλά σκοπός μας πρέπει να είναι να νιώσει καλά το “θύμα”. Πως ακριβώς θα με κάνει εμένα να νιώσω καλύτερα, να ανακτήσω την χαμένη μου αυτοπεποίθηση, βλέποντας τον “θύτη” μου να χορεύει σε εκδήλωση “κατά του bullying”; Πως θα με βοηθήσει να γιατρευτούν οι πληγές μου από τα κοψίματα που προκάλεσα στον εαυτό μου, η ανάρτηση της κατά του bullyingστο facebook; Πως θα πιστέψω πάλι στον εαυτό μου, αν κανένας τους δεν έρθει να μου ζητήσει “συγγνώμη”;
Το bullying είναι κάτι υπαρκτό και δεν λύνεται με χορευτικά, εκδηλώσεις και κατόπιν εορτής δηλώσεις. Η ρίζα του προβλήματος δεν είναι το σχολείο. Είναι η οικογένεια. Η οικογένεια είναι αυτή που θα μας μάθει πρώτη να σεβόμαστε τον διπλανό μας. Εμένα οι γονείς μου, μου το έμαθαν. Σε αυτούς, γιατί όχι;
Έφη – 14 ετών
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Πώς απομακρύνθηκα από μια φίλη λόγω του bullying (και το μετανιώνω κάθε μέρα από τότε)
