Είμαι η Μαρία και παλεύω για τρίτη φορά με την κατάθλιψη

Από την Μαρία Γ.

Είμαι η Μαρία κι εδώ κι έναν περίπου μήνα παλεύω για τρίτη φορά με την κατάθλιψη. Δεν ξέρω πώς έχετε στο μυαλό σας κάποιον που πάσχει από κατάθλιψη, στην περίπτωσή μου πάντως η ζωή μου μοιάζει απόλυτα φυσιολογική σε κάποιον που δεν γνωρίζει. Και προσπαθώ να είναι. Βγαίνω, βλέπω τους φίλους μου, ανταπεξέρχομαι λίγο-πολύ στις υποχρεώσεις μου, όλα αυτά όμως τα κάνω με πολλή κι εξουθενωτική προσπάθεια. Κι επειδή το βράδυ τα συμπτώματα αμβλύνονται και νιώθω καλύτερα, αισθάνομαι σαν τον Σίσυφο, να μου κατρακυλάει η πέτρα και κάθε μέρα να αρχίζω από την αρχή.

Ανέκαθεν αγαπούσα τις μικρές στιγμές. Το απογευματινό φως, την πρώτη γουλιά του καφέ, το διάβασμα στην πολυθρόνα σκεπασμένη με τη φλις κουβέρτα μου. Συγκινούμαι όταν βλέπω ένα φυτό να μεγαλώνει και να ανθίζει.  Ποτέ δεν ζήτησα πολλά, ξέρω να είμαι ευτυχισμένη με τα λίγα και μικρά. Όλα αυτά, όταν είμαι καλά. Όταν με καλύπτει αυτό το μαύρο πέπλο, δεν αντλώ χαρά από τίποτα. Νιώθω ότι πρωταγωνιστώ σε έναν εφιάλτη που δεν θα τελειώσει ποτέ. Ξέρετε κάτι όμως; Θα τελειώσει. Θα γίνω καλά, όπως έγινα και τις προηγούμενες δύο φορές. Και θα γίνω καλά, γιατί ζήτησα αμέσως βοήθεια. Την πρώτη φορά άργησα. Δεν ήξερα τι μου συνέβαινε, είχα βλέπεις και στο κεφάλι μου το ταμπού του ψυχιάτρου. Πλέον όμως το βροντοφωνάζω: ο ψυχίατρος και η φαρμακευτική αγωγή μου έσωσαν τη ζωή. Και τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν ακόμη πιο φωτεινά και πολύχρωμα από τα προηγούμενα, γιατί πλέον γνώριζα τι θα πει σκοτάδι και μπορούσα να εκτιμήσω το φως.

Είμαι στην τρίτη εβδομάδα της αγωγής, βρίσκομαι σε διαρκή επικοινωνία με τον γιατρό μου και αναμένω βελτίωση, ενώ συνεχίζω τη ζωή μου όσο πιο φυσιολογικά μπορώ. Ο αγώνας μου δεν έχει μόνο νίκες, έχει και ήττες. Μερικά πρωινά δυσκολεύομαι πολύ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Τις περισσότερες όμως μέρες τα καταφέρνω σε ικανοποιητικό βαθμό. Και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι όσες φορές κι αν λυγίσω και θελήσω να παραιτηθώ, θα σηκωθώ. Θα σηκωθώ για τους ανθρώπους που με αγαπάνε, αλλά πάνω απ’ όλα θα σηκωθώ για μένα. Ξέρω ότι αυτή τη φορά η φαρμακευτική θεραπεία θα κρατήσει πολύ, ίσως και για πάντα. Δεν με απασχολεί όμως αυτό. Αυτό μου με ενδιαφέρει είναι να είμαι καλά και να είμαι ο εαυτός μου. Γιατί μου λείπουν όλα, όμως κυρίως μου λείπω εγώ. Και ανυπομονώ να με ξαναβρώ.

Αυτό που θέλω να πω με όλα αυτά είναι πως αν νιώθετε πως κάτι δεν πάει καλά, επισκεφτείτε αμέσως έναν γιατρό. Κι αν υπάρχει στον περίγυρό σας κάποιος που υποφέρει και για κάποιο λόγο αρνείται να ζητήσει βοήθεια, πάρτε τον απ’ το χέρι και αναγκάστε τον να το κάνει, έστω και με το ζόρι.

Και ας αφήσουμε επιτέλους πίσω μας το στίγμα και τα ταμπού.

Η κατάθλιψη δεν είναι επιλογή (ναι, κάποιοι το πιστεύουν ακόμη αυτό εν έτει 2019), είναι ασθένεια. Και όπως κάθε ασθένεια θέλει τη φροντίδα της, τον γιατρό της και -όταν είναι απαραίτητο- τα φάρμακά της.

*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Πώς η κατάθλιψη κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν άλλα χρώματα