Μικροπράγματα
Από τον Πάρη Τσούτση
Είπε ο ανεκδιήγητος «Τι είσαι διατεθειμένη να προσφέρεις επ΄ανταλλάγματι;» ή «Είσαι δεκάρι» ή «Σκάσε». Εκφράσεις ενδεικτικές -και σε καμία περίπτωση αποκλειστικές- ενός υπερχειλίζοντος φαλλοκρατικού καθημερινού λόγου, τον οποίο μετερχόμαστε απροβλημάτιστα και απενοχοποιημένα. Μια καλοπελεκημένη σκληροπυρηνική σεξιστική αντίληψη που γαλουχείται, ανατρέφεται και θεριεύει στα σχολικά χρόνια. Εκεί που οι παρέες των επίδοξων-φευ- μυστών στέκονται στα διαλείμματα και υπολογίζουν το ψυχοπνευματικό διαμέτρημα μιας κοπέλας βάσει της περιμέτρου της περιφέρειας της. Βαθμολογικές κλίμακες από το 1 έως το 10, και από το 0 έως το 100, στοίβες από διακριτές λίστες για κάθε επιμέρους ανατομικό χαρακτηριστικό των κοπελών, που οι λιμασμένοι σπυριάριδες σεξουαλικώς ανικανοποίητοι έφηβοι αποθέτουν πάνω από το αντικαθρέφτισμα και την αυτοκριτική, θάβοντας την αναγκαία προσωπική αναμέτρηση με τον εαυτούλη τους πεντακόσια μέτρα κάτω από την Γη. Τιγκάρουν την σύμφυτη με την ήβη ανασφάλεια με παραληρηματικό έμφυλο υπονομευτισμό. Και δεν τελειώνει εκεί. Εξωτερικεύεται. Με προκλητικά επιφωνήματα ευαρέσκειας ή απαρέσκειας. Γιουχάισμα ή σφύριγμα ανάλογα με το αν οι τσιφλικάδες του σχολικού (μα και κοινωνικού) γίγνεσθαι εγκρίνουν το θέαμα που έχουν ενώπιον τους.
Ύστερα ενηλικιώνονται, τι διάολο ωριμάζουν. Αμ δε, εξελίσσουν απλώς την μανιέρα τους. Ο συριστικός ήχος του παραδοσιακού και κρουστού σφυρίγματος τρέπεται σε μιαν παρατεταμένη προσβλητική κόρνα. Εποχούμενοι και εν κινήσει αραδιάζουν την επιδοκιμασία τους για θαυμαστά κάλλη, ενδυματολογικές επιλογές, σωματοδομές, μπρίο και φινέτσα γενναίων περαστικών κοπελών. Προτού προλάβουν να τους ψάλλουν τα εξ αμάξης, οι θρασύδειλοι καταδρομικοί δράστες έχουν γίνει καπνός. Και μετά βρήκε ο τέντζερης της τοξικής αρσενικότητας το καπάκι των σόσιαλμίντια και του διαδικτύου, όπου απογειώθηκε η διακίνηση κλεψίτυπου πορνογραφικού υλικού, κηλιδώνοντας ανεξίτηλα και στιγματίζοντας νέες κοπέλες με το πάτημα ενός κουμπιού.
Μικρές καθημερινές ιστορίες αστείρευτης διαστροφής που δεν έχουν τελειωμό. Στυλωμένα βλέμματα στα ΜΜΜ με κλωστίτσες βρώμικου και πρόστυχου σάλιου να κρέμονται από τα στόματα των τυφλωμένων από την λίμπιντο ερωτιδέων. «Αθώες» χειρονομίες πασπατέματος σε κοινή θέα ή ξεμοναχιάσματα σε σκιερά σοκάκια. Πράξεις περιβαλλόμενες το απροσπέλαστο αμνηστευτικό φελιζολ της πλάκας, της παλιμπαιδιστικής συντροφικής προσέγγισης, ενός κακόγουστου αστείου. Αδικαιολόγητες επινενοημένες μπαρούφες που εγγυώνται συγχωροχάρτια και ακαταδίωκτα σε λογής θύτες. Και σε ένα προκεχωρημένο επίπεδο αυτοσυνειδησίας, δυστυχώς όλοι έχουμε υπάρξει θύτες. Γιατί είναι η πατριαρχία, ηλίθιε. Είναι παντού. Και είναι η πολυπρόσωπη πατριαρχία που βιάζει αμετάκλητα τις αποδέκτες. Και το άλλοθι του σκώμματος θα πρέπει κάποια στιγμή να αντικατασταθεί από την ενεργοποίηση των διωκτικών μηχανισμών του κοινού ποινικού δικαίου.
Κοινωνία ανδροκρατούμενη. Κοινωνία που συγχέει (ελαφρά τη καρδία) το κορτάρισμα με απροσχημάτιστες προτροπές προς εκβιασμένες κατακλίσεις. Κοινωνία εκτραχηλισμένη. Όμως δεν συνιστά η σωρεία των περιστατικών κεραυνό εν αιθρία.
Προφανώς όταν μιαν φυλετική ομάδα κατέχει τα μέσα παραγωγής, καταλαμβάνει τα ανώτατα διευθυντικά/πολιτικά/ακαδημαϊκά αξιώματα θα οδηγείται σε καταναγκαστικές συμπεριφορές απέναντι στην υποεκροσωπούμενη ομάδα. Θα προωθεί ανήθικα αλισβερίσια, και θα θέτει τους όρους διεξαγωγής, προαγωγής, πρόσληψης και ένταξης βασιζόμενη σε φιληδονικά γούστα και βίτσια.
Άπαξ και επιτευχθεί δε η ένταξη, αυτή είναι κουτσουρένη, με προκαθορισμένο αξιολογικό και μισθολογικό πλαφόν. Και η αίσθηση της παραχώρησης, άγει την «ευνοημένη» σε μιαν αυτοβασανιστική ενοχική εξάρτηση, από την οποία αμφίβολο αν θα κατορθώσει ν’ απεμπλακεί.
Από την άλλη, αν πάς να ξεστρατίσεις, να διαφοροποιηθείς, να αρνηθείς αφοπλίζεσαι. Η μανέστρα δεν χαλάει, γιατί οι αδυσώπητοι κατεργάρηδες έχουν τα μέσα για να σε εξωθήσουν στην αποκλεισμένη περιθωριοποίηση.
Η παντελής απουσία διαρθρωμένων ανασχετικών και προληπτικών θεσμών, συνδυαζόμενη με μιαν ελλείπουσα εναντιωματική νοοτροπία, συντηρούν το πλειοψηφούν συνειδησιακό ρεύμα. Τα εποικοδομήματα αναπαραγωγής των σχέσεων αυτών διατηρούνται ακέραια. Με τις ορδές των θυτών να παρελαύνουν ανενόχλητοι. Με την πάνοπλη φαρέτρα τους να συναπαρτίζεται από πρόσκαιρη μνήμη, αμετανόητη περηφάνια και – όταν κληθούν προς τούτο- προσποιητό απολογητισμό.
Έτσι το αποκαλυπτικό φαινόμενο Μπεκατώρου/ Δούκα (επώνυμο και ανώνυμο) εγκαινίασε το ελληνικό Metoo. Καίτοι με χρονοκαθυστέρηση στην χώρα μας, έδρασε ακαριαία σαν θρυαλλίδα πυροδότησης καταγγελιών και θαρρετού ανασκαλέματος απαράγραπτων παρενοχλήσεων. Ντόμινο εξομολογήσεων βγήκαν στην φόρα. Το άπλετο φώς που καταύγασε περιπτώσεις που θεωρούνταν χαμένες, ξίπασε και δάγκωσε στα νεύρα όσους είχαν αναγορεύσει αναρμοδίως εαυτούς σε νενομισμένους, με καθαγιασμένη συνείδηση.
Τα αρρενωπά αντανακλαστικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν. Ήταν ταχύτατα, ανταγωνιζόμενα τον ρυθμό των φανερώσεων των συντελεσθέντων αποτροπιασμών. Εσπευσμένα οι αμφισβητίες προέβησαν σε μιαν φθηνή απόπειρα να διακρίνουν μεταξύ διαβαθμισμένης έντασης των κακοποιητικών συνθηκών, ανήγειραν το φλάμπουρο της μη εξομοίωσης και του μη τσουβαλιάσματος, και βεβαίως έκαναν έναν βήμα παραπάνω. Αντιγύρισαν μέχρι και λιβέλους περί βαθμιαίας εμπέδωσης ενός πρωτολειακού cancel culture, το οποίο προοιωνίζεται τάχα ζοφερό και δύναται να επιφέρει ολέθριες συνέπειες στην συλλογική μνήμη. Άλλα όταν βρίσκεσαι σε αναμμένα κάρβουνα, λογικό να διακατέχεσαι από μιαν ανακλαστική αμηχανία με οξύθυμες και εκμηδενιστικές απολήξεις. Και δεδομένης της πολυμορφίας της προσβολής, κανείς δεν πρέπει να απολαμβάνει νήδυμους ύπνους αυτήν την περίοδο.
