Μικροπράγματα
Από την Μυρτώ
Βρήκα το θάρρος να καταθέσω σημεία από την εμπειρία μου, σε συνέχεια των σημαντικών για τη ζωή πολλών ατόμων καταθέσεων/εξομολογήσεων ως προς κακοποιητικές συμπεριφορές που έχουν υποστεί σε διαφορετικές μορφές και στιγμές της ζωής τους. Η έκθεση κάθε ανθρώπου σε βία/ κακοποιητική συμπεριφορά οποιασδήποτε μορφής δυστυχώς δεν ήταν και δεν είναι σπάνιο φαινόμενο αλλά ελπίζω ειλικρινά αυτή η στιγμή να σηματοδοτήσει μία μετάβαση σε μία πιο ευαισθητοποιημένη, αφυπνισμένη και ώριμη κοινωνία.
Από μικρή ηλικία έχω ζήσει τη βίαιη, ισοπεδωτική, πατριαρχική μορφή του πατέρα μου, με τον φόβο που χάραξε πάνω από είκοσι οκτώ έτη στην ψυχή μου. Παρόλα αυτά η πάλη με τις αναμνήσεις δεν με συνέτριψε τελείως και κατάφερα με πείσμα να αποδράσω και να ακολουθήσω μία καλή επαγγελματική πορεία, όπου συνειδητοποίησα ήδη από νωρίς την ύπαρξη μίας άλλης μορφής καταπίεσης, αυτή τη φορά της τάσης εργοδοτών- αντρών να διατηρούν οικονομικά και ιεραρχικά σε χαμηλότερη θέση τις γυναίκες συναδέλφους με παράλληλη συχνά επίδειξη ισχύος στο εργασιακό περιβάλλον, μέσω προσβολών, υποτίμησης, αναιτιολόγητου θυμού, ανάθεσης καθηκόντων άσχετων με τη βασική απασχόληση –να σημειώσω ότι για τα δύο πρώτα έτη στο συγκεκριμένο επάγγελμα προσωπικά πληρωνόμουν με 400 ευρώ το μήνα. Ενδεικτικά, ως ασκούμενη δικηγόρος μου είχε ζητηθεί από εργοδότη μου να πλένω τα πιάτα και να μαζεύω τα σκουπίδια του ενώ σε άλλο γραφείο όπου εργαζόμουν για μία περίοδο έχω δει να κλαίει συνάδελφος μετά από ξέσπασμα θυμού του εκεί εργοδότη.
Ενίοτε βιώνω κρίσεις πανικού, την αίσθηση ότι θα πεθάνω, ταχυπαλμίες, άγχος και φόβο ανεξήγητο, ακόμη και για ασήμαντα ζητήματα. Θυμάμαι να δέρνει ο πατέρας τη μητέρα μου, να προσπαθώ να τον κρατήσω, να τον ηρεμήσω και αισθάνομαι μία οργή καταπιεσμένη, μυστική, μην τυχόν και κινδυνέψω άμα τη φανερώσω.
Στην πορεία και μετά από αλλαγή καριέρας, αλλά πάλι σε εργασία γραφείου, συνειδητοποίησα μία συναφή μορφή απρεπούς συμπεριφοράς, που συνδέεται με την υπεροψία, την έπαρση ισχυρών –κοινωνικά, οικονομικά και ιεραρχικά- ατόμων, τα οποία συχνά θεωρούν ότι οι συνεργάτες τους συνιστούν μία σύγχρονη εκδοχή των δούλων, που θα εκτελούν στωικά και θα υπομένουν τις παραξενιές, την αγένεια και τον εκρηκτικό τους χαρακτήρα. Και κατά κανόνα δεν μπορεί ο συνεργάτης να αντιδράσει ουσιαστικά χωρίς κίνδυνο επιβολής κυρώσεων διάφορων μορφών, επειδή τα ισχυρά αυτά άτομα έλκουν μέρος του θράσους και της σιγουριάς τους από τις πολιτικές φιλίες τους, τον κύκλο των πανεπιστημιακών/ συναδέλφων κ.ο.κ., δηλαδή κατά κανόνα από χώρους απρόσιτους, με αίγλη και σχεδόν αυτοεπιβαλλόμενο σεβασμό και κύρος.
Η σκληρή συμπεριφορά, με σωματική, ψυχολογική και λεκτική βία, για τόσους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, εκεί έξω δεν θα ακουστεί, γραφτεί, συζητηθεί ποτέ. Αλλά υπάρχει και είναι μία πληγή που πονάει, μπορεί να κακοφορμίσει ανά πάσα στιγμή και θέλει πολύ φροντίδα, υπομονή και στήριξη για να μην προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη.
Ενίοτε βιώνω κρίσεις πανικού, την αίσθηση ότι θα πεθάνω, ταχυπαλμίες, άγχος και φόβο ανεξήγητο, ακόμη και για ασήμαντα ζητήματα. Θυμάμαι να δέρνει ο πατέρας τη μητέρα μου, να προσπαθώ να τον κρατήσω, να τον ηρεμήσω και αισθάνομαι μία οργή καταπιεσμένη, μυστική, μην τυχόν και κινδυνέψω άμα τη φανερώσω. Είναι ίσως παράλογο πλέον γιατί κίνδυνο αντικειμενικό δεν διατρέχω αλλά η λογική δεν μπορεί να γιατρέψει πάντα την ψυχή.
Πρόθεσή μου δεν είναι να αναδείξω ως αποκλειστικό φαινόμενο την ανδρική βία και κακοποιητική συμπεριφορά. Όπως αυτές οι καταστάσεις συνιστούν βίωμά μου, ένας άλλος άνθρωπος μπορεί να φέρει τις δικές του σκοτεινές εμπειρίες. Επίσης να ξεκαθαρίσω πως σε όλη την πορεία μου, σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο, έχω γνωρίσει και πολλούς αξιόλογους ανθρώπους, οι οποίοι υπήρξαν πραγματικοί φίλοι, δάσκαλοι, συνεργάτες, με ενέπνευσαν, με βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές και με τίμησαν με την παρουσία τους στις ευχάριστες στιγμές.
Ακόμη και να μη διαβαστεί αυτή η ιστορία, ένιωσα την ανάγκη να την γράψω και να την απευθύνω σε ένα site που μας φτιάχνει τη διάθεση και που με βοήθησε σε δύσκολές μέρες να γελάσω, να ξεχαστώ, ακόμη και προβληματιστώ.. Ειλικρινά εύχομαι οι αισιόδοξες μέρες από εδώ και πέρα να έρχονται πιο ελεύθερα, για περισσότερους ανθρώπους.
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αντιδράσεις για τη δήλωση Γονίδη πως «όταν δεν θες να σε βιάσει, δεν πας στον χώρο του»
