Μικροπράγματα
Από την Μαρία Ζουγανέλη
«Μου έκλεψαν τη Συλβί!». «Το γατί σου;». «Το αμάξι, βλάκα!».
Λίγο καιρό πριν, σε ένα από τα meetings της εταιρείας το αφεντικό έσπαγε το κεφάλι του για το πώς μπορείς να κάνεις τις γυναίκες να ενδιαφερθούν για συνεργείο αυτοκινήτου. Συγκέντρωσε, λοιπόν, τον γυναικείο πληθυσμό του γραφείου και άρχισε τις ερωτήσεις για να καταλάβει «αυτό που θέλουν οι γυναίκες». Ύστερα από σειρά αδιάφορων απαντήσεων το αφεντικό με ρώτησε με απορία «Μα καλά, δεν έχεις κανένα συναισθηματικό δέσιμο με το αυτοκίνητό σου;». «Μπα, κανένα», απάντησα συμφωνώντας με τις υπόλοιπες κοπέλες που έβλεπαν το αμάξι τους, απλώς ως ένα μέσο εξυπηρέτησης και μεταφοράς. Το επόμενο πρωί κατέβηκα να πάω στο γραφείο. Κρατούσα τα κλειδιά στο χέρια, σήκωσα το βλέμμα μου στη συνηθισμένη θέση… το αυτοκίνητο είχε εξαφανιστεί.
Μαζί με τα διαδικαστικά εκείνο το πρωί ξεκίνησε και πάλι ο Γολγοθάς των μέσων μαζικής μεταφοράς, από ένα προάστιο που δεν φημίζεται για τις συγκοινωνίες του. Έτσι, κάθε φορά που ο προαστιακός καθυστερεί με αποτέλεσμα να χάνω την επόμενη ανταπόκριση, κάθε φορά που η προχωρημένη ώρα με αποτρέπει από μια έξοδο ή που κάποιος φίλος δυσκολεύεται να με εξυπηρετήσει σε μακρινές αποστάσεις, στο μυαλό μου επιστρέφει η ερώτηση του αφεντικού μου… και το δάκρυ τρέχει κορόμηλο.
Η Συλβί κι εγώ γνωριστήκαμε από το μηδέν. Την έφερε ένα Σάββατο πρωί ο μπαμπάς έξω από την πόρτα με την προτροπή να μάθω να οδηγώ, αφού επιτέλους είχα σταθερή δουλειά. Άμπαλη τελείως εγώ, δεν είχα ιδέα ούτε από οδήγηση, ούτε από μάρκες, όμως, αυτό το μαζεμένο, ασημί Toyota Yaris το συμπάθησα αμέσως. Και το βάφτισα Συλβί.
Από τα μαθήματα ακόμα ήταν εύκολη και βολική. Στις πρώτες μου αγχωμένες βόλτες, έσφιγγα το τιμόνι τόσο πολύ που ήμουν σίγουρη ότι θα μου έμενε στο χέρι. Στις πρώτες απόπειρες παρκαρισμάτων χρειαζόμουν τόσο χώρο που προτιμούσα να πηγαίνω σχεδόν σε άλλη περιοχή για την παρκάρω. Μετά άρχισα σιγά-σιγά να βάζω μέσα τους πρώτους θαρραλέους φίλους μου και να γυρνάμε την Αθήνα με εμένα να ξεχνάω πως ένα αυτοκίνητο χρειάζεται πετρέλαιο ή ότι πρέπει να βάζω χειρόφρενο όταν το έδαφος έχει κλίση γιατί αλλιώς «Χριστέ μου, Μάρω, θα μπούμε μες την τζαμαρία!».
Μόλις λίγο άρχισα να έχω τον έλεγχο και φορτιστή κινητού, δεν υπήρχε διαδρομή που να κώλωνα να κάνω. Μπορεί να χανόμουν, να έφτανα στον προορισμό μου μετά από ώρες, αλλά με τη Συλβί μπορούσα να πηγαίνω παντού. Συντροφάκι στις δουλειές, στα ραντεβού, στις εξόδους με ανοιχτά τα παράθυρα και το Despacito στο τέρμα κι εμένα να γκρινιάζω φωναχτά για τις καψούρες μου, λες και θα με άκουγε και θα με καταλάβαινε.
Με τη Συλβί έγραψα μερικά από τα πιο αστεία status μου για τους υπόλοιπους οδηγούς που με έκαναν έξαλλη κάθε μέρα. Και με τη βοήθειά της κατόρθωσα να περάσω έναν χειμώνα με τρελά ωράρια ανάμεσα σε γραφείο, γυμναστήριο, μαθήματα χορού και ξενύχτια. Όταν μου την έκλεψαν είχα ακόμα μέσα μια αλλαξιά με αθλητικά και δύο φούξια μπαλόνια στο σχήμα του 3 από γενέθλιά μου.
Οπότε ναι, μάλλον είχα λίγο συναισθηματικό δέσιμο μαζί της κι ας μην το ήξερα. Ξέρω ότι υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα στον κόσμο και ότι η απώλεια ενός αυτοκινήτου είναι ζημιά, δεν είναι, όμως, ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Αυτό επαναλαμβάνω ψύχραιμη μέχρι το βράδυ που γυρίζω ψόφια από την κούραση και βλέπω τη θέση της άδεια. Και σκέφτομαι, τελικά, ότι αυτό που μπορεί να κάνει μερικές γυναίκες να ενδιαφερθούν για το αυτοκίνητό τους, όπως και όλους τους ανθρώπους που έχουν κάτι ή κάποιον δεδομένο, είναι η πίκρα να το χάσουν…
Maro BackStage
