Θωμάς Ανδρεόπουλος
Πολλοί από εμάς μπορεί να μην νιώθουμε ευτυχισμένοι, να μην μπορούμε να χαρούμε με απλά καθημερινά πράγματα, να νιώθουμε κενοί, άλλες φορές τρομαγμένοι, άλλες αγχωμένοι, άλλες θλιμμένοι.
Πολύ συχνά το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο τώρα αλλά σε κατάλοιπα της παιδικής μας ηλικίας.
Πολλοί από εμάς ενηλικιώνονται έχοντας μέσα μας ένα θυμωμένο ή πληγωμένο παιδί, το οποίο χωρίς κάποια φαινομενική αιτία, ασυνείδητα μολύνει την ενήλικη συμπεριφορά μας.
Κάποιο βράδυ ένας μεθυσμένος επιστρέφοντας σπίτι του από την ταβέρνα διαπίστωσε πως είχε χάσει τα κλειδιά του. Πήγε κάτω από μια κολόνα που έφεγγε μία λάμπα κι έψαχνε μέσα στη νύχτα. Ένας περαστικός στάθηκε να τον βοηθήσει. Έτσι όπως έψαχνε μαζί του, του λέει « είσαι σίγουρος πως έχασες τα κλειδιά σου εδώ, σ’ αυτό το μέρος;» «Όχι», απάντησε ο μεθυσμένος.«Μάλλον βγαίνοντας από την ταβέρνα,αλλά εκεί δεν έχει φως».
Έτσι λοιπόν ψάχνοντας στο σήμερα όπου έχουμε άπλετο φως να βρούμε που οφείλονται οι δυσλειτουργίες της ενήλικης ζωής μας ψάχνουμε σε λάθος μέρος. Μπορεί εδώ να υπάρχει άπλετο φως αλλά η λύση ή μέρος της λύσης δεν είναι εδώ στα σίγουρα.
Μήπως κατά την παιδική μας ηλικία είχαμε βιώσει την ανασφάλεια; Την έλλειψη εμπιστοσύνης; Την έλλειψη στοργής; Μήπως δεν μπόρεσαν οι γονείς μας να μας καλύψουν τις υγιείς ανάγκες μας;
Εάν έχουμε μια ακόρεστη λαχτάρα για αγάπη, προσοχή και τρυφερότητα, εάν θέλουμε το επίκεντρο των αγαπημένων μας προσώπων,των φίλων μας ή του συντρόφου μας μήπως είναι κατάλοιπα ενός μη επιτιμητικού γονέα; Μήπως δεν έχουν ικανοποιηθεί οι υγιείς ναρκισσιστικές μας ανάγκες; Μήπως δεν είχαμε εισπράξει ότι είμαστε στην νούμερο ένα θέση της καρδιάς των γονιών μας και τώρα το επιζητούμε καθημερινά στη σχέση με τους φίλους μας ή με τον σύντροφό μας;
Πρέπει να ψάξουμε εκεί, στην παιδική μας ηλικία, να μελετήσουμε εκείνα τα βιώματα τα οποία μας δημιουργούν αυτό το κενό, αυτή την έλλειψη πληρότητας, αυτή την επιβεβαίωση που αναζητούμε επίμονα στην ενήλικη ζωή μας.
