Με αυτή την αφορμή, και θέλοντας να την ψυχολογήσουμε, της ζητήσαμε να μας πει δυο λόγια για τα αγαπημένα της πράγματα.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
James – Getting Αway With It
Κάθε εποχή, κάθε φάση ζωής έχει το δικό της σάουντρακ. Δεν είναι, ίσως, το πιο αγαπημένο τραγούδι (η γνώμη μου αλλάζει ανά δευτερόλεπτο), αλλά είναι αυτό που με ξεσηκώνει όποτε και να το ακούσω. Μου φτιάχνει τη διάθεση, με κάνει να χαμογελώ. Ακόμα και χωρίς λόγο.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ
Η εκδίκηση μιας κυρίας
Πείτε με μελό.
Με θυμάμαι σε ένα μισοάδειο σινεμά να βλέπω και να μην πιστεύω στα μάτια μου. Να κλαίω με μαύρο δάκρυ και να ψάχνω χαρτομάντιλα. Μπορεί να έφταιγαν οι ορμόνες (αν θυμάμαι καλά, μόλις είχα γεννήσει). Όμως αυτός ο Κορεάτης τα κατάφερε: ανεξίτηλες εικόνες, δύναμη στην αφήγηση της ιστορίας. Τέχνη που ανάβει τα φώτα του μυαλού, απότομα.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ
Βιρτζίνια Γουλφ, Ένα δικό σου δωμάτιο
Όταν πρωτοδιάβασα το Ένα δικό σου δωμάτιο της Γουλφ, δεν είχα πατήσει ακόμα τα τριάντα. Άψητη – κι ας πίστευα πως είχα ζήσει τα πάντα. Με σημάδεψε με τον τρόπο που σημαδεύουν τα βιβλία. Μου άλλαξε την όραση του κόσμου.
Πιστεύω ότι το βιβλίο της Γουλφ δεν αφορά μόνο τους συγγραφείς ή μόνο τις γυναίκες. Είναι ένα βιβλίο που αφορά τα κάθε είδους στοπ: Το χαμηλό ταβάνι που θέτουν οι άλλοι (κοινωνία, οικογένεια, κοινωνική τάξη, γεωγραφική μοίρα) στους ανθρώπους που έχουν ορμή και δυνατότητες να δημιουργήσουν κάτι. Η κυρία Γουλφ λέει σκληρές αλήθειες. Ίσως, τελικά, αυτή είναι η γοητεία της λογοτεχνίας. Εδώ οι λέξεις γίνονται πράξεις. Όταν είναι αρκετά δυνατές, μπορούν να αλλάξουν –τουλάχιστον– αυτούς που τις διαβάζουν.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ
Μάνα με τους εννιά σου γιους
Δημοτικό, παραλογή, μου το είχε μάθει η μάνα μου, όταν δεν ήξερα ακόμη να διαβάζω. Το έλεγα απέξω. Ακόμα και σήμερα, αν με ξυπνήσεις ξημερώματα και μου βάλεις το πιστόλι στον κρόταφο, θα το πω νεράκι:
Στα σκοτεινά την έλουζε, στ’ άφεγγα τη χτενίζει,
Στ’ άστρι και στον Αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της
Θα μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα ή ταινία. Έχει στόρι, τον όρκο του γιου στη μάνα, τον τάφο που ανοίγει για να τηρηθεί η υπόσχεση, τον αδελφό βρικόλακα, τα πουλάκια που σχολιάζουν με ανθρώπινη λαλιά το βραδινό ταξίδι.
Φοβούμαι σ’, αδελφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις.
Σπαραξικάρδιο και αληθινό, όπως μόνο ένα ποίημα μπορεί να είναι.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ
Βαν Γκονγκ, Οι πατατοφάγοι
Στην αρχή σκέφτηκα να βάλω την έναστρη νύχτα του Βαν Γκονγκ (θα μπορούσα να την κοιτάζω για πάντα) ή κάποιον Βερμεέρ που αγαπώ. Όμως στην κουζίνα του πατρικού είχαμε μια ρεπρονταξιόν (έτσι δεν λέγεται;) των Πατατοφάγων (ακόμα την έχουμε 🙂 ). Φαίνεται φόβιο – και μάλλον είναι. Έχω την εντύπωση πως, μικρή, έψαχνα τα πρόσωπα του πίνακα κι αναζητούσα ομοιότητες με συγγενείς. Όπως και να έχει, μου θυμίζει τη ζεστασιά της κουζίνας της μαμάς μου.