Άρης Δημοκίδης
Δεν γίνεται συχνά ένα θέμα γνωστό στο πανελλήνιο μέσω ενός podcast. Σπάνια θα κάνεις μια δημοσιογραφική επιτυχία με podcast – κι αν θέλεις να καταγγείλεις κάτι που θα ακουστεί πολύ, πιο λογικό να δώσεις μια γραπτή συνέντευξη σε ένα σάιτ ή εφημερίδα, να βγεις στην τηλεόραση, ή να γυρίσεις ένα βίντεο. Όταν ο Βασίλης Τσαρακτσίδης εξομολογήθηκε την ιστορία του στο podcast μου ξέραμε πως υπήρχε κίνδυνος να μην έχει τόση προβολή όση θα είχε αν την εξομολογούνταν σε πιο «συμβατικά» μέσα.
Όμως χάρη στη δύναμη της ιστορίας του, και χάρη στις κοινοποιήσεις που έκαναν όσοι την άκουσαν, η ιστορία του έγινε γνωστή και ξεπέρασε τα όρια ενός podcast.
Ο Βασίλης έγραψε:
Log in or sign up to view
See posts, photos and more on Facebook.
Μετά την δημοσιοποίηση της ιστορίας του απ’ τη LIFO, υπήρξε μεγάλο κύμα συμπαράστασης από ακροατές. Αλλά και συγκεκριμένα από ανθρώπους του κινηματογράφου -μη ξεχνάμε πως λόγω του bullying ο φοιτητής παράτησε τη σχολή κινηματογράφου που ήταν το μεγάλο του όνειρο- και ενδεικτικά θα αναφέρω το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας που μέσω του Διευθυντή του Γιάννη Σακαρίδη αναζήτησε το Βασίλη και θα του δώσει κάποιες ωραίες ευκαιρίες για να συνεχίσει το όνειρό του.
Οι καταγγελλόμενοι ως δράστες -που μέχρι σήμερα, σχεδόν 8 μήνες μετά την κατάθεση της μήνυσης, δεν είχαν ειδοποιηθεί/ενοχληθεί από κανέναν- το πήραν τελικά χαμπάρι μέσω του podcast και διέγραψαν και το κακοποιητικό βίντεο αλλά και ολόκληρο το κανάλι τους.
Στο δικαστικό κομμάτι, πιστεύω πως η Δίωξη που έχει ήδη στα χέρια της τα στοιχεία απ’ τον Εισαγγελέα, αρχίζει να κινείται με πιο γρήγορους ρυθμούς – είναι κάτι που αναφέρει κι ο δικηγόρος του Βασίλη σε σημερινή τηλεοπτική συνέντευξη. (Οι νεότερες εξελίξεις απ’ το δικαστικό σκέλος θα προστεθούν εδώ ή/και σε νέο άρθρο.)
Τα συμβατικά μέσα ακολούθησαν, και «τσίμπησαν» το θέμα απ’ το podcast – και πολύ καλά έκαναν.
Εδώ στην εφημερίδα ΈΘΝΟΣ σήμερα:
Κι η τηλεόραση ακολούθησε: Μόνο σήμερα ξέρω ότι τρεις τηλεοπτικοί σταθμοί θα προβάλλουν το θέμα: OPEN, Alpha και STAR – και είναι ακόμα μεσημέρι!
Δείτε το σημερινό απόσπασμα απ’ την εκπομπή Ώρα Ελλάδος και τις δηλώσεις του Βασίλη στην Ευλαμπία Ρεβη
Ακολουθεί η πλήρης απομαγνητοφώνηση της αφήγησής του στο podcast μου
(μαζί με σημεία που δεν «χώρεσαν» στο ηχητικό ντοκιμαντέρ)
-Πώς ξεκίνησαν όλα, πέρασες στο πανεπιστήμιο…
Κατ’ αρχήν εγώ είμαι 23 χρονών, το Δεκέμβριο θα γίνω. Αποφάσισα να ξαναδώσω Πανελλήνιες το 2020, 4 χρόνια μετά την πρώτη φορά γιατί κατάλαβα μέσα από μια σειρά από περιστατικά ότι θέλω να δώσω μία δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό μου να κάνει αυτό που θέλει, να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Κατάφερα να το πετύχω, να μπω στη σχολή Ψηφιακών Τεχνών και Κινηματογράφου του ΕΚΠΑ που στεγάζεται στα Ψαχνά, μπήκα με καλή σειρά μάλιστα 11ος και μάλιστα ήταν και νέα σχολή, είχε ιδρυθεί το 2019 όποτε εγώ όταν μπήκαν ήμασταν η δεύτερη φουρνιά που μπήκε. Ήμουν ενθουσιασμένος προφανώς είχα όρεξη παρακολουθούσα τα μαθήματα διαδικτυακά λόγω του κορωνοϊού και όλα πήγαιναν καλά. Είχα έρθει σε πρώτη φάση κοντά με άλλους τρεις συμφοιτητές μου που είχαμε φτιάξει μια ομαδική δικιά μας, τρία αγόρια ακόμα, και στη συνέχεια φτιάξαμε μία ακόμα. Εγώ, αυτά τα τρία αγόρια, με άλλα δύο κορίτσια και ένα ακόμη αγόρι.
-Θέλεις να εξηγήσεις τι είναι η ομαδική;
Μια ομαδική στο messenger, δεν είναι ιδιωτική που είναι ένας και ένας ακόμα είναι παραπάνω από δύο άτομα και συνομιλούν, ομαδική συνομιλία. Είχε φτιαχτεί αυτή ομαδική, εγώ κι άλλα 6 άτομα από τη σχολή. Μία μέρα θυμάμαι ανεβαίνει ένα ποστ στα Ανομολόγητα, είναι μία σελίδα που υπάρχει σχεδόν σε κάθε πανεπιστήμιο μπαίνει μια φόρμα συμπληρώνει κάποιος ανώνυμα οτιδήποτε θέλει και αυτή η σελίδα το ανεβάζει χωρίς να ξέρει ποιος το ‘χει στείλει. Υπήρχε μία σελίδα στα Ψαχνά που αφορούσε σχολές εκεί πέρα στην Εύβοια και έγραφε μία προτροπή πόσοι θέλουνε να φτιαχτεί μία ομαδική πρωτοετών απ’ όλα τα τμήματα, μικτή δηλαδή, και να πατήσουν like.
Εγώ και οι άλλοι 6 ήμασταν από αυτούς που πατήσαμε like, λέμε καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε νέα άτομα, να δικτυωθούμε κι όλα αυτά αφού δεν έχουμε τη δυνατότητα να γνωριστούμε από κοντά. Περνάει το απόγευμα το βράδυ και δεν είχε φτιαχτεί κάτι και λέμε ας το φτιάξουμε εμείς με βάση όσους ακόμα είχα δηλώσει ότι θέλανε. Τη φτιάχνουμε εμείς σαν διαχειριστές, μπήκαν και κάποια παιδιά.
Στην αρχή μιλούσαμε, όλα κυλούσανε ομαλά, υπήρχανε πειράγματα μεταξύ σχολών σε νορμάλ πλαίσιο. Ώσπου από ένα σημείο και μετά μπήκαν κάποια άτομα τα οποία ήταν πρωτοετείς λογικά, τα οποία τα πρόσθεσαν κάποιοι άλλοι, δεν τα γνωρίζαμε εμείς οι οποίοι με επιθετικό τρόπο, με μαγκιά άρχιζαν να κοροϊδεύουν είτε εμένα είτε κάποιους απ’ τους συμφοιτητές μου, απειλές του τύπου θα τα πούμε εμείς από κοντά ή κοροϊδίες για τη φωτογραφία προφίλ την οποία μπορεί να είχαν. Και εγώ επειδή δεν μου άρεσε το πώς έχει εξελιχθεί, βγάζω τους πάντες από την ομαδική. Εκτός από μένα και τους 6 συμφοιτητές, γιατί η κατάσταση θεωρούσα ότι είχε αρχίσει να ξεφεύγει και σε καμία περίπτωση όταν αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε την ομαδική δεν σκεφτόμασταν ότι θα πήγαιναν τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο.
Μετά από κάνα δεκάλεπτο, δεκαπεντάλεπτο φτιάχτηκαν ομαδικές από τα άτομα, δύο νομίζω, που είχα βγάλει, στην οποία ουσιαστικά δεχόμουν εγώ πυρά. Υπήρχαν υβριστικοί τίτλοι προς εμένα, ακραίες απειλές σε βαθμό ότι θα σε μαχαιρώσουμε όταν έρθεις κι όλα αυτά. Βρίζαν την οικογένειά μου, φτιάχναν ειρωνικές εικόνες για μένα, ένα πραγματικά ξαφνικό σοκ. Εγώ είχα ταραχτεί, τα είχα χάσει, δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ όλο σε πρώτη φάση επειδή είχα πάει στα spam αυτές οι δύο ομαδικές με είχαν βάλει μέσα, δεν τις πάτησαν καν αποδοχή και μέσα στην ταραχή μου τις διέγραψα. Τις επόμενες μέρες ήμουνα λίγο σε σοκ ήταν η πρώτη φορά που είχα αρχίσει να χάνω μαθήματα διότι με είχε πειράξει πάρα πολύ, δεν έγραφα ούτε στην ομαδική του τμήματος που ήταν όλα τα άτομα, παρότι έγραφα μέχρι τότε, ούτε την ομαδική που είχε φτιαχτεί με τα ακόμα έξι παιδιά.
Περνάνε κάποιες μέρες, αρχίζω να συνέρχομαι, κοπιάζει λίγο αυτό και αρχίζω μιλάω πάλι με τους 6 φίλους από τη σχολή, ξαναμπαίνω στα μαθήματα και όλα κατά κάποιο αρχίζουν πάλι να μπαίνουν σε μία ρουτίνα, αν και μία φοβία υπήρχε. Δεν το είχα πει ακόμη σε κανένα αυτό, ήθελα να το αφήσω πίσω μου, δεν ήμουνα και στην κατάλληλη θέση να το διαχειριστώ.
Θυμάμαι 11 Δεκεμβρίου ήταν, το θυμάμαι γιατί ήταν μια μέρα μετά τα γενέθλια μου, ότι ξαφνικά παρότι μιλούσαμε με τους συμφοιτητές κανονικά, με βγάζουν απ’ την ομαδική. Μου λέει μια απ’ τις κοπέλες ότι ξέρεις κάτι σε σκεφτόμαστε, μην ανησυχείς, περίμενε κι όλα αυτά. Δεν δίνω σημασία. Τρεις – τέσσερις μέρες μετά μου στέλνει ένα link στο οποίο έχει και αυτή ένα βίντεο που είχε ανέβει στο Youtube, ιδιωτικά τότε, δηλαδή κάποιος έπρεπε να έχει το link για να το δει, δεν αρκούσε απλά να κάνει αναζήτηση, στο οποίο τις μέρες που με είχαν βγάλει όλοι αυτοί είχαν φτιάξει ένα τραγούδι, είχαν πάρει κάποια από τα ηχητικά που με βρίζαν τότε που είχαν φτιαχτεί οι ομαδικές και είχαν φτιάξει και δικό τους τραγούδι με στίχο και φωνή, είχαν φτιάξει κάτι σαν animated, εικόνες δηλαδή που είμαι εγώ στη μέση, μία φατσούλα η οποία απεικονίζει εμένα που κλαίω και γύρω-γύρω αυτοί. Το τραγούδι είχε στίχους όπως: «Μη πατήσεις το πόδι σου, όλοι σε θέλουν νεκρό», «Θα φας ξύλο, σφαλιάρες όταν έρθεις», «Μακάρι να σε φάνε ζώα».
Εγώ είχα κιόλας ένα ατύχημα όταν ήμουνα πρώτη γυμνασίου, περνώντας μία διάβαση όταν είχα σχολάσει από το Γυμνάσιο με σκοπό να πάω στη στάση για να γυρίσω στο χωριό με είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο. Είχε τύχει να το αναφέρω τον καιρό που μιλούσαμε και υπάρχει και στίχος ακόμα για αυτό ότι μακάρι να σε είχε λιώσει τότε το αυτοκίνητο, να σε είχε πατήσει, να σε είχε κάνει χαλκομανία, κάπως έτσι.
Ακόμα και το ότι προς το τέλος του τραγουδιού υπάρχει το «νομίζεις ότι όλο αυτό είναι για πλάκα, αλήθεια δεν σε θέλουμε» και τέτοια πράγματα. Εγώ ήμουνα σε σοκ. Μάλιστα όλο αυτό γινόταν σε ομαδική προβολή, δηλαδή είχα μπει εγώ και ταυτόχρονα στο ίδιο link, κάτι σαν Youtube party, δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουνε το Netflix party, τέτοιο πράγμα.
Στο οποίο παρακολουθούσανε και μάλιστα ένας τότε τραβούσε σε εγγραφή οθόνης περιμένοντας να κλάψω, να αντιδράσω, το οποίο το έστειλε κιόλας και έγραψε ότι αυτό ήταν το πράγμα το οποίο επιθυμούσε. Εγώ δεν είχα κλάψει, μη ξέροντας πώς να αντιδράσω φάνηκε σαν να το παίρνω στην πλάκα γιατί δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Για παράδειγμα η Έλενα Ακρίτα είχε δώσει μία συνέντευξη στον Γρηγόρη Αρναούτογλου πέρυσι και είχε τύχει να την παρακολουθήσω. Ρωτώντας την ο Αρναούτογλου σχετικά με την δικαστική υπόθεση που έχουν με το Μάρκο Σεφερλή, η κυρία Ακρίτα αναφέρει σε κάποια φάση ότι υπάρχουν άτομα τα οποία μπορεί μεν να γελάνε στη «σάτιρα» που γίνεται εναντίον τους για οποιοδήποτε χαρακτηριστικό έχουν, αλλά είναι το γέλιο του ανθρώπου που έχει αποδεχτεί κατά κάποιο τρόπο το ρόλο του. Είναι το γέλιο της αμηχανίας, κάπως έτσι το είχε πει. Ακριβώς έτσι αντέδρασα κι εγώ αρχικά….
Μετά από αυτό η αλήθεια ήτανε ότι βυθίστηκα πάρα πολύ στον εαυτό μου, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό συνέβη από άτομα που θεωρούσα ότι ήταν φίλοι μου.
-Έτσι όπως αφηγήθηκες και το είχα διαβάσει, ήμουνα σίγουρος ότι θα έλεγες ότι έφτιαξαν ένα βίντεο το οποίο θα ήταν υποστηρικτικό για σένα, ότι ετοίμασαν κάτι, σε είχαν στο μυαλό τους. Στην αρχή όταν ξεκίνησε, σκέφτηκες ότι είναι κάτι υποστηρικτικό και πότε συνειδητοποίησες ότι το φτιάξανε εναντίον σου τελικά;
Νομίζω από την αρχή, από την πρώτη εισαγωγή ξεκινάει με ένα ηχητικό που είχανε πάρει από ένα από τα παιδιά που με έβριζαν, στο οποίο έβριζαν τη μητέρα μου. Με το που ξεκινάει έτσι νομίζω κατευθείαν καταλαβαίνεις ότι δεν θα είναι για καλό. Η αλήθεια είναι πάντως ότι όλο εκείνο το διάστημα που ήμουν έξω από την ομαδική και περίμενα, δεν περίμενα κάτι κακό. Δεν περίμενα κάτι υποστηρικτικό αλλά δεν περίμενα και κάτι κακό. Ίσως περίμενα κάτι λόγω του ότι είχα γενέθλια μία μέρα πριν σαν δώρο γενεθλίων ίσως.
Ήτανε σίγουρα κάτι σαν προδοσία. Μετά οι επόμενες μέρες ήταν σίγουρα δύσκολες, δεν είχα το κουράγιο να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα, κλείστηκα πάρα πολύ στον εαυτό μου, υπήρχαν μέρες που έκλαιγα όταν ήμουνα μόνος χωρίς λόγο και αιτία, είχα θέματα με τον ύπνο. Οι γονείς μου δεν άργησαν να καταλάβουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, φαινόταν κιόλας από το πρόσωπο μου.
Δεν ένιωθα άνετα να τα πω όλα αυτά μαζί τους, μου πρότειναν τη λύση να απευθυνθώ σε έναν ψυχίατρο, την οποία την έκανα, μίλησα με τον ψυχίατρο ο οποίος ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του και τον ευχαριστώ για τη βοήθεια που μου παρείχε. Έκρινε ότι χρειαζόμουν μία αγωγή, αντικαταθλιπτικό φάρμακο, την οποία ξεκίνησα μία με δύο εβδομάδες μετά. Αλλά ακόμα δεν θεωρώ ότι είχα συνέλθει πλήρως.
(Να κάνω εδώ μια παρένθεση η οποία σχετίζεται κιόλας με το γεγονός ότι αποφάσισα να ξαναδώσω πανελλήνιες. Όταν ήμουνα στο διάστημα μέχρι να αρχίσω να παίρνω τα πάνω μου, ένα από τα πράγματα με το οποίο ασχολιόμουν αρκετά και μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον, ήτανε κιόλας 11 Δεκεμβρίου, ήταν που είχε βγει η δεύτερη σεζόν του Έτερος Εγώ, την είχα παρακολουθήσει δύο μέρες σχεδόν το διάστημα που ακόμα ήμουν στο περίμενε, δηλαδή είχα βγει από την ομαδική δεν είχα το βίντεο, η οποία μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Και μάλιστα η πρώτη σεζόν της σειράς ήταν αυτή που είχα δει και ήμουνα τότε σε φάση το καλοκαίρι του ’19, που ακόμη ψαχνόμουν να πάω σε κάποιο ΙΕΚ, να ξαναδώσω Πανελλήνιες και βλέπω τη σειρά, παρότι δεν ήμουν απ’ τους φαν της ταινίας που σε πολλούς είχε αρέσει, αλλά τη θεωρούσα απλά καλή, δεν την είχα δει ούτε παραπάνω από μία φορά ούτε τίποτα και απλά τυχαίνει να βάλω ένα επεισόδιο.
Έπαθα πλάκα από το πόσο ωραία ήτανε και τελειώνοντας την, θυμάμαι δε σταμάταγα να βλέπω επεισόδιο – επεισόδιο και είχα καιρό να το πάθω αυτό με σειρά, και τελειώνοντας λέω ναι, αυτό θέλω να κάνω δηλαδή θέλω να ξαναδώσω Πανελλήνιες για να σπουδάσω στη σχολή κινηματογράφου. Και μάλιστα είχα εντυπωσιαστεί τόσο από το επίπεδο των διαλόγων της σειράς, τις εκφράσεις, ανάλυσης σκέψεων, χαρακτήρων και λέω ότι ακόμα και να μη καταφέρω να περάσω στη σχολή κινηματογράφου, αν περάσω έστω σε οποιαδήποτε σχολή στο πανεπιστήμιο, θα πάει τη σκέψη ένα βήμα παραπέρα που θα αξίζει τον κόπο.
Κατά τη διάρκεια, 11 Δεκεμβρίου που βγαίνει στη δεύτερη σεζόν που με είχε βρει φοιτητή πλέον της σχολής Κινηματογράφου, είχα στείλει και ένα μήνυμα στο δημιουργό της σειράς, Σωτήρη Τσαφούλια. Δεν ξέρω αν το απάντησε ποτέ, και λογικό θα είναι την ημερά της σειράς θα δέχτηκε εκατοντάδες μηνύματα. Όλη εκείνη την περίοδο που ήμουν βαθιά στον εαυτό μου, ασχολιόμουν με τη σειρά, δηλαδή έψαχνα πληροφορίες για τους πρωταγωνιστές, ξαναείδα και τα 16 επεισόδια απ’ την αρχή και πραγματικά όποιοι έπαιξαν ρόλο στο να δημιουργηθούν αυτά τα επεισόδια θα ήθελα να πω ένα ευχαριστώ. Ήταν μια βοήθεια για μένα, σαν αντικαταθλιπτικό.)
Τέλος πάντων εκεί που γύρισε ο διακόπτης, παρότι υπήρξε μια μικρή βελτίωση με την έναρξη της ψυχοθεραπείας και της αγωγής ήταν όταν ξεκίνησε η υπόθεση του Ελληνικού metoo, που ξεκίνα όταν η Ζέτα Δούκα στο Πάμε Δανάη αναφέρεται για την Επίθεση που είχε δεχθεί από τον Γιώργο Κιμούλη και μετά ξεκινάει ένας κύκλος καταγγελιών.
Αυτό που κράτησα από όλα αυτά διότι όπως σου είπα είχα κλειστεί στον εαυτό μου, αφιέρωσα πολύ χρόνο διαβάζοντας συνεντεύξεις, δηλώσεις, είναι ότι πρώτα θαύμασα το θάρρος που δείξανε να βγουν και να πούνε όλα αυτά που περάσαμε και ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι συμμετείχαν σε αυτά που πέρασα εγώ θα το ξανακάνανε αν όχι σαν ομάδα, ο καθένας μόνος του θα ξανάκανε κάτι παρόμοιο αν δεν έκανα κάτι ώστε να καταλάβουν τις συνέπειες των πράξεων τους.
Τότε ήταν που έβαλα τις σκέψεις μου σε μία σειρά, ήρθα σε επικοινωνία με το δικηγορικό γραφείο μιας δικηγόρου η οποία είναι μητέρα φίλου μου και θέλω να την ευχαριστήσω για τη στήριξη που μου παρείχε και μάλιστα δωρεάν λόγο ότι δεν μου περισσεύουν τα λεφτά σαν οικογένεια. Θέλω να ευχαριστήσω όλους προσωπικά διότι όλο αυτό με εκπροσωπεί δωρεάν. Ανέθεσα στους δικηγόρους του γραφείου της την υπόθεση και ουσιαστικά τους δίνω εγώ όλα τα στοιχεία, πηγαίνουμε καταθέτουμε τη μήνυση κατά αγνώστων διότι πάντα υπάρχει και 1% ενδεχόμενο ο καθένας να μην είναι αυτός που λέει αλλά και να μην υπάρχει δυνατότητα ψευδής μήνυσης και κάπου στα μέσα Μαρτίου μέχρι να συγκεντρωθούν όλα τα στοιχεία.
Ουσιαστικά η υπόθεση τότε απ’ όσο γνωρίζω πήγε από την εισαγγελία Κομοτηνής στην εισαγγελία Χαλκίδας διότι η Χαλκίδα ήταν ο κοινός τόπος και από κει κάπου στα τέλη Μαΐου πήγε στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.
Όλο αυτό τον καιρό εγώ είχα ανέβει ψυχολογικά, είχα επιστρέψει στην καθημερινότητά μου αν και τη σχολή δεν την παρακολουθούσα διότι είχα πάρει απόφαση ότι θα μείνω εκεί πέρα αλλά θα συνεχίσω με το επόμενο έτος, δηλαδή με τη γενιά του 2003. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός και μην έχοντας ιδέα ότι έχουν μηνυθεί και οι 6 φοιτητές και οι άλλοι οι οποίοι φτιάξαν τις ομαδικές, υπήρχαν φορές που γινόταν περιστατικά τα οποία με ρίχναν ψυχολογικά πάρα πολύ και επέστρεφα στα σκοτάδια.
Παραδείγματος χάρη μετά από πολλούς μήνες ξαναβγάζω στην ομαδική του τμήματος απλά για να πω ένα «Χριστός Ανέστη», ένα Χρόνια πολλά τη μέρα της Ανάστασης και κατευθείαν ένας από τους 6 μου επιτίθεται με σεξιστικό χαρακτηρισμό, ένα λεπτό αφότου έστειλα το μήνυμα, κάτι το οποίο πραγματικά με είχε στενοχωρήσει.
-Από τους φοιτητές;
Οι συμφοιτητές που φτιάξαν το βίντεο, όλοι οι άλλοι που φτιάξανε τις ομαδικές, που βρίζαν, ήταν άτομα από άλλα τμήματα, δεν ήταν συμφοιτητές μου…
Μετά πάλι είχα μεταπτώσεις, βυθιζόμουν μέσα μου, διαταρασσόταν ο ύπνος μου, υπήρχε έξαρση άγχους, κλάματα κάποιες φορές. Πάλι χωρίς λόγο και αιτία μία μέρα κάπου στο Μάιο θυμήθηκαν και άρχισαν να με κοροϊδεύουνε στις ομαδικές που είχαμε είτε εγώ και οι άλλοι 6 είτε η πρώτη ομαδική που ήμουν εγώ με άλλα τρία άτομα στην οποία βρίσκαν παλιά μου μηνύματα, που είναι και εύκολο τώρα λόγω της αναζήτησης μηνυμάτων, στην οποία με κορόιδευαν για οτιδήποτε μπορούσαν να γράψουν πριν γίνουν όλα αυτά τα πράγματα. Και μάλιστα παρόλο που δεν τους απαντούσα μέχρι τότε, τους είπα «σταματήστε σας παρακαλώ», αλλά το συνέχισαν…
Όλο αυτό μου δημιούργησε ένα είδος φοβίας και διέγραψα όλα τα μηνύματα που είχα στείλει με σκοπό να μην υπάρχουν μηνύματα με τα οποία θα μπορούσαν να με κοροϊδέψουν. Παρότι τους είχα πει να σταματήσουν, συνέχισαν.
Γενικά όλες τις φορές που ήμουνα στα κάτω μου και μετέπειτα, εθίστηκα πάρα πολύ στα social media, όπου περνούσα ατελείωτες ώρες, και σε συνδυασμό ότι μου είχε δημιουργηθεί αυτή η φοβία με τα παλιά μηνύματα και το γεγονός ότι καμιά φορά στο instagram φτιάχναν ομαδικές αυτοί οι 6 και βάζανε και διάσημα πρόσωπα και γράφανε ακαταλαβίστικα, ακατανόητα πράγματα με αποτέλεσμα να φτιάχνω πέντε – έξι προφίλ, να το κλείνω. Όλος αυτός ο εθισμός είναι σαν τα ναρκωτικά, ξέρεις ότι είναι λάθος αλλά εκείνη την ώρα εθίζεσαι και μπαίνεις γιατί σε νοιάζει το στιγμιαίο, το πρόσκαιρο.
-Και μετά;
Από κει και πέρα πάλι τον Ιούλιο, το ίδιο άτομο που είχε κάνει τη σεξιστική επίθεση μου γράφει ότι θα σου φτιάξουμε δεύτερο τραγούδι και μάλιστα σκληρότερο. Αυτό ήταν τεράστιο σοκ, αλλά δεν μπορούσα καν να διανοηθώ το λόγο που άρχισαν να βγάζουν μίσος πλέον, να σου λέει ένας άνθρωπος σταμάτα και να συνεχίζεις να ψάχνεις παλιά του μηνύματα να του λες ότι σου φτιάξουμε δεύτερο τραγούδι και θα είναι πιο σκληρό. Εγώ με ένα άτομο της Δίωξης που είχε ασχοληθεί, την επόμενη μέρα πήρα τηλέφωνο και μου λέει δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό μίλα με τους δικηγόρους σου. Μίλησα με τους δικηγόρους μου δεν έγινε πάλι κάτι. Αλλά αυτό το οποίο πραγματικά ξεπερνά κάθε φαντασία και ήταν αυτό που με έριξε πιο πολύ από όλα ήταν ένα μήνυμα που δέχτηκα το οποίο ήταν την περίοδο των πυρκαγιών από μία από τις δύο κοπέλες, δεν ξέρω αν θες να το διαβάσω ακριβώς όπως είναι, ό,τι πεις και εσύ…
– Ναι φυσικά.
Πραγματικά δεν ήξερα το λόγο που ένας άνθρωπος μπορεί να βγάλει τόσο μίσος για κάποιον που δεν του είχε κάνει κάτι. Δεν μιλούσα μαζί τους τόσο καιρό. Όχι δεν τους έβρισα, δεν τους πρόσβαλα ποτέ, δεν μίλαγα καν. «@Βασίλης Σαρακτσίδης, Σου κάνανε bullying ρε ξεφτίλα. Φαντάσου 23 χρονών να δέχεσαι εκφοβισμό, ζώο, πουστάρα, μπιπ τη παναγία, που σε λυπάμαι ρε βλάκα, σε λυπάμαι αξιολύπητε, να καείς στις φωτιές βλάκα.»
Η κοπέλα που έχει στείλει το υβριστικό μήνυμα και ήταν από τους δημιουργούς του βίντεο…
Ενημέρωσα τους δικηγόρους, θυμάμαι, τα ‘χω χάσει όλα να μην ξέρω πάλι πώς να το διαχειριστώ. Έκλαιγα, αναγκάστηκα να επισκεφτώ και άλλο ψυχίατρο γιατί ήτανε σε διακοπές αυτός που με παρακολουθούσε τον Ιανουάριο, τόσο πολύ είχα ταραχτεί που δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εθίζομαι και να αφιερώνω υπερβολικά πολύ χρόνο πάνω από μια οθόνη σε social media.
Καταθέσαμε μήνυση αρχές Οκτωβρίου κατά γνωστού ατόμου αυτή τη φορά. Δεν έχει προχωρήσει η υπόθεση, όπως δεν έχει προχωρήσει και η διαδικασία της ταυτοποίησης από μέσα Μαρτίου που κατατέθηκε.
Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να αποφασίσω να αλλάξω σχολή γιατί όταν είχα πάρει την απόφαση ότι θα πάω με τη νέα γενιά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτάναμε τέλη Αυγούστου – αρχές Σεπτεμβρίου, πόσο μάλλον μέσα Νοεμβρίου που είμαστε τώρα, και όχι απλά δεν θα έχει προχωρήσει, δεν θα έχει γίνει κάτι, δεν θα έχουν καν οι ίδιοι την ιδέα της ύπαρξης όλων αυτών.
-Των δικαστικών ενεργειών εννοείς…
Ναι, να μάθουν απλά έστω ότι έχουν μηνυθεί. Δεν μιλάω καν να έχει γίνει κάποιου είδους δικαστήριο. Δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη γι’ αυτό και τόσο καιρό συνέχιζαν με οποιαδήποτε αφορμή, όταν δεν είχαν κάτι άλλο να κάνουν, να μου επιτίθονται. Και κάθε φορά κλιμακωνόταν. Από την σεξιστική επίθεση πήγαμε στο θα φτιάξουμε δεύτερο τραγούδι, στα μηνύματα που κορόιδευαν με αποκορύφωμα το μήνυμα του Αυγούστου, με αποτέλεσμα να είχα κάνει ένα 10% αλλά εξακολουθούσα να ήθελα να παραμείνω σε αυτή τη σχολή.
Να πώς ότι στην αρχή σε πολλούς μήνες ενώ είχε κατατεθεί ήδη στη Δίωξη το βίντεοκλιπ, από κάτω έγραφαν και τα ονοματεπώνυμα τους. Τώρα από την περιγραφή του βίντεο έχουν σβηστεί, παρόλο που είναι ανοιχτό, λόγω αυτού τα σβήσαν. Ήταν τα ίδια τους τα ονοματεπώνυμα και παρόλα αυτά, παρότι είχαν σχολιάσει με δικά τους προφίλ από κάτω, ακούγονται οι φωνές τους, στο ίδιο κανάλι μετά από κάποιους μήνες φτιάξαν ένα βίντεο που φαίνονται τα πρόσωπα τους. Δεν έχουν ταυτοποιηθεί και κάθομαι και σκέφτομαι ότι με τόσα στοιχεία άμα παίρνει τόσο καιρό να ταυτοποιηθούν κάποια άλλη υπόθεση, επίσης bullying, με λιγότερα στοιχεία πότε και αν θα ταυτοποιηθεί. Πώς θα ταυτοποιηθεί μια τέτοια υπόθεση, αν αυτή με τόσα αργεί; Αργεί πάρα πολύ.
-Οπότε παράτησες το όνειρό σου, τη σχολή κινηματογράφου…
Πήρα την απόφαση να φύγω διότι φοβόμουν τι θα μπορούσε να γίνει μιας και δεν είχαν ιδέα για όλα αυτά και να ήμουν ψυχολογικά έτοιμος.
Πέρασα θεατρικών σπουδών στην Πάτρα μέσω του 10%. Ξεκίνησα με χαρά, είχα πάλι συνέλθει μετά από κάποιες ομάδες που λόγω του μηνύματος πάλι είχα πέσει από κάτω. Και ξεκινάω αλλά φάνηκε σαν όλη αυτή η ιστορία, τα κατάλοιπα της, να μην με αφήνουν να ηρεμήσω. Μετά από όλα αυτά που γίνανε η ιδέα να συναναστραφώ με άτομα που δεν γνωρίζω, που δημιουργούσε τεράστιο φόβο και άγχος γιατί ήμουν κοινωνικός στη ζωή μου.
Παρότι βγήκα με κάτι συμφοιτητές τον καιρό που πρόλαβα να μείνω Πάτρα, είχα τεράστιο άγχος με αποτέλεσμα, παρότι πήγαινα στα μαθήματα και συμμετείχα, όλο αυτό το άγχος κλιμακωνόταν και είχα ένα λιποθυμικό επεισόδιο σε εξωτερικό χώρο του πανεπιστημίου. Μεταφέρθηκα με φορείο και το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι να είναι άτομα πάνω από το κεφάλι μου και εγώ να μην μπορώ να μιλήσω. Μου κάνανε τις εξετάσεις, βγήκαν καθαρές, ήξερα ότι είχε να κάνει με το άγχος, και επέστρεψα Κομοτηνή, που είναι το σπίτι μου και από τότε δεν έχω βρει το κουράγιο να ξαναπάω.
-Αναγκάζεσαι και πάλι να παρατήσεις τις σπουδές σου…
Με στενοχωρεί, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί φοβάμαι τι θα ξαναγίνει, αν επιστρέψουν όλα αυτά τα άγχη που ακόμα τα έχω και όσο καιρό ήμουνα, επέστρεψα ήμουνα πεσμένος ψυχολογικά μέχρι που είπα ότι πρέπει πάλι να ξανασηκωθώ, δηλαδή από τη στιγμή που άρχισα να κινώ τις δικαστικές διαδικασίες ήταν η χειρότερη ψυχολογική περίοδος ως τώρα που επέστρεψα στην Πάτρα.
Γιατί τώρα εκεί που πας για μία νέα αρχή και λες θα το αφήσεις πίσω γίνεται αυτό και καταλαβαίνεις ότι ήταν σαν να προσποιούμαι ότι είμαι κάποιος άλλος, σαν να μην ήμουνα ο αληθινός εαυτός μου, κάτι τόσο σημαντικό που μου είχε συμβεί μη ξέροντας ο άλλος τι έχω περάσει και ο φόβος του τι παιδιά είναι αυτά γιατί μη ξεχνάμε το χειρότερο συνέβαινε όταν ήταν αυτοί που είχα έρθει κοντά από τη σχολή που στην αρχή όλα πήγαιναν καλά δεν μπορούσες να φανταστείς ότι θα βγάλουνε αυτή την πλευρά, αυτό τον εαυτό.
(Παρένθεση: Τέλη Δεκεμβρίου, μια μέρα που δυσκολευόμουν να κοιμηθώ αποφασίζω το επόμενο πρωί να γράψω σε ομαδικές, είχε ήδη δημιουργηθεί το τραγούδι, ότι ξέρω ότι έχουν δημιουργηθεί υβριστικές ομαδικές με το όνομά μου που με κοροϊδεύετε, σταμάτησε το γιατί αλλιώς έχω απευθυνθεί σε δικηγόρο θα πάω στην Δίωξη. Ήτανε μπλόφα, δεν το σκεφτόμουν καν απλά το είπα πάνω στην ταραχή. Εκεί εννοείται με ειρωνευόντουσαν όλοι. Μάλιστα αυτός που έβριζε πιο πολύ, αυτός που έχει το ηχητικό που ξεκινάει το τραγούδι, είπε κρυβόσουν στη ντουλάπα γύρνα πίσω, θα το παίξουμε αλλιώς το παιχνίδι σου αν δεν ηρεμήσεις και τέτοιου είδους περιστατικά.)
Εκεί που ήμουνα σε δύσκολη κατάσταση είπα ότι πρέπει να σηκωθώ πάλι και να αρχίζω να επικοινωνώ. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ εσένα προσωπικά που μου απάντησες, που δέχτηκες με χαρά να γίνει αυτό που γίνεται τώρα. Και ο λόγος που είμαι εδώ τώρα και μιλάω θεωρώ ότι πρέπει να το κάνω και για να βοηθήσω οποιονδήποτε μπορεί να βοηθηθεί ακούγοντας και να βοηθηθώ και εγώ ο ίδιος. Αυτό που σου είπα, ναι μεν είμαι καλύτερα απ’ όταν πρωτοεπέστρεψα από την Πάτρα, όχι στον ίδιο βαθμό αλλά δεν έχω φοβία να επιστρέψω κι όλα αυτά.
Αισθάνομαι άσχημα για τον εαυτό μου ως προς τους γονείς γιατί με στήριξαν και με στηρίζουν να βρούμε σπίτι στην Πάτρα, να αγοράσουμε έπιπλα και ουσιαστικά μέχρι τώρα έχουμε περάσει…
Ο πατέρας μου μάλιστα έχει φύγει μετανάστης στη Γερμανία, δουλεύει σε ελληνικό εστιατόριο, έφυγε από τον Ιούνιο με σκοπό να ανταποκριθεί στα έξοδα γιατί ήξερε ότι θα είμαι φοιτητής. Και ο αδερφός μου τώρα πάει Γ’ Λυκείου, μάλιστα νοικιάζει και σπίτι στην πόλη για να μην έχει την ταλαιπωρία με τα λεωφορεία και όλα αυτά, κάτι το οποίο με έκανε να αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα και πιο δύσκολα.
Ο λόγος που το κάνω είναι ένας να πάρει θάρρος ακούγοντας με σημασία δεν έχει όπως λέει και στην ταινία Rocky, «σημασία δεν έχει πόσα χτυπήματα θα δώσεις άλλα πόσα χτυπήματα θα αντέξεις». Παρότι έπεφτα, έπεφτα, πάντα ξανασηκωνόμουν, επέστρεφα και οποιοσδήποτε αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα να μην τα παρατάει αλλά και εννοείται, δεν θα κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλο μου, μπας και προχωρήσει επιτέλους η υπόθεση γιατί το θεωρώ αδιανόητο να αργεί τόσο… Και σε ψυχιάτρους που πήγα δυσκολευόταν να το πιστέψουν ότι για μια τέτοιου είδους υπόθεση δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη της μήνυσης αυτοί οι οποίοι σχετίζονται τόσους μήνες μετά.
Και μιλάμε έχει γίνει σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα όπως το ΕΚΠΑ που θεωρείται ένα απ’ τα καλύτερα παγκοσμίως, σύμφωνα με έρευνες. Εγώ δεν λέω να προχωρήσει να δικαιωθώ εγώ, αυτό θα το κρίνει η δικαιοσύνη. Δηλαδή, υπάρχουν κάποιες καταγγελίες που κατατίθενται. Το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν θα ήταν να το τρέξουν γρήγορα, να δούμε τι γίνεται, τι ισχύει, αν λέει αλήθεια, έστω αυτό. Γιατί καλώς ή κακώς θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν πολύ χειρότερο όπως σου είπα. Εγώ ψυχολογικά να ήμουν ακόμα χειρότερα όταν λιποθυμούσα να χτυπούσα. Μου περνούσαν υπερβολικά σκοτεινές σκέψεις την πρώτη φορά το Δεκέμβριο μέχρι να έρθει ο Ιανουάριος με τις ψυχοθεραπείες είχα σκεφτεί να κάνω και κακά πράγματα στον εαυτό μου. Ήμουνα στην άρνηση, γιατί σε μένα, γιατί να το πάθω εγώ. Το οποίο μπορεί να συμβεί στον καθένα.
-Επειδή αν είχες κάνει όντως κάτι κακό στον εαυτό σου ή πάθαινες κάτι λιποθυμώντας…
Ευτυχώς ήμουν τυχερός γιατί η λιποθυμία ήταν σε εξωτερικό χώρο του πανεπιστημίου, ήμουν σε γραφείο, οπότε δεν είχα καν κάποιο χτύπημα. Πάλι καλά.
-Αν έκανες κακό στον εαυτό σου,, πες ας πούμε ότι θα ήταν μία φάση Βαγγέλη Γιακουμάκη, όταν θα εξεταζόταν η υπόθεση είμαι σίγουρος το ότι είχε γίνει καταγγελία τόσο καιρό και δεν είχε γίνει τίποτα θα ήταν ένα σκάνδαλο μεγατόνων. Ότι όλοι αμέλησαν να δράσουν ενώ υπήρχε η καταγγελία και οι μηνύσεις…
Δεν ρίχνω καμία ευθύνη στους καθηγητές της σχολής για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είχαν ιδέα. Όλα αυτά γίνανε σε ομαδικές, στο διαδίκτυο. Για να μην παρερμηνευτούν τα λόγια μου, οι άνθρωποι μία χαρά ήτανε σαν καθηγητές όσο καιρό παρακολουθούσα μαθήματα. Ούτε εγώ τους είχα μιλήσει, δεν είχα βρει το κουράγιο πριν γίνει ό,τι έχει γίνει. Αλλά σίγουρα από την άποψη της δικαιοσύνης προκαλεί εντύπωση η αργοπορία, αφού το πρόβλημα συνεχιζόταν, δηλαδή δεν ήταν ότι δεν ξέραν τη μήνυση και κάποια γεγονότα σταμάτησαν το Μάρτιο – έγιναν κι άλλα. Πραγματικά εύχομαι να μη συμβεί και κάτι άλλο.
-Κοίταξε, όσο δεν τις ήξεραν τις μηνύσεις οι καταγγελλόμενοι, η αλήθεια είναι ότι επιβάρυναν τη θέση τους. Να σε ρωτήσω κάτι άλλο: Αυτό το βίντεο τώρα είναι ελεύθερο στο YouTube. Μίλησέ μου για αυτό, αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Δηλαδή ότι στην αρχή ήτανε κάτι σαν προσωπικό πείραγμα με περιορισμένο κοινό αλλά μετά το ανοίξαν για όλους, τόσο περήφανοι ήταν με το δημιούργημά τους…
Ναι, και πλέον ο οποιοσδήποτε με μία αναζήτηση μπορεί να το βρει και έχει φτάσει στις 780 – 790 προβολές, δηλαδή κλιμακωνόταν και κλιμακώνεται αυτό το πράγμα. Και έλεγαν θα φτιάξουν κι άλλο.
-Βλέπω και σχόλια: «Μπράβο παιδιά πάντα τέτοια το είδα με τους γονείς μου». [Αναφέρω ονομαστικά σχόλια με ονοματεπώνυμα.] Τους κάνανε και καρδούλα οι δημιουργοί. Τι είναι αυτοί, καταλαβαίνεις;
Αυτοί είναι. Αυτά τα ονοματεπώνυμα που είπες είναι τα κανονικά τους. Το δεύτερο είναι αυτή που έστειλε το μήνυμα να καώ στις φωτιές και το πρώτο είναι ένας που ακούγεται η φωνή του, που τραγουδάει.
-Γιατί πιστεύεις ότι οι αρχικοί 6 που κάνατε παρέα, αντί να σε υπερασπιστούν κάνανε αυτό το πράγμα; Σου είπα ότι περίμενα ότι θα σε είχαν βγάλει απ’ την ομαδική για να σου κάνουν έκπληξη για τα γενέθλιά σου. Ότι θα έφτιαχναν ένα βίντεο που θα σε έδειχνε πχ. να κατατροπώνεις τους bullies των άλλων τμημάτων…
Αυτό, μιας και τα γενέθλια μου είναι 10 Δεκεμβρίου, όλα αυτά γίνανε στις 11, ίσως σκέφτηκα κι αυτό. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν σκεφτόμουν κάτι τόσο τερατώδες. Ίσως είδαν ότι ήταν το trend εκείνες τις μέρες το να στοχοποιούμαι εγώ, και ίσως θεώρησαν ότι έπρεπε να πάνε με τη μάζα για να εντυπωσιάσουν τους άλλους bullies, να κάνουν κάτι κι αυτοί που ήταν της μόδας τότε.
Για αυτό δεν βρέθηκε ούτε ένας να πει «ας μη τον βρίσουμε άλλο». Είχαν μπει online πολλά άτομα και κοιτούσαν όσα γίνονταν, δεν βρίζανε όλοι αλλά συμμετείχαν. Θα μπορούσε να πει ένας «μισό λεπτό ρε παιδιά, τι είναι αυτό που κάνουμε; Γιατί τα κάνουμε όλα αυτά;». Όμως κανείς δεν το είπε, ίσως με τη λογική «μη με πούνε φλώρο»…
Να πω και ένα παράδειγμα γιατί είναι σημαντικό, πάλι σε ομαδική που έτυχε να το δω, καμία σχέση με τις ομαδικές που με έβριζαν. Σχολιάζοντας το γεγονός εκείνη τη μέρα, ή μία-δύο μέρες μετά, αναφέρει μία ότι μία κοπέλα ότι «προφανώς αυτός ο Βασίλης έχει πρόβλημα για να αποφασίσει να τους βγάλει όλους αυτούς από την ομάδα». Αλλά πέρα απ’ το γεγονός ότι υπήρχε λόγος που τους έβγαλα, πες ότι δεν υπήρχε λόγος κι εγώ απλά πέταγα έξω όλα τα άτομα: Όλα αυτά που γίναν μετά δεν μπορεί να δικαιολογούνται, επειδή τους έβγαλα από μια ομαδική που είχα φτιάξει! Ύβρεις σε οικογένεια, απειλές για μαχαίρια και ειρωνικές εικόνες – δεν μπορεί κάποιος να σχολιάζει το γεγονός απλά λέγοντας ότι «το πρόβλημα το έχει αυτός που τους έβγαλε, κι όχι όλοι οι άλλοι που έκαναν όλα αυτά».
-Η κοπέλα που σου έστειλε να καείς στις φωτιές και συμμετείχε στο βίντεο εναντίον σου, μου είπες ότι παλιότερα είχε κάνει βίντεο κατά… του bullying;!
Ναι είχε κάνει μία ταινία μικρού μήκους, μας την είχε πει πριν γίνουν όλα αυτά, κατά του bullying, κατά του εκφοβισμού, των ναρκωτικών. Το οποίο δείχνει ότι ήταν ένας άνθρωπος με ευαισθησίες. Δεν μπορείς να φανταστείς ότι απ’ το βίντεο που έκανε ως μαθήτρια εναντίον των διακρίσεων, μετά θα σκηνοθετούσε και θα συμμετείχε σε τέτοιο βίντεο ή θα ευχόταν να καεί κάποιος ζωντανός…
-Μίλησέ μου για την κοσμοθεωρία σου…
Θεωρώ ότι πρέπει να γίνονται όλα ουσιαστικά κι όχι για το φαίνεσαι. Θεωρώ ότι αυτοί που στηρίζουν την ομοφοβία, το bullying και το μισογυνισμό πάνω-κάτω τα ίδια άτομα είναι. Δηλαδή, ένα άτομο που είναι το ένα θα είναι λογικά και το το δεύτερο και το τρίτο. Εγώ το 2015 κιόλας, όταν ήμουνα Γ’ Λυκείου το Δεκέμβριο είχε έρθει στη συζήτηση τότε και με το σύμφωνο συμβίωσης που είχε ψηφιστεί και είχε γίνει και ένα περιστατικό με το θάνατο του Μηνά Χατζησάββα το πόσο δύσκολο ήταν ο σύντροφός σου τότε επί χρόνια, ηθοποιός κι εκείνος, να πάρει τη σορό του επειδή δεν θεσμοθετούνταν κάτι απ’ το κράτος ώστε να είναι νόμιμος δικαιούχος.
Ένας αθλητικογράφος ο οποίος άκουγα, Θέμης Καίσαρης λέγεται, το οποίο θαυμάζω, είχε αφιερώσει στην εκπομπή του, που ήταν αθλητικού περιεχομένου, το τελευταίο μισάωρο να αναλύσει τις σκέψεις του για το πόσο κομβικό είναι να σταματήσουμε να είμαστε ομοφοβικοί. Κατ’ αρχήν άμα έχεις γεννηθεί ομοφυλόφιλος, σε μία κοινωνία που δεν είναι έτοιμη, θα σου δημιουργήσει τεράστια ψυχολογικά προβλήματα. Άμα ξέρεις ότι οι γονείς σου είναι κατά, θα φοβάσαι και όλο αυτό θα έχει πολύ άρρωστες συνέπειες. Αν ένα ετερόφυλο ζευγάρι μπορεί να αγκαλιαστεί, να φιληθεί στο δρόμο, θα πρέπει κι ένα ομόφυλο. Το είχαν αναλύσει πάρα πολύ και το ’15 και μετά πάλι στην εκπομπή του που έκανε το Sport 24 radio με αφορμή τη συζήτηση που είχε γίνει για την ταυτότητα φύλου στα 15. Και έλεγα ναι, έτσι θα έπρεπε να ‘ναι και για το θέμα του μισογυνισμού και για το θέμα του ρατσισμού.
Γιατί εγώ το ’15… -δεν θα με έλεγα ομοφοβικό-, ήμουν σίγουρα ντεμί ντεμί, δηλαδή βλέποντας να μπαίνουν στη συζήτηση, στην ποπ κουλτούρα τέτοια πράγματα ήμουν λίγο επιφυλακτικός, αλλά ακούγοντας έναν άνθρωπο να τα συζητάει όλα αυτά με ηρεμία σε ένα κοινό του αθλητικού ραδιοφώνου που δεν νομίζω να είναι και το πιο εξοικειωμένο με όλο αυτό, πείστηκα. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος, να πάρεις άτομα που δεν είναι υπέρ. Δηλαδή όχι γίνεται ο δημόσιος διάλογος για να χλευάσουμε, να ειρωνευτούμε όσους είναι κατά ή όσους δεν είναι υπερ. «Α, είπες αυτό το σχόλιο δεν συμφωνώ, σε διαγράφω.» Ακούγοντας όλα αυτά κατάλαβα το πόσο σημαντικό είναι το να είσαι υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και δεν δικαιούται κανείς να πει δεν με αφορά όταν κάποια άτομα μπορεί να οδηγηθούν στην αυτοκτονία ή σε ψυχολογικά προβλήματα. Καταλαβαίνοντας το πόσο σημαντικό είναι, είπα είμαι υπέρ και πρέπει να είμαι υπέρ και πρέπει να το μεταδώσω σε κάποιον άμα δω ότι είναι κατά.
Όλα είναι φαύλος κύκλος. Να το πω απλά -και αυτό δεν πάει στις οικογένειες των 6 παιδιών γιατί δεν τις ξέρω- αλλά αν ένα παιδί μεγαλώσει σε ταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον κατά πάσα πιθανότητα αυτά θα τα πάρει στη ζωή του, θα τα διοχετεύσει με την πρώτη ευκαιρία σε άτομα που θα συναναστραφεί, άρρωστες απόψεις ή άλλες νοοτροπίες και εννοείται θα τα μεταφέρει και στα παιδιά του, και όλος αυτός είναι ένας κύκλος που κάποια στιγμή πρέπει να σπάσει.
Επίσης να καταλάβουν όλοι, αυτό είναι πράγμα που έχω καταλάβει με τα χρόνια βλέποντας πράγματα μπροστά στα μάτια μου, ότι δεν πρέπει να είναι σκοπός όλων να κάνουν οικογένεια. Δεν είναι κακό να μη κάνεις οικογένεια κακό είναι να κάνεις άμα δεν είσαι έτοιμος να κάνεις. Να ξέρουν το πόσο σύνθετο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί και το ότι είσαι υπεύθυνος για τη δημιουργία προσωπικοτήτων, ότι πρέπει να αφιερώνεις χρόνο και υπομονή ατελείωτη, η οποία δεν είναι μόνο 5-6 χρόνια ή μέχρι να μεγαλώσει να πάει γυμνάσιο, είναι όλη σου τη ζωή σχεδόν. Και δεν είναι απλά το φαίνεσθαι, να ανεβάσω μια φωτο στο Instagram, ένα story με το παιδί μου ή ένα story κατά του ρατσισμού.
Είναι σύνθετο και ειδικά στην Ελλάδα θεωρώ, από τις παλαιότερες δεκαετίες, ο σκοπός είναι να κάνουμε οικογένεια, να κάνουμε παιδιά το οποίο οδηγούσε σε οικογένειες από ανθρώπους που δεν ήταν έτοιμοι να κάνουν. Ή το άλλο, αφού παντρεύτηκες δεν γίνεται να χωρίσεις, τι θα πει η κοινωνία τι θα πει ο κόσμος. Και πάλι μπορεί να έχει επιπτώσεις σε ένα παιδί να μεγαλώνει σε ένα γάμο που δεν θα έπρεπε να συνεχιστεί. Διότι έτσι ξεκινάει το bullying κατά κύριο λόγο.
Μιας και μου δίνετε τώρα η ευκαιρία να επικοινωνήσω όλα αυτά σε ένα μέσο όπως η Lifo, ας γίνει αφορμή και η δικαιοσύνη να παίρνει σοβαρότερα τέτοιες υποθέσεις αλλά και να μπει σε σχολεία σεξουαλική αγωγή, να γίνονται σεμινάρια και σε γονείς και σε μαθητές.
Στον τομέα του μισογυνισμού, αναθεώρησα πολλές απόψεις μου για το πώς φερόμαστε σε κάποιον που κάνει ένα μισογυνιστικό αστείο ή προωθεί την κουλτούρα του βιασμού. Όλο αυτό που είχε γίνει και με τις γυναικοκτονίες και με το #metoo, με έκανε όταν βλέπω κάποιον κάνει αστειάκια ή να λέει οτιδήποτε άρρωστο, να μη λέω «έλα μωρέ τώρα ας το αφήσω». Προσπάθησε να του πεις το πόσο λάθος είναι. Γιατί θεωρώ αυτό πρέπει να κάνουμε πάντα πρώτα, να δούμε αν ο άλλος δέχεται να αλλάξει. Αυτό σε περίπτωση που κάνει αστείο, δεν λέω για μία γυναίκα που είναι σε κακοποιητική σχέση -εκεί δεν δίνεις καμία δεύτερη ευκαιρία. Αλλά αν δεις έναν άνθρωπο που συναναστρέφεσαι να έχει άλλες απόψεις, προσπαθείς να του τις αλλάξεις. Γιατί άμα μένουμε όλο στο «έλα μωρέ δεν βαριέσαι», τότε διαιωνίζεται.
-Ήθελα να σε ρωτήσω τώρα κλείνοντας αν εσύ πριν να γίνουν όλα αυτά, πώς ήταν η ψυχολογία σου. Ήσουν κοινωνικός, ήσουν ντροπαλός, ήσουν ευαίσθητος;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα την ευκαιρία, δηλαδή δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι τόσο τραγικό, για να τεστάρω τα όρια μου. Θεωρώ ότι ήμουν ένα άτομο κανονικό, ήμουν κοινωνικός, έκανα γνωριμίες, δεν είχα θέμα να γνωρίσω νέο κόσμο.
-Αυτή αυτή τη διευκρίνιση τη ζήτησα γιατί μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι «έλα μωρέ ντάξει, ήταν πάντα υπερευαίσθητος ο Βασίλης, λογικό να φρικάρει». Όμως αυτό δείχνει ότι ακόμα και έναν άνθρωπο ο οποίος δεν είναι υπερευαίσθητος ίσως ούτε καν ιδιαίτερα ευαίσθητος κι ούτε ντροπαλός, πώς μπορεί το bullying να τον πληγώσει, να τον κάνει να παρατήσει το όνειρο του που ήτανε η σχολή κινηματογράφου, να συνεχίσει με ένα άλλο όνειρο του, ίσως μικρότερο, που ήταν το τμήμα θεάτρου, να του δημιουργήσει ακόμα κι εκεί πρόβλημα. Άρα δεν είναι μόνο οι αντικοινωνικοί, οι ντροπαλοί, οι με εύθραυστο ψυχισμό που μπορεί να πληγωθούν. Μην θεωρούμε ότι «εντάξει δεν έχει ανάγκη αυτός είναι σκληρόπετσος». Μπορούν όλοι να σπάσουν.
Νομίζω κανένας που ξεκινάει μια σχολή με όνειρα και μάλιστα έχοντας πετύχει αυτό που ήθελε από το πουθενά, δηλαδή μετά την ώρα του, και ξεκινάει με χαρά με όρεξη, δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο.
Να το πω ειλικρινά, ούτε στα χειρότερα όνειρά μου δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα γινόντουσαν όλα αυτά και θα κατέληγε έτσι. Δηλαδή τη μέρα που βγήκαν οι βάσεις και είδα ότι πέρασα σε αυτή τη σχολή δεν φανταζόμουν ότι θα φτάναμε κάποιους μήνες μετά σε αυτό το σημείο.
Οποιοσδήποτε έχει πρόβλημα να ζητήσει βοήθεια γιατί ακόμα είναι ταμπού το να πας σε ψυχολόγο, σε ψυχίατρο. Είχε τύχει παλιά, πριν γίνουν όλα αυτά, να πω σε φίλο μου πάνε σε ένα ψυχολόγο γιατί είχε πολλή ένταση εκείνη την περίοδο, και είχε παρεξηγηθεί!
Δεν είναι ταμπού, είναι πάρα πολύ καλό, γνωρίζεις τον εαυτό σου, σε εξελίσσει σαν άνθρωπο. Και το σκέφτομαι ότι αν ποτέ έκανα παιδιά, απ’ το να πάρεις ένα παιχνίδι στο παιδί σου ή ένα ακριβό δώρο, δώσε αυτά τα λεφτά να κάνεις μία ψυχοθεραπεία με σκοπό το πώς θα το μεγαλώσεις. Είναι πιο σύνθετο απ’ ό, τι πιστεύουμε. Ακόμη και για μικρά πράγματα, το πώς θα πούμε στο παιδί μας να κάνει κάτι. (Είχα ακούσει κιόλας ότι στα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να λέμε κάτι με άρνηση, «μη κάνεις αυτό» αλλά «μήπως να έκανες το άλλο;».) Από τα μικρά πράγματα διαμορφώνεται η ψυχολογία. Καλύτερα δώσε 50 ευρώ και κάνε μία ψυχοθεραπεία με τη σύντροφό σου, το σύντροφό σου.
Θα ήθελα τέλος να πω σε κάποιον που μπορεί να είναι στην ίδια φάση με μένα, να διεκδικήσει το δίκιο του, να αναζητήσει βοήθεια από ειδικούς (είχα την τύχη οι γονείς μου να μου το προτείνουν από μόνοι τους και η δικηγόρος η μητέρα του φίλου μου που -και πάλι θα ήθελα να την ευχαριστήσω να μου τα παρέχει όλα αλλιώς δεν θα είχα την οικονομική δυνατότητα), και να προσπαθεί να σηκώνεται και να διεκδικεί.
Δηλαδή εγώ τώρα πήρα την απόφαση ότι θα βγω να πω την ιστορία μου, και ό,τι γίνει. Και να ‘μαι εδώ τώρα να μιλάω σε σένα. Αυτό…
