Γιάννης Δημητρέλλος
Είναι δύσκολο να δεις την μορφή του Παύλου Παυλίδη και να μη σιγομουρμουρίσεις «Η αγάπη θα-ρθει, η αγάπη θα-ρθει» ή έστω «Μόχα ο τρελός, μόχα ο σοφός, μόχα ο πνιγμένος, μόχα αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει». Ο τραγουδοποιός έχει ακολουθήσει τα τελευταία 12 χρόνια ένα πιο μοναχικό, ρομαντικό και ποιητικό δρόμο, που ενίοτε γίνεται λίγο πιο αιχμηρός, όπως με το υπέροχο «Αλλιώτικο Παιδάκι» που μίλησε χύμα για τον Ζακ Κωστόπουλο και όσους κυνηγούν τη διαφορετικότητα εκεί έξω, ή με τη «Νέα Βαρβαρότητα», το ντουέτο του με τον Γιάννη Αγγελάκα. Το «φάντασμα…» είναι μια επιστροφή σε ποιητικούς δρόμους, μια ελεγεία στο μισοσκόταδο, σε μια μουσική προσέγγιση που σχεδόν θυμίζει Massive Attack.
Ένα δείγμα από τους στίχους:
Όσο έκανα πως δεν το βλέπω
Φωσφόριζε και εμφανιζόταν
Όσο πλησίαζα κοντά του
Το φάντασμα απομακρυνόταν
Θα περιμένω λίγο ακόμη
Ο αέρας παίζει με τις στάχτες
Μεγάλοι σιωπηλοί μου δρόμοι
Αμίλητοί μου καταρράκτες
Αυτό το δρόμο με ένα φίλο
Τον ζωγραφίζαμε επί χρόνια
Πάντοτε ανάβαμε έναν ήλιο
Προτού ξαπλώσουμε στα χιόνια…»
