σε , ,

Ένα ποίημα του 29χρονου Ocean Vuong που μόλις κέρδισε το Βραβείο TS Eliot

Είναι ο πρώτος και μοναδικός απ’ την οικογένειά του που έμαθε να γράφει και να διαβάζει

Screenshot 3 13

Γεννήθηκε στη Σαϊγκόν, σε μια φυτεία ρυζιού στα τέλη του 1988 -υπήρξε «μωρό του πολέμου»- πέρασε ένα χρόνο σε στρατόπεδο μεταναστών στις Φιλιππίνες και τελικά στα δύο του χρόνια βρέθηκε να ζει στις ΗΠΑ, στο Κονέκτικατ.

Η μητέρα του ήξερε μόνο τα τρία πρώτα γράμματα της αλφαβήτου, και ο ίδιος υποψιάζεται πως σχεδόν όλη η οικογένειά του είναι δυσλεκτική. Όμως ο Ocean Vuong, τελικά, έμαθε γράμματα στα 11 του και τα αγάπησε πολύ.

Η ιστορία του εδώ: 

Vietnamese-American poet contemplates his personal ties to the war

In “Night Sky With Exit Wounds,” poet Ocean Vuong pays tribute to the oral tradition of his family and his personal connection to the Vietnam War.

Η πρώτη του ποιητική συλλογή Night Sky With Exit Wounds κυκλοφόρησε το 2016 και πήρε διθυραμβικές κριτικές – αλλά και βραβεία, με πιο πρόσφατο το Βραβείο Ποίησης TS Eliot.

9781556594953 vert 7462431c04aa666ed91cede808d6c0498158caf4 s400 c85Χάρη στον Sam Albatros που το μετέφρασε, διάβασα το παρακάτω ποίημα του Vuong. (Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Χρόνος). Συμπτωματικά, το συγκεκριμένο ποίημα ήταν ένα από τα δύο που διάβασε ο Vuong στα TS Eliot Prize Readings.

 

Ocean Vuong

ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΑΓΑΠΗΣΩ ΤΟΝ ΟΣΙΑΝ ΒΟΝΓΚ

Όσιαν, μη φοβάσαι.
Το τέλος του δρόμου είναι τόσο μακριά
που ήδη ξοπίσω μας είναι.
Μην ανησυχείς. Πατέρας σου είναι ο πατέρας σου
μέχρι ο ένας από τους δυο σας να το ξεχάσει. Όπως
οι σπόνδυλοι δε θα θυμούνται τα φτερά
όσες φορές κι αν τα γόνατά μας
αγγίξουν την άσφαλτο. Όσιαν,
ακούς; Το ομορφότερο σημείο
του σώματός σου είναι οπουδήποτε
πέφτει η σκιά της μητέρας σου.
Εδώ το σπίτι όπου τα παιδικά χρόνια
λαξεύονται σ’ ένα κόκκινο σύρμα-παγίδα.
Μην ανησυχείς. Απλά πες το ορίζοντα
& δε θα το φτάσεις ποτέ.
Εδώ το σήμερα. Πήδα. Υπόσχομαι πως
σωστική λέμβος δεν είναι. Εδώ ο άντρας
με χέρια τόσο πλατιά για να μαζέψουν
την αποχώρησή σου. & εδώ η στιγμή,
λίγο αφού τα φώτα σβήσουν, όταν μπορείς να δεις ακόμα
τον αμυδρό πυρσό ανάμεσα στα πόδια του.
Τον χρησιμοποιείς ξανά & ξανά
ώστε να βρεις τα δικά σου χέρια.
Ζήτησες μία ακόμα ευκαιρία
& δόθηκε ένα στόμα ν’ αδειάσεις.
Μη φοβάσαι, οι πυροβολισμοί
είναι μονάχα ήχοι ανθρώπων
που προσπαθούν να ζήσουνε λίγο ακόμα
& αποτυγχάνουν. Όσιαν. Όσιαν –
σήκω επάνω. Το ομορφότερο σημείο του σώματός σου
είναι εκεί που κατευθύνεται. & να θυμάσαι,
ότι η μοναξιά είναι επίσης χρόνος
που περνάμε με τον κόσμο. Εδώ,
μες το δωμάτιο αυτό, όλοι τους παρευρίσκονται.
Φίλοι νεκροί περνάνε
μέσα σου σαν αεράκι
μέσα από μελωδό. Εδώ ένα γραφείο
με πόδι κουτσό & ένα τούβλο
να το στηρίξει. Ναι, εδώ ένα δωμάτιο
τόσο ζεστό, τόσο-αιμάτινο-κοντά,
υπόσχομαι θα ξυπνήσεις –
& θα μπερδέψεις τους τοίχους αυτούς
με δέρμα.
Μετάφραση: Sam Albatros
Ακολουθήστε τα Μικροπράγματα στο Google News, για άρθρα και κουίζ που θα σας φτιάχνουν τη μερα.
0 Comments
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια

Τα Μικροπράγματα στο inbox σου!