Άρης Δημοκίδης
Παρακολουθώ τη δουλειά του εδώ και καιρό και τη θεωρώ εξαιρετική. Χαίρομαι που σήμερα τον παρουσιάζω και που μίλησα μαζί του. Η αφορμή ήταν η συμμετοχή του στο φετινό 14ο Athens Digital Arts Festival, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (24-27 Μαϊου, στο φουαγιέ Νίκος Σκαλκώτας). Εκεί, ο Ανέστης Ανέστης παρουσίασε 13 έργα GIF από την σειρά “Α natural History of exotic extinctions”.
– Αληθεια, τι ήθελες να γίνεις μικρός; Πώς στράφηκες στην τέχνη;
Με την πρώτη μου εφηβική επαφή με τους υπολογιστές στα 80’s μου γεννήθηκε μία πανίσχυρη έλξη. Ξεκίνησα να “κρακάρω” ηλεκτρονικά παιχνίδια τότε, και εάν υπήρχε Internet μάλλον θα προσπαθούσα να χακάρω και sites. Πάντως υπήρχαν έντυπα περιοδικά και κάποια BBS, μέσω των οποίων ανταλλάσαμε προγράμματα ή δουλειές μας. Αυτό όμως που στην ουσία με τράβηξε στους υπολογιστές ήταν η αμεσότητα του αποτελέσματος της δουλειάς σου.
Έγραφες κώδικα έχοντας μία εικόνα από έναν φανταστικό κόσμο στο μυαλό σου, και τελικά τον υλοποιούσες στην οθόνη σου, και μάλιστα με τόσο μεγαλύτερη ευκρίνεια όσο πιο αφαιρετικός ήταν ο τρόπος με τον οποίος τον είχες πλάσει στην φαντασία σου. Ο Λόγος γίνεται Σάρκα λένε, και το programming είναι μία κυριολεκτική και πρακτική μορφή μαγείας όπου “εντολές” ενσαρκώνονται σε μια προσομοίωση ενός πρωταρχικού ονείρου. Και αυτή η προσομοίωση τελικά γίνεται εξίσου πραγματική με τον κόσμο, κάτι που αποτελεί ακόμα και τώρα μια βασική θεματική μου.
Μεγαλώνοντας σπούδασα Φυσική, κάτι που επίσης ήθελα από μικρός λόγω μίας επίμονης περιέργειας να μάθω πως δουλεύει το Σύμπαν, αλλά και γιατί ήταν ένα εξαιρετικά ευρύτερο γνωστικό πεδίο από την πραγματιστική δουλειά μου με τους υπολογιστές. Απεχθανόμουν πάντα τις formal εκπαιδευτικές διαδικασίες, και σαφώς δεν θα άντεχα να σπουδάσω κάτι που θα αφορούσε στενά και αποκλειστικά το πρακτικό κομμάτι της δουλειάς μου. Λατρεύω να διαβάζω και να μαθαίνω μόνος μου ούτως ή άλλως, και η βιβλιοθήκη μου ήταν πάντα ο αγαπημένος μου χώρος στο σπίτι μου.
Τελειώνοντας τις σπουδές άρχισα να δουλεύω ως προγραμματιστής και τελικά ως project manager για 15 χρόνια σε έργα επιχειρησιακών στρατιωτικών εφαρμογών. Τα έργα αυτά αφορούσαν command &control, επικοινωνίες, επιχειρήσεις πληροφοριών και ηλεκτρονικό πόλεμο, και γενικότερα ανάλυση και αναπαράσταση πολύπλοκων δεδομένων. Τα τελευταία χρόνια όμως δουλεύω ανεξάρτητα πάνω σε έργαdata art και αναπαράστασης δεδομένων αναπτύσσοντας δικά μου user interface και εργαλεία software.
Στην εφηβεία μου όμως μου δημιουργήθηκαν και διάφορες εμμονές γύρω από την σύγχρονη τέχνη. Η πρώτη μου πολύ δυνατή εμπειρία με τον χώρο ήταν η επαφή με τα εννοιακά έργα της Jenny Holzer και της Barbara Kruger. Κι εδώ το αρχικό στοιχείο που μου προκάλεσε έλξη ήταν η δύναμη του λόγου και του κειμένου να δημιουργεί αντικείμενα, είτε εικονικά (virtual), είτε ..ανεικονικά όπως στην αφαιρετική τέχνη.
– Μίλησέ μου για τα έργα σου. Πώς επέλεξες αυτή την τεχνική και τη μορφή;
Καταρχάς προσωπικός μου στόχος είναι οι τεχνικοί και οι καλλιτέχνες να επικοινωνούν περισσότερο μεταξύ τους και να προωθούν κοινές διεπιστημονικές συνέργειες. Δεν αναφέρομαι μόνο σε αμιγώς καλλιτεχνικά έργα, άλλα και σε τεχνολογικά, στην δημιουργία αισθητικών μορφών που παράγονται από big data, στατιστικές ή εξομοιώσεις με εκπαιδευτικό ή αναλυτικό σκοπό (data art), και τελικά την δημιουργία μίας συνολικής εμπειρίας της ανθρώπινης γνώσης. Είναι πολύμορφη η εκφραστική δύναμη της τεχνολογίας, άλλωστε την έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές να εισβάλει στον χώρο των visual arts -μέσω της video art για παράδειγμα. Γι’αυτό το λόγο με ενδιαφέρει η computer art και τα ψηφιακά Νέα Μέσα (New Media), το software, οι οθόνες των υπολογιστών και τα user interface σαν εργαλεία συναισθηματικής και σωματικής διαμεσολάβησης μεταξύ του πραγματικού και του virtual.
Ειδικότερα εστιάζω στα interactive installation, και στο πως διευρύνουν την εμπειρία ενός έργου επαναφέροντας μία ιερή σωματικότητα σαν βασικό μέσο επικοινωνίας. Κατά κάποιον τρόπο αισθάνομαι ότι όπως οι αφρικανικές μάσκες στον Μοντερνισμό έδωσαν μία νέα ζωτική ώθηση στην οπτική γλώσσα έξω από το νατουραλιστικό πλαίσιο, έτσι και τα video games, με την εκρηκτική αμεσότητα των σωματικών κινήσεων στις οποίες μας παρασύρουν, μας εμπνέουν να επινοήσουμε νέες γλώσσες τόσο στην τέχνη όσο και στην επικοινωνία πληροφοριών με χρηστικό περιεχόμενο. Και αυτές οι γλώσσες μπορούν να γράψουν τα δικά τους ποιήματα μέσω των Νέων Μέσων.
Πέραν όμως της data art και των interactive installation π ου εντάσσονται σαφώς σε αυτό που λέμε Νέα Μέσα, ενδιαφέρομαι και για μέσα με ισχυρή pop διάσταση, όπως η GIF art. Αν και εξακολουθώ να δημιουργώ τα έργα μου σαν πραγματικές εγκαταστάσεις που πρέπει να βιώνονται μέσα σε ένα περιβάλλον που απαιτεί φυσική παρουσία και αλληλεπίδραση, μου αρέσει επίσης να “αποστάζω” από αυτά και μια pop εκδοχή, στην μορφή αρχείων GIF για παράδειγμα εάν μιλάμε για video. Έτσι τα έργα μπορούν να ειδωθούν μέσα από οποιονδήποτε browser και να μοιραστούν στο Internet ελεύθερα.
Αντιλαμβάνομαι τα GIF, και οποιοδήποτε digital έργο ποστάρω στο Internet, σαν ένα είδος διαδικτυακής, ανοικτής pop art ακριβώς με την έννοια που μπορεί κανείς να δει έτσι και τα memes ή τις selfies. Η ποπ κουλτούρα μπορεί να είναι επιφανειακή αλλά με μία πολύ βαθειά έννοια. Φανταστείτε την σαν μία δισδιάστατη επιφάνεια (όπως η επιφάνεια του browser) πάνω στην οποία όμως είναι τυπωμένο ένα ολόγραμμα το οποίο απεικονίζει βαθύτερες και σκοτεινότερες πλευρές του κόσμου.
Μέσα από αυτό το λεπτό επιφανειακό στρώμα μπορεί να ειδωθεί απεριόριστο βάθος. Και επιπλέον σε αυτό το pop στρώμα μπορεί να ακμάσει και μία οικονομία μοιράσματος και ανοίγματος. Αρχικά με virtual τρόπο, χρησιμοποιώντας πλήθος δικτυακών τεχνολογιών και νομικών σχημάτων. Όμως σε δεύτερο χρόνο αυτή η οικονομία μπορεί να προκαλέσει μία σειρά γεγονότων στον κοινωνικό χώρο που θα μεταμορφώσουν δραστικά τον τρόπο που σκεπτόμαστε και δρούμε. Αυτό προφανώς δεν είναι δεδομένο, γιατί υπονομεύει την πανίσχυρη ελιτίστικη πλευρά της τέχνης. Όμως χρησιμοποιώντας αυτή την “ολογραφική” μηχανή της κυρίαρχης ποπ κουλτούρας με ανοικτό τρόπο διαθέτουμε ένα ισχυρό εργαλείο hacking και επαναπρογραμματισμού των κλειστών ελεγχόμενων δικτύων της τρέχουσας κοινωνικής και πολιτιστικής πραγματικότητας. Αυτό δεν έκανε πάντα η τέχνη; Δεν “χάκαρε” κάθε φορά την τρέχουσα έκδοση του πολιτισμού με το να επαναπρογραμματίζει την αντίληψη όλων όσων την παρατηρούν;
– Τι σε εμπνέει;
Η ακρίβεια των σιωπών και τα πάθη που γεννούν οι απουσίες και οι απώλειες. Και ο τρόπος με τον οποίο όλα όσα ονομάζουμε πολιτισμό συμπληρώνουν αυτά τα κενά, πότε με πληροφορία, πότε με θόρυβο: η μαζική κουλτούρα και η cyberculture, τα social media και η tribal αναγέννηση που επαναφέρουν στην καθημερινότητα, η πολιτική του Internet και των Νέων Μέσων, η μεταμοντέρνα ειρωνεία και νοσταλγία, ηunderground κουλτούρα των drugs, η ιστορία της επιστήμης, της τέχνης και της φιλοσοφίας σαν οργανικό κομμάτι της ιστορίας του ανθρώπινου είδους, η βία της Φύσης που σαν Μήδεια εξαφανίζει μαζικά την ζωή που γεννάει, τα video games και η διαφήμιση σαν κορυφαίες μορφές visual art του εικοστού αιώνα, τα ουράνια τόξα και οι μακρινοί ορίζοντες των τοπίων, οι χάρτες σαν εργαλεία αναπαράστασης του κόσμου, η μνήμη σαν εύπλαστο υλικό που δημιουργεί ταυτότητες, ο Χρόνος και οι εναλλακτικές ιστορίες, η Φαινομενολογία, η πολιτική αυτονομία, η ποίηση του μαγικού ρεαλισμού, προ-νεωτερικά συμβολικά συστήματα σκέψης (όπως η μαντική του I-Ching και των Ταρώ), ο μυστικισμός και η αλχημεία, οι θεωρίες συνωμοσίας ως αφαιρετικές αναπαραστάσεις ενός πολύπλοκα δικτυωμένου κόσμου, η μαγική σκέψη σαν εννοιακό σύστημα (κάτι που μου αρέσει να ονομάζω conceptual magick), η τεράστια μάζα δεδομένων που δημιουργούμε σαν πρώτη ύλη της τέχνης αλλά και σαν μέσο αναλυτικής κατανόησης του πολιτισμού (cultural analytics), το ανθρώπινο σώμα σαν τοπίο, οι αποκαλυπτική φιλολογία και οι ιστορικές καταρρεύσεις πολύπλοκων πολιτισμών, τα τεχνολογικά ατυχήματα και τα glitch, το πεπερασμένο της ανθρώπινης ζωής σαν απελευθερωτική υπαρξιακή συνθήκη, και τελικά οι γάτες, το χιούμορ, η ελαφρότητα και ο έρωτας ως αντίδοτο και υπέρβαση όλων των προηγούμενων.
– Τι εκφράζεις μέσα απ’ τα έργα σου;
Την ανάγκη να παρατηρούμε τον κόσμο από πολλές πλευρές ταυτόχρονα. Όχι μόνο αλλάζοντας οπτικές γωνίες και χρονικές στιγμές (όπως στον Κυβισμό για παράδειγμα), αλλά χρησιμοποιώντας διαφορετικά συστήματα σκέψης, διατρέχοντας παράλληλα διαφορετικά δρομολόγια σύνθεσης και ανάλυσης, διαίσθησης κι αισθαντικότητας. Και θεωρώ αδύνατο να λειτουργήσει αυτό το παιχνίδι μεταξύ διαφορετικών ιδεών και συστημάτων σκέψης χωρίς την υποστήριξη μιας πνευματικής αισθητικής κι ενός “μαγικού ρεαλισμού” ενάντια στην απομάγευση της καθημερινής εμπειρικής πραγματικότητας.
Ένα παράδειγμα τέτοιων παράλληλων διαδρομών είναι η αναλυτικότητα της επιστήμης σε σχέση με την αμεσότητα της μαγικής σκέψης. Η μαγεία δεν είναι παρά ένας ενστικτώδης, μη αναλυτικός τρόπος να προβάλουμε νοήματα -και όχι αλήθειες όπως αυτές που αναζητά η επιστήμη- στα διαρκώς μεταβαλλόμενα μοτίβα της πραγματικότητας. Με την ίδια λογική που η επιστήμη είναι ένα σύστημα σκέψης που έχει ως αντικείμενο την Φύση και λειτουργεί αναλυτικά, η μαγεία λειτουργεί συνθετικά και βιωματικά (όπως και η τέχνη άλλωστε). Ο βασικός στόχος ενός μαγικού συστήματος δεν είναι η κατανόηση αλλά η ενστικτώδης ενσυναίσθηση των pattern του κόσμου των αισθήσεων, και ακριβώς αυτός ο ίδιος μηχανισμός ενεργοποιείται σε νέα τεχνολογικά εργαλεία τεχνητής ευφυΐας όπως το deep learning. Είναι κάτι πιο αισθαντικό, γήινο, ερωτικό και διαισθητικό από μία εξίσωση, αν και προφανώς μια εξίσωση είναι πιο αποτελεσματικά ακριβής στο πεδίο της εφαρμογής της. Βέβαια μερικές εξισώσεις είναι ποιήματα με όλη την σημασία της λέξεως, ομοιοκαταληξίες γραμμένες στην μαθηματική γλώσσα της Φύσης κάτι που όμως είναι δύσκολο να συγκινήσει κάποιον σε βάθος εάν δεν κατέχει καλά και την πρωτότυπη μαθηματική γλώσσα. Για να μην παρεξηγούμαι: δεν “πιστεύω” στην μαγεία με κάποιον κυριολεκτικό τρόπο, ενδιαφέρομαι για την ενστικτώδη, πρωτογενή, βιωματική αντίληψη του κόσμου την οποία χρησιμοποιεί σε αντίστιξη με τις επίσης αποτελεσματικές τεχνικές της επιστήμης. Κάποιες σύγχρονες σχολές της λεγόμενης chaos magic (ειδικά ο Ramsey Dukes που επηρέασε και τους δημιουργούς της ταινίας Matrix) συλλαμβάνουν την πραγματικότητα ως δημιουργία αυθαίρετων μεθοδολογικών συστημάτων πίστεως, και θεωρούν ότι με την χρήση των κατάλληλων συμβόλων εντός του συστήματος πίστης που την παράγει μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που την βιώνουμε και τελικά την ίδια την ουσία της. Ακριβώς αυτό που κάνει το software όταν τρέχει προσομοιωμένους κόσμους μέσα σε έναν υπολογιστή!
Η ρευστή αντίληψη μας αντικατοπτρίζεται κατά κάποιον τρόπο στην δομή μίας εξίσου ρευστής πραγματικότητας, και ακριβώς αυτό είναι το βασικό τρυκ στην τεχνολογία της virtual reality, αλλά και μία από της βασικές ιδέες πίσω από θεωρίες που υποστηρίζουν ότι ήδη ζούμε μέσα σε κάποια προσομοίωση, ή ότι η πρώτη ύλη της πραγματικότητας είναι η πληροφορία. Και κάπου εδώ οι παράλληλες διαδρομές μαγείας και τεχνολογίας αρχίζουν να συγκλίνουν ακριβώς όπως το έλεγε ο Arthur Clarke: οποιαδήποτε αρκετά προηγμένη τεχνολογία, δεν διαφέρει από τη μαγεία. Και αυτή η τεχνολογία δεν βρίσκεται στο μέλλον, αλλά στο παρόν, εκεί όπου το software δίνει ζωή σε pixel και η αρχέγονη πρωταρχική οργανική σχέση με τον κόσμο δεν έχει ακόμα διαλυθεί από τον δυϊσμό software-hardware. Εάν το πραγματικό σήμερα είναι η απομαγευμένη μορφή του κόσμου, τότε το virtual είναι το πεδίο στο οποίο η μαγεία μπορεί να επανέλθει δριμύτερη.
Διευκρινίζοντας επίσης το μοτίβο της απομάγευσης, δεν είναι η επιστήμη ως σύστημα, αλλά η επιστήμη ως γραφειοκρατική επίλυση πρακτικών προβλημάτων αυτή που ευθύνεται γι’αυτήν την αποστροφή από τον ρομαντισμό. Κάτι το οποίο φυσικά συμβαίνει και στην διακοσμητική τέχνη (που ήταν η συντριπτική πλειοψηφία της τέχνης από ανέκαθεν), που κι αυτή είναι γραφειοκρατική: λύνει κοινωνικά ή άλλα προβλήματα χρησιμοποιώντας την αισθητική. Υπάρχει μια λέξη που χρησιμοποιείται τόσο για την γραφειοκρατική επιστήμη, όσο και για την διακοσμητική τέχνη: τεχνική. Όμως η ηθική τέχνη και επιστήμη οφείλει να μην αρκείται στην τεχνική αλλά να την υπερβαίνει να γίνεται ιερή, να δημιουργεί σχέσεις νοήματος έστω και εάν αυτές είναι εύθραυστοι ιστοί αράχνης που αιωρούνται στον χώρο των ιδεών. Στην τελική ακριβώς αυτό το εύθραυστο στην μαγεία ξαναγίνεται τεχνική με μία πολύ σωματική έννοια: γίνεται τελετουργία που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε μυρωδιές βοτάνων και υγρού χώματος τους χυμούς των πληροφοριών που ρέουν σε ένα virtual σύμπαν λόγου.
Τελικά αυτό που θέλω κάθε φορά να θυμίζω είναι το ότι οι άνθρωποι δεν κατοικούμε μόνο στο σύμπαν των νόμων της Φύσεως, αλλά και σε αυτό του Λόγου, της Φαντασίας, του Αισθαντικού. Και ότι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε με νόημα είναι το να το δημιουργούμε μιλώντας ταυτόχρονα όλες αυτές τις γλώσσες.
– Πιστεύεις ότι η τέχνη θα στρέφεται όλο και περισσότερο στον ψηφιακό κόσμο;
Πιστεύω ότι όλη η ζωή στον πλανήτη θα διαπλέκεται περισσότερο με τον ψηφιακό κόσμο, και ότι αυτή η συγχώνευση θα γίνεται όλο και λιγότερο αισθητή ως τέτοια, όσο περισσότερο θα βιώνουμε διαμέσου μίας υβριδικής σωματικότητας τα ούτως ή άλλως θολά όρια μεταξύ πραγματικού και virtual. Αυτή η υβριδικότητα γεννάει ήδη μία βιολογία ικανή να επεξεργάζεται ενέργεια και πληροφορία με νέους τρόπους (εντός μίας χρονικής περιόδου που κακώς ονομάζεται singularity διότι όντας σταδιακή δεν θα βιωθεί από κανένα βιολογικό είδος ως μία ξεχωριστή και ιδιαίτερη στιγμή), και νομίζω ότι αυτοί οι τρόποι στο μέλλον θα αφορούν σε νεοαναδυόμενα είδη ζωής, με τον άνθρωπο να είναι ένας ξεθωριασμένος -πλην σημαντικός- ενδιάμεσος εξελικτικός κρίκος. Η τεχνολογία είναι μία επέκταση της βιολογίας σε νέα πεδία. Τεχνολογική ήταν και η ανακάλυψη της σπονδυλικής στήλης από τα πρώτα χορδωτά πριν εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Όμως πέραν αυτού, η σημερινή τεχνολογία έχει γίνει επιπλέον και ένα περιβάλλον εντός του οποίου μπορεί να αναπτυχθεί νέα βιολογία, όπως ήταν η στεριά για τα πρώτα αμφίβια που βγήκαν από την θάλασσα για να περπατήσουν πάνω της. Η τεχνολογία είναι ένας ορίζοντας που σπρώχνει αμείλικτα την εξέλιξη των ειδών προς μία άγνωστη χώρα στην οποία θα ευδοκιμήσουν καινούργια νοήματα.
Για μένα η τέχνη δεν πρέπει να λειτουργεί απλώς ως μυθολογική ή στιλιστική αναπαράσταση του τεχνολογικού μας φαντασιακού (και σε αυτό συμπεριλαμβάνω και την προηγούμενη αναφορά στον μύθο του επερχόμενου singularity), ούτε ως γοητευτική επίδειξη τεχνολογικής επιδεξιότητας και “υπερ-εννοιολογικοποίησης” όπως συμβαίνει κυρίως σήμερα στα Νέα Μέσα. Η σαγήνη της τεχνολογίας δεν είναι παρά ένας μηχανισμός ελέγχου του συμβολικού σύμπαντος, τη στιγμή που ο έλεγχος του πραγματικού σύμπαντος εξακολουθεί να ασκείται από παραδοσιακές δομές εξουσίας και να εξελίσσεται με μη-γραμμικούς τρόπους. Η τέχνη οφείλει να είναι κριτική απέναντι στην παρούσα κατάσταση, να μην παρασύρεται από την γοητεία μίας μυθολογικής τεχνολογικής ουτοπίας, αλλά να εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο έχοντας ήδη υποκύψει στην γοητεία της ουτοπίας. Και νιώθω ότι ειδικά τα ψηφιακά μέσα στο τέλος θα γίνουν η εκδίκηση της μαγείας ενάντια στην επιστήμη. Καθαρή, αισθαντική, χειροπιαστή τεχνική, χωρίς κάποια επίμονη έμφαση σε βαθειά νοήματα, μύθους και αλήθειες. Να το θέσω διαφορετικά, μέσα από μία σειρά τεχνολογικών αναπαραστάσεων και interface, τα Νέα Μέσα εκφράζουν κυρίως μία επιστροφή σε έναν “υπερ-φυσικό” χώρο όπου το να είσαι παρόν και βυθισμένος μέσα του ξαναγίνεται μία ιερή εμπειρία. Τα άγρια δάση στα οποία πετούσαν οι μάγισσες ξαναφυτρώνουν σαν αχανείς όγκοι pixel και πληροφοριών εντός των οποίων δεν εφαρμόζουμε μόνο τις τελετουργίες της επιστημονικής ερμηνευτικής, αλλά και χορεύουμε με ενθουσιασμό τον ερωτικό, ηλεκτρονικό χορό του επερχόμενου αργού αφανισμού μας.
– Μελλοντικά σχέδια;
Αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και τις σχέσεις του σαν ένα δυναμικό, μπλεγμένο ιστό στον οποίο παγιδεύονται μυριάδες ενδιαφέροντα γεγονότα. Η προσπάθεια μου να καταλάβω και να νιώσω με ευαισθησία τις ταλαντώσεις αυτού του ιστού λειτουργεί σαν ναρκωτικό που μεγεθύνει την αντίληψη μου, είναι για μένα ένας τρόπος “διεύρυνσης της συνείδησης” σε πολλαπλά επίπεδα απέναντι στην εμπειρία της ζωής. Και θέλω να ζω σε όλα αυτά τα επίπεδα τόσο ανιχνεύοντας τις αφαιρετικές τους αναπαραστάσεις, όσο και διατηρώντας μία γνήσια και αυθεντική πρακτική επαφή με τον τρόπο που λειτουργούν. Ο στόχος μου λοιπόν παραμένει πάντα η αναπαράσταση του πολύπλοκου και πως αυτή μπορεί να ξαναγίνει γοητευτική, να ερωτοτροπήσει με το Συμβολικό χωρίς όμως να απλοποιηθεί η λειτουργικότητα του, αλλά και χωρίς να κρυφτούν οι κίνδυνοι που δημιουργεί πίσω από τον εκστατικό ίλιγγο των εικόνων στον οποίο είμαστε σήμερα ριγμένοι. Πως μπορούμε να ζήσουμε με δεδομένη την καλειδοσκοπική πολυπλοκότητα του κόσμου και την θολή αβεβαιότητα της ύπαρξης μας; Ποιοί γνωσιακοί χάρτες μπορούν να μας βοηθήσουμε να διακρίνουμε ίχνη νοήματος σε αυτά που δεν γνωρίζουμε;
Γι’αυτό με ενδιαφέρει σε πρώτο χρόνο η επέκταση των εφαρμογών των software εργαλείων για data visualization που δημιουργώ σε ένα ευρύτερο πεδίο εφαρμογών, αξιοποιώντας ταυτόχρονα ιστορικές, πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές βάσεις δεδομένων. Θέλω να κάνω ορατό τον ιστό του Πραγματικού και τις περιδινήσεις του ακριβώς γιατί αυτές οι δονήσεις αποκαλύπτουν την δομή του και τους κρυμμένους μύθους πίσω από αυτό, τα όρια τα δικά μας, τα όρια των τεχνολογικών και κοινωνικών κατασκευών μας. Η πληροφορία είναι η ύλη του μέλλοντος, και οι διαδραστικές, δυναμικές της αναπαραστάσεις όταν βρίσκεται “εκτός ισορροπίας” διαγράφουν τα φευγαλέα ίχνη των πιθανών μελλοντικών μας διαδρομών. Χρησιμοποιώντας αυτά τα εργαλεία στον χώρο της data art, αυτή τη στιγμή δουλεύω πάνω σε νέα έργα με πολιτική θεματολογία -με έμφαση στον κόσμο των πολιτικών ελίτ- επηρεασμένος έντονα και από την δουλειά του νεοεννοιακού καλλιτέχνη Mark Lombardi και της προσπάθειάς του να αναπαραστήσει πολύπλοκα δίκτυα σχέσεων μεταξύ πολιτικής και χρήματος.
Σε δεύτερο χρόνο ενδιαφέρομαι για την τεχνητή νοημοσύνη και τις εφαρμογές της (ειδικά του deep learning) τόσο στα εργαλεία που αναπτύσσω, όσο και στην δημιουργία αισθητικών και ποιητικών μορφών. Ένα καινούργιο έργο που έχω αρχίσει να δουλεύω χρησιμοποιεί το TensorFlow™ (μία ανοικτή βιβλιοθήκη λογισμικού για deep learning της Google) και την χριστιανική θρησκευτική ζωγραφική και θεματολογία για να δημιουργήσει εικόνες και animation με αναφορές πάνω στην τρέχουσα πολιτισμική μυθολογία.
