11 σημαντικά πράγματα που γράφτηκαν στο Facebook για το θάνατο του Βαγγέλη

«Έχω υπάρξει θύμα bullying για πολλά χρονιά, ναι αμέτρητα ψυχικά τραύματα έχουν μείνει ακόμη…» έγραψε αναγνώστης στα σχόλια του άρθρου μου 3 πράγματα που θα πρέπει να μας διδάξει ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη, και συνέχισε: «Όχι ότι έχουν περάσει χρόνια που έχουν συμβεί ούτε ότι είμαι μεγάλος σε ηλικία. Το “αστείο” της ημέρας ήταν όταν ένας από τους “βασικούς” bullies του σχολείου μου δημοσίευσε είδηση για τον τραγικό θάνατο του Βαγγέλη με τη λεζάντα:

“Όταν βλέπουμε γύρω μας ψευτονταηδες να παρενοχλούν κάποιον και δεν κάνουμε κάτι είμαστε συνεργοί στο έγκλημά τους. STOP BULLYING! SAVE PEOPLE’S LIVES!”
Πολύ περισσότερο από ειρωνεία… Ποιος ξέρει; Ίσως τελικά οι άνθρωποι αλλάζουν ή ίσως απλά επιδιώκουν να πάρουν κι αυτοί θέση σε ένα ζήτημα… μόνο και μόνο για να φανεί ότι πήραν, γιατί αυτό μετράει εξάλλου…το “φαίνεσθαι” και τα likes.»

Αυτά έγραψε ο αναγνώστης και αυτό στηλιτεύθηκε και από πολλούς. Επέλεξα 11 διαφορετικά status update που, κατά τη γνώμη μου, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν σημαίνει ότι και τα συγκινητικά ή αποχαιρετιστήρια status δεν είναι σημαντικά -το αντίθετο-, τα παρακάτω όμως βλέπουν τα πράγματα από άλλη σκοπιά.

Χρήστος Στυπαγγίδης

Να θυμάστε παιδιά. Σας διαβάζουμε όλο το χρόνο. Επειδή σήμερα “είστε Βαγγέληδες” δεν αναιρεί την μαλακία που σας δέρνει τον υπόλοιπο χρόνο.

Κάθε φορά λοιπόν που γράφετε για μπάζα, για χοντρούς, για Αλβανούς, για Ρωσοπόντιους, για χαζούς, για ξερακιανές, για αυτές που δεν ντρέπονται να φορέσουν μαγιό και να βγουν στην παραλία το καλοκαίρι, να ξέρετε, σας διαβάζουμε και θυμόμαστε.

Αντί να γράψουμε συγκινησιακά φορτισμένα μηνύματα για τον Βαγγέλη που έχασε τη βασανισμένη ζωή του, ας γίνουμε μέρος της λύσης μελλοντικών προβλημάτων, έστω στη μνήμη του αγοριού αυτού.

Ας ζητήσουμε συγγνώμη από κάποιον που κοροϊδέψαμε. Ας κάνουμε τους άλλους γύρω μας να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Ας σταματήσουμε να κοροϊδεύουμε ακόμα και έναν άγνωστο, ακόμα και έναν διάσημο. Ας πούμε μια καλή κουβέντα ακόμα και σε έναν άγνωστο.

Ας μάθουμε ότι μειώνοντας κάποιον άλλον δε γινόμαστε καλύτεροι από αυτόν αλλά συμβάλλουμε σε μια νοοτροπία που γενικεύεται σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πρόβλημα κοροϊδίας, εκφοβισμού, χλευασμού, βίας, απαξίωσης, αναισθησίας, αδικίας.

Ας δούμε τους ανθρώπους (ακόμα και εκείνους που δε συμπαθούμε) με περισσότερη τρυφερότητα, κατανόηση και αγάπη.

Γρηγόρης Φαρμάκης
Θα είχαμε ένα πρόβλημα bullying αν η κοινωνία μας στις άλλες εκφάνσεις της ήταν ανεκτική και πολιτισμένη. Το γεγονός θα ήταν τότε δείγμα ενός φαινομένου που πρέπει ν’αντιμετωπιστεί. Η δική μας κοινωνία όμως έχει μείνει στην αποθέωση του κοινωνικού αυταρχισμού, της μαγκιάς, της χυδαιότητας, της ίδιας της βίας, και του χλευασμού της ευγένειας, της ανεκτικότητας και της πολιτισμένης συμπεριφοράς.

Οι πιτσιρικάδες που απ’ότι φαίνεται εξώθησαν έναν νέο άνθρωπο στην αυτοκτονία, δεν ένοιωθαν ότι κάνουν κάτι διαφορετικό από το ευρύτερο κοινωνικό τους περιβάλλον που απαξιώνει ότι δεν κατανοεί, που χλευάζει ότι το ενοχλεί, που βρίζει στα γήπεδα την αντίπαλη ομάδα και στις τηλεοράσεις το αντίθετο κόμμα, που ψηφίζει ναζί για «να ρίχνει και καμία σφαλιάρα» σε μετανάστες στους δρόμους και σε «προδότες στη βουλή», που μισεί, με αυτό το βαθύ και ζωώδες μίσος, ότι αμφισβητεί στην καθημερινότητά της τις βεβαιότητές της.

Από το να κραυγάζεις με ανορθόγραφα και κεφαλαία σε μπλογκς και κοινωνικά μέσα και να θέλεις κρεμάλες για προδότες και για όσους δεν είναι αρκετά Έλληνες, μέχρι να εξευτελίζεις και να βασανίζεις κάποιον που προσβάλλει το χωριό σου γιατί δεν είναι όπως εσύ έμαθες ότι είναι οι άντρες του χωριού σου, η απόσταση δεν είναι μεγάλη.

Από το να ικανοποιούνται τα πιο χυδαία σου ένστικτα βλέποντας Λαζόπουλους και Κασιδιάρηδες στην τηλεόραση, μέχρι να τα κάνεις πράξη κι εσύ όταν βρεις κάπου που να σε παίρνει, ατιμώρητα φυσικά και θρασύδειλα, δεν έχει μεγάλη διαφορά. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει λοιπόν πρόβλημα bullying, ως νεανική παραβατική συμπεριφορά. Έχει πρόβλημα χυδαιότητας, που υπήρχε πάντα, αλλα τώρα γίνεται όλο και πιο ξεδιάντροπη, όλο και πιο απενοχοποιημένη, όλο και πιο εκδικητική.

Δεν είναι ότι οι άνθρωποι αυτοι δολοφόνησαν αργά και μεθοδικά έναν άλλο άνθρωπο επειδή ήξεραν ότι θα μείνουν ατιμώρητοι. Είναι ότι ακόμη και τώρα, αυτοί και οι οικείοι τους, και το περιβάλλον τους, και η κοινωνία του χωριού τους και της χώρας τους, το πολύ πολύ να θεωρούν ότι το παράκαναν λίγο.

Να βλέπουν την ιστορία στις ειδήσεις των οκτώ, και μετά να βάζουν Λαζόπουλο ή Θέμο για να ευφρανθούν λίγο χλευάζοντας ή βρίζοντας ότι δεν μπορούν να καταλάβουν.

George Paschalidis
Δάκρυα για τον νεκρό φοιτητή.

Από μια κοινωνία που έχει ανάγει την ψευτομαγκιά σε ανδρισμό. Που το “ναούμε” δίνει και παίρνει. Που προεδράρες μάγκες και αλάνια εκθειάζονται. Που παθέτικ λυσσάρες μιλάνε για σέξι μπρουταλιτέ και εξίσου παθέτικ κνωδαλόβλαχοι αλείφουν μούσκουλα με λάδια.
Καλημέρες.

Leonidas Karadimos
Να πούμε και κάτι για την κυρίαρχη λεβεντομαλακία. Κυρίαρχη παντού, αλλά σε ορισμένες τοπικές κοινωνίες εντονότερη. Φυσικά δεν είναι ελληνικό φαινόμενο ο εκφοβισμός, αλλά ένας λόγος που νομιμοποιείται στο μυαλό όσων των ασκούν (και από τον κοινωνικό περίγυρο) είναι αυτός. ”Πειράγματα” και ”αγορίστικα παιχνίδια”, και γαία πυρί μιχθήτω. Κρίμα για όσους πέθαναν, αλλά και για όσους βασανίζονται εν ζωή.

Nektarios Muzine
Είχα κάποτε έναν φίλο από το σχολείο. Καλό παιδί και τίμιο που με έχει βοηθήσει και τον έχω βοηθήσει. Η μετάλλαξή του ξεκίνησε το 2012, που πρωτοψηφισε Χ.Α.. Σταμάτησε να κατεβάζει καντήλια, σταμάτησε να βγαίνει μόνος του χωρίς τη γυναίκα του, έκανε κι ένα παιδί, αγόρασε Μερσέντες, αποκαλεί τους μετανάστες εισβολείς που ο θάνατος τους τον αφήνει αδιάφορο, θέλει να σκοτώσουν τους γύφτους παρόλο που στο χρώμα είναι πιο σκούρος από αυτούς “γιατί δεν πληρώνουν φόρους”, θέλει να απαγορεύσουν στους υπαλλήλους τις απεργίες κι όταν τον ρώτησα τι θα έκανε αν έβλεπε δυο γκέι να φιλιούνται στο δρόμο μού απάντησε πως θα τους πλάκωνε στο ξύλο.

Ήταν η τελευταία φορά που τον συνάντησα και πού και πού αναρωτιομουν μήπως ήταν σκληρή η στάση μου και πως βρε αδερφέ, αν φύγω κι εγώ απ’ τη ζωή του δεν πρόκειται κάποιος να τον βοηθήσει να καταλάβει το λάθος του.

Πριν λίγες μέρες συνάντησε τον πατέρα μου και τον ρώτησε ” καλά, ο Νεκτάριος δεν μου μιλάει για τα πολιτικά; “. Τότε κατάλαβα πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα, όταν κάποιος ερμηνεύει μια ολόκληρη στάση ζωής ως ” πολιτικά “, και επανεπιβεβαιωσα πως κανείς δεν μπορεί να κουβαλάει ως βάρος τις αμαρτίες όλου του κόσμου.

Κανείς δεν μπορεί να επιστρέψει στο βασίλειο της αγάπης με το ζόρι. Μπορούμε όμως να πιάσουμε το χέρι του φασίστα όταν το απλώσει σε έναν αδύναμο και να του το σπάσουμε, ακόμα κι αν κάποτε υπήρξε φίλος αγαπημένος κι άνθρωπος με καρδιά. Μέχρι να επιστρέψει στο βασίλειο της αγάπης μόνος του, εμείς πρέπει να του κατεβάζουμε το χέρι. Για να μην κλαίμε μετά για Βαγγέληδες, Ουαλίντ και Σαρλί κι απλά γεμίζουμε άχρηστα πτυελοδοχεία.

Dimitris Papadimitriadis
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΕΠΕΙΓΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ. Έγραψε κάποιος κάποτε.

Κάθε άνθρωπος που φεύγει λυπημένος, είναι μια καινούρια απόδειξη της αέναης ελεύθερης πτώσης μας στο απόλυτο κενό των επιτευγμάτων μας.

Stefanos Livos
Αυτά που λέγαμε για την υπόθεση Άλεξ τα λέμε σήμερα για το Βαγγέλη. “Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη σαν κοινωνία” και άλλες μπαρούφες, ενώ δεν συνειδητοποιούμε ότι είμαστε χειρότερη κοινωνία από πριν, αν όχι πιο σκληρή, πιο υποκριτική.

Εθελοτυφλούμε, ενώ ενώ έχουμε στείλει στη Βουλή νταήδες, δολοφόνους πολλών Βαγγέληδων.

Μας λέει ένα παιδί ότι είναι γκέι και το πάμε σε παπάδες.

Ονομάζουμε πουτάνες νεαρά κορίτσια επειδή κάνουν αυτά που κάνουν τα συνομήλικα αγόρια.

Φερόμαστε στους κακούς μαθητές σαν να είναι η ντροπή της γενιάς τους.

Στέλνουμε τα παιδιά στο στρατό “για να γίνουν άντρες”.

…Αλλά μας σοκάρει ο θάνατος του Βαγγέλη.

Σκατά στην “αγία” ελληνική οικογένεια, που νομίζει ότι μεγαλώνει τα παιδιά της με αξίες, ενώ στην ουσία εκθρέφει τους νταήδες μιας πατριαρχικής και φαλλοκρατικής κοινωνίας.

Eftychis Vardoulakis
Η τραγική ιστορια του Βαγγέλη Γιακουμάκη δημιουργεί δημιουργεί δυο υποχρεώσεις. Στην πολιτεία να βρει άκρη και να αποδώσει δικαιοσύνη και σε ολους εμας να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αγάπη και φροντίδα, να μην τα γεμίσουμε με συμπλέγματα, ανασφάλεια και τραύματα που θα τα κανουν να ψάχνουν εναν αδύναμο, να τον βασανίσουν και να αυτοεπιβεβαιωθούν ως “μάγκες”.
Όσο για εμας τους Κρητικούς να αναλογιστούμε ποια θα ήταν η αντίδραση των λεβεντογερων (που η δική μου γενια πρόλαβε) μπροστά στα σημερινά μαλακισμένα wanna be μαφιοζακια, που ξευτιλιζουν μια παράδοση λεβεντιάς και περηφάνειας. Μόνο θλίψη, μόνο ντροπή.

Fivos Botsis
Αυτή η κοινωνία που ουδέποτε ενθαρρύνει, προστατεύει ή αποδέχεται το διαφορετικό, αλλά κάνει τα στραβά μάτια όταν συμβαίνει το κακό και μετά θρηνεί πάνδημα στα κοινωνικά δίκτυα. Κανονικη Dogville…