Γιάννης Δημητρέλλος
Βγαίνοντας από το σπίτι μου, ο πρώτος περίπατος προς τα βόρεια, καταλήγει στην παραλία Βοτσαλάκια, γνωστή και ως παραλία του Παρασκευά. Πρόκειται για μια έναν όμορφο προορισμό για μια χειμωνιάτικη βόλτα, για μια παραλία που κάποτε ήταν περιβόητη για τον όχι και τόσο καθαρό βυθό της (και είναι ακόμα). Παρ’ όλα αυτά, αρκετοί ριψοκίνδυνοι Πειραιώτες την επιλέγουν ακόμα για το καλοκαιρινό τους μπάνιο. Όμως η παραλία του Παρασκευά έχει γράψει τη δική της ιστορία και σε κάτι ακόμα, αρκετά σημαντικό, τουλάχιστον θρυλικό ως προς την ιστορία της λαϊκής διασκέδασης. Αυτό το post σε σελίδα Φίλων του Πειραιά, με κινητοποίησε να αναζητήσω περισσότερα:
Η σπηλαιώδης κατασκευή στην οποία αναφέρεται η δημοσίευση:
Όταν η Σπηλιά του Πειραιά ήταν λαϊκό μουσικό κέντρο!
Ένα κείμενο στο Πειραιόραμα από το συγγραφέα/ιστορικό Στέφανο Μίλεση, περιγράφει ιδανικά την ιστορία αυτού του αλλόκοτου λαϊκού κέντρου:
Ποια ήταν λοιπόν τα χαρίσματα της Σπηλιάς;
- Το πρώτο ήταν η προνομιακή της θέση, δίπλα ακριβώς στη θάλασσα.
Τότε η ακτή δεν είχε επιχωματωθεί ακόμα και τα νερά του Σαρωνικού έσκαγαν ακριβώς εκεί του τελείωναν τα τραπέζια. Ο αφρός των κυμάτων ανακατευόταν με την κεχριμπαρένια κι ανόθευτη ακόμα ρετσίνα.
- Το δεύτερο χαρακτηριστικό της γνώρισμα, ήταν η άπλετη θέα που εξασφάλιζαν οι θαμώνες έξω από τη Σπηλιά, προς τον ορίζοντα του Σαρωνικού. Η προβλήτα του Φάρου απέναντι ακριβώς δεν είχε ακόμα κατασκευαστεί για να της περιορίζει τη θέα. Ειδικά τις φεγγαρόλουστες νύχτες το φως του φεγγαριού αντανακλούσε στη θάλασσα προσφέροντας αξέχαστες νοσταλγικές στιγμές.
- Τρίτο και κυριότερο ίσως χαρακτηριστικό της ήταν ο μαγευτικός ήχος του μπουζουκιού του Μανώλη Χιώτη, σε συνδυασμό με τη μελωδική φωνή της Μαίρης Λίντα που συνέδεσαν άμεσα το όνομά τους με τη Σπηλιά. Τέλος, ήταν οι «άνθρωποι του Σπηλαίου»… οι θαμώνες δηλαδή που τις περισσότερες φορές δεν ήταν τυχαίοι.
Ποιοι ήταν οι άνθρωποι του Σπηλαίου
Από το κείμενο του Μίλεση:
«Η Μελίνα Μερκούρη με τον Αντωνάκη… όπως φώναζε τον Άντονι Πέρκινς. Κι εκείνος άλλοτε να γελά με το ελληνικό του nick name (παρατσούκλι) κι άλλοτε να στέκει αμίλητος καταγοητευμένος από τον περιβάλλοντα χώρο και από την ίδια την Σπηλιά όταν του διηγούνται την αρχαία ιστορία της. Βρέθηκε στο πλευρό της Μελίνας, συμπρωταγωνιστής της στην ταινία «Φαίδρα».
Ο Χιώτης που πάντα πλησίαζε στα τραπέζια τους τις μεγάλες καλλιτεχνικές προσωπικότητες Έλληνες ή ξένους, πλησίασε και στον Άντονι Πέρκινς εξηγώντας του τα μυστικά της δεξιοτεχνίας και της κατασκευής του μπουζουκιού».
(Μελίνα Μερκούρη, Άντονι Πέρκινς, Ντίνος Ηλιόπουλος, Άννα Φόνσου, Μανώλης Χιώτης, Μαίρη Λίντα, Πιέρρο Λοβάτι και καθιστός ο δημοσιογράφος Δημήτρης Λυμπερόπουλος.)
Όταν έφτασε ο Ωνάσης και η Μαρία Κάλλας (και κάποιοι φίλοι!)
«Και ενώ τον Ιούλιο του 1961 συμβαίνουν αυτά στην Καστέλα, τέλη Αυγούστου, αρχές Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, λίγο πριν ολοκληρωθεί η σαιζόν και κλείσει η Σπηλιά για τη χειμερινή περίοδο, καταφτάνουν στην Ελλάδα με τη θαλαμηγό του Αριστοτέλη Ωνάση «Χριστίνα» η Μαρία Κάλλας, η Πρίγκιπας του Μονακό Ρενέ με την κατάξανθη και γοητευτική πριγκίπισσα την Γκρέις Κέλι. Πίσω ο πατέρας του Ρενέ, ο Πρίγκιπας Πέτρος και άλλες κοσμικές προσωπικότητες.
Στη Σπηλιά τότε συμβαίνει και το εξής περιστατικό. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν εκείνος που πήρε το ζευγάρι του Μονακό και τη Μαρία Κάλλας στο αυτοκίνητό του και τους οδήγησε στη Σπηλιά. Όλοι διασκέδαζαν και περνούσαν ωραία και ο Ωνάσης μετέφραζε στην Γκρέις τα όσα της έλεγαν ο Μανώλης Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα. Η ώρα πέρασε και λίγο αργότερα πλησίασε τον Ωνάση ξανά ο Μανώλης Χιώτης και του είπε ότι κάποιοι τον ζητάνε στο τηλέφωνο από Λονδίνο.
«Τότε ο Ωνάσης σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς το τηλέφωνο. Μόλις επέστρεψε είχε χάσει το κέφι του και αφού ζήτησε συγνώμη από τους φιλοξενούμενους αναχώρησε επειγόντως προς άγνωστη κατεύθυνση. Η επείγουσα αναχώρηση του Ωνάση όμως, έγινε αιτία να μείνουν χωρίς αυτοκίνητο οι υπόλοιποι.
Μόλις τελείωσε το πρόγραμμα ανέβηκαν όλοι τη σκάλα που μέχρι σήμερα υπάρχει για να βγούνε στον δρόμο και να πάρουν κάποιο από τα ταξί που περίμεναν εκεί. Ο Πρίγκιπας Ρενέ με την Γκρέις και την Κάλλας, μπήκαν στο ταξί χωρίς φυσικά ο οδηγός να τους αναγνωρίσει. Την επομένη ημέρα έμαθαν ότι ο Αριστοτέλης Ωνάσης είχε αναχωρήσει για το Λονδίνο αεροπορικώς ενώ είχε αφήσει στη διάθεσή τους τη θαλαμηγό του “Χριστίνα” για κρουαζιέρα στα νησιά».
Όταν η Σοφία Λόρεν βρέθηκε στην Καστέλα (και τραγούδησε ελληνικά!)
«Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1956, στη Σπηλιά είχε βρεθεί και η Σοφία Λόρεν για τις ανάγκες της ταινίας «Το παιδί και το Δελφίνι». Ο κόσμος παραληρούσε όταν την έβλεπε στο Πασαλιμάνι και φώναζε ρυθμικά «Λόρεν, Λόρεν, Λόρεν». Η αστυνομία του Πειραιά λάμβανε μέτρα στις μετακινήσεις της. Έφτασε και αυτή να τραγουδήσει στα ελληνικά «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» με τον Τόνι Μαρούδα, ένα επίσης αστέρι που έλαμψε με την παρουσία του στη Σπηλιά, να τη συνοδεύει με την κιθάρα του.
Ένα τραγούδι της Λόρεν στη «γυάλινη αίθουσα» στη Σπηλιά, πούλησε δυόμιση εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως! Η Σπηλιά είχε γίνει παγκόσμιος προορισμός! Όπως είναι ας πούμε σήμερα η Μύκονος ή η Σαντορίνη ήταν τότε η Σπηλιά στην Καστέλα.
Ίσως, ήταν και η μοναδική Σπηλιά στον κόσμο με ταχυδρομική διεύθυνση! Ακτή Κουντουριώτη αρ. 1! Ωστόσο, το ζευγάρι που ταύτισε την παρουσία του με τη Σπηλιά δεν ήταν μόνο του Χιώτη με τη Λίντα. Προηγήθηκε το ζευγάρι Τόνι Μαρούδα – Μάγια Μελάγια. Η Σπηλιά εισήγαγε για πρώτη φορά θεματικές βραδιές, όπως ισπανικές φιέστες με τους Trio Solera με χορούς και καστανιέτες ή βραδιές νοσταλγίας με τον δημοφιλή στη δεκαετία του 1950 Φώτη Πολυμέρη. Και ο Πολυμέρης με το ρεπερτόριό του «Ακρόπολη Πλάκα», «Για μας κελαηδούν τα πουλιά» ή το «Τελευταίο Ταγκό», έκανε και τις πιο δύσκολες και αναποφάσιστες γυναίκες να λυγίσουν στην επίθεση ρομαντισμού που δέχονταν από τους συνοδούς τους.
Αν η γυναίκα δε λύγιζε σε τραπεζάκι στη θάλασσα, νύχτα με φεγγάρι, συνοδεία ρετσίνας κάτω από τους ήχους του Πολυμέρη, τότε ο υποψήφιος όφειλε να εγκαταλείψει κάθε άλλη προσπάθεια».
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
To πιο κινηματογραφικό βίντεοκλιπ του Γιώργου Λάνθιμου (δεν) είναι οι 10 Εντολές
