H μοναδική φορά που δέχθηκα ομοφοβικό σχόλιο ήταν από (δεκάχρονους!) Έλληνες τουρίστες

Κείμενο που μας έστειλε ο Στράτος:

Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ αυτή την ιστορία μαζί σας με την ελπίδα πως ίσως ευαισθητοποιήσω την συντηρητική μας κοινωνία.

Είμαι 29 χρονών ζω και εργάζομαι στη Μεγάλη Βρετανία όπου 4 χρόνια πριν μετακόμισα για να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Στην Αγγλία δεν χρειάστηκε ποτέ να κρύψω την σεξουαλικότητα μου, διότι κανείς ποτέ δεν με έκρινε με βάσει το σεξουαλικό μου προσανατολισμό. Πέρα από το Λονδίνο λόγω σπουδών και εργασίας έζησα και στην Αγγλική επαρχία, όπου παρόλο που όλοι γνώριζαν για την σεξουαλικότητα μου πάντα ήταν εξαιρετικά φιλικοί μαζί μου.

Πριν από μερικές εβδομάδες και ενώ ετοιμαζόμουν να μπω σε έναν πολύ κεντρικό σταθμό του μετρό του Λονδίνου, συναντήθηκα με ένα γκρουπ Ελλήνων μαθητών συνοδευόμενων απο τους δασκάλους τους. Μαζί μου ήταν και ο σύντροφος μου, με τον οποίο κρατούσαμε τρυφερά τα χέρια μας όπως συνηθίζουμε όταν κυκλοφορούμε μαζί.

Πριν περάσω των έλεγχο των εισιτηρίων άκουσα δυο Έλληνες μαθητές (γύρω στα 10-12) να κοιτούν προς το μέρος μας και να μας σχολιάζουν. Δεν έδωσα σημασία λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Στη συνεχεία και ενώ πλέον το γκρουπ των μαθητών ήταν από πίσω μας, μια μαθήτρια μάς σχολίασε χαμηλόφωνα στη δασκάλα της η οποία δεν αντέδρασε καθόλου, σα να μην πείραζε που μιλούσαν έτσι τα παιδιά.

Μετά από λίγα λεπτά, και αφού ήδη είχα αντιληφθεί πως είχαμε τραβήξει ήδη την προσοχή του μεγαλύτερου μέρους του γκρουπ (επειδή απλά κρατούσαμε τα χέρια μας) γύρισα φανερά εκνευρισμένος και αναστατωμένος και τους απηύθυνα το λόγο λέγοντας τους «Ναι, κρατιόμαστε χεράκι – χεράκι και πού είναι το περίεργο;»

Φανερά σοκαρισμένη η δασκάλα αλλά και η μικρή μαθήτρια που μας σχολίασε, με κοιτούσαν για 3 δευτερόλεπτα με παγωμένο βλέμμα ψελλίζοντας ένα, «τίποτα, τίποτα».

Λόγω της αναστάτωσής μου και της φανερής ντροπής τους, δεν έδωσα συνέχεια στο επεισόδιο και προχώρησα. Ένας από τους βασικότερους λόγους που αντέδρασα ήταν διότι ήθελα να αντιληφθούν οι νεαροί μαθητές, πως το να κρατούν τρυφερά τα χέρια τους άτομα του ίδιου φύλου δεν είναι άξιο σχολιασμού ή περίεργο.

Θλίβομαι ωστόσο που η δασκάλα ούτε επέπληξε τους μαθητές για αυτό τους το σχόλιο αλλά ούτε και μας ζήτησε συγγνώμη. Και λυπάμαι διότι αν αυτό δεν αλλάξει άμεσα στην κοινωνία μας θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τέτοια περιστατικά λόγω έλλειψης στοιχειώδους εκπαίδευσης στο σχολείο αλλά και στο σπίτι.

Μεγάλωσα σε μια επαρχιακή πόλη της Β. Ελλάδας, όπου ως έφηβος δέχθηκα αρκετό bullying. Ένας από τους λόγους που ήρθα στην Αγγλία, ήταν και αυτός. Στην Ελλάδα ποτέ δεν κατάφερα να εκφράσω την σεξουαλικότητά μου με την ευκολία που την εκφράζω σε αυτή τη χώρα.

Νιώθω πολύ τυχερός που ζω σε μία κοινωνία η οποία με προστατεύει από ομοφοβικές επιθέσεις στην εργασία, στο δρόμο, στο πανεπιστήμιο. Ποτέ δεν ντράπηκα να φιλήσω τον σύντροφο μου στο μετρό, σε ένα εστιατόριο ή ακόμα και στην δουλειά μου. Εκφράζομαι ελευθέρα και αυτή η ελευθεριά είναι πολύ σημαντική για να καταφέρει κάποιος να δεχθεί και να αγαπήσει τον εαυτό του. Να μπορέσει να φτάσει στο σημείο να ζει ευτυχισμένος με τον άνθρωπο του και με την ζωή που έχει επιλέξει να κάνει.

Την Ελλάδα την αγαπώ και θα την αγαπώ όπως και τους Έλληνες. Αλλά αυτό το περιστατικό μου θύμισε πόσο συντηρητική παραμένει η κοινωνία μας και πως ελάχιστα έχει αλλάξει από τότε που και εγώ ήμουν στην ηλικία αυτών των μαθητών. Εκείνη την ώρα ένιωσα αίσθημα προδοσίας από την ίδια μου την χώρα – θυμήθηκα πως με αντιμετωπίζει σαν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους.

Συμπονώ τους νέους στην Ελλάδα και ειδικά στην επαρχία και θέλω μέσα από αυτό το κείμενο να τους πω, πως δεν πρέπει ΠΟΤΕ να νιώσουν άσχημα για αυτό που είναι. Βγείτε εκφραστείτε με το άτομο που αγαπάτε και μην κρύβεστε. Γιατί όσο κρύβεστε δίνετε περισσότερη δύναμη σε αυτούς που πολεμούν την διαφορετικότητα και ενισχύετε τον εκφοβισμό.