Μικροπράγματα
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΥΣΙΚΟΣ
Τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων-ΛΟΑΤΚΙ ατόμων έχουν έρθει την τελευταία δεκαετία στο προσκήνιο σε πολιτικό, νομοθετικό και κοινωνικό επίπεδο στις περισσότερες χώρες του λεγόμενου δυτικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Ψηφίζονται νόμοι σχετικά με την παιδοθεσία, τα σύμφωνα συμβίωσης, δεξιές και αριστερές παρατάξεις εντάσσουν αυτά τα ζητήματα στην ατζέντα τους, ενώ έχουν γίνει θεσμός και οι ετήσιες παρελάσεις περηφάνιας απο τις ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, οι οποίες χρόνο με το χρόνο μεγαλώνουν και διοργανώνονται σε όλο και περισσότερες πόλεις.
Ταυτόχρονα βέβαια, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική, εξακολουθεί να παρακολουθεί με δυσπιστία, φόβο και πολλές φορές με μίσος αυτές τις εξελίξεις. Οι εξελίξεις αυτές δεν αρκούν μόνες να δημιουργήσουν το πρόσφορο έδαφος για μπορούν τα ομοφυλόφιλα άτομα να αποκαλύψουν στους οικείους τους την προτίμησή τους αυτή και να εκδηλώνονται όπως επιθυμούν δημοσίως, χωρίς το φόβο της αποδοκιμασίας ή ακόμα και της βίας απέναντί τους. Στην Ελλάδα μάλιστα, όπου ο δημόσιος διάλογος γίνεται διαρκώς με φανατισμό και η κοινή γνώμη διαμορφώνεται με απόλυτους όρους και διλήμματα τύπου άσπρο ή μαύρο, είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί πρόσφορο έδαφος για μια σταδιακή ενσωμάτωση των ομοφυλόφιλων, μέσω της διαπαιδαγώγησης της κοινής γνώμης, ώστε να καμφθεί η σημερινή δυσπιστία.
Την ευθύνη για το γεγονός ότι η επιθυμητή αυτή εξέλιξη αργεί να έρθει, παρόλη την ψήφιση των νόμων και την πολιτκή ευαισθητοποίηση, έχουν και οι περισσότεροι ακτιβιστές/εκπρόσωποι των ομοφυλόφιλων/ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Σε μία κοινωνία η οποία πρέπει να εκπαιδευτεί πριν αποδεχθεί, πολλοί από τους εκπροσώπους αυτούς έχουν αντίθετα επιλέξει το δρόμο του «άσπρο ή μάυρο» και τη διαπαιδαγώγηση της κοινής γνώμης με μέθοδο του σοκ και της απότομης προσαρμογής στις εξελίξεις και όχι της πληροφόρησης και της σταδιακής προσαρμογής. Θέλοντας να τονίσουν την υπεροχή των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων έναντι φοβικών αντιλήψεων, διαλέγουν τα πιο εκφραστικά/εκκεντρικά συνθήματα και συμπεριφορές, τα οποία όμως εκλαμβάνονται ως πρόκληση, παρόλο που το ίδιο το μήνυμα είναι ορθό.
Δεν αποκλείεται βέβαια αυτός ο ακτιβισμός να αποφέρει προσωπικά οφέλη και προβολή για κάποιους εκπροσώπους, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η ίντριγκα σε ένα τόσο «καυτό» ζήτημα ελκύει περισσότερο τη δημοσιότητα απ’ ότι ο δρόμος της συγκατάβασης. Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα το να γίνεται και πάλι διάλογος με όρους άσπρου-μαύρου και να αρνείται η κοινωνία να καταλάβει ποιο είναι το πραγματικό διακύβεβυμα. Εξέλιξη η οποία φυλακίζει τους πολλούς ανώνυμους ομοφυλόφιλους στον κόσμο της σιωπής, καθώς γνωρίζουν ότι έξω από αυτόν θα δεχθούν προσβλητικές συμπεριφορές.
Το μεγαλύτερο όμως μέρος του κοινωνικού συνόλου αποτελείται από ανθρώπους που μπορούν να δουν το γκρι μεταξύ του άσπρου και του μάυρου, άμα βέβαια πρώτα τους δοθεί η δυνατότητα να καταλάβουν ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα – πάντα μέσω μιας πιο ήπιας προσέγγισης.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα συχνά προβεβλήμενων στα ΜΜΕ ομοφυλόφιλων, οι οποίοι όντας εκδηλωτικοί χωρίς να είναι όμως προκλητικοί, έχουν κερδίσει με την πάροδο του χρόνου το σεβασμό και τη συμπάθεια της κοινής γνώμης. Έχουν συμβάλλει έτσι με τη στάση τους τα μέγιστα στη διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας και την αποδοχή των ομοφυλόφιλων. Δείχνοντας ότι ένα ομοφυλόφιλο άτομο δεν είναι ένα αντιδραστικο μέλος που θέλει να προκαλέσει την κοινωνία, όπως μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου πιστεύει, αλλά ένα άτομο όπως όλα τα άλλα. Όσο όμως ο διάλογος συνεχίζει να γίνεται με όρους άσπρου-μαύρου, το άτομο αυτό αν τυχαίνει να είναι ανώνυμο δε θα μπορεί να ζήσει ελεύθερο και να απολαμβάνει τα δικαιώματά του.
