Μικροπράγματα
Από τον Βασίλειο Ζομπανάκη
«Χθες θέλαμε βοήθεια το απόγευμα» έλεγε και ξανάλεγε. «Χρειαζόμασταν οξυγόνο. Αν είχαμε οξυγόνο δεν θα είχε πεθάνει τόσος κόσμος». Μίλαγε για τη Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018. «Οι 26 φώναζαν, τους ακούγαμε, λέγαμε στους πυροσβέστες και στους αστυνομικούς να πάνε προς τα εκεί», έλεγε κάποιος άλλος.
Μία γυναίκα προσπαθούσε κάτι να κάνει, πρόσεχε το κοριτσάκι της, ασχολείτο με τις τροφές, μάζευε τα κομμάτια της, το μισό σπίτι της κάηκε.
Ένας άλλος κύριος καθόταν σε μια καρέκλα χωρίς να λέει τίποτα και βοηθούσε, οπότε ένιωθε ότι έπρεπε να σηκωθεί και να κάνει κάτι. Το σπίτι του ήταν εντάξει, αλλά τα σπίτια των γειτόνων κάηκαν.
Ένας άλλος μιλούσε για την ώρα που τον έπιασε η φωτιά στη ταβέρνα που ήταν. Όλοι έχουν να σου πουν την ιστορία τους, όλοι οι άνθρωποι εκεί στο Μάτι θέλουν να μοιραστούν, ν’ ακουμπήσουν, να νιώσουν ότι τους νοιάζεσαι, να βοηθηθούν.
Πήγαμε 9 άτομα μετά τις δουλειές μας. Αφήσαμε τα πράγματα που είχαμε πάρει στο δημαρχείο της Ραφήνας, νερά και στερεά τροφή. Ακόμα και μέχρι εκεί δεν μπορούσες να συνειδητοποιήσεις τι είχε συμβεί. Πήγαμε στο Μάτι να βρούμε κάτι να κάνουμε, να βοηθήσουμε. Πλέον στο δρόμο, καταλαβαίνεις, ήταν κρανίου τόπος. Δέντρα και σπίτια έγιναν στάχτη. Κάποια σπίτια και κάποια δέντρα ήταν τυχερές, φωτεινές εξαιρέσεις. Η πνοή σου κόβονταν από τις εικόνες και έλεγες στον εαυτό να αναπνεύσει, τα έβλεπες ιδίοις όμμασι.
Στο Μάτι κοντά στο ξενοδοχείο «Μάτι» που ήταν στο κέντρο και είχε διασωθεί, ο κόσμος ο οποίος είχε μείνει έφτιαχνε ένα χώρο τροφοδοσίας στο «Νιάου» (κατάστημα) και υπήρχε άλλος ένας χώρος στο λιμανάκι, όπου εκεί μάζευαν διάφορα είδη. Καθίσαμε, μιλήσαμε, ο κόσμος μας ρώτησε από που είμαστε και όταν τους είπαμε από Πειραιά. Είπαν ευχαριστούμε, να είστε καλά και γυρίσαμε προς τα πίσω έτσι ώστε να βοηθήσουμε στον άλλο χώρο, στο «Νιάου». Τότε είναι που μας λέει κάποιος, προσέξτε στα στενά, έχει περίεργες φάτσες, μάλλον κάνουν πλιάτσικο. Αγριευτήκαμε. Πώς κάποιος μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο;
Πήγαμε στο «Νιάου» που ήταν η αποθήκη και βοηθήσαμε στο να οργανωθεί. Τα φαρμακευτικά, η τροφοδοσία, τα pampers, τα ρούχα, έμπαιναν όλα στη θέση τους. Ο κόσμος συζήταγε, χαμογέλαγε, φοβόταν για αναζωπύρωση. Βέβαια ειρωνεία, δεν είχε μείνει κάτι να καεί. Έρχονταν πράγματα από όλη την Αττική. Το Αιγάλεω το θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά καθώς ήρθαν 2 – 3 φορές οι άνθρωποι.
Όπως κάτσαμε και μιλάγαμε με κάποιον κύριο από τη Λούτσα, που το πρωί πήγαινε στη δουλειά και ο απόγευμα ερχόταν και βοηθούσε, μου είπε ότι είμαστε μία χώρα που θα έπρεπε να είμαστε ένα, 10.000.000 άτομα θα έπρεπε να είμαστε ένα και το επαναλάμβανε.
Συλλυπητήρια στις οικογένειες των νεκρών, κουράγιο στους πληγέντες. Μακάρι ο θάνατος των ανθρώπων μας να είναι μία υπόσχεση για το αύριο, για την κοινωνία μας, μακάρι να αποκτήσουν νόημα.
