σε , , ,

Πόσο επικίνδυνο για την υγεία μας είναι να «εξιδανικεύουμε» το plus size;

Η παχυσαρκία είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στην υγεία μας. Τι συμβαίνει όμως με τo κίνημα “body positivity movement”;

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΕΛΗ

Στην εικόνα βλέπετε την Tess Holiday στο τελευταίο εξώφυλλο του Cosmopolitan του Ηνωμένου Βασιλείου.

40767814 2162019847421098 767448279985160192 n

Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό, τα κινήματα “body positivity movement” και “fat acceptance” δεν κάνουν τον εξής θεμελιώδη διαχωρισμό, που τελικά γυρίζει μπούμερανγκ σε όσα προσπαθούν να επιτύχουν:

– του σωματότυπου με τον οποίο γεννιόμαστε και δεν μπορούμε να αλλάξουμε κατά την διάρκεια της ζωής μας, και άρα είναι υγιές να αποδεχθούμε και να συμφιλιωθούμε μαζί του,

– και της υπερβαρίας ή, σε πιο προχωρημένο στάδιο, παχυσαρκίας, που οφείλονται σε προσωπικές μας ενέργειες, μπορούν να αντιστραφούν, και είναι ιδιαίτερα επιζήμιο για την υγεία μας να «εξιδανικεύουμε».

Τι εννοώ επιζήμιο; Στην παρακάτω εικόνα μπορείτε να δείτε όλες τις παθήσεις για τις οποίες αυξάνεται το ρίσκο στα παχύσαρκα άτομα, ανά κατηγορία.

41151258 2162024307420652 4751778218011262976 n

Αφορούν ένα εντυπωσιακά ευρύ φάσμα παθήσεων (εν τέλει συχνά θανατηφόρων), με το πιο ανησυχητικό εύρημα των μεταναλύσεων να είναι το περισσότερο από 7πλάσιο ρίσκο ανάπτυξης διαβήτη τύπου 2, που στις πιο ακραίες περιπτώσεις μεγεθύνεται σε 90πλάσιο ρίσκο.

Κατά μέσο όρο, η παχυσαρκία μειώνει το προσδόκιμο ζωής μας κατά 6 με 7 χρόνια.

Για να το πούμε απλά, είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στην υγεία μας.

Και στον αντίποδα, έχουμε τα ανησυχητικά κοινωνικά στατιστικά:

Σύμφωνα με έρευνα του University of East Anglia, το μέσο ποσοστό των Βρετανών που είναι υπέρβαροι αλλά δεν το γνωρίζουν αυξήθηκε από 36% το 1997 σε 44% το 2015.

Και αυτό ενώ το ποσοστό υπερβαρίας στον πληθυσμό του Ηνωμένου Βασιλείου αυξήθηκε από 54% σε 63% στο ίδιο διάστημα.

Αναμφίβολα, μέρος των αιτιών της επέκτασης αυτού του ανησυχητικού προβλήματος δημόσιας υγείας αφορά πρακτικές όπως αυτή απ’ την οποία αφορμήθηκε το post.

Στο τέλος όμως, το ερώτημα είναι: ποια πρέπει να είναι η αντιμετώπιση προς τα υπέρβαρα άτομα ανάμεσά μας;

Last-minute trip to NY for fashion week = last-minute hotel booked with @hoteltonight. Thanks for a great stay @dreamhotels 💅🏻 #sponsored #effyourbeautystandards

116 χιλ. “Μου αρέσει!”, 2,575 σχόλια – T E S S H🍒L L I D A Y (@tessholliday) στο Instagram: “Last-minute trip to NY for fashion week = last-minute hotel booked with @hoteltonight. Thanks for…”

Βοηθάει ο στιγματισμός τους, όπως κάποιοι πιστεύουν;

Η άποψή μου είναι πως όχι.

Καταρχάς, όσον αφορά την υποσυνείδητη εμπάθεια που παρατηρούμε κάποιες φορές προς αυτά τα άτομα, καθώς «οι χοντροί φταίνε που οδήγησαν εκεί τον εαυτό τους», πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι συχνά το πρόβλημα είναι σε μεγάλο βαθμό γενετικό: η διαφορά του Δείκτη Μάζας Σώματος μεταξύ των ανθρώπων οφείλεται σε γενετικά χαρακτηριστικά από 6% μέχρι 85%, ανάλογα με την περίπτωση.
(Αν υποθέσουμε ότι υφίσταται καν η έννοια της ελεύθερης βούλησης, είχα συνοψίσει κάποια σχετικά στοιχεία εδώ που το αμφισβητούν.)

Έπειτα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ειδικά οι πιο βαριές περιπτώσεις συχνά επηρεάζονται και από την ψυχολογική υγεία: προβλήματα αυτοπεποίθησης, διατροφικές διαταραχές, παθολογικό στρες, κατάθλιψη.

Η υπερκατανάλωση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το σύμπτωμα, και ο στιγματισμός, πόσο μάλλον το bullying, μπορούν να ωθήσουν το άτομο περισσότερο προς την υπερφαγία, σε μια τυφλή αναζήτηση στηρίγματος.

Αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε κάποιον παχύσαρκο φίλο μας, γνώμη μου είναι ότι:

– πρώτα θα έπρεπε να του δείξουμε έμπρακτα ότι ειλικρινά νοιαζόμαστε γι’ αυτόν και απ’ αυτό αφορμούμαστε,

– έπειτα να σιγουρέψουμε ότι όντως θα ήθελε την βοήθεια και τις συμβουλές μας,

– μετά να αναζητήσουμε κατά πόσον υπάρχουν βαθύτερα ψυχολογικά αίτια στο πρόβλημα όπου και θα μπορούσε να βοηθήσει η υποστήριξή μας,

– και τέλος, εφόσον και ο φίλος θέλει να προσπαθήσει για το καλύτερο, παραπομπή σε έναν ικανό διαιτολόγο και ίσως ανάλογα με την περίπτωση, και έναν ψυχολόγο.

Παραπάνω βρίσκονται οι σκέψεις μου και μόνο, χωρίς να είμαι ειδικός επί του ζητήματος, και θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας.

I’m over the moon to finally share- This is totally surreal to see a fat body on the cover of a health magazine 😭🙏🏻 Thank you Self for changing the game with me! 💕 RP @selfmagazine We’re thrilled to share our first ever digital cover, featuring model, author, and fat-positivity activist Tess Holliday (@tessholliday). From editor-in-chief @carolynkylstra’s editor’s letter: “Holliday identifies as a fat woman; we chose to give her a platform because she has insightful things to say about thriving in a world that devalues bodies of size. We also chose to feature her because size representation is necessary, especially for a national health media brand that can help guide the conversation about what it means to be healthy and how to make health accessible. You don’t know how healthy or unhealthy a person is just by looking at them, you don’t know what their health goals and priorities are, and you don’t know what they’ve already done or are planning to do for their health going forward. And moreover, you should know that concern trolling-using a person’s perceived health to justify making them feel bad about themselves-isn’t just counterproductive, it’s abusive.” – Photographer: @catherineservel, Wardrobe Styling: @marpeidro, Hair: @christianmarc at @forwardartists using @randco, Makeup: @kristinhilton at @thewallgroup, Manicure: @nailsbyemikudo at @opusbeauty | #TeamSELF #effyourbeautystandards

96.4k Likes, 2,917 Comments – T E S S H🍒L L I D A Y (@tessholliday) on Instagram: “I’m over the moon to finally share- This is totally surreal to see a fat body on the cover of a…”

[+] Τρία σχόλια που έγιναν στο στάτους του Ανδρόνικου:

Μαίρη Ντάρσκι: «Ή απλά μπορούμε να τους αφήσουμε να ζήσουν; Το να είναι κάποιος υπερβαρος δεν είναι statement, είναι απλά άλλο ένα από τα πολλά που τον χαρακτηριζουν. Δε συμφωνώ με το συλλογισμό του “πώς να βοηθήσουμε” και “τι να κάνουμε”. Τιποτα; να τους αφήσουμε απλά να ζήσουν όπως θέλουν; Είναι το ίδιο με το αν είναι κάποιος πολύ αδύνατος, δεν μας πέφτει κανένας απολύτως λόγος, δεν είμαστε γιατροί και εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε παραδείγματα εξαιρετικής υγείας. Οι χοντροί άνθρωποι δεν χρειάζονται “βοήθεια”, ούτε bullying. Την ησυχία τους χρειάζονται.»

Irini Georgi: «Κάποια πράγματα που θα σημείωνα χωρίς να είμαι ειδική αλλά έχοντας ασχοληθεί λιγουλάκι, κάτι με τα διατροφικά μου και κάτι με τα φεμινιστικά, είναι τα εξής:

1) Υπάρχει χοντροφοβία και μίσος κατά των υπέρβαρων ανθρώπων, που συνδέεται με bullying και περιθωριοποίηση, και δεν περιορίζεται σε σχολικές ηλικίες, αλλά κρατάει για πάντα. Τα fat acceptance και body positivity movements είναι στον αντίποδα αυτού. Από ανάγκη.
2) Αν το παραπάνω είχε να κάνει με την υγεία, θα συνέβαινε και κατά των καπνιστών, που όχι μόνο κάνουν τεράστιο κακό στην υγεία τους αλλά κάνουν και στων άλλων. (Νομίζω οι επιπλοκές από το τσιγάρο είναι αρκετά κοντά σε βαρύτητα στις επιπλοκές από την παχυσαρκία).
3) Ο Δείκτης Μάζας Σώματος θεωρείται ξεπερασμένος, και κατά τι αυθαίρετος. Κάτι σαν τη διατροφική πυραμίδα που μας πουλούσαν ως χρυσό κανόνα στο σχολείο, και βασίζεται στα δημητριακά, που είναι μούφα.
4) Η παχυσαρκία συνδέεται άμεσα με την οικονομική κατάσταση, κατά μεγάλο μέρος, το πρόβλημα είναι ταξικό. Το φρέσκο και υψηλής θρεπτικής αξίας φαγητό είναι πολύ πιο ακριβό και δυσπρόσιτο από το γεμάτο ζάχαρη και κακά λιπαρά.
5) Η συναισθηματική σχέση με το φαγητό που χρησιμοποιείται σαν επιβράβευση, σαν παυσίπονο, σαν ηρεμιστικό και αγχολυτικό, είναι τρομερά πολύπλοκη και μπορεί να έχει ρίζες στη μαμά που σου έδινε καραμέλες όταν καθόσουν καλά ή μερέντα όταν είχες διάβασμα ή δεν ξέρω τι. Είναι το α και το ω.
6) Σχόλια και συμβουλές μόνο αν μας ζητηθούν για τα σώματα των άλλων, και κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρώτα παραπομπή σε διάβασμα και έρευνα, και μετά σε ειδικούς. Παραπάνω από τους μισούς διαιτολόγους στην Ελλάδα προτείνουν ακόμα δίαιτες φασόν χαμηλές σε λιπαρά και θερμίδες, που για μένα δεν είναι βιώσιμες για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Ο περισσότερος κόσμος τρώει λάθος, κάποιων τα σώματα απλά δεν το δείχνουν.»

Fotini Roumelioti: «Νομίζω ότι ένα υπέρβαρο/παχύσαρκο άτομο στάνταρ καταλαβαίνει το πρόβλημα λόγω της πίεσης που έχει από τον περίγυρο του, και πολλές φορές αυτό γυρνάει μπούμερανγκ με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χάσει ή να μην θέλει λόγω του οτί δε νοιώθει καλά με αυτό. Είναι πολύ σημαντική η καλή ψυχολογία για να χάσεις τα κιλά και να τα διατηρήσεις, πέρα από την αλλαγή του τρόπου ζωής. Θεωρώ ότι το κίνημα body positivity τον βοηθά να το αποδεχτεί καλύτερα βλέποντας ότι κάποια κοπέλα μπορεί να γίνει εξώφυλλο και να είναι ωραία ακόμα και αν είναι στα κιλά της και έτσι τελικά να τα χάσει μια και καλή, μιας και έτσι ενδυναμώνεται, και αποκτά περισσότερη αυτοπεποίθηση. Τέλος, μου κάνει απίστευτη εντύπωση πως στα εξώφυλλα όταν φωτογραφίζονται μοντέλα που πρέπει να έχουν ποσοστό λίπους κάτω του 18%(αποτελεί προυπόθεση) από την στιγμή που το φυσιολογικό ποσοστό για γυναίκες είναι άνω του 21% θεωρείται ωραίο ενώ δεν είναι υγιές και κάνει τόσο μεγάλη και άσχημη εντύπωση το εξώφυλλο μιας παχύσαρκης γυναίκας λόγω του ότι δεν είναι “υγιές”.»

Am I doing this right? 👅 Fit @prettylittlething 📷 @priscillaono 🙃

55.6k Likes, 823 Comments – T E S S H🍒L L I D A Y (@tessholliday) on Instagram: “Am I doing this right? 👅 Fit @prettylittlething 📷 @priscillaono 🙃”

[++] Μια απάντηση-σχόλιο του Ανδρόνικου:

Καλησπέρα παιδιά, ευχαριστώ για τις σκέψεις σας, ενδιαφέρουσες όπως πάντα. Σε μεγάλο βαθμό συμφωνούμε και αλληλοσυμπληρωνόμαστε.

Από κει και πέρα κάποια σχόλιά μου για την οπτική μου ανά σημεία που θίχτηκαν:

– Να ξεκαθαρίσω τι πιστεύω για το body positivity movement: όχι ότι είναι άχρηστο, αλλά ότι χρειάζεται μεταρρύθμιση.

Για μένα πρέπει να εστιάσει στην συμφιλίωση του ατόμου με το σωματότυπό του, και στην εξάλειψη του bullying. Υπάρχουν κορμιά που είναι «κοντόχοντα», «ανοιγμένα» ή συσσωρεύουν λίπος σε μεμονωμένα σημεία, μια τελείως διαφορετική υπόθεση απ’ αυτήν που θίγω.

Όσον αφορά λοιπόν ακριβώς και μεμονωμένα το θέμα της παχυσαρκίας, θεωρώ ότι το κίνημα χρειάζεται να ξεφύγει από το άκρο και να υιοθετήσει μια πιο μετριοπαθή θέση. Ναι, είναι το σώμα σου και κάνεις ό,τι θέλεις μ’ αυτό, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να ξέρεις τα στοιχεία για το τι θα πει αυτό για την υγεία σου, ειδικά από την μέση ηλικία και έπειτα.

Είναι γεγονός ότι όσο διπλωματικά και να γίνει σαφές, το άτομο θα νιώσει μια πίεση, μια έλλειψη βολικότητας. Και όσο αυτό γίνεται με υγιή τρόπο, χωρίς παθολογικό στρες, για μένα είναι ιδανικό, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να βελτιωθούμε. Κανένας δεν νιώθει όμορφα να έρχεται αντιμέτωπος με τα αρνητικά του εαυτού του.

– Όσον αφορά ακριβώς το εξώφυλλο του Cosmopolitan: ήταν απλά και μόνο η παρουσίαση των όσων ζούσε μια παχύσαρκη, χωρίς όμως να προβάλλεται ως πρότυπο;

Διαβάζοντας αναλυτικά τα στοιχεία, δεν καταλήγω εκεί. Σε μια σύνοψη της συνέντευξης που υπάρχει διαδικτυακά διαβάζουμε το απόσπασμα:

“I’m at the heaviest I’ve ever been in my life now and it took me being the heaviest to finally love myself”

που μου φαίνεται εξιδανίκευση, αν όχι προμοτάρισμα μιας παθολογικής κατάστασης.

Ένα απόσπασμα και από την συνέντευξη της εκδότριας του Cosmopolitan, όπου γίνεται εμφανής η προκατάληψη και υπερβολή:

“Stoor replied: “Am I saying that this is OK to look like? Yes I am. The reason she is on my cover is to show that there is a different way to look. We live in a culture that venerates being thin. Someone will see and think ‘I’m going to feel good about looking like this.’”

Morgan pointed out that throughout the interview Stoor did not mention at any point the health issues surrounding obesity. Morgan asked Storr if it would have been more responsible for the article to have suggested that Holliday may not be a healthy body weight.

Storr replied: “I am a journalist. I put the information out there. I’m not here to pass judgment on anyone.”

“You do pass judgment. Cosmo does that literally on every page,” Morgan said.”

Δεν είναι το point μου ότι αντίστοιχες κινήσεις και συνεντεύξεις δεν μπορούν να βοηθήσουν την ψυχολογία ορισμένων ατόμων που περνούν δύσκολα. Είναι ότι μπορούν να γίνουν με περισσότερη μετριοπάθεια και πολύπλευρη οπτική, ώστε να αποφεύγουν και αρνητικά αποτελέσματα.

Επίσης, δεν θεωρώ ότι η όποια αύξηση αυτοπεποίθησης μπορεί να έχει μια τέτοια συνέντευξη θα μπορούσε να συγκριθεί με την εξιδανίκευση την υπερβαρίας όσον αφορά τα τελικά αποτελέσματα. Όπως δείχνουν τα στατιστικά που προανέφερα, το πρόβλημα αυξάνεται, δεν μειώνεται, παρότι ζούμε στην πιο «ευαισθητοποιημένη» εποχή σχετικά με το θέμα.

Και το επόμενο ερώτημα: δεν θα έπρεπε να γίνεται το ίδιο θέμα και για το ποτό και τα τσιγάρα;

Προσωπικά δεν τα διαχωρίζω. Αν αντιληφθώ κατάχρησή τους από ένα άτομο για το οποίο νοιάζομαι, θα ακολουθήσω τα ίδια βήματα που αναφέρω στο τέλος του post μου. Και τουλάχιστον για τον αλκοολισμό νομίζω ότι υπάρχει μεγάλο στίγμα και σήμερα, δεν βρίσκεται σε άλλη κατηγορία ακριβώς.

– Μετά έχουμε το ερώτημα: δεν θα έπρεπε να γίνεται ντόρος και με τα μοντέλα που πλασάρουν σώματα κάτω του υγιούς βάρους;

Καταρχάς, θεωρώ ότι γίνεται εδώ και χρόνια. Πέρσι μάλιστα η Γαλλία πέρασε τον πιο αυστηρό σχετικό νόμο, αλλά τουλάχιστον άλλα 5 κράτη του ανεπτυγμένου κόσμου έχουν λάβει μέτρα για το ζήτημα.

Γιατί όμως δεν γίνεται όσος ντόρος και για την παχυσαρκία; Θεωρώ κυρίως γιατί είναι πρόβλημα πολύ μικρότερου βεληνεκούς. Σε στατιστικά του 2016 για το Ηνωμένο Βασίλειο, το 35% των ενηλίκων ήταν υπέρβαροι, το 26% παχύσαρκοι, το 3% σε ακραίο βαθμό, αλλά μόλις το 2% ήταν κάτω του υγιούς βάρους.

Επίσης, γενικά οι επιπτώσεις της παχυσαρκίας για την υγεία είναι κατά πολύ χειρότερες. Εδώ για σύγκριση.

– Και κάτι τρίτα ζητήματα που θίχτηκαν:

Ο ΔΜΣ, Δείκτης Μάζας Σώματος ή BMI δεν είναι ο ιδανικότερος δείκτης αλλά μπορεί να μετρηθεί πολύ εύκολα και γενικά είναι ακριβής για μια γρήγορη διάγνωση του κατά πόσο βρισκόμαστε σε υγιή επίπεδα βάρους. Χρησιμοποιείται και σήμερα κατά κόρον από εγχώριους και διεθνείς οργανισμούς υγείας.

Χάνει μόνο επειδή δεν λαμβάνει υπόψη την μυϊκή μάζα, π.χ. γίνεται ένας αθλητής να έχει λίγο λίπος αλλά πολλούς μυς, και στην πραγματικότητα να φέρει ένα πολύ υγιές κορμί, αλλά ο ΔΜΣ να τον βγάζει εκτός των ασφαλών ορίων.

Για όποιον όμως δεν κάνει γυμναστική μυϊκής υπετροφίας (κυρίως βάρη και αντιστάσεις), είναι ακριβής.

Και για το τέλος το άλλο θέμα: είναι η παχυσαρκία θέμα ταξικό, μιλώντας από οικονομικo-κοινωνικής άποψης (SES);

Μια ισχυρή ένδειξη θα ήταν η καθολική τάση της μείωσης της παχυσαρκίας στις πιο υψηλές τάξεις. Όπως φάνηκε όμως σε μια μελέτη 67 χωρών, αυτό συμβαίνει μόνο στις πιο πλούσιες – ανεπτυγμένες – δυτικές χώρες, ενώ στις υπόλοιπες, παρατηρείται η αντίστροφη τάση. Φαίνεται να έχουμε να κάνουμε με ζήτημα κουλτούρας κατά κύριο λόγο.

Επίσης, έχω την εντύπωση ότι διατροφικές επιλογές που βασίζονται σε φρούτα και λαχανικά αντί για ζάχαρη και λιπαρά, μπορούν να έχουν το ίδιο ή και φτηνότερο κόστος.

Ακολουθήστε τα Μικροπράγματα στο Google News, για άρθρα και κουίζ που θα σας φτιάχνουν τη μερα.
3 Comments
παλαιότερα
νεότερα δημοφιλέστερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
zero1gr
zero1gr
5 χρόνια πριν

-Στο εξώφυλλο και στις φωτογραφίες βλέπουμε μόνο γυναίκες.
-Μεταξύ των σχολίων αναφέρεται ‘’κάποια κοπέλα μπορεί να γίνει εξώφυλλο’’.
-Το ποσοστό λίπους 18-21% αναφέρεται μόνο στις γυναίκες.
-Η συνεντευξη της εκδότριας του cosmopolitan μιλάει επίσης για γυναίκες.

Δεν είδα πουθενά να υπάρχουν απόψεις και φωτογραφίες που να απευθύνονται αποκλειστικά σε άντρες. Ούτε καν στο λινκ με τους νόμους των 5 κρατών.
Άρα με όλα τα παραπάνω βλέπουμε πόσο εύκολα περνάει το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι τα κοινωνικά θύματα αυτών των συζητήσεων αλλά στους άντρες οι κοιλιές και τα προγούλια, κοινωνικα συγχωρούνται και παραβλεπονται.

νερό
νερό
5 χρόνια πριν

Θλιβερό να γίνεται ακόμα αυτή η συζήτηση. Το να βλέπουμε χοντρες γυναίκες στα περιοδικά και στα σόσιαλ που ντύνονται, βάφονται, φωτοσοπάρονται και ποζάρουν όπως ακριβώς και οι αδύνατες, δεν θα ωθήσει ούτε μία γυναίκα στην παχυσαρκία, ούτε θα σταματήσει κάποια γυναίκα από το να αδυνατίσει όταν έχει πρόβλημα βάρους. Το μόνο που θα κάνει είναι να σταματήσουν οι χοντρές γυναίκες να αντιμετωπίζονται ως λεπρές. Το να νομίζεις ότι θα κολλήσεις παχυσαρκία επειδή υπάρχει μια χοντρή σε ένα εξώφυλλο είναι το ίδιο χαζό με το να νομίζεις ότι θα κολλήσεις μυωπία επειδή το μοντέλο φοράει γυαλιά. Και φυσικά οι άντρες είναι… Διαβάστε περισσότερα »

Ted Latas
Ted Latas
5 χρόνια πριν

Μου φαίνεται απλά σαν marketing για να πωληθεί στο 1/3 του πληθυσμού (στις δυτικες χώρες σύμφωνα με το άρθρο) μια νέα σειρά από plus size προϊόντα.
Όσον αφορά την ερώτηση του άρθρου, για το πόσο επικίνδυνη είναι η εξιδανίκευση του plus size, δε βλέπω να προκύπτει από τα στοιχεία αυτά κάποια εξιδανίκευση. Είναι απλή προβολή ενός μηνύματος, με στόχο να προετοιμαστεί το έδαφος για νέα plus size προϊόντα.
Όπως είπε κάποιος παραπάνω, δεν προκείται να γίνεις παχύσαρκος επειδή είδες ένα εξώφυλλο στο κοσμοπόλιταν. Η αγορά υπάρχει ήδη, και τώρα είναι οι κατάλληλες συνθήκες για την εκμετάλευση της.

Τα Μικροπράγματα στο inbox σου!