Γιώτα Κωνσταντινίδου
Bus stories: Ιστορίες αστικής τρέλας / Στήλη υπεραστική, αστική, βιωματική και άκρως ανθρωποκεντρική.
«Κάθε επιβάτης, κάθε φορά, είναι κι ένα διαφορετικό λεωφορείο».
Λεωφορείο, Γιώργος Σκαμπαρδώνης.
To μοναδικό μέσο μεταφοράς της πόλης ως επιβαλλόμενο μονοπώλιο που ορίζει την καθημερινότητα και το πρόγραμμά μας είναι γεμάτο από καθημερινές γλυκόπικρες στιγμές πολύωρης ταλαιπωρίας και κωμικοτραγικές σκηνές που προκαλούν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής μας.
Στη γραμμή 24, ανέβηκε ασθμαίνοντας και στηρίχθηκε από τα χερούλια. Ένας εξίσου ή και περισσότερο ταλαιπωρημένος άντρας της έκανε νόημα και επέμενε να της παραχωρήσει τη θέση του στα πίσω καθίσματα του λεωφορείου. Δε μιλούσε ελληνικά, είχε όλα τα υπάρχοντά του σε μια νάιλον σακούλα και φαινόταν να επέστρεφε από κάποιο μεροκάματο σε οικοδομή. Κάθισε ανακουφισμένη. Μπροστά κάτι κορίτσια γύρω στα 15 έδειχναν φωτογραφίες στα κινητά και γελούσαν δυνατά. Η γυναίκα ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη.
Στη γραμμή 14, στη στάση Αντιγονιδών ανέβηκαν δύο δίδυμα κορίτσια γύρω στα 16. Με χαρακτηριστικά που παρέπεμπαν στο Σύνδρομο Down, η μια ντυμένη με ροζ αμάνικο μπουφάν και η άλλη με μπλε, χτύπησαν τα εισιτήριά τους και κάθισαν σε αντικριστές θέσεις. Κοιτούσαν έξω από το παράθυρο και έριχναν κλεφτές ματιές στο κόσμο που εναλλασσόταν στο λεωφορείο. Οι ειδικοί θα έκαναν λόγο για δυο περιπτώσεις άριστης λειτουργικότητας. Οι υπόλοιποι θα περιγράφαμε δύο κορίτσια που θέλουν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή.
Στη γραμμή 2, η κ. Αναστασία ήταν καρφωμένη μπροστά στην πόρτα τι κι αν ήθελε ακόμα 5 στάσεις για να αποβιβαστεί. Όταν της δινόταν η ευκαιρία, δηλαδή κανένα οικείο βλέμμα, παραπονιόταν για τις καθυστερημένες γραμμές του ΟΑΣΘ, τους αγενείς οδηγούς και τα περιστατικά κλοπής. «Δεν την ξαναπατάω, να προχωρήσω μέσα και να μου ξανακλέψουν το πορτοφόλι;»
Στη γραμμή 5, στη στάση Βαφοπούλειο περίμενε υπομονετικά να επιβιβαστεί το πλήθος και να κατέβει ο οδηγός, να ξεκλειδώσει την ειδική μπάρα, να την τοποθετήσει, εκείνη να σύρει το αναπηρικό της καρότσι και μετά ο οδηγός να ξανακλείσει τη μπάρα μέχρι τη στάση της όπου πρέπει να τη ξανανοίξει. Αν την παρατηρούσες, θα διέκρινες μια γυναίκα γύρω στα 40 που έσερνε με δύναμη το καρότσι, αλλά, να, σε όλη αυτή τη διαδικασία κοκκίνιζε ελαφρά. 2018 και ακόμα τα αυτονόητα φαντάζουν ανυπόφορα.
Στη γραμμή 31, μια παρέα από φοιτητές βάλθηκε να τρολάρει το καινούργιο φυλλάδιο για τον ΟΑΣΘ. Ο ένας ξεφύλλισε την πρώτη σελίδα και διάβασε δυνατά «Από τον ΟΑΣΘ των σκανδάλων, στον ΟΑΣΘ της νέας εποχής», υπογραφή Στέλιος Παππάς. Ξέσπασαν σε γέλια και τσακώνονταν ποιος θα συνεχίσει, αυτός που το άρπαξε διάβασε τους στίχους από το οπισθόφυλλο «Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά;». Τα νεαρά παιδιά γελούσαν δυνατά και οι υπόλοιποι επιβάτες κουνούσαν το κεφάλι πεπεισμένοι ότι δύσκολα μπορεί κάτι να αλλάξει.
