Νάνσυ Γιαννάκη
Τα ζόμπι του φόβου κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Υπο φυσιολογικές συνθήκες βρίσκονται σε διαδικασία ύπνωσης. Ενεργοποιούνται σε περιπτώσεις κρίσης ή υποτιθέμενης κρίσης. Eίτε η επικείμενη αποκάλυψη λέγεται Η1Ν1, είτε αφορά εμπόλεμη κατάσταση με τη γείτονα χώρα, είτε εμφανίζεται με τη μορφή του CoViD-19. Στην ουσία δεν έχει σημασία. Αυτό που παίζει το σημαντικότερο ρόλο είναι να υπάρχει ένα δράμα, από κάπου να αχνοφαίνεται μία πιθανή τραγωδία. Τότε τα ζόμπι του φόβου θα ξυπνήσουν και θα αναλάβουν δράση. Η γρίπη θα γίνει θανατοφόρα νόσος, οι προστριβές με τις άλλες χώρες έναρξη του τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Και τώρα, ο κορωνοϊός φονική πανδημία.
Τα ζόμπι του φόβου, όπως όλα τα ζόμπι από την αρχή του κόσμου, έχουν μία υποτυπώδη αντίληψη που βασίζεται σε μία γερά εδραιωμένη μέσα τους ψευδαίσθηση. Νομίζουν πως ζουν αλλά είναι ζήτημα αν ημιζούν. Το πιο πιθανό είναι πως έχουν πεθάνει εδώ και πάρα πολύ καιρό χωρίς να το έχουν καν συνειδητοποιήσει. Κι εκεί έγκειται η τραγικότητά τους. Πως ν’ αγωνιστείς να επιστρέψεις στη ζωή αν αγνοείς πως είσαι ήδη νεκρός;
Τα ζόμπι του φόβου γίνονται αντιληπτά με διάφορους τρόπους. Αν τα δεις να κυκλοφορούν στο μετρό, φοράνε χειρουργικές μάσκες. Αποφεύγουν να σε κοιτάξουν και αν τύχει και διασταυρωθούν οι ματιές σας βλέπεις τον τρόμο να καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους. Στο φαρμακείο είναι αυτοί που θα εισβάλλουν πανικόβλητοι και θα εξαφανίσουν εν ριπή οφθαλμού όλα τα αντισηπτικά προσπαθώντας να εξασφαλίσουν αποθέματα για δύο ακόμα ημιζωές. Στα σούπερ μάρκετ θα σε σπρώξουν με το καροτσάκι τους για να προλάβουν να μπουν στο διάδρομο με τα εφόδια σε καιρούς αποκάλυψης, δηλαδή τα ζυμαρικά, το αλεύρι και τη ζάχαρη. Θεωρούν πως οι υδατάνθρακες θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους.
Για τα ζόμπι του φόβου κατά βάθος “η κόλαση είναι οι άλλοι” και ας μην γνωρίζουν ποιος ήταν ο Σαρτρ. Ομοιάζουν κάπως με αυτά τα σμήνη ακρίδων που ταξιδεύουν ρημάζοντας τις φυτείες που συναντούν στο διάβα τους. Έτσι ακριβώς, ρημαγμένα, αφήνουν και τα ζόμπι στο πέρασμά τους τα ράφια με τα τρόφιμα και τα αντισηπτικά. Οι μάσκες έχουν αποβιώσει εδώ και πολύ καιρό, από την εποχή ακόμα του Η1Ν1.
Τα ζόμπι του φόβου δε γεννήθηκαν ζόμπι. Μεταλλάχθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια το πως και το γιατί. Το θέμα είναι ότι πια βρίσκονται εδώ και, όπως όλα τα ζόμπι, δεν είναι χορτοφάγα. Πέρα από υδατάνθρακες τρέφονται με τον τρόμο των τοξικών ειδήσεων και την τηλεόραση. Είναι κοινώς τρομολαγνικά. Τα τηλεοπτικά δελτία είναι ο πνευματικός τους καθοδηγητής. Αυτά τα κατευθύνουν στον τρόπο ημιζωής τους, καθορίζουν και διατηρουν τα επίπεδα φόβου τους σε υψηλά ποσοστά και τον ανατροφοδοτούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Τα ζόμπι του φόβου έχουν μία φιλοσοφία ημιζωής τους περικλείεται σε δύο απλές φράσεις:“Το είπαν στις ειδήσεις” και “Το είδα στην τηλεόραση”. Η τηλεόραση είναι ο τρόπος που σταθμίζουν την πραγματικότητά και αλήθειά τους. Κάθε τι που βγαίνει από το “χαζοκούτι” μεταμορφώνεται με έναν μυστικιστικό σχεδόν τρόπο σε μία ιερή άκριτη αλήθεια, γίνεται αξίωμα. Έχουν καταχωνιάσει όλα τους τα συναισθήματα κάτω από ένα βουνό τρόμου που τους ακολουθεί διαρκώς. Ημιζούν μέσα στον τρόμο, τρέφονται απ’ αυτόν αλλά και τον ταΐζουν. Είναι μία συμβιωτική σχέση.
Για τα ζόμπι του φόβου η ζωή, δηλαδή η ημιζωή, είναι μία διεκπεραιωτική διαδικασία. Δεν ερωτεύονται πραγματικά και δεν έρχονται σε ουσιαστική επαφή με τους άλλους. Συνδέονται μεταξύ τους από ανάγκη, συνήθεια, φόβο, δημιουργούν σχέσεις για να μην είναι μόνα τους, παντρεύονται γιατί έτσι πρέπει, έτσι τους έχουν μάθει ότι οφείλουν να κάνουν. Αποκτούν παιδιά για να ζήσουν μέσα από αυτά, να τα κάνουν κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση τους και να έχουν κάποιον να τους φροντίζει στα γεράματα.
Αυτές τις ημέρες τα ζόμπι του φόβου βρίσκονται για ακόμα μία φορά σε πλήρη εγρήγορση. Ο πανικός για τον CoViD-19 τα τρέφει, τα θέτει σε έντονη κινητικότητα. Τώρα έχουν στόχο, έχουν σκοπό. Βρίσκονται σ’ έναν αγώνα για να σώσουν την ημιζωή τους. Αγνοούν πως αυτό που έχουν είναι μία στείρα ύπαρξη διανθισμένη με τρόμο. Άραγε υπάρχει κάτι χειρότερο από το να είσαι ζωντανός και να μη ζεις;
