Μικροπράγματα
Γράφει ο Δημήτρης Μακρίδης
Ο πόλεμος ήταν για όλους μας κάτι μακρινό. Ήταν ο φόβος των γύρω μας κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας. Κάποιες παλαιότερες ταινίες που συμπληρώνονταν με προσωπικές αφηγήσεις παππούδων που δεν υπάρχουν. Που αργότερα έγιναν οι άρτιες σειρές της HBO και κάποιες στρατιωτικές στολές που κατεβάζουμε από ράφια και αρχεία. Όλα αυτά τα βλέπαμε με την απόσταση του μεταπολεμικού ανθρώπου και τον εφησυχασμό της ευημερίας του.
Και ξάφνου όλα αλλάζουν. Σκάνε σαν την υποτιθέμενη βόμβα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου που βρέθηκε στην πλατεία Συντάγματος και σφηνώθηκε στην καθημερινότητα μας. Όλα αυτές οι λέξεις και οι εικόνες που σου δηλώνουν χωρίς παράτες και άρωμα μπαρουτιού πως είναι πόλεμος. Πλιάτσικο, επίταξη, ακύρωση Ολυμπιακών αγώνων και απαγόρευση κυκλοφορίας. Επαναπατρισμός και κλείσιμο συνόρων. Οι χακί στολές έχουν γίνει άσπρες και οι χάρτες κινήσεως του εχθρού είναι τα διαγράμματα με καμπύλες. «Μπήκε και η Αμερική στο πόλεμο» είναι η τελευταία μεγάλη είδηση κάνοντας τον παγκόσμιο.
Και η μαύρη πλάκα συνεχίζεται. Βρισκόμαστε στα σπίτια λες και είμαστε σε καταφύγια πολέμου δίπλα σε σχεδόν αγνώστους για όλη τη διάρκεια της ημέρας. Έχουμε πατήσει ένα pause σε ότι κάναμε και περιμένουμε. Η κυβέρνηση συνεδριάζει λες και είναι το υπόγειο δωμάτιο πολέμου του Τσώρτσιλ. Και κάθε κράτος προσπαθεί να υπάρξει άυλο πάνω στο άρμα του διαδικτύου. Φοβούμενο όχι μην πιάσει το σήμα του το ραντάρ των εχθρών, αλλά μην καταρρεύσει από την υπερφόρτωση.
Κάθε απόγευμα πιάνουμε Τσιόδρα, λες και ακούμε την ελληνική υπηρεσία του BBC. Ενώ ακούμε για τα μέτωπα στις άλλες χώρες και τις εκατόμβες νεκρών προσπαθούμε να ξεχαστούμε. Το ραδιόφωνο προσπαθεί να μας φτιάξει τη διάθεση βάζοντας Κούκα και Ζαμπέτα. Τα τραγούδια έχουν κολλήσει λες και είναι Κυριακή λίγο μετά τις 12. Εκεί στην ραθυμία του πρώτου ούζου πριν το φαγητό.
Ο διαρκής αγώνας συνεχίζεται. Όχι για την κατάκτηση του Βερολίνου αλλά για την εύρεση του εμβολίου. Επιστήμονες από Ανατολή και Δύση δίνουν ένα αγώνα δρόμου και γοήτρου. Έχοντας στο νου τους τη θέση τους στο μετά αν τα καταφέρουν.
Και η Γηραιά Ήπειρος προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της. Να ετοιμαστεί να μαζέψει τα ερείπιά της και να ξαναχτίσει. Να θυμίσει στην Γερμανία την κοινή ευρωπαϊκή ιστορία αντοχής και αναγέννησης. Αλλά και την γενναιόδωρη συμπεριφορά στους αντιπάλους μακριά από ψυχρούς και εγωιστικούς υπολογισμούς. Γιατί οι ψυχροί υπολογισμοί έχουν παρενέργειες και στις πράξεις των θιγομένων. Όπως η οικογένεια του ιστορικού Tony Judt, που για να δει τους Εβραίους επιζήσαντες συγγενείς της στη Δανία, γέμισε μπιτόνια με βενζίνη το αμάξι της και προσπάθησε να μην κάνει ούτε μία στάση στη μετακατοχική Γερμανία.
Ενώ αν κρατήσουμε τις εικόνες από τα νοσοκομεία στη Δυτική Γερμανία που δέχονται ασθενείς από τη γειτονική Γαλλία το μετά θα είναι αντίστοιχο με την Ευρώπη που ξαναχτίζει μαζί το μέλλον. Που Γάλλοι και Γερμανοί έφτιαξαν μαζί τις κατεστραμμένες από τον πόλεμο περιοχές της Αλσατίας και της Λωρραίνης.
Όταν μία ηλιόλουστη μέρα περάσει όλο αυτό το κακό όνειρο. Όταν οι νησιώτες θα μας υποδεχτούν στο Αιγαίο και στο Ιόνιο, οι παλιές αφιλόξενες δηλώσεις τους θα ξεχαστούν στη πρώτο μακροβούτι. Η θάλασσα θα ξεπλύνει τις πληγές που ανοίξαμε ο ένας στον άλλο και το αλάτι θα τις θρέψει. Μόλις βγούμε στην επιφάνεια θα βρούμε τη μισή χώρα που δουλεύει, εργάζεται και μετακινείται εκτός των συνόρων. «Τα ξενάκια μας που ήρθαν να κάνουν καλοκαίρι» όπως λέει και το τραγούδι της Δωδεκανήσου. Είναι η πρώτη φορά που δεν θα συμπληρώνουμε παράταιρα το κάδρο, σαν φτωχοσυμπέθεροι δίπλα στην «εξόριστη κυβέρνηση του Λονδίνου». Υποχρεωμένοι να δεχτούμε βαριεστημένα τις κοινότυπες διαπιστώσεις τους. Συζητώντας για το τι γίνεται στην Ελλάδα χειρότερα από τις υπόλοιπες χώρες. Αυτή τη φορά θα τους κοιτάξουμε, όπως και τους άλλους συνομηλίκους μας στη Δύση, ίσια στα μάτια. Περήφανοι για την εγρήγορση και την αντίληψη που φάνηκε αυτές τις δύσκολες ώρες. Όλοι, οι μέσα και οι έξω, ευγνώμονες για ότι εφόδια μας έχει χαρίσει γενναιόδωρα το ελλαδικό περιβάλλον για την μετέπειτα πορεία μας.
Μέχρι τότε περιμένουμε εκείνη τη στιγμή που θα πιάσουμε τη ζωή από εκεί που την αφήσαμε. «We would meet again some sunny day» όπως έλεγε τρυφερά η τραγουδίστρια της νίκης Vera Lyn μαζί με εκατομμύρια φωνές από όλο τον κόσμο. Γιατί υπάρχει κάτι που μπορεί πάντοτε να το λαχταράς και κάποια φορά το κερδίζεις. Την ανθρώπινη τρυφερότητα.
Vera Lynn – We’ll Meet Again
From the album: We’ll Meet Again
